ตอนที่ 19 เข้าเฝ้าฮ่องเต้

การเดินทางจากเมืองลั่วอันที่อยู่ฝั่งตะวันออกของแคว้นต้าฮั่นมายังเมืองหลวงนั้นใช้เวลาประมาณเจ็ดวัน เดิมทีหลี่หงอี้คิดว่าเด็กๆ จะเหนื่อยล้ากับการเดินทางไกลกันแต่กลับตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิงพวกเขาดูสนุกสนานและตื่นตาตื่นใจที่ได้เห็นสีสันของเมืองหลวงยิ่งนัก

หยวนจือหลินนั่งมองทิวทัศน์ในรถม้าเพียงลำพังปล่อยให้อาเฟยออกมานั่งม้ากับหย่งฉีส่วนอาชิงก็ออกมานั่งม้าตัวเดียวกันกับบิดาของนาง  พวกเด็กๆ ดูจะชื่นชอบที่ได้ขี่ม้ากันเป็นอย่างมาก

“หย่งฉีข้าอยากขี่ม้าเองบ้าง”

“นายน้อยรอท่านโตอีกหน่อยข้าจะสอนท่านเองนะขอรับ แต่ตอนนี้ท่านยังเด็กนักเกรงว่าจะยังควบคุมม้าเองไม่ได้”

“ข้าไม่เด็กแล้วนะ”

อาเฟยพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูเหมือนถูกขัดใจทั้งยังกอดอกแสดงให้เห็นว่ากำลังไม่พอใจคนสนิทของผู้เป็นบิดาอย่างมาก

“อะ เอ่อ”

หย่งฉีหันไปขอความช่วยเหลือจากแม่ทัพหลี่หงอี้เมื่อเห็นว่าผู้เป็นนายพยักหน้าให้ เขาจึงยอมให้อาเฟยมาควบม้าต่อจากตนเองทันที

หย่งฉีปล่อยมือจากบังเหียนแล้วให้นายน้อยของเขาบังคับม้าต่อแรกเริ่มเขาก็กลัวว่าม้าจะตื่นตกใจ แต่เกินจากที่เขาคาดเอาไว้มากทีเดียว มันออกวิ่งไปข้างหน้าอย่างสบายไม่เร่งรีบนักเหมือนจะบอกให้รู้ว่าไม่ได้รู้สึกรำคานเด็กน้อยผู้นี้เลยสักนิด

“นายน้อยท่านเก่งเหลือเกินขอรับ น่าจะครั้งแรกใช่หรือไม่ขอรับที่ท่านได้ขี่ม้า”

“ใช่แล้ววันข้างหน้าข้าต้องเก่งเหมือนท่านพ่อให้ได้”

“ดีเลยขอรับข้าน้อยจะคอยสอนท่านเอง”

อาการที่ชอบโอ้อวดนี่ช่างเหมือนบิดาของเขาจริงๆ หยวนจือหลินได้เพียงแค่หลุดขำออกมาเท่านั้น นางมองไปทางด้านหน้าก็เริ่มมองเห็นบ้านเรือนที่แออัดกัน ในใจกลางเมืองหลวงมีราชวังที่ดูใหญ่โตโอ่อ่าตั้งอยู่ตรงนั้นแต่เพราะเหตุใดกันนางถึงได้รู้สึกว่ามันช่างเงียบเหงาเสียจริง

‘ช่างใหญ่โตสวยงามแต่ดูอ้างว้างเหลือเกิน’

“หลินเอ๋อร์ข้าจะล่วงหน้าไปที่วังหลวงก่อนส่วนเจ้ากับลูกๆ ข้าจะให้ทหารพากลับไปที่จวนเพื่อพักผ่อนเอาไว้วันหลังค่อยไปเข้าเฝ้าฝ่าบาทกันนะ”

หยวนจือหลินที่มองไปยังลูกๆ ของนางที่ยังคงมีท่าทีกระตือรือร้นอยู่นั้นจึงได้เอ่ยกับเขาไปว่า

“ได้อย่างไรกันเจ้าคะไหนๆ ก็กลับมาพร้อมกันแล้วข้าก็จะเข้าวังไปพร้อมกับท่านนั่นล่ะ”

“แต่ว่า”

“ทำไมท่านกลัวอะไรหรือ”

“ไม่ใช่เช่นนั้นข้ากลัวว่าเจ้าจะเหนื่อยนะ”

“ข้าไม่เหนื่อยเลยเจ้าคะ ลูกๆ ของเราก็คงจะยังไม่เหนื่อยเช่นกัน มาถึงแล้วก็ควรต้องไปเข้าเฝ้าพระองค์ถึงจะถูกจะผลัดวันไปทำไมกัน”

“ก็ได้ๆ ตามใจเจ้าเถอะ”

เมื่อได้คำตอบเป็นที่พอใจแล้วหยวนจือหลินจึงส่งยิ้มให้เขาก่อนจะเดินลงจากรถม้าเพื่อไปหาผู้เป็นบิดาของนาง

“ท่านพ่อ”

“อะไรหรือ เจ้าลงมาทำไมน่าจะยังไม่ถึงจวนแม่ทัพเลยนะ”

“ข้าจะเข้าวังเจ้าค่ะ”

“ตอนนี้เลยหรือ”

“ใช่เจ้าค่ะ ท่านจะไปด้วยกันกับข้าหรือไม่”

เขาครุ่นคิดอยู่ไม่นานก่อนจะบอกนางไปว่า

“ไม่ล่ะข้าจะไปรอเจ้าที่จวนไว้เจ้าว่างเมื่อไหร่พาหลานๆ มาเยี่ยมข้าด้วยนะหลินเอ๋อร์”

“เจ้าค่ะท่านพ่อ”

หยวนจือหลินยิ้มให้เขาก่อนจะสั่งให้สารถีขับรถม้าไปส่งใต้เท้าหยวนที่จวนต่อไป หลี่หงอี้มองตามนางทุกย่างก้าวเขาถอนหายใจออกมาเบาๆ

เดิมทีแค่กลัวว่านางจะเหนื่อยเกินไปและที่สำคัญคือเขากลัวว่านางจะเป็นเหมือนเมื่อก่อนนี้ กลัวว่าที่เมืองหลวงแห่งนี้จะทำให้นางเกิดจำอดีตที่เลวร้ายนั้นได้และทำร้ายตัวเองอีกก็เท่านั้นเอง เมื่อหยวนจือหลินขึ้นรถม้ากับเด็กๆ เรียบร้อยแล้วเขาก็หันไปสั่งทหารต่อทันที

“เคลื่อนขบวนไปที่วังหลวง”

“ขอรับท่านแม่ทัพ”

-วังหลวง-

ห้องกว้างใหญ่ปกคลุมด้วยพรมแดงตกแต่งด้วยเสาแกะสลักลายมังกรสีทอง ผ้าม่านไหมสีแดงเข้มถูกดึงขึ้นเผยให้เห็นแสงจากด้านนอกสะท้อนกับบัลลังก์ทองคำที่อยู่สูงขึ้นไปบนแท่น มีมังกรทองสองตัวขนาบข้างบรรยากาศช่างสง่างามและเข้มขลังยิ่งนัก

ฮ่องเต้ที่นั่งอยู่บนบัลลังก์ทองหลังนั้นกำลังจ้องมองบุรุษหนุ่มที่ดูจะไม่ทุกข์ร้อนใดๆ กับใบหน้าที่ดูจะทะมึนตึงของเขา

‘หายไปตั้งห้าปีไม่คิดจะส่งข่าวหรือกลับมาหาข้าบ้างเลย แล้วดูทำหน้าเข้าสิอะไรจะเบิกบานถึงเพียงนั้น’

“ถวายบังคมฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ”

“มีเรื่องน่ายินดีอะไรงั้นหรือหน้าเจ้าถึงได้บานเพียงนั้น แล้วเหตุใดเพิ่งจะกลับมาข้าเรียกเจ้าตั้งนานแล้วไม่ใช่หรือ”

“พระองค์ก็น่าจะรู้นี่พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมกำลังปฎิบัติภารกิจสำคัญอยู่”

“เฮ้อ..ช่างเถอะแล้วนางเป็นอย่างไรบ้าง”

“นางสบายดีพ่ะย่ะค่ะ ตอนนี้…”

“อะไร”

“นางเองก็เดินทางมากับกระหม่อมด้วย น่าจะยังอยู่ที่นอกท้องพระโรงพ่ะย่ะค่ะ”

“อะไรนะ! นางกลับมาด้วยเช่นนั้นหรือ แล้วเหตุใดเจ้าถึงไม่ส่งข่าวให้ข้ารู้ก่อนเลยเล่า”

“ขอประทานอภัยพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท กระหม่อม..”

ไม่ทันที่แม่ทัพหลี่จะได้กล่าวสิ่งใดออกไปฮ่องเต้ก็ลุกจากบัลลังก์แล้วเดินแกมวิ่งออกไปนอกท้องพระโรงด้วยความรวดเร็ว ทำเอาเหล่าองค์รักษ์และขันทีประจำกายวิ่งตามแทบไม่ทัน

ฮ่องเต้วิ่งออกไปโดยไม่สนใจผู้ใดสักคนเดียว เขายืนชะเง้อพระศอมองหาหยวนจือหลินไปทั่วทั้งหน้าท้องพระโรง

“ไหนเจ้าบอกว่านางอยู่นอกท้องพระโรงแล้วเหตุใดถึงไม่มีแม้แต่เงาของนางเลยเล่า”

“ฝ่าบาท ฮูหยินหยวนอยู่ที่สวนหยกเขียวพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อได้ยินขันทีหน้าท้องพระโรงรายงานมา ฮ่องเต้ก็รีบวิ่งไปที่อุทยานทันทีทำเอาแม่ทัพหลี่วิ่งตามแทบไม่ทัน

“ท่านแม่ทัพนี่ฝ่าบาทยังไม่ลืมฮูหยินหยวนจริงๆ หรือ”

“ข้าไม่รู้”

หลี่หงอี้ยอมรับว่าตอนนี้เขาเองก็รู้สึกใจหายเป็นอย่างมาก หากว่านางเลือกที่จะกลับไปอยู่เคียงข้างฝ่าบาทอีกครั้งแล้วเขาจะทำอย่างไร 

แม้ว่านางจะเป็นฮูหยินของเขาไปแล้ว แต่ฝ่าบาทเองก็ใช่ว่าจะรังเกียจนางมีแต่จะยกย่องนางขึ้นเป็นฮองเฮาเสียด้วยซ้ำ

ฮ่องเต้วิ่งมาถึงสวนหยกเขียวที่ปกคลุมไปด้วยต้นไม้ใหญ่นานาพรรณตรงกลางมีสระน้ำที่ใสเหมือนกระจกพื้นสระถูกปูด้วยหินหยกสีเขียว มีสะพานโค้งไม้เก่าแก่ที่เชื่อมไปยังศาลาเล็กๆ กลิ่นดอกบัวและกล้วยไม้หอมอบอวลลอยปะปนอยู่ในอากาศ

เขามองเห็นนางแล้วสตรีที่นั่งอยู่บนขอบไม้ของสะพาน นางกำลังก้มมองฝูงปลาในสระน้ำที่กำลังแหวกว่ายไปมา

ฮ่องเต้รู้สึกโล่งใจยิ่งนักที่เห็นว่านางยังอยู่ดีมีความสุขทั้งยังได้ลูกน้อยมาอีกสองคนความรู้สึกผิดเศร้าเสียใจและความรู้สึกอึดอัดใจที่เคยทำให้นางสูญเสียตัวตนก็เริ่มจางหายไปทีละนิด

“หลินเอ๋อร์”

หยวนจือหลินหันไปมองยังต้นเสียงที่เรียกขานนางอยู่นั้นก็พบเข้ากับบุรุษผู้หนึ่งในชุดปักลายมังกรเหลืองทองอร่าม

‘คงจะเป็นฮ่องเต้สินะ หล่อเหลาไม่น้อยไปกว่าสามีของข้าเสียจริง’

‘แต่เจ้ามีสามีแล้วนะอย่าลืมสิ!’

ความคิดฝั่งดีกับความคิดฝั่งชั่วร้ายเริ่มตบตีกันในสมองของนาง หยวนจือหลินสะบัดศรีษะไล่ความคิดบ้าๆ ทั้งสองที่ขัดแย้งกันอยู่นั้นออกไปทันที

แต่เมื่อทั้งฝ่าบาทและหลี่หงอี้เห็นดังนั้นก็คิดว่านางอาจจะมีอาการคลุ้มคลั่งเหมือนเมื่อก่อนทั้งคู่จึงรีบวิ่งเข้าไปหานางทันที

“เจ้าเป็นอะไรหรือไม่”

หยวนจือหลินได้แต่กระพริบตามองทั้งสองคนด้วยความงุนงง นางก็แค่ไล่ความคิดบ้าๆ ของนางเท่านั้นเองเหตุใดทั้งสองคนนี้ถึงได้ดูตื่นตกใจกันนักล่ะ

“ข้าไม่เป็นอะไร....เพคะ”

“หม่อมฉันถวายบังคมฝ่าบาทเพคะ”

หยวนจือหลินกำลังจะคุกเข่าลงฮ่องเต้เห็นดังนั้นจึงรีบคว้าแขนของนางเอาไว้ เขาโบกมือไล่บรรดาขันทีและนางในให้ออกไปจากอุทยานเหลือเพียงแค่พวกเขาสามคนและเด็กน้อยอีกสอง

“เจ้าไม่ต้องมากพิธีกับข้านักหรอก”

“ได้อย่างไรกันเพคะ พระองค์เป็นถึงฮ่องเต้ไม่ให้หม่อมฉันถวายการเคารพเฉกเช่นคนอื่นได้อย่างไร”

“ก็เป็นสหายของข้าจะมากพิธีไปทำไม”

“สหายก็ต้องรักษากิริยามารยาทนะเพคะ อีกอย่างเด็กๆ ก็อยู่เดี๋ยวจะเอาเป็นเยี่ยงอย่างที่ไม่ดีได้นะเพคะ”

ฮ่องเต้ได้ยินดังนั้นก็หันไปมองพวกเขาก็เห็นว่าเด็กน้อยทั้งสองนั้นกำลังยืนอ้าปากค้างจ้องเขาอยู่อย่างไม่วางตา

“ลูกๆ ของพวกเจ้าช่างน่ารักน่าชังเสียจริง”

“ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท”

“อาเฟยอาชิงไปเล่นทางนั้นก่อนนะ”

“เจ้าค่ะท่านแม่/ขอรับท่านแม่”

เด็กๆทั้งสองวิ่งไปหาหย่งฉีทหารคนสนิทของผู้เป็นบิดาก่อนจะพากันวิ่งเล่นไปทั่วทั้งอุทยาน เสียงหัวเราะของเด็กๆ สร้างความสดใสให้แก่วังหลวงแห่งนี้ขึ้นมาทันที

“หลินเอ๋อร์ที่ผ่านมาเจ้ายกโทษให้ข้าได้หรือไม่”

“ยกโทษหรือเพคะ”

หยวนจือหลินเอียงศรีษะพลางครุ่นคิดถึงสิ่งที่เคยเกิดขึ้นกับเจ้าของร่างเดิมนี้

“อ๋อ เรื่องที่ท่านรับน้องสาวของข้าเป็นสนมน่ะหรือ”

“ไม่ใช่อย่างนั้น หมายถึงเรื่องที่ข้าไม่สามารถรับเจ้าเป็นฮองเฮาของข้าได้”

หยวนจือหลินอมยิ้มมองฮ่องเต้ก่อนจะหันมองไปยังผู้เป็นสามีที่ยืนนิ่งด้วยใบหน้าคล้ายกับอมทุกข์อยู่ด้านหลังพวกนาง

‘ดูทำหน้าเข้า ทำเหมือนข้าจะทอดทิ้งเขาอย่างไรอย่างนั้น’

“ทำไมหรือเพคะ พระองค์ทรงถามเช่นนี้จะรับหม่อมฉันมาเป็นสนมอีกคนหรือ”

“ไม่ใช่เช่นนี้นะ! หากจะรับเจ้าเข้าวังต้องตำแหน่งฮองเฮาเท่านั้น”

“ฝ่าบาทหม่อมฉันดีใจที่พระองค์ให้เกียรติหม่อมฉันถึงเพียงนี้ เพียงแต่หม่อมมีสามีแล้วนะเพคะเป็นแม่ทัพที่ดูแลบ้านเมืองเคียงคู่กับพระองค์ ตำแหน่งฮองเฮาหรือสนมที่สูงศักดิ์เหล่านั้นไม่เหมาะสมกับหม่อมฉันหรอกเพคะ”

“เจ้ารังเกียจข้าเช่นนั้นหรือ”

“หม่อมฉันไม่ได้เกลียดชังอะไรพระองค์แล้วทรงลืมเรื่องราวในอดีตไปเถอะเพคะ อดีตก็คืออดีตทิ้งมันไปได้แล้วเชื่อหม่อมฉันเถอะเพคะ”

“เจ้าลืมได้แล้วเช่นนั้นหรือ”

“แน่นอนเพคะหม่อมฉันโตขึ้นเยอะแล้วนะไม่ใช่สาวน้อยเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว”

หยวนจือหลินยิ้มหวานให้ฮ่องเต้แม้เขาจะรู้สึกเสียดายที่ต้องสูญเสียสตรีอันเป็นที่รักไป แต่นางก็ไปอยู่กับบุรุษที่เป็นเหมือนน้องชายและสหายในคนๆ เดียวกันของเขา เขาเองก็ควรที่จะวางใจและควรปล่อยนางไปได้แล้วกระมัง

“เช่นนั้นข้าก็ขออวยพรให้เจ้าทั้งคู่สุขสมหวังอยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่าอย่าได้พลัดพลากกันอีกเลยนะหลินเอ๋อร์ แม่ทัพหลี่”

“ฝ่าบาทก็เช่นกันทรงลืมเรื่องราวที่เลวร้ายไปให้หมดแล้วเริ่มต้นกันใหม่เถอะนะเพคะ”

“อืม”

ทั้งสามคนยิ้มให้แก่กันวันเวลาห้าปีที่ขมขื่นได้จางหายไปแล้วเหลือไว้เพียงช่วงเวลาดีๆ นับต่อจากนี้เป็นต้นไป

“ท่านแม่ข้าชอบที่นี่มากเลยเจ้าค่ะ”

“ชอบงั้นหรือ? เช่นนั้นอยากมาเป็นองค์หญิงน้อยหรือไม่เล่า”

“ฝ่าบาท...”

หยวนจือหลินเรียกเขาเสียงแข็งขึ้นมาทันที ฮ่องเต้จึงได้แต่อมยิ้มเท่านั้น

“ข้าล้อเล่นน่า เจ้านี่ช่างเหมือนท่านแม่ของเจ้าเสียจริงนะ”

อาชิงยิ้มหวานให้ฮ่องเต้ไปทีหนึ่งก่อนจะหันไปวิ่งเล่นกับผู้เป็นพี่ชายอีกครั้งท่ามกลางสายตาที่เอ็นดูจากบรรดาคนที่อยู่บริเวณอุทยาน

‘ชีวิตครอบครัวของนางช่างน่าอิจฉาเสียจริง’

ฮ่องเต้ได้เพียงแค่คิดในพระทัยของเขาเท่านั้น เห็นนางมีความสุขถึงเพียงนี้แม้จะไม่สามารถอยู่ร่วมกันได้เขาก็พอใจแล้ว