ตอนที่ 16 ปล่อยวาง

“อาเฟย อาชิงมานี่สิ”

“เจ้าค่า/ขอรับ”

“มาไหว้ท่านตาสิลูก”

เด็กน้อยทั้งสองที่ได้ยินสิ่งที่ผู้เป็นมารดาบอกแม้จะงุนงงเล็กน้อยแต่ก็ยอมเดินเข้ามาหานางอย่างไม่อิดออดแต่อย่างใด

“พวกข้ามีท่านตาด้วยหรือขอรับท่านแม่”

“มีสิ แล้วก็นั่งอยู่ตรงนี้แล้วมาให้ตากอดหน่อยสิหลานรัก”

เด็กน้อยทั้งสองหันไปมองหยวนจือหลินเมื่อเห็นว่านางพยักหน้าให้ก็ส่งยิ้มกว้างก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปหาชายชราผู้นั้นท่ามกลางเสียงหัวเราะยินดีของเขา

“นี่ตามีของเล่นมาให้พวกเจ้าด้วยนะ อาเฉินเอาของเล่นมาให้หลานของข้าเร็วเข้า”

“ขอรับใต้เท้า”

‘มาที่นี่เพื่อมาหาหลานจริงๆ ด้วย’

หยวนจือหลินยืนกอดอกมองดูสามตาหลานที่กำลังพูดคุยหยอกล้อกันอย่างสนุกสนานโดยมีหลี่หงอี้ยืนอยู่ข้างๆ นาง สองแขนของเขาโอบกอดนางเบาๆ

“เป็นอะไรไปเหตุใดถึงหน้างอเช่นนั้นกัน”

“ไหนท่านบอกว่าเขามาที่นี่เพื่อปรับความเข้าใจกับข้าอย่างไรล่ะ”

“ก็ถูกแล้วนี่นา”

“ไม่ใช่หรอกข้าว่าเขามาที่นี่เพื่อมาหาเด็กๆ พวกนั้นเสียมากกว่า”

“ไม่เอาน่าเด็กๆ สองคนนั้นก็คือลูกของเรานะ เขามาหาหลานของเขาก็ไม่เห็นแปลกอะไรเลยนี่”

“เฮ้อนั่นสินะแล้วข้าจะคิดมากไปทำไมกัน”

ความรู้สึกแปลกๆ นี้เหตุใดถึงได้เล็ดลอดออกมาได้นะไม่เข้าใจนางเลยจริงๆ หยวนจือหลินคนก่อนเป็นคนอย่างไรกันแน่ เหตุใดถึงได้เห็นคนในครอบครัวมีความสุขแล้วต้องอิจฉาด้วยเล่า

“วันนี้ในเมืองมีเทศกาลประจำปี ไหนๆ ท่านพ่อก็มาพอดีพวกเราก็ไปเดินเที่ยวเล่นกันทั้งครอบครัวกันดีหรือไม่”

“เทศกาลงั้นหรือเจ้าคะ”

“อืม”

หนึ่งชั่วยามถัดไป[1]

เมื่อจัดการเก็บร้านเสร็จเรียบร้อยทั้งครอบครัวก็เก็บสัมภาระเผื่อเอาไว้สำหรับค้างแรมในตัวเมืองกันคนละชุด ทุกคนต่างก็ตื่นเต้นยินดียิ่งนักที่ได้รู้ว่าวันนี้หลี่หงอี้จะพาไปเที่ยวงานเทศกาลโคมไฟในตัวเมือง

เมื่อมาถึงก็มองเห็นเมืองทั้งเมืองถูกประดับไปด้วยโคมไฟหลากสีสันนับพันดวง ตามลำน้ำและบ้านเรือนก็ประดับไปด้วยโคมต่างๆ ที่ส่องสว่างไปทั่วบ้างก็ลอยเรียงรายขึ้นไปบนท้องฟ้าในยามค่ำคืน

ผู้คนต่างก็เดินควงโคมไฟไปตามถนนสายหลักแสงสีอ่อนๆ ของโคมไฟสะท้อนกับน้ำในลำธารดูงดงามยิ่งนัก

หยวนจือหลินเดินอยู่เคียงข้างกันกับหลี่หงอี้ท่ามกลางแสงโคมที่สว่างไสวมืออีกข้างของเขาถือโคมไฟมังกรสีแดง หยวนจือหลินหันไปมองตาก่อนจะประสานมือเข้าด้วยกันกับมือของเขาทั้งสองข้างทางเต็มไปด้วยผู้คนและเสียงหัวเราะ

ใต้เท้าหยวนบิดาของหยวนจือหลินเวลานี้นั้นก็เอาแต่จูงมือสองแฝดนั้นไม่ยอมปล่อย นางเริ่มไม่แน่ใจเช่นกันว่าเป็นบิดาของเขาที่ไม่ยอมปล่อยหรือว่าเป็นเด็กสองคนนั้นกันแน่แต่ภาพเช่นนี้นั้นช่างหาดูได้ยากยิ่งนัก เขาเดินนำหน้านางและหลี่หงอี้ไปก่อนโดยบ่าวรับใช้ของพวกเขาเดินตามด้านหลังกันเป็นขบวน

สีสันในงานเทศกาลเป็นที่ตื่นตาตื่นใจของเด็กๆ ทั้งคู่ยิ่งนักเพราะที่ผ่านมาพวกเขาไม่เคยได้ออกจากบ้านหลังนั้นเลยแม้แต่ก้าวเดียว เมื่อได้ออกมาเปิดหูเปิดตาเช่นนี้จึงรู้สึกตื่นเต้นมากไปกว่าเด็กๆ วัยเดียวกันนั่นเอง

“ท่านแม่เจ้าขา”

“ว่าอย่างไร”

“อาชิงหิวแล้ว”

“เช่นนั้นก็ไปหาของกินก่อนดีหรือไม่เจ้าคะ”

“ตามใจเจ้าเลย”

บุรุษทั้งคู่ดูจะตามใจนางยิ่งนักจึงกลายเป็นหยวนจือหลินที่เกรงใจพวกเขาแทนเสียอย่างนั้น

และแล้วค่ำคืนนี้พวกเขาทั้งหมดก็พักกันที่โรงเตี๊ยมโดยเด็กๆ ทั้งคู่ขอนอนกับท่านตาของเขา เอาแต่เว้าวอนจนหยวนจือหลินใจอ่อนคร้านจะต่อต้านพวกเขาแล้วจึงกลายเป็นหยวนจือหลินที่ต้องนอนห้องเดียวกันกับหลี่หงอี้นั่นเอง

ท้องฟ้าที่เวลานี้เต็มไปด้วยดวงดาวที่ส่องแสงระยิบระยับแสงจันทร์ที่สาดส่องลงมาบนระเบียงไม้สว่างไสวไปจนทั่ว หลี่หงอี้เดินเข้ามาหาก่อนจะโอบไหล่ของนางเบาๆ แล้วกระซิบข้างหูของนาง

“ข้ารักเจ้านะหลินเอ๋อ”

หยวนจือหลินเขินอายเล็กน้อยนางไม่ตอบเพียงแค่ยิ้มและพิงไหล่เขาอย่างแนบชิด คืนนี้เป็นอีกคืนที่หลี่หงอี้รู้สึกว่าอยากให้ภรรยาของเขาเป็นแบบนี้ไปตลอดชั่วชีวิต

-เช้าวันถัดไป- 

เช้านี้ตลาดถูกปกคลุมไปด้วยสายฝนที่ขาวโพนไปทั่วทั้งเมืองพ่อค้าแม่ค้าต้องคลุมผ้าใบกันฝน ผู้คนเบียดเสียดกันใต้ร่มเงาของร่มไม้เสียงหยดน้ำกระทบพื้นดินเป็นจังหวะเบาๆ

เพราะอากาศที่แปรปรวนตั้งแต่ช่วงกลางดึกที่ผ่านมาทำให้หยวนจือหลินคิดเอาไว้แล้วว่านางจะปิดร้านต่ออีกหนึ่งวันเพื่อพักผ่อนไปในตัว ที่โรงเตี๊ยมในเวลานี้นั้นเต็มไปด้วยผู้คนที่เข้ามาหลบฝนกันจนแน่นไปหมด

“ท่านพ่อจะกลับเมืองหลวงวันไหนหรือเจ้าคะ”

“ไม่รู้สิที่เมืองหลวงกลับไปข้าก็เหงายิ่งนัก ขออยู่กับพวกเจ้าไปอีกหลายๆ วันหน่อยไม่ได้หรืออย่างไรเล่า” ชายแก่พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงปนเศร้ายิ่งนัก

“ไม่ใช่ว่าที่จวนของท่านมีอนุอยู่หรอกหรือ เช่นนั้นข้าเองก็ต้องมีพี่น้องอีกหลายคนเช่นกันแล้วท่านจะเหงาไปได้อย่างไร”

“นั่นมันไม่เหมือนกันหรอกนะ เมื่อถึงวัยที่โรยราก็จะเห็นว่าใครที่รักเราจริง”

เขาพูดจบก็เหม่อมองออกไปยังท้องฟ้าที่เวลานี้สายฝนเริ่มเบาบางลงแล้ว รุ้งกินน้ำเริ่มปรากฎออกมาให้เห็นงดงามยิ่งนัก

“ท่านพ่อท่านเคยได้ยินหรือไม่เจ้าคะ ชีวิตของคนเราไม่มีทางราบรื่นไปได้ตลอดย่อมต้องมีอุปสรรคต่างๆ ให้ฝ่าฟันแต่ท่านรู้อะไรหรือไม่ ฟ้าหลังฝนงดงามเสมอ”

หยวนจือหลินพูดจบก็ส่งยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยนพร้อมทั้งยกน้ำชาขึ้นมาจิบไปด้วยก่อนจะหันสายตาไปมองท้องฟ้าที่เวลานี้นั้นเริ่มมีแดดทอแสงส่องลงมาบ้างแล้ว

เพราะการปล่อยวางของนางทำให้พวกเขาทุกคนต่างก็รู้สึกสบายใจขึ้น ไมว่าเรื่องราวก่อนหน้านั้นจะเป็นอย่างไรขอแค่ต่อจากนี้ไปพวกเขาอยู่กันอย่างมีความสุขก็เพียงพอแล้ว

- - - - - - - - - - -

[1] หนึ่งชั่วยาม = 2 ชั่วโมง