ตอนที่ 8 เข้าเมือง Part1

ยามเหม่า[1]

"ท่านพี่ตื่นเถอะเจ้าคะ ท่านพี่”

“อืม หลินเอ๋อร์เช้าแล้วหรือ” 

“ใกล้ถึงยามเหม่าแล้วนะเจ้าคะวันนี้ข้าจะเข้าเมืองท่านลืมไปแล้วหรือ”

“ไม่ได้ลืมข้าแค่เหนื่อยนิดหน่อยเลยตื่นสาย”

“เช่นนั้นข้าไปเองก็ได้ท่านพี่ดูแลลูกๆ แทนข้านะเจ้าคะ”

“ไม่ได้ เจ้าจะไปคนเดียวได้อย่างไรรอข้าก่อนไม่นานนักหรอก”

“ก็ได้เจ้าค่ะ”

หลี่หงอี้ที่ยังงัวเงียเหมือนคนนอนไม่เต็มอิ่มนั้นรีบลุกขึ้นจากเตียงนอนด้วยความเร่งรีบไม่มีอิดออดเลยสักนิด เพราะไม่ว่าภรรยาของเขาจะร้องขอสิ่งใดเขาล้วนทำให้นางได้ทุกอย่างอยู่แล้ว

“ท่านแม่ ท่านพ่อ พวกข้าพร้อมแล้วขอรับ”

เสียงเล็กๆ ที่ดูมีชีวิตชีวาของลูกชายลูกสาวฝาแฝดของนางดังขึ้นด้านหลังพวกเขา

“อาเฟยอาชิงพวกเจ้าตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”

“ตื่นพร้อมๆ กันกับท่านแม่เลยเจ้าค่ะ ข้าเห็นท่านแม่ลุกขึ้นจากที่นอนข้าก็ปลุกท่านพี่แล้วก็ลุกตามไปล้างหน้าอาชิงแปรงฟันแล้วด้วยนะเจ้าคะ”

พูดจบก็ส่งยิ้มแฉ่งอวดฟันเล่มเล็กๆ ที่เรียงตัวกันอย่างสวยงามให้นางดูทันที

“เก่งมากจ๊ะอาชิง อาเฟยล้างหน้าแปรงฟันใช่หรือไม่”

“เรียบร้อยแล้วขอรับ”

“เช่นนั้นพวกข้าจะไปรอข้างนอกนะเจ้าคะ”

“อืม ไปเถอะ”

หยวนจือหลินหันไปส่งยิ้มให้ผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามี ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วไม่รู้ว่าตัวนางเองจะเป็นอย่างไรในวันข้างหน้า อีกทั้งยุคที่จากมาก็ใช่ว่าจะหาคนที่จริงใจได้เช่นนั้นก็ลองเปิดใจกับเขาดูสักครั้งคงไม่เสียหายอะไร ไหนจะมีลูกน้อยที่น่ารักทั้งสองคนนี้อีกชีวิตที่นี่ก็ถือว่าไม่เลวเลย

ใช้เวลาไม่นานหลี่หงอี้ก็ออกมาหน้าบ้านยืนรวมกันกับภรรยาและลูกๆ ของเขาที่หน้าประตูรั้ว

“ไปกันเถอะเจ้าค่ะ”

“เดี๋ยวสิ!”

“อะไรหรือเจ้าคะ”

“คือว่าหลายวันก่อนข้าเห็นว่าที่บ้านของหัวหน้าหมู่บ้านมีรถม้าจอดทิ้งไว้ ข้าจะไปถามยืมมาใช้ก่อนคิดว่าเขาคงไม่ว่าอะไรพวกเราจะได้ไม่ต้องเดินให้เหนื่อยดีหรือไม่”

“แต่ว่าข้าเดินได้สบายอยู่แล้วนะเจ้าคะ”

“แต่ข้าไม่อยากให้เจ้ากับลูกๆ ต้องเหนื่อย เจ้ารอข้าที่นี่เดี๋ยวข้ามา” 

“ก็ได้เจ้าค่ะ”

หยวนจือหลินยิ้มอย่างดีใจที่นางและเด็กๆ จะไม่ต้องเดินให้เหนื่อยขาลากอย่างที่คิดเอาไว้ทั้งคืน

หลี่หงอี้มองหยวนจือหลินที่อมยิ้มอย่างสดใสอยู่เงียบๆ เขารีบเดินหันหลังมุ่งหน้าไปยังบ้านของหัวหน้าหมู่บ้านทันที

อีกฟากหนึ่งของถนนไม่ไกลจากบ้านของเขานัก

“นายท่าน”

“อะไร”

“ฮูหยินจะเข้าไปในเมืองเช้าถึงเพียงนี้เลยหรือขอรับ”

“นางคิดว่าอาจจะได้เดินเท้าไปน่ะจึงตื่นแต่เช้าเจ้าไปเตรียมรถม้ามาให้ข้าที”

“ขอรับนายท่าน…..เอ่อคือว่า”

“มีเรื่องอะไรอีกเล่าหากชักช้านางได้สงสัยเอาหรอก”

“คือว่าทางเมืองหลวงเร่งให้ท่านกลับไปแล้วนะขอรับ”

“รู้แล้วน่า ข้ากำลังหาวิธีเกลี้ยกล่อมให้นางยอมกลับไปกับข้าอยู่พวกเจ้าก็รู้นี่”

“แต่ว่าฮูหยินก็ดูท่าทางจะไม่ติดใจในสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครั้งก่อนแล้วนะขอรับ”

“นั่นก็น่าจะใช่ ตั้งแต่ที่นางหมดสติไปก็ดูจะเปลี่ยนไปจริงๆ เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นไม่เคยถามหรือหาเรื่องทะเลาะกับข้าอีกเลย”

หลี่หงอี้แอบมองภรรยารักของตนเองกับลูกน้อยทั้งสองอยู่ในที่ลับสายตา เขาตั้งใจจะแก้ไขในสิ่งที่เคยทำผิดไปอยากให้นางอภัยในสิ่งที่เขาทำแต่ก็ไม่รู้ว่าที่นางทำเหมือนจำไม่ได้นั้นเป็นสิ่งที่ดีแล้วจริงๆหรือ

ไม่นานนักหลี่หงอี้ก็ขับรถม้ามาจอดที่หน้ารั้วบ้าน

“ว้าวรถม้าช่างใหญ่โตยิ่งนักเลยนะเจ้าคะ”

“ก็ของหัวหน้าหมู่บ้านมีหรือจะคันเล็กกันแบบนี้พวกเจ้านั่งได้สบายเลยขึ้นไปบนรถม้ากันเถอะ”

“เจ้าค่ะ ไปกันเด็กๆ”

“ขอรับท่านแม่/เจ้าคะท่านแม่”

หยวนจือหลินอุ้มเด็กๆ ทั้งสองขึ้นไปบนรถม้าก่อนที่ตนเองจะก้าวเดินตามขึ้นไป

“ฮูหยิน นายท่านให้ข้าไปช่วยถือของนะขอรับ”

“ไม่เป็นไรหรอกน่าข้าถือคนเดียวได้สบายอยู่แล้ว”

หลี่หงอี้รีบปฎิเสธหย่งฉีทันที หยวนจือหลินมองเห็นใบหน้าที่เศร้าหมองของเขาก็อดเอ็นดูไม่ได้

“ท่านพี่ให้เขาไปด้วยเถอะเจ้าคะ ข้าคิดว่าอาจจะต้องซื้ออะไรหลายอย่างไหนจะต้องดูแลเด็กๆ อีกท่านถือคนเดียวอาจจะไม่ไหว”

“เช่นนั้นก็ได้หากเจ้าเต็มใจข้าก็ย่อมไม่ขัดข้องไปกันเถอะ”

หย่งฉีฉีกยิ้มกว้าง วันๆ เขามีหน้าที่เพียงเฝ้าบ้านของนายท่านและฮูหยินเท่านั้นแต่วันนี้ได้ออกไปเที่ยวในเมืองช่างเป็นอะไรที่น่าตื่นเต้นเสียจริง

หย่งฉีเมื่อได้รับอนุญาตให้ติดตามไปด้วยได้เขาจึงรีบขึ้นไปนั่งตรงตำแหน่งสารถีทันที ส่วนหลี่หงอี้ก็ขึ้นไปนั่งขนาบข้างเขาแทน

“ข้ารู้นะว่าเจ้าคิดอะไรอยู่”

คล้อยหลังหยวนจือหลินและเด็กๆ เข้าไปนั่งในรถม้ากันเรียบร้อยแล้ว หลี่หงอี้ก็เข้าไปกระซิบพูดคุยกับหย่งฉีด้วยเสียงอันเบาเพราะกลัวว่านางจะได้ยินเข้า

“โธ่นายท่าน ข้าก็แค่อยากติดตามท่านจะได้ดูแลคุณชายและคุณหนูช่วยท่านด้วยอย่างไรเล่าขอรับ”

“เฮอะ! ให้มันจริงเถอะออกรถม้าได้แล้ว”

“ขอร้าบบบ”

หย่งฉีเริ่มขับเคลื่อนรถม้าออกไปยังเส้นทางสู่ในตัวเมือง รถม้าเริ่มแล่นทะยานไปเรื่อยๆไม่ช้าไม่เร็วมากนัก

“ท่านพ่อขับรถม้าเป็นหรือไม่เจ้าคะ”

อาชิงน้อยโผล่หน้าไปพูดคุยกับผู้เป็นบิดา เขาหันมามองลูกสาวตัวน้อยก่อนจะตอบกลับด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแล้วหันไปมองทางข้างหน้าต่อ

“เป็นสิ วันหลังพ่อจะสอนเจ้าดีหรือไม่”

“ดีเจ้าค่ะ”

หยวนจือหลินมองแผ่นหลังของผู้เป็นสามีนิ่ง แม้ว่าครอบครัวของนางดูเหมือนว่าไม่ได้ร่ำรวยมากแต่ก็ไม่ได้มีของกินดีๆเหมือนบ้านอื่นๆเท่าใดนัก

น่าแปลก? เหตุใดสามีของนางถึงได้มีรูปร่างสูงโปร่งร่างกายสมส่วนอกผายไหล่ผึ่งดูแข็งแรงยิ่งนัก ไม่ว่าดูยังไงก็ไม่เหมือนชาวบ้านธรรมดาเท่านั้น เป็นไปได้อย่างไรกันนะ?

หลี่หงอี้ที่รู้สึกได้ว่ามีใครจ้องมองอยู่ก็หันไปด้านหลังทันทีเป็นจังหวะที่หยวนจือหลินหันไปมองที่หน้าต่างด้านข้างพอดี

“ท่านพี่ อีกนานมั้ยเจ้าคะจะถึงในเมือง” 

“อีกแค่เพียงหนึ่งก้านธูป[2] ก็ถึงแล้วล่ะ”

“ไกลถึงเพียงนี้เลยหรือ หากพวกเราเดินมาคงจะใช้เวลานานแน่เลย”

“ใช่ขอรับท่านแม่ เมื่อก่อนข้ากับท่านพ่อก็เคยเดินเข้าเมืองเองขอรับ”

“ชิงชิงก็เคยเดินเจ้าคะ”

“แล้วข้าล่ะ?”

“ท่านแม่ไม่สบายเจ้าคะพวกข้ากับท่านพ่อก็เลยเดินเข้าเมืองไปซื้อยามาให้ท่านแม่”

“จริงหรือ! เหตุใดท่านถึงไม่ไปยืมรถม้าของผู้ใหญ่บ้านล่ะเจ้าคะปล่อยให้ลุกๆเดินไปด้วยทำไมกัน”

“ก็ตอนนั้นข้ารีบจึงคิดไม่ทันน่ะ”

“โธ่ ข้าขอโทษนะต่อไปนี้ข้าจะไม่เป็นคนป่วยง่ายเช่นนั้นอีกแล้ว”

“เจ็บป่วยจะกำหนดได้อย่างไรกันเล่าหลินเอ๋อร์ หากว่าวันหนึ่งพวกเรา…”

“อะไรหรือเจ้าคะ”

“พวกเราไปอยู่เมืองหลวงกันดีหรือไม่”

“อยู่ที่นี่ก็ดีแล้วนี่เจ้าคะ”

“งั้นหรือ เช่นนั้นก็ตามใจเจ้าเถอะ”

เหตุใดนางถึงรู้สึกว่าเขามีอะไรบางอย่างที่ปิดบังนางอยู่นะ

- - - - - - - -

[1] ยามเหม่า (05.00 – 06.59 น.)

[2] หนึ่งก้านธูป = ครึ่งชั่วโมง-หนึ่งชั่วโมง