ตอนที่ 14 ความเป็นจริง Part2

“ฮู ฮูหยิน”

“…”

“ฮูหยินอะไรของเจ้ากัน ฮูหยินของใต้เท้าก็อยู่ที่บ้านสิจะมาอยู่ทำไมตรงนี้”

“ก็อยู่ไปแล้วหรือไม่เล่า”

หลี่หงอี้เมื่อได้ยินที่หย่งฉีพูดออกมาก็เริ่มรู้สึกถึงอะไรบางอย่างทิ่มแทงมาจากด้านหลังของเขา

‘ให้ตายสิเป็นแม่ทัพอยู่ในสนามรบมาร่วมสิบปีแค่ออกมาจัดการงานนอกสนามรบเพียงไม่กี่ปี เหตุใดความรู้สึกของข้าถึงช้าลงได้เช่นนี้กันนะ ไม่รู้ได้อย่างไรว่านางมาอยู่ข้างหลังตั้งแต่เมื่อไหร่กัน’

หลี่หงอี้ค่อยๆ หันไปทางด้านหลังก็พบกับภรรยารักของเขายืนกอดอกขมวดคิ้วจ้องมองเขาอยู่ก่อนแล้ว ทุกคนในที่นั้นต่างก็ตกตะลึงกันไปหมด ความลับที่ตั้งใจช่วยกันปกปิดมานานนั้นไม่น่าจะเหลือแล้วกระมัง

“ท่านทำอะไรอยู่หรือเจ้าคะ”

เสียงของนางในเวลานี้ช่างเยือกเย็นเสียจริง

“หลินเอ๋อร์คือว่าข้าอธิบายได้นะ”

“เช่นนั้นก็พูดมาสิ”

“คือว่า”

“ว่า”

“คือความจริงแล้วข้า”

“พูดไม่ออกหรือเจ้าคะเหตุใดคนพวกนั้นถึงเรียกท่านว่า ท่านแม่ทัพ ท่านไม่ได้เป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาหรอกหรือแล้วตัวตนของท่านคือใครกัน แล้วข้าล่ะข้าเป็นอะไรกับท่านกันแน่”

“ก็ต้องเป็นภรรยาของข้าสิ หลินเอ๋อร์คือว่าข้า”

“ท่านเลิกเรียกชื่อข้าแล้วตอบข้ามาเดี๋ยวนี้”

“ข้า”

หยวนจือหลินเอียงคอรอคำตอบจากเขา หลี่หงอี้ยืนนิ่งกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาพูดกับนางหากว่าเขาพูดผิดไปเพียงนิดเดียวนางจะไม่หนีเขาไปอีกหรือ

“ท่านจะเงียบทำไมพูดออกมาสิไม่เช่นนั้นข้าจะถามท่านเอง ที่พวกเขามาช่วยงานที่บ้านของเราโดยไม่คิดเงินเลยนั่นเพราะเป็นคำสั่งของท่านเช่นนั้นหรือ”

“ใช่”

“และทุกครั้งที่ท่านออกจากบ้านไปหาของป่าล่าสัตว์จะมีคนพวกนี้ช่วยเหลือท่านถูกหรือไม่”

“ใช่แล้ว”

“ท่านคือแม่ทัพเช่นนั้นหรือแล้วเหตุใดถึงมาอยู่ที่นี่กัน”

“คือข้า”

หลี่หงอี้ไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้านางเขากลัวว่านางจะโกรธแล้วไล่ตะเพิดเขาไปอีก

“หลี่หงอี้ปากท่านอมอะไรเอาไว้ท่านกับข้าเป็นสามีภรรยากันมีสิ่งใดก็ควรพูดกันตรงๆ สิท่านจะปิดบังข้าทำไมกัน”

“ข้าไม่ได้อยากจะปิดบังเจ้า”

“เช่นนั้นก็พูดมาสิหากช้าอีกนิดข้าจะโกรธท่านจริงๆ แล้วนะ”

“เดี๋ยวสิ! ความจริงแล้วข้าคือ....ข้าคือแม่ทัพหลี่ผู้ดูแลกองกำลังทหารของเมืองหลวงส่วนเจ้าคือฮูหยินหยวนภรรยาเอกของข้า”

“ภรรยาเอก? ท่านมีอนุอีกงั้นหรือ”

“ไม่มี! จะไปมีได้อย่างไรกันเล่า”

หยวนจือหลินอมยิ้มให้กับคำตอบที่ดูลนลานของเขา

“เช่นนั้นพวกนั้นก็คือลูกน้องของท่านงั้นหรือ”

“ไม่ผิด”

“แล้วทำไมพวกเราถึงมาอยู่ที่นี่”

“คือว่า”

“ท่านจะพูดไม่พูด”

หยวนจือหลินเริ่มหมดความอดทนเมื่อเขาไม่ยอมพูดออกมาเสียที นางใช้ไม้ยาวๆ ที่เก็บได้ข้างพุ่มไม้นั้นหวดไปที่ตัวของเขาไปหลายรอบ

“โอ๊ยๆ ข้าพูดแล้วๆ”

บรรดาลูกน้องของเขาต่างก็ยืนอ้าปากค้างจ้องมองผู้เป็นนายที่ถูกฮูหยินของเขาทุบตีอยู่อย่างนั้น

‘ท่านแม่ทัพผู้เกรียงไกรของพวกเขาหมดสภาพถึงเพียงนี้เลยเชียวหรือ’

“เจ้าคือคุณหนูใหญ่ตระกูลหยวนเดิมทีเจ้าถูกเลือกให้เป็นฮองเฮาแต่เพราะถูกหยวนอี้เหลียนน้องสาวต่างมารดาของเจ้าวางแผนให้เจ้านอนกับข้า ฝ่าบาทรู้เข้าก็เสียพระทัยเป็นอย่างมากเจ้าเองก็อับอายและเสียใจที่เกิดเรื่องเช่นนั้นจึงพยายามกระโดดหน้าผา ฝ่าบาทกับข้าออกตามหาเจ้าและช่วยเอาได้ทัน"

"เรื่องจริงหรือนี่"

"แต่เมื่อเจ้าตื่นขึ้นมาก็จำใครไม่ได้แต่พอหยวนอี้เหลียนเข้ามาเจ้าก็เกิดคลุ้มคลั่งทำร้ายตัวเอง ข้าจึงได้ทูลขอฝ่าบาทพาเจ้ามารักษาตัวที่นี่ก็เป็นเวลากว่าห้าปีได้แล้ว”

“เป็นเช่นนี้นี่เอง”

‘มิน่าเล่าความทรงจำเกี่ยวกับเรื่องที่ผ่านมาของนางถึงไม่ปรากฎออกมา ถึงว่าสิก่อนหน้าที่จำอะไรไม่ได้ก็เพราะนางเคยความจำเสื่อมไปนี่เอง’

“แล้วน้องสาวของข้าล่ะตอนนี้นางเป็นฮองเฮาเช่นนั้นหรือ”

“ไม่ใช่หรอก นางเป็นเพียงสนมเท่านั้นฝ่าบาททรงเค้นหาความจริงถึงได้รู้ว่านางเป็นคนวางแผนทำร้ายเจ้าทั้งหมด นางจึงถูกคุมขังที่ตำหนักเย็นถูกทอดทิ้งให้อยู่เพียงลำพังแต่นั่นก็สมควรกับความผิดที่นางทำร้ายเจ้าแล้ว”

เขาเงยหน้าขึ้นมองนางเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถามไปว่า “แล้วเจ้ายังโกรธข้าอยู่หรือไม่”

หยวนจือหลินที่ไม่มีความทรงจำในส่วนนี้อยู่ในหัวของนางเลยจึงไม่นึกโกรธหรือเสียใจต่อเหตุการณ์ก่อนหน้าที่เกิดขึ้น เพียงแค่นึกเวทนาเจ้าของร่างนี้ที่ต้องมาพบเจอเรื่องเลวร้ายเช่นนี้ก็เท่านั้น

“ไม่เลยข้าจะโกรธท่านไปทำไมกัน”

หลี่หงอี้กับบุรุษที่ยืนอยู่ในแม่น้ำนั้นเมื่อได้ยินที่นางตอบเขาต่างก็เงยหน้าขึ้นมามองนางกันทั้งนั้น

“มองหน้าข้าทำไมมีอะไรติดหน้าข้าเช่นนั้นหรือ”

“มะ ไม่ใช่เช่นนั้นหรอก”

เพราะนางเองก็แค่มาอาศัยร่างของหยวนจือหลินคนเก่าเท่านั้นนางจึงไม่ได้รู้สึกโกรธที่เขาปิดบังเรื่องนี้เอาไว้มาโดยตลอด ตรงกันข้ามนางกลับรู้สึกทึ่งในความรักของชายผู้นี้ที่ยอมเสียสละเกียรติยศของตัวเองมาอยู่กับนางที่นี่

เพียงแค่เขาทิ้งนางเอาไว้แล้วใช้ชีวิตตามเดิมก็ยังได้แต่กลับยอมพานางมาเยียวยาหัวใจที่นี่ นางจะไปโกรธอะไรเขาได้อีกและนางเองก็คิดว่าหยวนจือหลินคนเก่าก็น่าจะคิดเช่นเดียวกับนางเหมือนกัน

“อดีตก็คืออดีตเท่านั้นจะรื้อฟื้นมาอีกทำไมกันเล่าเจ้าคะ”

หลี่หงอี้เมื่อได้ยินที่นางเอ่ยออกมาก็ตกตะลึงเป็นอย่างมากก่อนหน้าที่เมื่อได้ยินชื่อของน้องสาวของนางและฝ่าบาทนางเป็นต้องคุ้มคลั่งตลอด แต่เวลานี้นางกลับนิ่งเฉยสงบจนน่าแปลกใจเสียจริง

‘นางลืมไปแล้วจริงๆน่ะหรือ’

“แต่ข้าว่าเจ้าถอยออกมาจากต้นไม้นั่นก็ดีนะ”

“ทำไมหรือ”

“ไม่มีอะไรหรอก”

“ท่านพูดมาเดี๋ยวนี้นะ!”

“ต้นไม้ใหญ่นั่นน่ะเคยมีคนเล่าต่อๆ กันมาว่ามีวิญญาณของนักโทษที่ถูกแขวนคออยู่ตรงกิ่งไม้ใหญ่นั่นอย่างไรล่ะ”

“หนะ ไหน”

หยวนจือหลินผงะไปทันทีเมื่อได้ยินสิ่งที่เขาเล่าออกมา

“ท่านหลอกข้าอยู่ใช่หรือไม่”

“พวกข้าก็เคยได้ยินนะขอรับฮูหยิน ทุกคืนในวันจันทราเต็มดวงเงาของเชือกที่แกร่งไกวบนกิ่งไม้จะปรากฎขึ้น พวกข้าจึงไม่ไปใกล้ตรงนั้นอย่างไรเล่าขอรับ”

‘เจ้าพวกนี้แล้วแบบนี้ข้าจะกลับบ้านอย่างไรกันเล่า’

“พอได้แล้วน่า หย่งฉีเจ้าตกปลาได้หลายตัวเลยไม่ใช่หรือเช่นนั้นก็ปล่อยให้พวกเขาทำหน้าที่แทนเจ้าต่อเถอะ เจ้ากลับไปที่บ้านพร้อมข้าไปช่วยทำอาหารเย็นกันดีกว่า”

“จะดีหรือขอรับ”

“ไปเถอะ” หลี่หงอี้พยักหน้าให้เขาก่อนจะก้าวเดินไปหานางอีกนิด

หยวนจือหลินไม่สนใจเขาแต่นางมองไปยังตะกร้าที่ใส่เพียงปลาสองตัวเท่านั้น

“มาตั้งนานแล้วไม่ใช่หรือเหตุใดถึงได้ปลาแค่สองตัวเอง ลูกของข้าจะไปอิ่มอะไรหากวันนี้ได้ปลากลับไปไม่ถึงสิบตัวพวกเจ้าก็ไม่ต้องกลับไปให้ข้าเห็นหน้าอีกนะได้ยินหรือไม่”

“ขอรับฮูหยิน”

พวกเขาต่างก็ฉีกยิ้มกว้างทันทีเมื่อได้ยินผู้เป็นนายหญิงสั่งการและรู้สึกยินดีกับใต้เท้าของพวกเขาที่เข้าใจกันกับฮูหยินเสียที

“ข้าจะไปรอท่านที่บ้านหาปลามาให้เยอะๆ หน่อยนะเจ้าคะข้าจะได้ทำอาหารเผื่อพวกเขาด้วย”

“ขอรับฮูหยิน”

หลี่หงอี้พูดหยอกล้อภรรยาของเขา นางยิ้มหวานให้เขาก่อนจะเดินหันหลังกลับไปยังทางเข้าหมู่บ้าน

‘นี่คงจะเป็นครั้งแรกกระมังที่หลี่หงอี้รู้สึกสบายใจเหมือนยกภูเขาออกจากอกในรอบห้าปีที่ผ่านมา’

เขาฉีกยิ้มจนหน้าบานและเมื่อหันไปมองบรรดาลูกน้องที่มองเขาอยู่นั้นก็เป็นต้องรีบหุบยิ้มแทบไม่ทัน

“มองอะไรทำงานไปสิ”

“ขอรับท่านแม่ทัพ”