ตอนที่ 15 พบเจอ

วันนี้ที่ร้านอาหารของนางยังคงคึกคักเหมือนเช่นทุกวันที่ผ่านมาและก็เป็นอีกวันที่ชายชราผู้หนึ่งมานั่งกินอาหารอยู่เพียงลำพังเช่นทุกวัน วันนี้เขาสั่งอาหารเพียงแค่ไม่กี่อย่างแต่กลับนั่งนานเสียจนหยวนจือหลินเองก็อดจะสงสัยเขาอยู่ไม่น้อย

แต่ไม่ทันได้เข้าไปทักทายชายผู้นั้นก็ลุกเดินออกจากร้านไปเสียแล้ว ทั้งยังทิ้งตำลึงเงินเอาไว้เกินราคาอาหารอีกด้วยครั้นนางจะเดินตามไปก็ถูกเรียกโดยลูกค้าคนอื่นเข้าพอดี

ชายผู้นั้นเดินออกไปท่ามกลางสายตาของใครบางคนที่จับจ้องเขาอยู่อย่างไม่วางตาตั้งแต่เขาเดินเข้ามาในร้านแล้ว

“จะกลับแล้วหรือขอรับ”

เขาหยุดเดินก่อนจะหันหลังไปมองดูก็พบว่าเป็นซ่งหงอี้ สามีของเจ้าของร้านนั้นนั่นเอง

“เหตุใดถึงกลับไวเช่นนี้ท่านเดินทางมาตั้งไกลอย่าบอกนะขอรับว่ามาเพื่อดูหน้านางเท่านั้น”

“คือว่าข้า”

“ใต้เท้าข้าว่าหากท่านมีสิ่งใดอยากจะสนทนากับนาง ท่านควรที่จะเปิดใจกับนางตรงๆ ไปเลยจะดีกว่านะขอรับ”

“แต่ว่านางจะไม่ไล่ข้าไปอีกหรือ ที่ผ่านมานั้น…”

“นางไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไปแล้วท่านลองดูใหม่อีกครั้งสิขอรับ”

ชายผู้นั้นได้แต่ยืนทำหน้าไม่ถูกที่ผ่านมาเขาเองก็พยายามที่จะพูดคุยกับนางมาโดยตลอดแต่ก็ถูกนางไล่ออกไปทุกครั้ง แล้วครั้งนี้เล่าจะไม่เหมือนที่ผ่านมาเช่นนั้นหรือ

“หยวนจือหลินนางยังโกรธข้าอยู่หรือไม่นะ”

“หากท่านไม่ลองพูดคุยกับนางแล้วจะไปรู้ได้อย่างไรว่านางรู้สึกอย่างไรกับท่าน ไม่แน่นะขอรับว่านางอาจจะลืมเรื่องราวเหล่านั้นไปจนหมดสิ้นแล้ว”

“จริงหรือ จะเป็นไปได้อย่างไรกันเล่า”

“โธ่ ท่านพ่อตาท่านเลิกอิดออดแล้วเข้าไปหานางเสียทีเถอะ ไม่เช่นนั้นข้าจะพานางหนีท่านไปแล้วนะ”

“เจ้านี่อย่างไรนะพูดปลอบใจคนอื่นเขาเป็นหรือไม่เล่า”

“ทำอย่างไรได้ข้าเป็นทหารวาจาอาจไม่คมคายเช่นหนุ่มๆ ในเมืองหลวงที่ท่านพยายามพามาเกี้ยวภรรยาของข้าหรอกขอรับ”

‘เจ้าบ้านี่ เห็นแก่ที่เขาดูแลบุตรสาวของเขามาตลอดห้าปีหรอกนะไม่เช่นนั้นพ่อจะทุบหัวให้’

“เข้าไปเถอะขอรับ”

หลี่หงอี้ดันหลังของพ่อตาของเข้าไปในร้าน

“เจ้าปล่อยข้าสิ ข้าเดินเองได้”

เดินเองได้ก็ไม่เห็นจะออกเดินเสียที อีกนิดเดียวข้าจะอุ้มท่านไปนั่งข้างในแล้วนะขอรับ

“รู้แล้วน่า รู้แล้วๆ”

ชายผู้นั้นหันไปมองคนที่นั่งอยู่ในร้านก่อนจะค่อยๆ ระบายลมหายใจออกมาทีละนิดเพื่อระงับอาการตื่นเต้นลง เขาค่อยๆ ก้าวเท้าเข้าไปในร้านแล้วนั่งลงที่เดิมเป็นหย่งฉีที่นำน้ำชามาให้เขา

“น้ำชาขอรับใต้เท้าเผื่อคอท่านจะแห้ง”

“ปากเจ้านี่เหมือนเจ้านายของเจ้าไม่มีผิดเสียจริง”

“ทำอย่างไรได้ขอรับนายท่านสั่งมาเช่นนี้ ตามสบายเลยนะขอรับข้าต้องไปดูแลลูกค้าโต๊ะอื่น”

หย่งฉีพูดจบก็ทิ้งให้เขานั่งอยู่ลำพังโดยมีเต๋อหมิงที่คอยกันท่าไม่ให้บ่าวคนสนิทของใต้เท้าหยวนเข้ามาใกล้เขาในร้าน

หยวนจือหลินที่เดินออกมาตรวจตราร้านค้าเมื่อเห็นว่าชายชราผู้นั้นกลับเข้ามานั่งอยู่เพียงลำพังในร้านอีกแล้วนางจึงรีบเดินเข้ามาหา

“ท่านตาเจ้าคะ อาหารเมื่อครู่ถูกปากท่านหรือไม่หรือท่านอยากกินอะไรสั่งข้าได้เลยนะเจ้าคะข้าจะทำให้เป็นพิเศษเลย อ้ออีกอย่างค่าอาหารเมื่อครู่นี้ท่านจ่ายมาเกินข้าจะไปเอามาคืนให้นะเจ้าคะ”

“ไม่ต้องหรอก”

“หืม”

หยวนจือหลินรู้สึกคุ้นน้ำเสียงของเขามากแต่เพราะไม่เห็นใบหน้าของเขาจึงไม่รู้ว่าคือใครกันแน่ ดูเหมือนเขากำลังจะหลบนางอย่างไรอย่างนั้น

เมื่อชายผู้นั้นถอดหมวกออกแล้วเงยหน้าขึ้นมามองนางช้าๆ หยวนจือหลินก็ได้เห็นใบหน้าของเขาเต็มสองตา 

‘ใบหน้านี้ช่างคุ้นตายิ่งนัก’

“หลินเอ๋อร์เขาคือท่านพ่อของเจ้า”

“ท่านพ่อ? ของข้างั้นหรือ”

“ใช่ ข้าจะไปดูลูกๆ เจ้าก็นั่งคุยกับเขาไปก่อนนะ”

หยวนจือหลินดูจะทำอะไรไม่ถูกไปแล้วนางหันมองไปตามแผ่นหลังของสามี ก่อนจะหันมามองหน้าของคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นบิดาของเจ้าของร่างนี้

‘ต้องทำอย่างไรต่อล่ะ ให้ตายสิความทรงจำก่อนหน้านี้ไม่มีเลย แล้วเจ้าของร่างนี้มีความสัมพันอย่างไรกับบุคคลตรงหน้านี้กันล่ะ’

“คือว่า”

“หลินเอ๋อร์นั่งก่อนสิ”

“เจ้าค่ะ”

นางค่อยๆ นั่งลงตรงเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเขาก่อนจะสบตาผู้เป็นบิดาตรงๆ 

‘ควรที่จะถามอะไรต่อไปล่ะเนี่ย’

“เจ้าสบายดีใช่หรือไม่”

“สบายดีเจ้าค่ะท่านพ่อมาได้อย่างไรหรือเจ้าคะ หากจำไม่ผิดท่านพี่บอกว่าจวนของเราอยู่ที่เมืองหลวงไม่ใช่หรือ”

“ข้าตั้งใจมาเยี่ยมเจ้าที่นี่ เจ้าอย่าเพิ่งไล่พ่อกลับไปเลยนะ”

“แล้วเหตุใดข้าต้องไล่ท่านกลับด้วยเล่าเจ้าคะ”

หยวนจือหลินถามออกไปด้วยความไม่รู้เรื่องก่อนหน้านี้จริงๆ นางนึกอย่างไรก็นึกไม่ออก อีกทั้งหลี่หงอี้ก็ไม่ได้เล่ารายละเอียดของครอบครัวนางให้ฟังเสียทีเดียว ที่เล่าๆ มาก็แค่เหตุผลที่นางหนีมาที่นี่ก็เท่านั้น

ชายชราผู้นั้นดูเหมือนจะงุนงงไปพักใหญ่ บุตรสาวคนที่อยู่ตรงหน้าเขาในเวลานี้นั้นดูจะเปลี่ยนไปจากเดิมเป็นอย่างมาก 

‘นี่นางให้อภัยเขาแล้วเช่นนั้นหรือ หรือจะเป็นดังคำของบุตรเขยผู้นั้นพูดกันว่านางอาจจะเปลี่ยนไปจากแต่ก่อนแล้ว’

“ท่านพ่อไม่ว่าเรื่องราวที่ผ่านมาจะเป็นเช่นใด ท่านลืมมันไปเถอะนะเจ้าคะ”

“อะไรนะ”

“ข้าบอกว่าเรื่องเก่าๆ ที่ผ่านมาลืมไปเสียเถอะเจ้าค่ะ ข้าเองก็ลืมไปแล้วไม่อยากจดจำเรื่องพวกนั้นอีก”

“เจ้าให้อภัยข้าแล้วเช่นนั้นหรือ”

“ก็ขอแค่ท่านไม่จับคู่ข้ากับใครอีกก็คงเพียงพอแล้วกระมัง”

“บ้าน่า เจ้ามีครอบครัวที่อบอุ่นเพียงนี้แล้วข้าจะไปทำเรื่องผิดศีลธรรมเช่นนั้นได้อย่างไร”

“ก็แปลว่าหากข้ายังไม่มีลูกล่ะก็ท่านก็จะแยกข้าจากสามีผู้นั้นสินะ”

“ไม่ใช่เช่นนั้นเสียหน่อย หากทำเช่นนั้นเจ้าบ้านั่นได้บั่นคอข้าน่ะสิ”

นางส่งยิ้มให้เขาเล็กน้อย ดูเหมือนว่าตอนนี้ทั้งคู่จะสนทนากันได้อย่างสนิทใจแล้ว 

“เรื่องราวบาดหมางที่ผ่านมาข้าก็ถูกลืมเลือนไปตามกาลเวลาแล้ว ท่านพ่อหากว่าท่านรักข้าจริง ท่านก็ปลดปล่อยตัวท่านเองเสียทีเถอะเจ้าค่ะ อย่าคิดมากไปอีกเลย”

“ข้ารู้แล้ว”

“แล้วเวลานี้ท่านกังวลใจอันใดอยู่งั้นหรือ คิ้วของท่านทั้งสองข้างแทบจะชนกันได้อยู่แล้วนะ”

“ก็….”

เขาไม่ยอมตอบนางเสียที หยวนจือหลินพยายามที่จะสังเกตอาการของเขาก็เห็นว่าเขามองไปที่เด็กๆ ทั้งสองอยู่บ่อยครั้ง

‘ที่แท้ก็ไม่ได้ตั้งใจมาหานางแต่อยากมาหาหลานตัวน้อยนี่เอง’