EP.38 คาดคั้น

EP.38

ฉันที่ตอนนี้สวมชุดเสื้อยืด กางเกงขาสั้นของพี่เวลล์อยู่ ส่วนชุดของตัวเองถูกยัดไว้ที่กระเป๋าใบใหญ่ของตัวเอง ซึ่งกำลังค่อยๆ ย่องเข้าห้องช้า ๆ ฉันเชื่อว่ายัยมีนยังไม่ตื่นแน่ ๆ ส่วนพลอยอาจจะยังไม่ตื่น(มั้ง)ก็ได้

‘เอี๊ยด......’

ฉันค่อย ๆ แง้มประตูให้เบาที่สุด และค่อย ๆ ปิดลงอย่างช้า ๆ ก้าวขาไปทีละก้าว ทีละก้าว ชะโงกมองห้องโถงว่ามีใครอยู่รึเปล่า เมื่อเห็นว่าปลอดคนฉันจึงย่องไปยังประตูห้องของตัวเองและเปิดให้เบาที่สุด

พอชำเลืองมองภายในห้องนอน  ยังมืดสนิท ผ้าม่านยังไม่เปิดฉันก็ถอนหายใจ พลอยยังไม่ตื่นแน่นอน จึงค่อย ๆ หันหลังเพื่อปิดประตู

“เหี้ย!!!!!!!!!!!”

เมื่อฉันหันหลังกลับ ใบหน้าของคนสองคนที่ยืนอยู่ด้วยกันหน้าประตูห้อง ก็ยิ้มแฉ่งราวกับตัวร้ายใจซีรีส์สยองขวัญสุดแสนระทึก

“ไป...ไหน...มา...คะ” เสียงสูงอันสุดแสนน่าขนลุกของยัยมีนเน้นคำอย่างสยดสยอง ส่วนพลอยที่อยู่ข้างๆ ก็เหมือนจะได้รับเชื้อแย่ๆ จากยัยมีนที่ทำใบหน้ายิ้มอยากรู้อยากเห็นกว่าทุกทีที่เคยคบนางมา

ฉันจะหันปิดประตู แต่ก็โดนยัยมีนแทรกตัวเข้ามาขว้างไว้ซะก่อน

“มี..ลับ...ลม...คม...ใน  แบบนี้ แสดงว่าเมื่อคืนต้องมีอะไรแน่ ๆ  มึงบอกกูมา....เดี๋ยวนี้เลยค่ะ” ยัยมีนกอดอก ทอดสายตาคาดคั้นขั้นสุด ก่อนจะเดินกดดันฉัน จนฉันต้องหันหลังเดินเข้าห้อง โยนกระเป๋าลงเตียงและนั่งลงเผชิญหน้ากับผู้หญิงสองคนที่กำลังเพ่งมองอย่างคาดคั้น

“จะถามอะไรว่ามา” ฉันกอดอกมองยัยมีนกับพลอยหน้าเรียบนิ่ง ในเมื่อหลีกเลี่ยงไม่ได้ก็ต้องปะทะกันซึ่งๆ หน้า

“เมื่อคืนไปไหนมาคะเพื่อนเลิฟ” ยัยมีนพูดพลางนั่งลงเก้าอี้โต๊ะเครี่องแป้ง ส่วนพลอยมองซ้ายมองขวาก่อนจะเดินมานั่งข้าง ๆ ฉัน

“ไปทานข้าวกับพี่เวลล์”

“กลับมากี่โมง”

“ตีหนึ่ง”

“ทำไมไม่กลับห้อง”

“กลัวพวกแกตื่น ถามเซ้าซี้เลยไปนอนที่อื่น”

“ที่ไหน”

“ห้องพี่เวลล์”

“...” “...” ทั้งสองคนเงียบเฉียบ หึ... อยากรู้นักก็จัดไปเลยสิ ถามมาก็ตอบให้

“ละ..แล้วเข่าแจนไปโดนอะไรมา ทำไมช้ำเขียวขนาดนั้น โดนพี่เวลล์ทุบตีมาเหรอแจน เจ็บรึเปล่า” พลอยเอ่ยถามด้วยใบหน้าใสซื่อ ดวงตาห่วงฉันสุดๆ ตัดมาที่ยัยมีนคนละโลก

“โอ๊ย……พลอย อย่างยัยแจนจะไปโดนใครทุบตีได้ มีแต่มันแหละไปทุบตีคนอื่น ที่เข่ามันช้ำแบบนี้เพราะอย่างอื่นมากกว่า ใช่ไหมคะ เพื่อนเลิฟ” ทั้งน้ำเสียง ทั้งสีหน้าของยัยมีน น่าถีบสุดๆ ถ้าไม่ติดว่ามันเป็นเพื่อนนะ  ฉันจึงได้แต่ทำตามองบนใส่มัน ส่วนพลอยก็ยังคงทำหน้างงๆ อยู่ เอาจริงปล่อยพลอยมาอยู่กับพวกเราแล้ว กลัวเสียคนชะมัด

“เออ.... อย่างที่คุณมึงคิดแหละ จบไหม” สิ้นคำใบหน้ายัยมีนก็ยกยิ้ม ชอบใจ ส่วนพลอยยังทำหน้าเลิ่กลั่กอยู่

“นี่พลอย เธอยังไม่เข้าใจเหรอว่า พี่เวลล์กับยัยแจน เค้าซัมติงจิงกะเบลกัน”

“ห๊า......” ยัยพลอยตาค้างมองมาหาฉัน

“ยะ อย่าบอกนะว่าพี่เวลล์ กับ แจน ข่าวลือคือเรื่องจริง” พลอยเอ่ยพลางอ้าปากค้าง

“เรื่องไหนก่อนเถอะลือกันเยอะเหลือเกิน แต่เรื่องซัมติงแซ่บถึงทรวงอ่ะเรื่องจริง ไม่จ้อจี้จ๊ะ ฮ่า....” ยัยมีนตอบทุกตรง โดยที่ไม่ต้องให้ฉันได้เอ่ย ฉันจึงได้แต่ส่ายหน้าไปมา ยังไงเรื่องพวกนี้ พวกเราสองคนก็ไม่เคยปิดบังกันอยู่แล้ว รู้ลึกรู้จริงทุกซอกทุกมุมไม่เคยปิดบังกัน จะมีก็แต่พลอยที่เพิ่งเข้ามาในวังวน ของคนเหี้ยๆ สองคน อย่างมาเฟียสาว และลูกนักการเมืองอย่างฉันกับยัยมีน นี่แหละ

ฉันหันหน้าไปหาพลอยพยักหน้ายอมรับว่าคือเรื่องจริง

“คบกันแล้วด้วย” ฉันเอ่ยพลางตบบ่าพลอยที่ตอนนี้เหมือนจะแข็งทื่อไปแล้ว ก่อนจะเอ่ยต่อ “แล้วก็นะพลอย”

“หืม..” พลอยมองฉันพลางยิ้มเจื่อนๆ เหมือนคนทำหน้าไม่ถูก

“เรื่องฉันกับพี่เวลล์ ช่วยเก็บเป็นความลับทีนะ ฉันไม่อยากใช้ชีวิตวุ่นวายในมหาลัย เพราะที่เป็นอยู่ก็เหนื่อยพอแล้ว”

“...”พลอยไม่พูดอะไรเอาแต่พยักหน้าหงึกๆ

“ส่วนเรื่องของมีน กับพี่แม็ก พลอยไม่ต้องเก็บเป็นความลับนะ ฉันน่ะเปิดเผยความสัมพันธ์ สุดๆ ฮ่า...”  ยัยมีนหัวเราะลั่น จะไม่ให้บึนปาก กรอกตาบนใส่มันได้ไงดูมันพูดดิ

ฉันที่พยายามจะค้อนหมัดใส่ยัยมีน ส่วนมันก็ลุกจะวิ่งหนี พลอยที่ตอนแรกก็เหมือนจะนิ่งๆ ตอนนี้ก็คลี่ยิ้มหัวเราะออกมาแล้ว

“พลอยไม่คิดว่าแจนจะมีมุมนี้เลยนะ ตอนแจนอยู่คณะดูเป็นคนนิ่งๆ ไม่ค่อยแสดงสีหน้า ดูเย็นเฉียบ”

“มุมนั้นก็ตัวแจนมันน่ะแหละ ส่วนอันนี้ก็ตัวมัน มีนเห็นมาทุกรูปแบบ เห็นแบบนี้ตอนโกรธน่ากลัวมากนะขอบอก อย่าทำให้มันโกรธเชียวล่ะ”

ฉันที่นั่งฟังยัยมีนเอาแต่พูดพลางหยิบหมอนปาไปหามัน แต่ยัยมีนก็ไม่ได้สะทกสะท้านอะไร แทบยังแลบลิ้นใส่อีก

“เห็นไหมล่ะ ตอนโกรธน่ากลัวจะตาย”

“อื้อ...ชะ..เชื่อแล้ว”

“มึงจะออกห้องกูได้ยังมีน พวกกูจะเปลี่ยนเสื้อผ้าไปเรียน”

“เออ..กูจะออกไปล่ะค่ะ เชิญตามสบาย สาววิศวะทั้งสอง” ยัยมีนโบกมือก่อนจะออกจากห้องพร้อมปิดประตู

ฉันหันหน้าไปมองพลอยก่อนจะหยักคิ้วให้

“พวกเราก็เปลี่ยนเสื้อผ้ากันเถอะ เดี๋ยวไปเรียนไม่ทันอาจารย์เช็คชื่อ”

“อื้อ” พลอยยิ้มตอบ ก่อนที่เราทั้งสองจะผลัดกันเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่งตัวชุดช็อปประจำสาขา ฉันที่แต่งตัวเสร็จก่อนจึงนั่งรอที่ปลายเตียง เพราะปกติก็ไม่ได้แต่งหน้าอะไรมากมายเพียงรวบผมลวกๆ กับทาแป้งทาลิปมันนิดหน่อยเท่านั้น ส่วนพลอยยังคงมีความรักสวยรักงามอยู่บ้าง ซึ่งกำลังแต่งหน้าที่โต๊ะเครื่องแป้ง

“นี่พลอย ฉันว่าจะถามความเห็น”

“ว่าไงเหรอแจน”

“เธออยู่กับพวกเราที่คอนโดนี้เลยดีไหม ไม่ต้องไปหาห้องที่ไหนแล้ว”

“พลอยเกรงใจ แค่นี้แจนก็ช่วยพลอยไว้เยอะแล้ว”

“ก็ร่วมหารค่าห้องกับพวกเราไง อีกอย่างไปอยู่ที่อื่นตัวคนเดียวอันตราย”

“จะไม่รบกวนเวลาเอ่อ แจนพาแฟนมาที่นี่เหรอ”

“คิดมากเรื่องนี้เหรอพลอย จะไปสวีทก็ห้องผู้เอานะสิ ฮ่า....”

“แจน....ตลกอ่ะ” พลอยยิ้มจนตาหยี่ นานๆ จะได้เห็นนางเบิกบานบ้าง

“ดีไหม...พักด้วยกัน”

“ถ้าแจน กับ มีนเต็มใจ พลอยก็อยากพักด้วย” ฉันที่นั่งปลายเตียงลุกขึ้นเดินไปอยู่ด้านหลังพลอยที่กำลังแต่งหน้าอยู่ วางมือบนบ่าเพื่อน ก่อนจะตบเบาๆ

และแล้วบทสรุปห้องคอนโดนี้ ก็มีสมาชิกใหม่เพิ่มอีกคน

“ยินดีต้อนรับเข้าสู่ห้องพักสาว สาว สาว นะพลอย”