EP.39 โรงอาหาร

EP.39

12.00 น. (ณ. มหาวิทยาลัย)

“แปลกๆ....” ที่พออาจารย์ออกจากห้องไป ไอ้นัทก็เดินดุ่มๆ วนรอบโต๊ะของฉัน ใบหน้ามองฉันด้วยความสงสัย

“เป็นอะไรของแกไอ้นัท ทำไมเอาแต่จ้องฉันแบบนั้น” ฉันเหลือบมองด้วยสายตาดุไปที่มัน

“แจน แกเปลี่ยนไปนะ”

“เหอะ....ไอ้นัทแกทำให้ฉันงง” ฉันส่ายหัวไปมาก่อนจะหันไปสนใจเก็บสมุดลงกระเป๋า

“แปลกยังไงเหรอนัท พลอยไม่เห็นเข้าใจที่นัทพูด” พลอยที่นั่งข้างกันเอ่ย

“พลอย แกไม่เห็นเหรอวันนี้แจนมันใส่กระโปรงพลีทยาว” ไอ้นัทเอ่ย พลางดึงเก้าอี้มานั่งหันหน้าเข้าหาฉัน

“ใส่กระโปรงพลีทยาว  ละ..แล้วมันแปลกตรงไหนเหรอ ฉันยังใส่เลย” พลอยทำหน้าสงสัย ฉันเองก็สงสัยทำไมการที่ฉันใส่กระโปรงพลีทยาว มันถึงเป็นเรื่องแปลกไปได้ใครๆ ก็ใส่กันไม่ใช่เหรอ

“ไอ้นัท..กระโปรงพลีทยาวคนในม.เขาใส่กันให้เบือ”

“คนอื่นใส่อ่ะไม่แปลก แต่แกใส่แล้วแปลก”

“ฉันไม่เข้าใจความคิดแกว่ะ ทำไมวะ”

“ก็สามปีที่ผ่านมา แกไม่เคยใส่นอกจากตอนรับน้องปีหนึ่ง”

“....” ฉันเงียบเพื่อทวนความจำ ไอ้นัทแม่งความจำดีชิบหายเพราะเป็นจริงอย่างที่มันว่า กระโปรงพลีทยาวฉันใส่ครั้งสุดท้ายคือปีหนึ่งตอนรับน้อง จากนั้นก็ไม่เคยคิดที่จะใส่อีก เพราะไม่ชอบ แต่ที่วันนี้ใส่ก็เพราะว่าขาฉันและเข่ามันฟกช้ำไปทั่วนะสิ ซึ่งตรงนี้พลอยเองก็รู้

“แจน ไปทานข้าวกันเถอะ ไปโรงอาหารกันดีไหมวันนี้” พลอยที่เห็นอาการสอดรู้สอดเห็นของไอ้นัทที่มันยังคงจ้องมองฉันอย่างสงสัย จึงตัดบทเพื่อนเบี่ยงประเด็น

“หืมได้สิ หิวพอดี” ฉันหันหน้าไปคุยกับพลอย

“ไปด้วย” ไอ้นัทเอ่ยปุ๊บ ฉันกับพลอยหันหน้าควับไปหามันปั๊บ วันนี้อะไรเข้าก้นมันจึงอยากมากินข้าวกับพวกฉันเนี้ย

“จะมากินกับพวกฉัน ว่าแต่ไม่ไปกินกับน้องอรของแกรึไง”

“ไม่ได้ไป วันนี้น้องอร มีเรียนนอกสถานที่”

“แล้วแต่ล่ะกัน โอเคใช่ไหมพลอย” ฉันตอบไอ้นัท ก่อนจะหันไปถามพลอย

“ได้ๆ”

ฉัน พลอย และไอ้นัท เดินไปยังโรงอาหารของมหาลัย ซึ่งอยู่ระหว่าง คณะวิศวะ และ คณะบริหาร โรงอาหารแห่งนี้ใหญ่พอๆ กับที่ติดคณะนิเทศตอนไปกินกับยัยมีน

เวลาเที่ยงเป็นเวลาที่นักศึกษาส่วนใหญ่พักรับประทานอาหาร ดังนั้นจึงเป็นปกติที่คนจะอุ่นหนาฝาคั่ง พวกฉันทั้งสามคน จึงรีบช่วยกันกวาดตามองหาโต๊ะนั่ง และก็เป็นพลอยที่เจอ เธอจึงรีบวิ่งปรี่เข้าไปก่อนเพื่อจับจอง

นี่มันคือสมรภูมิสงครามแย่งโต๊ะนั่งของจริง

“แจน กับ นัท ไปซื้อข้าวก่อนเลยเดี๋ยวพลอยเฝ้าโต๊ะให้ก่อน”  ฉันที่เห็นด้วยจึงหันไปพยักหน้าให้ไอ้นัทก่อนจะแยกกันไปซื้อข้าวที่จะทาน

ฉันเลือกที่จะทานก๋วยเตี๋ยวต้มยำ การต่อแถวมันก็ไม่มีอะไรหรอก แต่ไอ้สายตาคนรอบๆ ที่เอาแต่มองนี่ดิ น่ารำคาญเหมือนเคย ขนาดฉันนิ่ง ดวงตาแข็งกราว ไม่ยิ้ม หันไปมองค้อนใส่พวกเขาแบบนั้น ก็ยังส่งยิ้มตอบกลับมาได้อีก เชื่อเขาเลย

พอถึงคิวฉัน ฉันก็รีบสั่ง รีบปรุง ก่อนจะเร่งฝีเท้าเพื่อกลับโต๊ะ ความรู้สึกตามทางเหมือนมีแต่คนจะกระโจนใส่ ดีนะที่ไอ้นัทมันได้ข้าวก่อนแล้วยืนรอฉันก่อนที่มันจะยักคิ้วเดินนำหน้าฉันทำตัวกร่างๆ เพื่อให้คนอื่นเปิดทางให้ ก็เลยทำให้ฉันหายใจคล่องขึ้นมาหน่อย

“แค่ซื้อข้าวเหนื่อยชะมัด ฟวู่...”  ฉันวางชามก๋วยเตี๋ยวนั่งตรงข้ามพลอยพลางถอนหายใจยาว

“เป็นอะไรไปแจน”

“แจนมันก็เหนื่อยตามประสาสาวฮอตปรอทแตกนั่นแหละพลอย ถ้าไม่ได้ไอ้นัทคนนี้เดินขอทางให้ มีหวังโดนล้อมอยู่ในวง มันมาทานอาหารที่นี่ล่าสุดก็สองสามเดือนก่อนไม่ใช่รึไง” ไอ้นัทพูดพลางนั่งวางจานข้าวข้างพลอย

“พลอย ขอโทษลืมไปว่าแจนไม่ชอบสถานที่คนเยอะ” พลอยมองฉันอย่างรู้สึกผิด

“ไม่เป็นไรพลอย นานๆ ทีมาทานก็ดีเหมือนกัน พลอยเองก็ลุกไปซื้อข้าวเถอะ เดี๋ยวคนจะยิ่งเยอะ”

“อื้อ..” พลอยลุกออกจากโต๊ะเพื่อไปซื้อข้าว ทำให้ตอนนี้มีแค่ฉันกับไอนัทที่อยู่โต๊ะอาหาร

“เออ...ว่าแต่ตอนนั้น ฮือฮาเลยนิหว่า” ไอ้นัทเปิดประเด็นในขณะที่ปากก็ยังเคี้ยวข้าวอยู่ ส่วนฉันที่กำลังซดน้ำก๋วยเตี๋ยวในชามก็หันไปมองและฟังมันอย่างตั้งใจ

“เรื่อง?” ฉันยักคิ้วเชิงสงสัย

“ที่สนามบาสไง”

“....” ฉันไม่เอ่ยอะไร ก้มหน้าทานก๋วยเตี๋ยวในชามต่อ เพราะไม่อยากจะพูดถึง วันนี้ไอ้นัทมาแปลก เอาแต่ซอกแซกอย่างกับคนขี้เสือก

“เป็นอย่างที่เขาลือรึเปล่าวะแจน หรือว่าแกจะยอมมีแฟนแล้ว” ไอ้นัทเอาแต่เค้นถามอยู่นั่นจนฉันรำคาญ ถลึงตาค้อนใส่มันอย่างตั้งใจ ส่วนมันก็ไม่ได้สะทกสะท้านอะไร หัวเราะร่าชอบใจด้วยซ้ำ

‘นะ...นั่นมัน กรี๊ดดดดดดดด’

จู่ ๆ ในโรงอาหารก็เสียงดังเซ็งแซ่ เหล่าสาว ๆ กรี๊ดสนั่นหวั่นไหว สงสัยมีเดือนคณะวิศวะ ไม่ก็ คณะบริหารมาล่ะมั้งถึงกรี๊ดกันขนาดนี้ ฉันไม่ได้สนใจอะไรหรอก จึงไม่หันไปมอง เอาแต่ง่วนกับการกินก๋วยเตี๋ยวในชามดีกว่า

“ตายยากชะมัดว่ะ” ไอ้นัทพึมพำ พลางส่งสายตามาที่ฉันด้วยใบหน้ายกยิ้ม

“ใครตาย” ฉันมองมัน พลางเอ่ยถามเพราะไม่เข้าใจที่มันจะสื่อ ไอ้นัทก็เอาแต่พยักพเยิดกรอกตาพุ่งไปทางด้านหลัง ที่มีเสียงกรี๊ดดังสนั่น พอหันไปดูก็ไม่เห็นอะไรนอกจากคนรุมล้อมใครสักคน ซึ่งก็ไม่รู้เพราะไม่เห็น “ก็คงเดือนคณะเราไม่ก็บริหารแหละ”

“แกแน่ใจเหรอวะแจน ดูดี ๆ เขากำลังมองมาที่โต๊ะเรานะเฟ้ย” สิ้นคำไอ้นัท ฉันก็หันกลับไปมองอีกครั้ง

‘เชี้ย!!!’ ฉันอุทานในใจจนหน้าถอดสี เขามาโรงอาหารนี้ได้ไง แถมตอนนี้สายตาก็พุ่งมาทางนี้อีก ฉันจึงรีบหันควับก้มลงกินก๋วยเตี๋ยวที่ตอนนี้หัวแทบจะจุ่มลงชามอยู่แล้ว

“ฮ่า ฮ่า แสดงว่าข่าวลือคือเรื่องจริงสินะ ตกลงแกคบกับพี่เวลล์แล้วเหรอเนี้ย เลือกได้ดีนิหว่า หล่อจนฉันยังสู้ไม่ได้ ยอมว่ะ”

“หุบปากไปเลยไอ้นัท” ฉันเงยหน้าเล็กน้อยถลึงตาค้อนใส่มันอย่างหาเรื่อง แต่ไม่นานนัก เสียงกรี๊ดในโรงอาหารจู่ ๆ ก็เงียบสนิท ร่างกายของฉันรับรู้ถึงความหนาวเหน็บจนขนลุกชัน บรรยากาศเยือกเย็นนี่มันอะไรกันนะ

ไอ้นัทที่นั่งตรงหน้า ขยับออกไปเกือบจะนั่งสุดขอบเก้าอี้ยาวทางซ้ายมือของฉัน ฉันมองมัน มันก็กรอกตาไปทางขวามือของฉัน

เมื่อฉันค่อยๆ แหงนหน้ามองไปยังตำแหน่งที่ไอ้นัทมอง ดวงตาฉันก็เบิกโพรง พลางกลืนน้ำลายไปสองสามอึก

“สะ..สวัสดีค่ะ พี่เวลล์ ฮ่ะ..ฮ่ะ..ฮ่ะ” จากที่ก้มตัวแทบหน้าจุ่มชาม ตอนนี้ฉันกลับต้องยืดตัวตรงดิ่งราวกับทหารที่กำลังจะตั้งฉากก่อนทานข้าว

“ขอนั่งด้วยคนได้ไหมครับ” พี่เวลล์เอ่ยขนาดนี้ ฉันจะปฏิเสธได้ไง คนรอดู รอฟังทั้งโรงอาหารเนี้ย นิ่งเข้าไว้ยัยแจน อย่าทำตัวให้มีพิรุธ

“ดะ..ได้เชิญตามสบายค่ะ” ฉันที่เอ่ยออกไป และพยายามควบคุมว่าตนเองจะไม่เผลอทำตัวพูดสนิทสนมกับเขา ตอนนี้เกร็งสุด ๆ สายตาทั้งโรงอาหารจับจ้องมาที่โต๊ะเรา ส่วนพลอยที่เดินมาถึงโต๊ะ ก็รับรู้สถานการณ์ได้จึงเข้าไปดึงแขนเสื้อของไอ้นัท ก่อนที่ทั้งสองจะปลีกตัวไปนั่งโต๊ะด้านข้าง ปล่อยให้ฉันกับพี่เวลล์นั่งด้วยกันเพียงสองคน

ฉันเบือนหน้าไปมองทั้งสองคน ถลึงตาใส่ มันน่าไม่ล่ะ ทั้งที่พวกมันควรจะเข้ามาชวนคุยไม่ให้ฉันนั่งอยู่กับพี่เวลล์สองคนสิ แล้วแบบนี้ฉันต้องทำตัวยังไงต่อสายตาคนอื่นไม่ให้มีพิรุธ พี่เวลล์นี่ก็เหลือเกินไม่ฟังกันเลย