LOGINShare
ตอนที่ 12 น่าสงสัย
Last Updated:
2025-04-06 10:05:42-เช้าวันถัดไป-
หยวนจือหลินกำลังนั่งทำบัญชีร้านโดยมีอาชิงเป็นคนป้อนขนนมนางอยู่ด้านข้างส่วนอาเฟยก็คอยนวดต้นขาของนางอย่างเอาอกเอาใจ นางเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยด้วยความสงสัยในท่าทีของเด็กน้อยทั้งคู่
คิดภายในใจว่าเด็กสองคนนี้มีสิ่งที่ต้องการจากนางอย่างแน่นอนเพราะดูเหมือนจะมาประจบประแจงเพื่อขออะไรบางอย่างจากนาง
“อาเฟยเจ้ามีสิ่งใดที่อยากได้งั้นหรือ ถึงได้มาลงทุนมาดูแลข้าแต่เช้าเช่นนี้”
“โธ่ท่านแม่ พูดอะไรเช่นนั้นกันขอรับข้าแค่อยากดูแลท่านแม่เองนะขอรับ”
“จริงหรือ”
น้ำเสียงของนางที่ดูเหมือนจะไม่ค่อยเชื่อบุตรชายเท่าใดนัก
“คือว่าจริงๆ แล้วข้าแค่อยากได้อะไรบางอย่างน่ะขอรับ”
“ว่าแล้วเชียวพวกเจ้าทำดีกับข้าคงไม่ใช่เพราะอยากช่วยจริงๆ”
“ใครบอกเจ้าคะ อาชิงไม่มีสิ่งที่อยากได้เสียหน่อยก็แค่มาดูแลท่านแม่เพระกลัวท่านหิวต่างหากเล่า”
เสียงน้อยๆ ของนางพูดแย้งหยวนจือหลินขึ้นมาและปากน้อยๆ ก็เอาแต่จิ้มผลไม้เข้าปากอย่างไม่หยุดหย่อน
“ตกลงว่าเจ้าตั้งใจจะป้อนข้าหรือว่าป้อนตัวเองกันแน่หือ”
“เอ่อ แฮะๆ”
และดูเหมือนจะคิดขึ้นได้ว่าที่ป้อนอยู่นั้นไม่ใช่ปากของท่านแม่ของนาง อาชิงน้อยก็เขินแทบจะม้วนตัวตกเก้าอี้อยู่แล้ว
“พอทั้งคู่นั่นแหล่ะตกลงว่าอยากได้อะไร”
“ข้าอยากได้ตำราอีกเล่มขอรับ”
“ข้าอยากได้กระบี่เหมือนพี่ชายพวกนั้นเจ้าค่ะ”
“หืม กระบี่งั้นหรือ”
หยวนจือหลินฟังที่บุตรสาวเอ่ยออกมาก็ถึงกับขมวดคิ้วยุ่งทันที
‘กระบี่อะไรกันของพวกนั้นไม่ใช่ว่ามีได้เฉพาะพวกขุนนาง ทหารหรือองค์รักษ์ผู้ที่มีหน้าที่รักษาบ้านเมืองหรอกหรือ ชาวบ้านธรรมดาไหนเลยจะมีได้’
นางมองไปยังกลุ่มบุรุษที่มาคอยช่วยเหลืองานที่ร้านอาหารของนาง ก่อนจะจ้องมองอย่างแน่วแน่
รูปร่างที่ทะมัดทะแมงกระฉับกระเฉงคล่องแคล่วนั้นดูไม่ต่างไปจากคนที่เคยใช้งานมาบ่อยๆ จะว่าเป็นเพียงชาวบ้านล่ะก็ไม่น่าเชื่อเท่าใดเลย
“นั่งตรงนี้เดี๋ยวข้ามา”
“เจ้าค่ะ / ขอรับ”
หยวนจือหลินเดินเข้าไปหน้าร้านก่อนจะแอบมองการกระทำของเหล่าบุรุษพวกนั้น นางทำทีเดินไปเพื่อดูสถานการณ์ของร้านเท่านั้นก่อนจะส่งยิ้มให้พวกเขาเป็นปกติโดยไม่มีสังเกตว่านางนั้นคิดการสิ่งใดอยู่
หยวนจือหลินเดินไปใกล้ๆ หย่งฉี เขาที่กำลังง่วนอยู่กับการตักแกงใส่ถ้วยแล้ววางบนชามอาหารเพื่อนำไปเสิร์ฟให้ลูกค้าอยู่นั้นก็ไม่ทันได้ระวังว่านางกำลังเดินมาทางด้านหลังของเขาเงียบๆ
หยวนจือหลินทำทีเป็นเดินเซก่อนจะชนด้านหลังเขาเข้าอย่างจัง ชามอาหารที่มีน้ำแกงเต็มอยู่นั้นก็หลุดมือเขาทันใดทว่าไม่ทันที่ชามจะตกลงบนพื้นก็มีมือของบุรุษผู้หนึ่งยื่นไปรับไว้ได้ทันเวลา
“ระวังหน่อยสิ”
เมื่อนางเงยหน้าขึ้นไปมองก็พบว่าเป็นเต๋อหมิงนั่นเอง เขาดูเหมือนจะลืมไปว่านางยืนอยู่ตรงนี้เพราะดูจากท่าทางที่ดูจะตื่นตะลึงไปเมื่อครู่แต่ก็กลับมาทำสีหน้าปกติดังเดิมในชั่วพริบตา
“หากทำชามอาหารตกแตกอีกใบฮูหยินได้หักเงินพวกเจ้าเป็นแน่ ทีนี้เจ้าได้กินเพียงหมั่นโถววันละลูกแน่เลย”
“ขะ ขอโทษนะขอรับฮูหยิน”
“ไม่เป็นไรหรอก ข้าไม่ทันระวังเองถึงได้ไปชนเจ้าจนได้”
หยวนจือหลินช้อนสายตามองไปยังบุรุษผู้นั้น เขารีบหลบหน้านางด้วยความรวดเร็ว
“แต่เมื่อครู่เจ้าเองก็หูตาว่องไวพอตัวเลยนะหากเป็นข้าคงจับชามนั้นไม่ทันได้ตกแตกไปแล้ว”
“ก่อนจะมาทำงานที่ร้านอาหารของท่าน พวกข้านั้นเร่ร่อน”
หย่งฉีเมื่อได้ยินคำนั้นก็หันไปมองสหายของเขาทันที
“เอ่อข้าหมายถึงหางานทำไปทั่วน่ะขอรับจึงเชี่ยวชาญงานทุกอย่าง”
“บุตรสาวของข้าบอกว่าพวกเจ้ามีกระบี่ด้วย”
“อ้อ นั่นก็…อะไรนะขอรับ!”
พวกเขาจ้องมองนางตาโตเมื่อได้ยินสิ่งที่หยวนจือหลินพูดออกมา
“ข้าบอกว่าอาชิงบุตรสาวของข้าบอกว่าเมื่อวันก่อนเห็นกระบี่อยู่กับตัวพวกเจ้า งานอันใดที่ทำให้พวกเจ้าต้องพกกระบี่ติดตัวด้วยงั้นหรือ”
“เอ่อ คือว่า”
“ว่าอย่างไร”
“คือว่าฮูหยินความจริงแล้ว”
“พวกเจ้าคงไม่ได้ไปรับจ้างทำร้ายคนหรอกนะ”
“อะไรนะขอรับ”
“ทำงานที่ร้านของข้านั้นไม่พอกินหรืออย่างไรถึงได้ไปทำอาชีพเช่นนั้นอีก ต่อไปนี้ไม่ต้องไปทำเรื่องพันนั้นอีกแล้วเข้าใจหรือไม่”
“อะ เอ่อ”
“หย่งฉีอย่าบอกนะว่าเจ้าเองก็ไปทำกับเขาเช่นกันดูสิเหงื่อออกท่วมตัวแล้วกระมัง พวกเจ้านี่จริงๆ เลยงานดีๆ มีให้ทำไม่ทำ ทำไมหรือเงินที่ข้าให้พวกเจ้ามันน้อยไปเช่นนั้นหรือ”
“มะ ไม่ใช่เช่นนั้นขอรับฮูหยิน ต่อไปนี้พวกข้าสัญญาว่าจะไม่ทำเช่นนั้นอีก”
“ดีแล้ว”
หยวนจือหลินบ่นอีกนิดก่อนจะเดินกลับไปยังหลังร้านเพื่อนั่งทำบัญชีต่อ ภายใต้สีหน้าโล่งใจของบรรดาบุรุษที่คอยช่วยงานด้วยกัน
“นึกว่าความจะแตกเสียแล้ว เจ้าทำอะไรเหตุใดไม่ระวังเอาเสียเลย”
“ข้าก็ระวังสุดๆ แล้วนะคุณหนูเห็นได้อย่างไรกัน”
“คุณหนูช่างสังเกตถึงเพียงนั้น ทีหน้าทีหลังเจ้าก็อยู่ห่างๆ นางเล่าเข้าใจหรือไม่”
“รู้แล้วน่า”
ทั้งหมดแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตนเองต่อโดยไม่ได้สนใจเลยว่าเวลานี้นั้นมีชายผู้หนึ่งนั่งฟังพวกเขาสนทนากันตั้งแต่เริ่มต้นแล้ว
“ใต้เท้ากลับกันเลยหรือไม่ขอรับ”
“ขออยู่ต่ออีกนิดเถอะ ข้าเพิ่งได้มาเองนะ”
“แต่ว่าหากพวกเขาพบท่านเข้าจะเป็นเรื่องนะขอรับ ยังดีที่วันนี้เขาไม่อยู่ที่ร้านด้วยไม่เช่นนั้นท่านคงต้องลำบากเป็นแน่”
“รู้แล้วน่า”
ชายผู้นั้นทอดสายตามองไปที่สตรีที่กำลังตั้งใจเขียนบัญชีที่หลังร้านโดยมีเด็กแฝดที่หน้าตาละม้ายคล้ายกันไม่มีผิดเพี้ยนคอยปรนนิบัติดูแลนางอยู่ไม่ห่าง
‘แค่รู้ว่านางยังอยู่ดี ข้าก็ดีใจแล้ว’
Related chapters
ฮูหยินหลงยุคเช่นข้าจะเลี้ยงดูพวกเจ้าเอง ตอนที่ 13 ความเป็นจริง Part1
ร้านอาหารของหยวนจือหลินเปิดกิจการมาได้เกือบครึ่งเดือนแล้วนางรู้สึกยินดีมากที่อาหารขายหมดแทบทุกวัน บางวันลูกค้าแทบจะร้องโอดโอยเพราะมาซื้อไม่ทันแม้ว่านางจะเตรียมวัตถุดิบเผื่อเอาไว้มากพอสมควรก็ตาม เป้าหมายต่อไปคือการเปิดร้านขายอาหารในเมืองเพิ่มอีกสักร้าน นางจะเก็บเงินเอาไว้ให้มากๆ เพื่อความมั่นคงของครอบครัว เด็กๆ และสามีของนางจะได้ไม่ต้องลำบากอีกวันนี้เป็นวันหยุดของร้านเมื่อทำงานบ้านทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว หยวนจือหลินจึงนอนพักผ่อนที่หน้าระเบียงบ้านโดยมีมือน้อยๆ ของอาเฟยและอาชิงคอยนวดบริเวณขาและแขนของนางให้ลมเย็นๆ ทำให้นางแทบจะหลับไปอยู่แล้ว“เก่งมากเลยอาเฟยอาชิงนวดเก่งขึ้นกันแล้วนี่นา”“อาชิงฝึกนวดตั้งนานเลยนะเจ้าคะ”“จริงหรือ?”“จริงสิขอรับท่านอาเต๋อหมิงชมนางอยู่เรื่อยว่าฝีมือของนางนั้นดียิ่งกว่าสตรีในหอโคมแดงอีก”“อะไรนะ!”“หืม อะไรหรือขอรับ? ข้าพูดอะไรผิดไปหรือ”“อะ เอ่อ..ไม่มีอะไรหรอกจ๊ะ”‘เจ้าพวกนั้นกล้าพูดเรื่องในหอนางโลมให้ลูกๆ ของนางฟังได้อย่างไร เดี๋ยวเถอะพรุ่งนี้เจอกันข้าจะจัดการให้หนักเลย’บ่นในใจได้ไม่นานนักก็ได้ยินเสียงของผู้เป็นสามีตะโกนเรียกนางจากหลังเรือน“หลินเอ๋อร์เจ้าอ
Last Updated : 2025-04-10ฮูหยินหลงยุคเช่นข้าจะเลี้ยงดูพวกเจ้าเอง ตอนที่ 14 ความเป็นจริง Part2
“ฮู ฮูหยิน”“…”“ฮูหยินอะไรของเจ้ากัน ฮูหยินของใต้เท้าก็อยู่ที่บ้านสิจะมาอยู่ทำไมตรงนี้”“ก็อยู่ไปแล้วหรือไม่เล่า”หลี่หงอี้เมื่อได้ยินที่หย่งฉีพูดออกมาก็เริ่มรู้สึกถึงอะไรบางอย่างทิ่มแทงมาจากด้านหลังของเขา‘ให้ตายสิเป็นแม่ทัพอยู่ในสนามรบมาร่วมสิบปีแค่ออกมาจัดการงานนอกสนามรบเพียงไม่กี่ปี เหตุใดความรู้สึกของข้าถึงช้าลงได้เช่นนี้กันนะ ไม่รู้ได้อย่างไรว่านางมาอยู่ข้างหลังตั้งแต่เมื่อไหร่กัน’หลี่หงอี้ค่อยๆ หันไปทางด้านหลังก็พบกับภรรยารักของเขายืนกอดอกขมวดคิ้วจ้องมองเขาอยู่ก่อนแล้ว ทุกคนในที่นั้นต่างก็ตกตะลึงกันไปหมด ความลับที่ตั้งใจช่วยกันปกปิดมานานนั้นไม่น่าจะเหลือแล้วกระมัง“ท่านทำอะไรอยู่หรือเจ้าคะ”เสียงของนางในเวลานี้ช่างเยือกเย็นเสียจริง“หลินเอ๋อร์คือว่าข้าอธิบายได้นะ”“เช่นนั้นก็พูดมาสิ”“คือว่า”“ว่า”“คือความจริงแล้วข้า”“พูดไม่ออกหรือเจ้าคะเหตุใดคนพวกนั้นถึงเรียกท่านว่า ท่านแม่ทัพ ท่านไม่ได้เป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาหรอกหรือแล้วตัวตนของท่านคือใครกัน แล้วข้าล่ะข้าเป็นอะไรกับท่านกันแน่”“ก็ต้องเป็นภรรยาของข้าสิ หลินเอ๋อร์คือว่าข้า”“ท่านเลิกเรียกชื่อข้าแล้วตอบข้ามาเดี๋ยวนี้”“ข้า”ห
Last Updated : 2025-04-10ฮูหยินหลงยุคเช่นข้าจะเลี้ยงดูพวกเจ้าเอง ตอนที่ 15 พบเจอ
วันนี้ที่ร้านอาหารของนางยังคงคึกคักเหมือนเช่นทุกวันที่ผ่านมาและก็เป็นอีกวันที่ชายชราผู้หนึ่งมานั่งกินอาหารอยู่เพียงลำพังเช่นทุกวัน วันนี้เขาสั่งอาหารเพียงแค่ไม่กี่อย่างแต่กลับนั่งนานเสียจนหยวนจือหลินเองก็อดจะสงสัยเขาอยู่ไม่น้อยแต่ไม่ทันได้เข้าไปทักทายชายผู้นั้นก็ลุกเดินออกจากร้านไปเสียแล้ว ทั้งยังทิ้งตำลึงเงินเอาไว้เกินราคาอาหารอีกด้วยครั้นนางจะเดินตามไปก็ถูกเรียกโดยลูกค้าคนอื่นเข้าพอดีชายผู้นั้นเดินออกไปท่ามกลางสายตาของใครบางคนที่จับจ้องเขาอยู่อย่างไม่วางตาตั้งแต่เขาเดินเข้ามาในร้านแล้ว“จะกลับแล้วหรือขอรับ”เขาหยุดเดินก่อนจะหันหลังไปมองดูก็พบว่าเป็นซ่งหงอี้ สามีของเจ้าของร้านนั้นนั่นเอง“เหตุใดถึงกลับไวเช่นนี้ท่านเดินทางมาตั้งไกลอย่าบอกนะขอรับว่ามาเพื่อดูหน้านางเท่านั้น”“คือว่าข้า”“ใต้เท้าข้าว่าหากท่านมีสิ่งใดอยากจะสนทนากับนาง ท่านควรที่จะเปิดใจกับนางตรงๆ ไปเลยจะดีกว่านะขอรับ”“แต่ว่านางจะไม่ไล่ข้าไปอีกหรือ ที่ผ่านมานั้น…”“นางไม่ใช่คนเดิมอีกต
Last Updated : 2025-04-11ฮูหยินหลงยุคเช่นข้าจะเลี้ยงดูพวกเจ้าเอง ตอนที่ 16 ปล่อยวาง
“อาเฟย อาชิงมานี่สิ”“เจ้าค่า/ขอรับ”“มาไหว้ท่านตาสิลูก”เด็กน้อยทั้งสองที่ได้ยินสิ่งที่ผู้เป็นมารดาบอกแม้จะงุนงงเล็กน้อยแต่ก็ยอมเดินเข้ามาหานางอย่างไม่อิดออดแต่อย่างใด“พวกข้ามีท่านตาด้วยหรือขอรับท่านแม่”“มีสิ แล้วก็นั่งอยู่ตรงนี้แล้วมาให้ตากอดหน่อยสิหลานรัก”เด็กน้อยทั้งสองหันไปมองหยวนจือหลินเมื่อเห็นว่านางพยักหน้าให้ก็ส่งยิ้มกว้างก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปหาชายชราผู้นั้นท่ามกลางเสียงหัวเราะยินดีของเขา“นี่ตามีของเล่นมาให้พวกเจ้าด้วยนะ อาเฉินเอาของเล่นมาให้หลานของข้าเร็วเข้า”“ขอรับใต้เท้า”‘มาที่นี่เพื่อมาหาหลานจริงๆ ด้วย’หยวนจือหลินยืนกอดอกมองดูสามตาหลานที่กำลังพูดคุยหยอกล้อกันอย่างสนุกสนานโดยมีหลี่หงอี้ยืนอยู่ข้างๆ นาง สองแขนของเขาโอบกอดนางเบาๆ“เป็นอะไรไปเหตุใดถึงหน้างอเช่นนั้นกัน”“ไหนท่านบอกว่าเขามาที่นี่เพื่อปรับความเข้าใจกับข้าอย่างไรล่ะ”“ก็ถูกแล้วนี่นา&r
Last Updated : 2025-04-11ฮูหยินหลงยุคเช่นข้าจะเลี้ยงดูพวกเจ้าเอง ตอนที่ 17 กลับเมืองหลวง Part1
วันเวลาล่วงเลยผ่านไปเกือบครึ่งเดือนแล้ว ใต้เท้าหยวนบิดาของหยวนจือหลินก็ยังคงปักหลักที่เมืองลั่วอันแห่งนี้ไม่ยอมกลับเมืองหลวงไปเสียทีจนนางคร้านที่จะสนใจเขาแล้ว ขอเพียงแค่ครอบครัวของนางในเวลานี้นั้นมีความสุขก็เพียงพอแล้ว“อร่อยมากเลยขอรับฮูหยิน” หย่งฉีบอกนางทั้งๆ ที่ข้าวยังเต็มปากทั้งอย่างนั้น”
Last Updated : 2025-04-12ฮูหยินหลงยุคเช่นข้าจะเลี้ยงดูพวกเจ้าเอง ตอนที่ 18 กลับเมืองหลวง Part2
“ใครบอกว่าข้าจะไม่กลับเล่าเจ้าคะ”“เจ้าว่าอะไรนะ”
Last Updated : 2025-04-12ฮูหยินหลงยุคเช่นข้าจะเลี้ยงดูพวกเจ้าเอง ตอนที่ 19 เข้าเฝ้าฮ่องเต้
การเดินทางจากเมืองลั่วอันที่อยู่ฝั่งตะวันออกของแคว้นต้าฮั่นมายังเมืองหลวงนั้นใช้เวลาประมาณเจ็ดวัน เดิมทีหลี่หงอี้คิดว่าเด็กๆ จะเหนื่อยล้ากับการเดินทางไกลกันแต่กลับตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิงพวกเขาดูสนุกสนานและตื่นตาตื่นใจที่ได้เห็นสีสันของเมืองหลวงยิ่งนักหยวนจือหลินนั่งมองทิวทัศน์ในรถม้าเพียงลำพังปล่อยให้อาเฟยออกมานั่งม้ากับหย่งฉีส่วนอาชิงก็ออกมานั่งม้าตัวเดียวกันกับบิดาของนาง พวกเด็กๆ ดูจะชื่นชอบที่ได้ขี่ม้ากันเป็นอย่างมาก“หย่งฉีข้าอยากขี่ม้าเองบ้าง”“นายน้อยรอท่านโตอีกหน่อยข้าจะสอนท่านเองนะขอรับ แต่ตอนนี้ท่านยังเด็กนักเกรงว่าจะยังควบคุมม้าเองไม่ได้”“ข้าไม่เด็กแล้วนะ”อาเฟยพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูเหมือนถูกขัดใจทั้งยังกอดอกแสดงให้เห็นว่ากำลังไม่พอใจคนสนิทของผู้เป็นบิดาอย่างมาก“อะ เอ่อ”หย่งฉีหันไปขอความช่วยเหลือจากแม่ทัพหลี่หงอี้เมื่อเห็นว่าผู้เป็นนายพยักหน้าให้ เขาจึงยอมให้อาเฟยมาควบม้าต่อจากตนเองทันทีหย่งฉีปล่อยมือจากบังเหียนแล้วให้นายน้อยของเขาบังคับม้าต่อแรกเริ่มเขาก็กลัวว่
Last Updated : 2025-04-13ฮูหยินหลงยุคเช่นข้าจะเลี้ยงดูพวกเจ้าเอง ตอนที่ 20 ปลายทางของชีวิต
“พ่อบ้านซือท่านออกมาข้างนอกเร็วเข้า!”“อะไรของพวกเจ้าเนี่ยเรียกอยู่ได้ ข้ายุ่งอยู่ไม่เห็นหรืออย่างไร”“ฮูหยินมาแล้ว ท่านแม่ทัพพาฮูหยินกลับมาแล้ว”“อะ อะไรนะ! แล้วพวกเจ้าจะยืนรออะไรอยู่เล่ารีบออกไปรับพวกท่านเร็วเข้าสิ”พ่อบ้านซือตะโกนดังลั่นไปทั่วทั้งจวนก่อนจะรนรานรีบวิ่งออกไปหน้าประตูจวนด้วยความรวดเร็วจนเกือบจะสะดุดขาตนเองไปเสียแล้ว ภายใต้สายตางุนงงของแม่นมจางและลี่เหมยหัวหน้าบ่าวรับใช้ผู้ดูแลจวนแม่ทัพหลี่“อ้าวเป็นงั้นไปเมื่อครู่ยังดุพวกเราอยู่เลยนะเจ้าคะแม่นม”“ช่างเถอะน่าไปรับนายท่านกันลี่เหมย”“เจ้าค่ะแม่นมจาง”บรรดาบ่าวรับใช้ในจวนต่างก็ออกมายืนรอรับแม่ทัพหลี่และฮูหยินกันจนเต็มหน้าประตูจวน เด็กๆ เองเมื่อเห็นจวนขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ตรงหน้าก็ดูตื่นเต้นกันยกใหญ่“โอ้โหท่านพ่อนี่พวกข้าจะได้อยู่ที่นี่กันจริงๆ หรือขอรับ”“ใช่แล้วล่ะต่อจากนี้ไปที่นี่คือบ้านของพวกเรานะ”“ว้าวใหญ่โตมากเลยเจ้าค่ะท่านพ่อ
Last Updated : 2025-04-13
Latest chapter
ฮูหยินหลงยุคเช่นข้าจะเลี้ยงดูพวกเจ้าเอง ตอนที่ 21 บทส่งท้าย-ชีวิตที่สงบสุข
หมวกควันสีแดงลอยปกคลุมไปทั่วพื้นที่ดูเหมือนเลือดที่ค่อยๆ กลืนกินทุกสิ่ง วิญญาณของผู้เสียชีวิตจากฝีมือของนางค่อยๆ ปรากฎตัวขึ้นในหมอกนั้น“ปล่อยข้าออกไปนะ ปล่อยข้าออกไป”‘ฮึๆๆ ฮ่าๆๆๆ’“น่ะ…นั่นใคร เสียงใครกันออกมาเดี๋ยวนี้นะ!”‘น้องหญิงเจ้าลืมพี่สาวเช่นข้าไปแล้วหรือ’“จะ เจ้า หยวนจือหลิน!”‘ใช่แล้ว ข้าเอง’“เจ้ามาทำไม เจ้าจะทำอะไรข้า”‘ข้าก็มาเอาชีวิตของเจ้าอย่างไรเล่า’“กรี๊ดดดด! ออกไปนะออกไป!”‘เจ้าทำให้ข้าเป็นเช่นนี้ข้าก็จะลากเจ้าไปลงนรกพร้อมกันกับข้า!’“กรี๊ดดดดด! ม่ายยย!”‘ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า’หน้าผาที่ถูกเชื่อว่าเป็นที่สาปแช่งของหญิงสาวที่ฆ่าตัวตายเพราะผิดหวังจากความรักนั้น เมื่อมีใครมายืนอยู่ที่หน้าผาเงาดำของหญิงสาวจะปรากฎและดึงพวกเขาให้ตกลงไปตายเหมือนพวกนางนางก็เช่นกัน
ฮูหยินหลงยุคเช่นข้าจะเลี้ยงดูพวกเจ้าเอง ตอนที่ 20 ปลายทางของชีวิต
“พ่อบ้านซือท่านออกมาข้างนอกเร็วเข้า!”“อะไรของพวกเจ้าเนี่ยเรียกอยู่ได้ ข้ายุ่งอยู่ไม่เห็นหรืออย่างไร”“ฮูหยินมาแล้ว ท่านแม่ทัพพาฮูหยินกลับมาแล้ว”“อะ อะไรนะ! แล้วพวกเจ้าจะยืนรออะไรอยู่เล่ารีบออกไปรับพวกท่านเร็วเข้าสิ”พ่อบ้านซือตะโกนดังลั่นไปทั่วทั้งจวนก่อนจะรนรานรีบวิ่งออกไปหน้าประตูจวนด้วยความรวดเร็วจนเกือบจะสะดุดขาตนเองไปเสียแล้ว ภายใต้สายตางุนงงของแม่นมจางและลี่เหมยหัวหน้าบ่าวรับใช้ผู้ดูแลจวนแม่ทัพหลี่“อ้าวเป็นงั้นไปเมื่อครู่ยังดุพวกเราอยู่เลยนะเจ้าคะแม่นม”“ช่างเถอะน่าไปรับนายท่านกันลี่เหมย”“เจ้าค่ะแม่นมจาง”บรรดาบ่าวรับใช้ในจวนต่างก็ออกมายืนรอรับแม่ทัพหลี่และฮูหยินกันจนเต็มหน้าประตูจวน เด็กๆ เองเมื่อเห็นจวนขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ตรงหน้าก็ดูตื่นเต้นกันยกใหญ่“โอ้โหท่านพ่อนี่พวกข้าจะได้อยู่ที่นี่กันจริงๆ หรือขอรับ”“ใช่แล้วล่ะต่อจากนี้ไปที่นี่คือบ้านของพวกเรานะ”“ว้าวใหญ่โตมากเลยเจ้าค่ะท่านพ่อ
ฮูหยินหลงยุคเช่นข้าจะเลี้ยงดูพวกเจ้าเอง ตอนที่ 19 เข้าเฝ้าฮ่องเต้
การเดินทางจากเมืองลั่วอันที่อยู่ฝั่งตะวันออกของแคว้นต้าฮั่นมายังเมืองหลวงนั้นใช้เวลาประมาณเจ็ดวัน เดิมทีหลี่หงอี้คิดว่าเด็กๆ จะเหนื่อยล้ากับการเดินทางไกลกันแต่กลับตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิงพวกเขาดูสนุกสนานและตื่นตาตื่นใจที่ได้เห็นสีสันของเมืองหลวงยิ่งนักหยวนจือหลินนั่งมองทิวทัศน์ในรถม้าเพียงลำพังปล่อยให้อาเฟยออกมานั่งม้ากับหย่งฉีส่วนอาชิงก็ออกมานั่งม้าตัวเดียวกันกับบิดาของนาง พวกเด็กๆ ดูจะชื่นชอบที่ได้ขี่ม้ากันเป็นอย่างมาก“หย่งฉีข้าอยากขี่ม้าเองบ้าง”“นายน้อยรอท่านโตอีกหน่อยข้าจะสอนท่านเองนะขอรับ แต่ตอนนี้ท่านยังเด็กนักเกรงว่าจะยังควบคุมม้าเองไม่ได้”“ข้าไม่เด็กแล้วนะ”อาเฟยพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูเหมือนถูกขัดใจทั้งยังกอดอกแสดงให้เห็นว่ากำลังไม่พอใจคนสนิทของผู้เป็นบิดาอย่างมาก“อะ เอ่อ”หย่งฉีหันไปขอความช่วยเหลือจากแม่ทัพหลี่หงอี้เมื่อเห็นว่าผู้เป็นนายพยักหน้าให้ เขาจึงยอมให้อาเฟยมาควบม้าต่อจากตนเองทันทีหย่งฉีปล่อยมือจากบังเหียนแล้วให้นายน้อยของเขาบังคับม้าต่อแรกเริ่มเขาก็กลัวว่
ฮูหยินหลงยุคเช่นข้าจะเลี้ยงดูพวกเจ้าเอง ตอนที่ 18 กลับเมืองหลวง Part2
“ใครบอกว่าข้าจะไม่กลับเล่าเจ้าคะ”“เจ้าว่าอะไรนะ”
ฮูหยินหลงยุคเช่นข้าจะเลี้ยงดูพวกเจ้าเอง ตอนที่ 17 กลับเมืองหลวง Part1
วันเวลาล่วงเลยผ่านไปเกือบครึ่งเดือนแล้ว ใต้เท้าหยวนบิดาของหยวนจือหลินก็ยังคงปักหลักที่เมืองลั่วอันแห่งนี้ไม่ยอมกลับเมืองหลวงไปเสียทีจนนางคร้านที่จะสนใจเขาแล้ว ขอเพียงแค่ครอบครัวของนางในเวลานี้นั้นมีความสุขก็เพียงพอแล้ว“อร่อยมากเลยขอรับฮูหยิน” หย่งฉีบอกนางทั้งๆ ที่ข้าวยังเต็มปากทั้งอย่างนั้น”
ฮูหยินหลงยุคเช่นข้าจะเลี้ยงดูพวกเจ้าเอง ตอนที่ 16 ปล่อยวาง
“อาเฟย อาชิงมานี่สิ”“เจ้าค่า/ขอรับ”“มาไหว้ท่านตาสิลูก”เด็กน้อยทั้งสองที่ได้ยินสิ่งที่ผู้เป็นมารดาบอกแม้จะงุนงงเล็กน้อยแต่ก็ยอมเดินเข้ามาหานางอย่างไม่อิดออดแต่อย่างใด“พวกข้ามีท่านตาด้วยหรือขอรับท่านแม่”“มีสิ แล้วก็นั่งอยู่ตรงนี้แล้วมาให้ตากอดหน่อยสิหลานรัก”เด็กน้อยทั้งสองหันไปมองหยวนจือหลินเมื่อเห็นว่านางพยักหน้าให้ก็ส่งยิ้มกว้างก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปหาชายชราผู้นั้นท่ามกลางเสียงหัวเราะยินดีของเขา“นี่ตามีของเล่นมาให้พวกเจ้าด้วยนะ อาเฉินเอาของเล่นมาให้หลานของข้าเร็วเข้า”“ขอรับใต้เท้า”‘มาที่นี่เพื่อมาหาหลานจริงๆ ด้วย’หยวนจือหลินยืนกอดอกมองดูสามตาหลานที่กำลังพูดคุยหยอกล้อกันอย่างสนุกสนานโดยมีหลี่หงอี้ยืนอยู่ข้างๆ นาง สองแขนของเขาโอบกอดนางเบาๆ“เป็นอะไรไปเหตุใดถึงหน้างอเช่นนั้นกัน”“ไหนท่านบอกว่าเขามาที่นี่เพื่อปรับความเข้าใจกับข้าอย่างไรล่ะ”“ก็ถูกแล้วนี่นา&r
ฮูหยินหลงยุคเช่นข้าจะเลี้ยงดูพวกเจ้าเอง ตอนที่ 15 พบเจอ
วันนี้ที่ร้านอาหารของนางยังคงคึกคักเหมือนเช่นทุกวันที่ผ่านมาและก็เป็นอีกวันที่ชายชราผู้หนึ่งมานั่งกินอาหารอยู่เพียงลำพังเช่นทุกวัน วันนี้เขาสั่งอาหารเพียงแค่ไม่กี่อย่างแต่กลับนั่งนานเสียจนหยวนจือหลินเองก็อดจะสงสัยเขาอยู่ไม่น้อยแต่ไม่ทันได้เข้าไปทักทายชายผู้นั้นก็ลุกเดินออกจากร้านไปเสียแล้ว ทั้งยังทิ้งตำลึงเงินเอาไว้เกินราคาอาหารอีกด้วยครั้นนางจะเดินตามไปก็ถูกเรียกโดยลูกค้าคนอื่นเข้าพอดีชายผู้นั้นเดินออกไปท่ามกลางสายตาของใครบางคนที่จับจ้องเขาอยู่อย่างไม่วางตาตั้งแต่เขาเดินเข้ามาในร้านแล้ว“จะกลับแล้วหรือขอรับ”เขาหยุดเดินก่อนจะหันหลังไปมองดูก็พบว่าเป็นซ่งหงอี้ สามีของเจ้าของร้านนั้นนั่นเอง“เหตุใดถึงกลับไวเช่นนี้ท่านเดินทางมาตั้งไกลอย่าบอกนะขอรับว่ามาเพื่อดูหน้านางเท่านั้น”“คือว่าข้า”“ใต้เท้าข้าว่าหากท่านมีสิ่งใดอยากจะสนทนากับนาง ท่านควรที่จะเปิดใจกับนางตรงๆ ไปเลยจะดีกว่านะขอรับ”“แต่ว่านางจะไม่ไล่ข้าไปอีกหรือ ที่ผ่านมานั้น…”“นางไม่ใช่คนเดิมอีกต
ฮูหยินหลงยุคเช่นข้าจะเลี้ยงดูพวกเจ้าเอง ตอนที่ 14 ความเป็นจริง Part2
“ฮู ฮูหยิน”“…”“ฮูหยินอะไรของเจ้ากัน ฮูหยินของใต้เท้าก็อยู่ที่บ้านสิจะมาอยู่ทำไมตรงนี้”“ก็อยู่ไปแล้วหรือไม่เล่า”หลี่หงอี้เมื่อได้ยินที่หย่งฉีพูดออกมาก็เริ่มรู้สึกถึงอะไรบางอย่างทิ่มแทงมาจากด้านหลังของเขา‘ให้ตายสิเป็นแม่ทัพอยู่ในสนามรบมาร่วมสิบปีแค่ออกมาจัดการงานนอกสนามรบเพียงไม่กี่ปี เหตุใดความรู้สึกของข้าถึงช้าลงได้เช่นนี้กันนะ ไม่รู้ได้อย่างไรว่านางมาอยู่ข้างหลังตั้งแต่เมื่อไหร่กัน’หลี่หงอี้ค่อยๆ หันไปทางด้านหลังก็พบกับภรรยารักของเขายืนกอดอกขมวดคิ้วจ้องมองเขาอยู่ก่อนแล้ว ทุกคนในที่นั้นต่างก็ตกตะลึงกันไปหมด ความลับที่ตั้งใจช่วยกันปกปิดมานานนั้นไม่น่าจะเหลือแล้วกระมัง“ท่านทำอะไรอยู่หรือเจ้าคะ”เสียงของนางในเวลานี้ช่างเยือกเย็นเสียจริง“หลินเอ๋อร์คือว่าข้าอธิบายได้นะ”“เช่นนั้นก็พูดมาสิ”“คือว่า”“ว่า”“คือความจริงแล้วข้า”“พูดไม่ออกหรือเจ้าคะเหตุใดคนพวกนั้นถึงเรียกท่านว่า ท่านแม่ทัพ ท่านไม่ได้เป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาหรอกหรือแล้วตัวตนของท่านคือใครกัน แล้วข้าล่ะข้าเป็นอะไรกับท่านกันแน่”“ก็ต้องเป็นภรรยาของข้าสิ หลินเอ๋อร์คือว่าข้า”“ท่านเลิกเรียกชื่อข้าแล้วตอบข้ามาเดี๋ยวนี้”“ข้า”ห
ฮูหยินหลงยุคเช่นข้าจะเลี้ยงดูพวกเจ้าเอง ตอนที่ 13 ความเป็นจริง Part1
ร้านอาหารของหยวนจือหลินเปิดกิจการมาได้เกือบครึ่งเดือนแล้วนางรู้สึกยินดีมากที่อาหารขายหมดแทบทุกวัน บางวันลูกค้าแทบจะร้องโอดโอยเพราะมาซื้อไม่ทันแม้ว่านางจะเตรียมวัตถุดิบเผื่อเอาไว้มากพอสมควรก็ตาม เป้าหมายต่อไปคือการเปิดร้านขายอาหารในเมืองเพิ่มอีกสักร้าน นางจะเก็บเงินเอาไว้ให้มากๆ เพื่อความมั่นคงของครอบครัว เด็กๆ และสามีของนางจะได้ไม่ต้องลำบากอีกวันนี้เป็นวันหยุดของร้านเมื่อทำงานบ้านทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว หยวนจือหลินจึงนอนพักผ่อนที่หน้าระเบียงบ้านโดยมีมือน้อยๆ ของอาเฟยและอาชิงคอยนวดบริเวณขาและแขนของนางให้ลมเย็นๆ ทำให้นางแทบจะหลับไปอยู่แล้ว“เก่งมากเลยอาเฟยอาชิงนวดเก่งขึ้นกันแล้วนี่นา”“อาชิงฝึกนวดตั้งนานเลยนะเจ้าคะ”“จริงหรือ?”“จริงสิขอรับท่านอาเต๋อหมิงชมนางอยู่เรื่อยว่าฝีมือของนางนั้นดียิ่งกว่าสตรีในหอโคมแดงอีก”“อะไรนะ!”“หืม อะไรหรือขอรับ? ข้าพูดอะไรผิดไปหรือ”“อะ เอ่อ..ไม่มีอะไรหรอกจ๊ะ”‘เจ้าพวกนั้นกล้าพูดเรื่องในหอนางโลมให้ลูกๆ ของนางฟังได้อย่างไร เดี๋ยวเถอะพรุ่งนี้เจอกันข้าจะจัดการให้หนักเลย’บ่นในใจได้ไม่นานนักก็ได้ยินเสียงของผู้เป็นสามีตะโกนเรียกนางจากหลังเรือน“หลินเอ๋อร์เจ้าอ
