EP.42 เข้าใจผิด?

EP.42

(Well Part)

ช่วงนี้ผมไม่ได้เจอแจนเลย เพราะผมยุ่งอยู่กับวอร์ดค่อนข้างมาก แถมต้องสะสางงานที่ต้องส่งมหาลัยด้วย จึงได้แค่แชตส่งข้อความ ไม่ก็โทรหากันไม่กี่นาที เหมือนแจนเองก็ยุ่งวุ่นกับการเรียนของเธอเหมือนกัน แต่การไม่ได้เห็นหน้ากันเป็นเวลานานแบบนี้ก็ทำเอาผมรู้สึกแย่เหมือนกันนะ ผมเองก็อยากเจอหน้าเธอสักนิดก็ยังดี อยากได้กำลังใจจากเด็กดื้อคนนั้น

ตอนนี้ผมอยู่ที่โรงอาหารของโรงพยาบาล กว่าจะว่างมานั่งทานข้าวได้อย่างสบายใจในรอบหลายวันแบบนี้ไม่ได้มีกันง่าย ๆ อีกอยาก เพราะความดื้อดึง ของน้าสาวของผมที่ ตอนนี้กลับมาเป็นแพทย์ประจำการที่โรงพยาบาลของตระกูลหลังจากใช้ชีวิตหลายปีในต่างประเทศ

น้าใช้อำนาจความเป็นใหญ่คะยั้นคะยอให้ผมมาทานข้าวเป็นเพื่อน มีเหรอที่ผมจะปฏิเสธได้

“นี่หลานรัก ช่วงนี้เป็นยังไงบ้าง” น้าผมเอ่ยถามผมด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“ก็เรียนหนักครับ” ผมก้มหน้าทานข้าวเงียบ ๆ ขรึม ๆ ตามสไตล์ของผมนั่นแหละ

“น้ากลับจากต่างประเทศเอาของฝากมาให้หลานเยอะเลยนะ อ่อ ฝากเผื่อพี่สาวด้วย”

“ของแม่ปมเหรอครับ น้าก็เอาไปให้เองสิ”

“ไม่อยากไป แม่หลานขี้บ่นจะตาย เดี๋ยวก็บ่นว่าน้าไม่ยอมแต่งงานซะทีอีก” น้าผมทำหน้ามุ่ย ซึ่งเอาจริงเรื่องนี้แม่ผมเป็นห่วงน้าผม(น้องสาวแม่) เอามากๆ เพราะตอนนี้จะเข้าใกล้เลขวัยเลขสี่แล้ว แต่ไม่ยอมแต่งงานสักที

เอาจริงซึ่งผมพอดูออก ว่าน้าผมไม่อยากแต่งงาน เธอดูมีความสุขกับการทำงาน การเรียนรู้แพทย์สมัยใหม่ และการอยู่เป็นโสดสุด ๆ 

ไม่ใช่ว่าไม่มีผู้ชายเข้ามาจีบน้าผมนะ ตรงกันข้ามเลยมีผู้ชายโปรไฟล์ดีตั้งแต่ระดับ นักธุรกิจ CEO ไปจนเด็กมหาลัยตามขายขนมจีบน้าผมไม่หยุด ด้วยความเก่ง ใบหน้าอ่อนเยาว์ราวกับเด็ก ยี่สิบปลายๆ ยิ้มเก่ง ใครเห็นก็ตกหลุมรัก เคยมีครั้งหนึ่งที่ผมเดินอยู่กับเธอ ยังมีคนเข้าใจผิดว่าน้าผมเป็นแฟนผมด้วยซ้ำ จนน้าผมชอบเอามาล้อ น่ารำคาญสุด ๆ

น้าผมรักผมมาก ราวกับลูกอีกคน เลี้ยงผมมาตั้งแต่แบเบาะ ตามใจผมสารพัด ผมจึงนับถือน้าเป็นแม่คนที่สอง

“หลานน้าโตขนาดนี้ มะ มาให้หอมแก้มหน่อย” น้าผมนี่ทำผมเป็นเด็กทุกทีให้ตายเถอะ เลี่ยงยาก

“ให้ตายเถอะน้า ผมโตแล้วนะอายุยี่สิบสาม ไม่ใช่สิบสาม มาหอมได้ไง หยุดเลย”

“หลานรัก ไม่รักน้าแล้วเหรอเนี้ย”

“คิดอะไรเป็นเด็กไปได้ ผมโตแล้วน้า....” ผมถึงกับต้องส่ายหน้าไปมา

“ต่อต้านแบบนี้แสดงว่า หลานรักมีแฟนแล้วเหรอ”

“คือผม....” ผมยังไม่ทันจะเอ่ยตอบน้าของผม

“ไอ้เวลล์.....เกิดเรื่องแล้ว”  ไอ้แม็กก็เดินเข้ามาทำสีหน้าตระหนกแต่เพราะมีน้าผมอยู่ไอ้แม็กก็รีบทำตัวสำรวมทันที “ขอโทษครับรุ่นพี่”

“รุ่นพี่อะไร นี่น้ากู” สิ้นคำ ไอ้แม็กทำหน้าเจื่อนลงเล็กน้อย

“เอ่อ...กูว่ามึงซวยแล้ว”  ไอ้แม็กทำท่าทางเลิ่กลั่ก จ้องผม พลางจ้องไปที่น้าของผม ใบหน้าน้าผมก็ดูเหมือนสนใจด้วยไม่น้อย

“เรื่องอะไร?”

“กูจะพูดตรงนี้ได้เลยไหมวะ”

“ได้ ว่ามาเถอะ” ผมพูดด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง เพราะผมมั่นใจว่าเรื่องการทำงานผมไม่มีปัญหาระดับคอขาดบาดตายแน่ ๆ

“เมื่อกี้ กูเจอน้องแจน ยืนตรงทางเข้าโรงอาหาร ยืนมองมาโต๊ะแกอยู่นานเลย”

“หืม แล้วทำไมเขาไม่ทักไลน์ หรือเดินเข้ามา”

“ไม่รู้ แต่ที่แน่ ๆ สีหน้าไม่ดีเลย ฉันบอกให้เข้ามา น้องแจนก็ตอบมีธุระด่วน แล้ววิ่งออกไปเลย แต่...กูเห็นนะ”

“เห็นอะไรวะ”  ไอ้แม็กเว้นช่วงทำเอาผมแทบหยุดหายใจ

“น้องแจนเขาร้องไห้ว่ะ แกไปทำอะไรหรือเปล่า หรือว่าน้องเขาเห็นอะไรบาดอกบาดใจมารึเปล่า”

“....” ผมนิ่งอึ้งหรือว่าเธอจะเห็นตอนนั้นแล้วเข้าใจผิด ผมหยิบมือถือโทรหาเธอแต่เธอกลับปิดเครื่อง ตอนนี้ใบหน้าผมซีดเผือกอย่างช่วยไม่ได้

“หลานรักเกิดอะไรขึ้น”  น้าผมเอื้อมมาจับไหล่ผม แต่ตอนนี้ผมพูดอะไรไม่ออก

“น้าผมขอตัว ไอ้แม็กกูฝากเก็บจานข้าวที”

“เออ”

ผมลุกขึ้นวิ่งออกไปทันที ทั้งที่ไม่รู้ว่าจะตามเธอทันไหม

ณ.โต๊ะในโรงอาหารโรงพยาบาล

ในขณะที่เวลล์วิ่งออกไป ทิ้งไว้ให้น้าของเขา และ แม็กอยู่ด้วยกัน แม็กเหลือบมองหน้าน้าสาวของเพื่อนราวกับไม่เข้าใจ ‘คนๆ นี้คือน้าสาวจริงๆ เหรอเนี้ย ดูยังไงก็ยังสาวรุ่นพี่เหมือนเพิ่งเป็นหมอบรรจุใหม่’

“นี่พ่อหนุ่ม...รู้อะไรบอกน้าให้ฟังหน่อยสิ”

“คะ..ครับ เรื่องอะไรครับ?” แม็กเอ่ออย่างติดขัด เขายังไม่แน่ใจคำว่าน้าที่เพื่อนของเขาบอก เพราะเธออ่อนเยาว์เกินไป

“เรื่องของหลานรักฉันน่ะ ที่ว่าชื่อแจนอะไรนั่น คือใคร” ใบหน้าของน้าสาว มองแม็กด้วยสายตายิ้มแต่แฝงด้วยการคาดคั้นสุด ๆ จนแม็กกลืนน้ำลายหลายอึก เหงื่อเริ่มผุดตามใบหน้าด้วยความกดดัน เขาไม่ได้อยากพูดมาก แต่เมื่อคนเป็นน้าของเพื่อนดูมีอำนาจในโรงพยาบาลขนาดนี้เขาก็คงจะเลี่ยงหนีไม่ได้เช่นกัน

“น้องแจน เป็นแฟนของเวลล์ครับ”

“แฟน? ตาเวลล์นั่นนะเหรอมีแฟน” น้าสาวทำหน้าครุ่นคิดสงสัย หลานรักที่เงียบขรึม เย็นชา ไร้หัวใจ คนที่เขาเลี้ยงมากับมือนั่นนะเหรอมีแฟน เขายังไม่อยากจะเชื่อ

“ครับ คบกันมาได้สักพักน่ะครับ” แม็กตอบด้วยท่าทีนอบน้อมประสานมือวางบนตัก ก้มหน้าลงราวกับคนถูกสอบสวน

“ชักอยากเจอแล้วสิ มีรูปแฟนตาเวลล์ไหม”

“คะ...ครับ...นะ...นี่ครับ” แม็กยื่นรูปในมือถือให้น้าสาวทอดสายตาดู เธอกำมือถือมองรูปนั้นด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะพึมพำฉีกยิ้มออกมาอย่างคาดเดาความคิดของเธอไม่ได้

“คุ้นตาจังแหะ เหมือนเคยเจอที่ไหน” น้าสาวเอ่ยออกมา พลางยืนมือถือคืนแม็กหลังดูเสร็จ  แม็กที่ฟังอยู่ทำหน้าไม่ค่อยเจ้าใจคนข้างหน้าพึมพำ

สวนด้านหน้าโรงพยาบาล

ผมวิ่งตามหาจนถึงหน้าโรงพยาบาล มือก็ยังกดมือถือ โทร ส่งข้อความไปหาแจนไม่หยุด แต่ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนก็ไร้ซึ่งการตอบกลับใด ๆ  จึงเดินทอดน่องนั่งลงม้านั่งในส่วนหน้าโรงพยาบาล

เขาไม่สามารถจะออกไปตามหาเธอได้เพราะงานในวอร์ดล้นมือจะทิ้งไปตอนนี้ก็คงดูไม่ดี เพราะคนอื่นๆ ก็ยังเหนื่อยกันอยู่ ภารกิจส่วนรวมจึงสำคัญ แต่เขาก็ไม่ละที่จะพยายามหาแจน เผื่อไว้ช่วงค่ำจะกลับไปอธิบายทุกอย่างให้เธอฟัง เขาจึงไลน์หาเพื่อนของเขาทันที

Well : ไอ้แม็ก

Max : ว่าไงเจอน้องแจนไหม

Well : ไม่เจอ แจนคงออกไปจากโรงพยาบาลแล้ว แถมปิดมือถือ กูตามไม่ได้

Max : แล้วมึงเอาไงต่อ

Well : มึงช่วยกู

Max : ช่วยยังไงว่ามา ได้เสมอ

Well : มึงน่าจะรู้ ถามแฟนมึงให้ว่า แจนอยู่ที่ไหน

Max : ตอนนี้?

Well : ไม่ตอนเย็นดิวะ ตอนนี้กูก็ออกไปตามหาไม่ได้อยู่ดี

Max : โอเค เดี๋ยวไว้เย็นจะถามให้ มึงเนี้ยนะ เกิดมามีน้าสาวสวยลำบากชะมัด

Well : ก็ไม่เคยคิดว่ามันจะมีปัญหา จนมาตอนนี้เนี้ยแหละ

Max : อ่อคนแรกนิหว่า

Well : (อิโมจิหน้าตาย)

ผมเก็บมือถือลงกระเป๋ากางเกง ก่อนจะกุมมือก้มหน้าคิดอะไรต่างๆ มากมาย ว่าที่เธอไม่เดินเข้ามาหาผมเป็นเพราะเห็นน้าผมหอมแก้มผมรึเปล่า

ถ้ามองในมุมผม ผมก็หงุดหงิดนะ ที่พอเธอคิดมากกลับไม่เดินเข้ามาให้ผมได้อธิบายอะไร และตัดสินเพียงเพราะภาพตรงหน้าในสายตาตัวเองเท่านั้นนะเหรอ

แต่จะเอาความรู้สึกตัวเองเป็นที่ตั้งว่าถูกต้องก็ไม่ได้ แต่ละคนคงมีวิธีจัดการความรู้สึกตัวเอง หรือการแก้ปัญหาที่ต่างกัน  แม้วิธีการของแจนจะทำให้ผมหงุดหงิด แต่ผมจะทำอะไรได้นอกจาก ตามหาเธอให้เจอก่อนแล้วค่อยมาคุยกัน

‘ใช่ ผมทำได้แค่นั้น’

‘และก็ภาวนา ให้เธอไม่คิดไปไกลมากกว่านี้’

‘เพราะไม่อยากให้คำว่า ไม่เข้าใจกัน’

‘มาทำลายความสัมพันธ์ของเรา’