EP.29 เบื้องหลังของเพื่อน

“วันนี้พอแค่นี้ก่อนไหมทุกคน พลอยไม่ไหวแล้ว” พลอยหนึ่งในสมาชิกกลุ่มเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าเคร่งเครียดและเหนื่อยล้า ฉันเงยหน้ามองทุกคนในกลุ่มก็พบว่าสีหน้าแต่ล่ะคนไม่ต่างจากพลอยเลย

“ก็ดีเหมือนกัน นี่ก็เย็นมากแล้ว พอกันเถอะ” ฉันหันไปพูดกับทุกคน ซึ่งทุกคนก็พยักหน้าเห็นด้วย

เราทุกคนช่วยกันเก็บเอกสารที่กองเป็นตั้งตรงหน้าก่อนจะแยกย้ายกันกลับ ตอนนี้เหลือเพียงฉันกับพลอย ที่กำลังออกจากตึกคณะ บรรยากาศภายนอกตอนนี้ก็มืดค่ำแล้วนะสิ พลอยที่มักจะกลับด้วยรถเมล์ คงไม่มีรถให้ขึ้นแล้วมั้ง

“พลอย มันเย็นขนาดนี้แล้ว ให้ฉันไปส่ง” ฉันหันหน้าไปหาพลอยเพื่อนร่วมสาขา

“พลอยกลับเองได้”

“แต่รถเมล์ที่ผ่านหน้าบ้านแกมันไม่มีแล้วไม่ใช่รึไง” ฉันเอียงคอถามนาง จากที่นางเดินอยู่ก็หยุดชะงัก

“จะ..จริงด้วย ลืมเผื่อเวลากลับบ้านเลย ทำไงดี”

“ก็นี่ไง ฉันจะไปส่ง ฉันพอมีเวลา” ฉันไม่พูดเฉย ๆ แต่ดึงพลอยโดยไม่ต้องให้นางคิด เอาจริง เราเป็นเพื่อนร่วมห้องกันมา แม้ไม่ได้สนิทปานจะกลืนกินเหมือนยัยมีน กับ กุ้ก แต่พลอยก็นับว่าเป็นเพื่อนผู้หญิงที่สนิทที่สุดในคณะแล้ว  พลอยเป็นคนเงียบ ไม่สุงสิง พูดจากับใคร  แต่เธอเป็นคนขยัน และพูดจาไพเราะ ทำให้ฉันก็ต้องพูดจาดีกับนาง อย่างที่เขาบอกใครพูดกับเรายังไง เราก็จะพูดแบบนั้นกับเขา ต่างจากฉันกับยัยมีนจริง ๆ ก็มีแค่ยัยมีนเท่านั้นแหละที่ฉันพูด กู มึง อาจเพราะสนิทจนรู้ไส้รู้พุงเลยหยายโลนใส่กันทั้งคู่

พลอยบ้านไม่รวย จำได้ว่าตอนปีหนึ่งโดนพวกรุ่นพี่ล้อเรื่องฐานะทางบ้านอย่างหนัก ซึ่งอิพวกที่ล้อก็ไม่ได้วิเศษวิโสอะไรเลยด้วยซ้ำ  แต่พลอยอดทนเก่งนะ ไม่เคยด่ากลับ แถมยังอดกลั้นทนให้โดนด่าอยู่เป็นเทอม เป็นฉันเองแหละที่ทนไม่ได้ จัดการพวกรุ่นพี่ปากหมาพวกนั้นจนอยู่หมัดจนพวกเขาไม่กล้ามาแหยม และวุ่นวายกับพลอยอีกเลย

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา พลอยก็กล้าที่จะเข้ามาทักทายฉัน และเริ่มพูดมากขึ้น กล้าที่จะเข้าสังคมกับเพื่อน ๆ ในห้องจนตอนนี้นางก็เข้ากับเพื่อน ๆ ได้ดี และเป็นที่รักของทุกคนในห้องนั่นแหละ มีคนปกป้องมากขึ้นแล้วนินา

ฉันเดินนำมาจนถึงรถของฉันที่จอดไว้ แต่จู่ ๆ พลอยกลับมีท่าทีไม่กล้าขึ้นรถฉัน

“นี่พลอยแกกลัวฉันเอาแกไปปล่อยวัดรึไง ไม่ขึ้นรถล่ะ”

“ปะ เปล่านะ เพียงแต่..” พลอยหยุดชะงักไป

“แต่ ...?” ฉันจ้องมองพลางยักคิ้ว

“ฉะ..ฉันไม่เคยนั่งรถหรูขนาดนี้อ่ะแจน ฉันกลับเองดีกว่านะ”

“จะรถหรู หรือรถเมล์ ยังไงมันก็รถ นั่งเถอะ เดี๋ยวค่ำกว่านี้ที่บ้านจะไม่เป็นห่วงหนักเหรอ หรือพลอยกำลังกลัวอะไร” สิ้นคำ ใบหน้าของพลอยเจื่อนอย่างเห็นได้ชัด แต่สุดท้ายเธอก็ยอมเปิดประตูเข้าไปนั่งข้างคนขับแต่โดยดี

ฉันมองออกนะ ว่าพลอยไม่อยากให้ฉันไปส่งด้วยเหตุผลบางอย่าง แต่แบบนี้ยิ่งควรไปรึเปล่า ฉันไม่ปล่อยให้เวลาผ่านไปเฉย ๆ หรอกรีบไปส่งเดี๋ยวก็คงรู้เอง

ฉันขับมาตามถนนที่พลอยบอกเส้นทาง ตอนแรกเหมือนพลอยจะขอลงก่อนแล้วเดินกลับบ้านเอง แต่ฉันไม่ยอม ก็ดูเส้นทางสิ เปลี่ยวมากแถมมืดไม่สว่างสักนิด พอคิดว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ คนเดียวต้องเดินจากป้ายรถเมล์กลับบ้านท่ามกลางถนนแบบนี้แล้วอดห่วงความปลอดภัยไม่ได้เลย ฉันถึงขนาดขับไป มองหน้าเพื่อนไป ใบหน้าเต็มไปด้วยคำถามมากมายที่อยากจะเอ่ยถามจริง ๆ ว่าที่ผ่านมาเธอใช้ชีวิตผ่านมันมาได้ยังไง

“ถึงแล้วล่ะบ้านหลังนั้น” พลอยชี้ให้ฉันดู ฉันจึงจอดเทียบหน้าบ้าน พลอยจึงรีบเดินลงจากรถไป “ขอบใจมาก แจน” ก่อนที่เธอจะเข้าบ้านเธอหันหน้ามาหาฉันเอ่ยขอบคุณ แต่ทำไมฉันรู้สึกเหมือนพลอยดูกลัวที่จะเข้าบ้าน

ฉันจึงเปิดกระจกรถ โบกมือให้เพื่อน เมื่อเห็นว่าเธอเดินเข้าบ้านไปแล้ว ฉันก็จะขับรถออกทันทีแต่

“อีพลอย มึงไปไหนมา ทำไมกลับค่ำ รู้ไหมกูหิว อีเวร” เสียงที่เล็ดลอดออกมาจากบ้านดังสนั่นจนฉันได้ยินทุกคำ ทำให้รถที่กำลังจะเคลื่อนออกของฉัน ต้องหยุดชะงักทันที

“แม่ฉันไม่ได้ตั้งใจจะกลับค่ำ ฉันมีงานกลุ่มที่ต้องทำกับเพื่อนๆ จริงๆ นะ” เสียงนี้คือเสียงพลอยที่กำลังพยายามอธิบาย ฉันตัดสินใจเดินลงจากรถ จากนั้นพิงหลังกับประตูหน้าบ้านเพื่อฟังสิ่งที่เกิดขึ้น ยังไงฉันยังเป็นแค่คนนอกจะบุ่มบ่ามเข้าไป พลอยอาจจะหนักใจได้

“อีตอแหล มึงแค่ขี้เกียจทำกับข้าว ให้กูกิน”

“ไม่ใช่นะคะแม่ เดี๋ยวพลอยรีบเข้าครัวทำอาหารให้กินนะคะ”

“ไม่ต้องแล้ว รู้ไหมนี้เวลาไหน มึงไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เดี๋ยวจะมีเสี่ยมารับมึงไป”

“แม่ พลอยขอร้อง พลอยไม่ไป”

“มึงต้องไป กูรับเงินมาแล้ว คราวนี้มึงอย่าคิดหนีอีก พี่ ๆ มึงเขายังทำกันหมด”

“แม่คะ หนูไม่ไปได้ไหม ฮือ..... หนูไม่อยากขาย....”

‘เพี๊ยะ’

“อย่าพูดมากไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่กูเตรียมไว้ให้ คนอย่างมึงทำได้แค่ขายตัวเท่านั้นแหละ”

ฉันที่ฟังมาจนถึงตอนนี้ ก็แทบเลือดขึ้นหน้า คนเป็นแม่ถึงกับขายลูกกินแบบนี้จริง ๆ เหรอวะ คนอย่างพลอยเรียนเก่ง อนาคตไกล แต่กลับต้องมาอยู่ในสภาพนี้งั้นเหรอ

“ฮือ.......แม่อย่าขายหนูเลยนะ หนูไม่อยากขายตัว ฮือ.....”

“อีนี่ พูดไม่รู้เรื่อง”

‘ปัง’

ฉันทนฟังไม่ได้อีกต่อไปจึงยันประตูที่ลงกลอนหลวม ๆ ไม่มีความปลอดภัยเลยสักนิด มองไปยังผู้หญิงมีอายุ กำลังจะง้างมือตบซ้ำพลอยเพื่อนของฉันที่ตอนนี้สภาพคือใบหน้าบวมเป่ง ดวงตาฉ่ำด้วยน้ำตาที่ไหลไม่หยุด

ฉันปรี่ตัวเข้าไปจับข้อแขนของผู้หญิงสูงอายุก่อนที่จะใช้แรงบีบทำให้เขาโอดครวญ

“โอ๊ยเจ็บ.......มึงเป็นใคร” ฉันสะบัดมือออก ยืนเผชิญหน้ากับยัยป้านั่น

“อยากรู้ไปทำไม ป้า” ฉันกอดอกหันไปตอกยัยป้านั่น

“นี่มันบ้านกู เรื่องของคนในครอบครัว มึงมีสิทธิ์จะเสือกอะไร” อิป้านั่นปรี่ตัวจะเข้ามาตบฉัน ยังไม่เข็ดอีกนะ ได้ฉันจะสวนให้ยับ

‘เพี๊ยะ....’ ฉันง้างมือตบใบหน้าอิป้านั่นดังลั่น

“โอ๊ย...มึงตบกู กูจะแจ้งตำรวจ” อิป้ากุมใบหน้าตัวเองแสดงสีหน้าเจ็บปวด ก่อนที่จะหันมามองฉันอย่างแค้นเคือง พลอยที่อยู่ข้างหลังฉัน ร้องไห้ไม่หยุด เอื้อมมือมาดึงแขนฉันอย่างเว้าวอน ราวกับกำลังขอร้องให้ฉันหยุด

“แจ้งอะไรนะ ตำรวจงั้นเหรอ ฮ่า.... นี่ป้า คนที่ขายลูกตัวเองให้พวกเสี่ย มีสิทธิ์พูดงั้นเหรอ” ฉันเดินเข้าไปหนึ่งก้าว มองหน้าอย่างหาเรื่อง อิป้านั่นก็ถอยจนสะดุดล้มขาตัวเองอย่างผวา แต่ปากป้านั่นก็สาดแต่คำแย่ๆ ไม่หยุด

“ใครลูกกู อีพลอยเหรอ กูแค่ขโมยมันมาเลี้ยงต้อยเอาไว้ให้มันขายตัว หาเงินให้กูก็เท่านั้น” ฉันที่ได้ฟังจะปรี่เข้าไปถีบ แต่ดูเหมือนพลอยจะเร็วกว่า ตอนนี้พลอยเหมือนสติหลุดทันทีที่ได้ฟัง เธอเดินดิ่งคว้าเสื้อตรงอกดึงป้านั่นให้ลุกขึ้น ก่อนจะตบไปที่ใบหน้าอิป้าอย่างรุนแรง

‘เพี๊ยะ’

“โอ๊ย.....อีพลอยมึงตบกู กูจะเอามึงให้ตาย”

“เอ่อ วันนี้ก็เอาให้ตายกันไปข้าง ที่ผ่านมาพลอยอดทนมาตลอด เพราะอย่างน้อยคุณก็เลี้ยงพลอยมา แต่วันนี้พอกันที พลอยทนอยู่ไม่ไหวแล้ว”

“ไม่ไหวมึงก็ออกไป ไม่ต้องกลับมา เปลืองข้าวสุก” อิป้าพูดจบพยายามบีบคอพลอย ฉันที่อยู่ด้านหลังจึงเข้าไปแยกทั้งสองคน ก่อนที่ฉันจะเป็นฝ่ายเข้าไปบีบคออิป้านั่นแทน แรงขึ้น แรงขึ้น จนหน้าแดงก่ำ ตอนนี้เหมือนร่างมาเฟียฉันเข้าสิ่ง ถ้าไม่ได้เห็นอิป้านั่นตายคามือมันไม่สงบ แต่แล้วมือพลอยก็เข้ามาหยุดฉันไว้ทัน ฉันจึงได้สติ และคลายมือ ร่างอิป้าล้มลงนอนกองกับพื้นหายใจรัวระริน

พลอยนั่งลงข้าง ๆ อิป้าที่นอนอยู่และยังพอมีสติ

“ที่ผ่านมาขอบคุณที่เลี้ยงดูพลอยให้มีบ้านซุกหัวนอนถึงทุกวันนี้ แม้จะเลี้ยงด้วยการทุบตี ด่าทอ ใช้เยี่ยงทาส ก็ตาม แต่พลอยก็ทำทุกอย่างตอบแทนคุณมาตลอดแล้ว พลอยจะเรียกคุณว่าแม่วันนี้เป็นวันสุดท้าย พอผ่านพรุ่งนี้ไป พลอยจะไม่มีแม่อย่างคุณอีก” พลอยค่อย ๆ ยืนขึ้น เดินไปคว้ากระเป๋าเสื้อผ้าที่ตระเตรียมไว้เสมอเป็นปี ๆ ไว้ว่าสักวันหนึ่งจะได้ออกจากบ้านหลังนี้ เมื่อวันนี้มาถึงเธอก็ได้หยิบกระเป๋าใบนี้ขึ้นมาสักที แผ่นหลังเธอดูว่างเปล่าเดินทอดน่องออกไปยังประตู ฉันที่เป็นเพื่อนมองอิป้านั่นอีกครั้ง ก่อนจะเดินตามพลอยออกไป

พลอยแหงนมองท้องฟ้า มองดวงดาวบนนภา และปล่อยโฮ อย่างไม่อายใคร

‘ฮือ...................’

ฉันไม่พูดอะไร ให้เธอร้องไห้ให้สมใจ และเดินไปเปิดประตูรถไว้รอ มองเพื่อนอย่างเห็นใจก่อนจะเอื้อนเอ่ย  “มาเถอะ ยินดีตอนรับสู่ชีวิตใหม่”