EP.36 ความรักเต็มอก

(Well Part)

ตัวผมกระตุกเกร็งแรงเสร็จสุขสม อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน หากจะบอกว่าความสุขที่สุดในชีวิตของผมตอนนี้คืออะไร ก็คงจะตอบได้เต็มปากว่า ผู้หญิงตรงหน้าคนนี้ไง คือความสุขของผม

ผมที่ตอนนี้เหนื่อยจากการทำกิจกรรมอันเร่าร้อนอย่างหนัก นอนราบบนที่นั่งคนขับปรับเบาะเอนสุด หอบหายใจแรง ปรือตามองผู้หญิงที่ผมชอบมาก ซึ่งกำลังนอนซบอกผมอยู่ ในสภาพผมเผ้ายุ่งเหยิง กระโปรงที่ถกมากองเหนือสะโพก เสื้อที่ถูกปลดกระดุมปลดออกไป และบราที่ถูกลดมากองตรงเอว

ส่วนผมนะเหรอ แม้เสื้อผมจะถูกถกขึ้นเพียงเล็กน้อย แต่กางเกงผมก็ถูกละไปกองอยู่ตรงข้อเท้าเช่นกัน อีกอย่างน้องชายผมที่ทำงานอย่างหนักยังคงคาอยู่ตรงนั้นของเธอ เพราะเธอฟุบลงอกผมอย่างหมดแรง ผมก็ไม่กล้าขยับตัว กะจะรอให้เธอพักหายใจ คลายความล้าก่อนเดี๋ยวเธอก็คงขยับสะโพกออกไปเอง

ใบหน้าที่หลับตาพริ้มบนอกนั้น ทอดถอนหายใจเป็นจังหวะรดอกผม ลมหายใจอุ่น ๆ กลับมาเป็นจังหวะ ดวงตาที่ปิดมิดของเธอค่อย ๆ คลี่ออก เงยหน้าขึ้นมองผมช้า ๆ  สายตาอ่อนแรงนั้นฉายแววออดอ้อน

“แจนเหนื่อย ลุกไม่ขึ้น พี่เวลล์ใจร้ายทำรุนแรง รับผิดชอบด้วยค่ะ” ใบหน้าของเธอค้อนผมหน่อย ๆ แต่มันน่ารักชะมัด

“พี่ขอโทษ พี่จะรับผิดชอบทั้งร่างกายแจนเลย อีกสักรอบไหมล่ะ” ผมพูดพลางทำสายตาเจ้าเล่ห์ ทำเอาคนตรงอก ทุบหมัดเล็กเบาๆ

“ยังจะพูดอีก ..อ่ะ ...โอ๊ย” จู่ ๆ แจนก็ร้องเสียงหลงทำเอาผมตกใจไปด้วย ใบหน้าเธอยู่ยี่ก่อนจะละมือไปทุบขาตัวเองแรง ๆ พร้อยเอ่ยให้ผมช่วย “พี่เวลล์ ขาฉันเป็นเหน็บ พี่ช่วยยกฉันไปที่นั่งข้างคนขับที”

          ผมค่อย ๆ ขยับร่างกายของแจนอย่างระมัดระวัง ดูท่ากิจกรรมอันเร่าร้อนบนรถครั้งนี้ จะทำให้แจนได้รับบาดเจ็บไม่น้อย พอผมเห็นรอยฟกช้ำตามเข่า และต้นขา ก็ก็รู้สึกแย่ทันที

ผมอุ้มเธอข้ามไปยังที่นั่งข้างคนขับ ปรับเบาะเอนให้เธอได้นอนราบสบาย  ก่อนที่ผมจะผมจัดการเสื้อผ้าของผมให้เข้าที่เข้าทาง เมื่อจัดการเสร็จจึงหันไปสนใจแจนที่ นั่งเหม่อลอย ดูท่าคงเหนื่อยน่าดู

“ขาแจนยังเป็นเหน็บอยู่ไหมครับ” ผมเอ่ยถาม พลางลูบหัวเธอเบาๆ

“ยังชานิด ๆ ค่ะ แต่นั่งพักอีกสักแปบก็คงหายแล้ว” เธอหันมายิ้มอ่อนให้ผม

“มะ...พี่จัดการเสื้อผ้าให้” ผมเอื้อมมือเข้าไปช่วยเธอจัดการสวมใส่เสื้อผ้าที่หลุดลุ่ยให้เข้าที่ ทั้งบรา สวมเสื้อช๊อปจดกระดุมให้เรียบร้อย แต่ตอนเธอพยายามจะดึงกางเกงในของเธอใส่ทั้งที่ตรงนั้นของเธอยังชื้นแฉะแบบนั้น ผมจึงห้ามเธอไว้ก่อน

“เดี๋ยวสิ ยังเปียกแฉะแบบนั้น จะใส่กางเกงในเลยได้ไง พี่ทำความสะอาดให้ก่อน” ผมเอ่ยไป

“มะ...ไม่ต้องหรอกค่ะ พี่เวลล์ แจนทำเองได้ไม่ต้องให้ถึงมือพี่หรอก” เธอบ่ายเบี่ยงไม่ยอมให้ทำ ผมยอมที่ไหนล่ะ ผมรู้ว่าตอนนี้เธอคงปวด ไม่น้อยทั้งขา ทั้งเข่า ทั้งเอ่อ .... ส่วนนั้น

“อยู่เฉยๆ ” ผมหันไปมองแจน ทำเสียงเข้มมองเธอด้วยสายตาดุดัน  เพื่อกำราบเด็กดื้อ และมันก็ได้ผล

“กะ..ก็ได้ค่ะ เบาๆ หน่อยนะคะ คือแจน..ค่อนข้างปวด ฮ่ะ..ฮ่ะ” เธอแค่นยิ้มให้ผม ก่อนจะเบือนหน้าหนีผมไปอีกทาง คงเขินสินะ

ผมเอื้อมมือไปหยิบทิชชู่และทิชชู่เปียก เข้าไปจัดการให้เธอ และเธอก็ให้ความร่วมมืออย่างดี

“อ่ะ... เบา ๆ หน่อยสิคะ” เธอยกมือตีแขนผม ทำหน้าค้อนใส่ผมยกใหญ่

“เจ็บมากเลยเหรอครับ” ผมเช็ดเบาๆ มองส่วนนั้นของเธอด้วยความจำเป็น กลีบส่วนนั้นค่อนข้างบวมเป่ง นี่ผมคงรุนแรงไปจริง ๆ ให้ตายเถอะรอบนี้ผมผิดเอง ผมควบคุมอารมณ์ไม่ได้ ดูเหมือนแจนจะเห็นสีหน้าถอดสีของผม เธอเอามือทั้งสองข้างมากอบกุมใบหน้าผมไว้เอื้อนเอ่ยกับผม

“พี่ค่ะ แจนไม่ได้เจ็บขนาดนั้น แจนมีความสุขมากค่ะ ไม่ต้องกังวลนะคะ วันสองวันมันก็หายแล้ว” เธอมอบรอยยิ้มที่อ่อนโยนให้ผม ผมที่กังวลเมื่อได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มได้ แค่เธอบอกว่ามีความสุข ผมก็โคตรดีใจแล้ว

ผมจัดการเช็ดทำความสะอาด แล้วก็จัดการดึงกระโปรงทรงเอของเธอให้เข้าที่ รวบผมของเธอให้เรียบร้อย มองตั้งแต่หัวจรดเท้า เมื่อพบว่าเธอแต่งตัวเรียบร้อยดีแล้ว เธอก็หันมาเอ่ยกับผม

“พี่เวลล์ตอนนี้เกือบจะตีสี่แล้วนะคะ แจนอยากกลับห้องค่ะ อยู่ในรถแจนอึดอัด” เธอเอ่ย พลางหยิบกระเป๋าเพื่อลงจากรถ

เมื่อเราทั้งสองลงจากรถ ผมสังเกตได้ว่าแจนเดินไม่ค่อยดีนักจึงเข้าไปพยุงเธอ

“เจ็บมากรึเปล่า เดินดีๆ สิ”

“พยายามอยู่ค่ะ ถ้าใครมาเห็นแจนเดินตอนนี้ก็คงเอาไปเล่ากันสามบ้านเจ็ดบ้านว่า ไปโดนผู้ชายเอามา ฮ่า...”

“ก็โดนเจริง ๆ ล่ะนะ” ผมหยอกเธอไป

“พี่เวลล์....!” เธอแผดเสียงน่ารักใส่ผมอีกแล้ว  ผมล่ะชอบจริง ๆ ก็มันน่ารัก ”เฮ้อ... จริง ๆ แจนไม่ได้ทรมานส่วนนั้นมากหรอกค่ะ แต่เป็นเพราะตรงนี้ต่างหาก” เธอชี้ไปยังรอยฟกช้ำบนเขาของเธอทั้งสองข้าง

“หืม...” พอผมได้เพ่งมองเข่าของเธอในพื้นที่สว่างพบว่ามันฟกช้ำกว่าที่ผมเห็นตอนอยู่ในรถมาก

“รถมันแคบค่ะ แจนอยู่ผิดท่า ผลที่ตามมาเลยปวดเข่ามาก ๆ เลยค่ะตอนนี้” ผมที่เห็นก็พลางนึกไปถึงตอนเราสองคนกำลังทำเรื่องอย่างว่าบนรถ แจนที่อยู่ด้านบน เธออยู่ในท่าชันเข่าเป็นเวลานานจริง ๆ และยิ่งตอนผมกระแทกอย่างลืมตัว  ตัวเธอก็โยกตามทำให้เข่าเธอกระทบกับตัวรถไม่น้อย แต่ทำไงได้ช่วงเวลานั้นดวงตาผมแทบมืดบอดมองไม่เห็นอะไร นอกจากใบหน้าเธอเท่านั้นในสายตา กับอารมณ์ที่มันฟุ้งซ่านไปทั้งตัว

เมื่อเข้ามาภายในคอนโดเธอก็สลัดมือผมที่พยุงออก พร้อมกับเอียงคอมากระซิบกับผม

“พี่ไม่ต้องช่วยพยุงฉันค่ะ เดี๋ยวเขารู้กันหมด” เธอพยายามเดินให้เหมือนไม่ได้ปวดอะไร ผมแอบยิ้มกับท่าทีของเธอที่เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ ก็ตอนนี้ใบหน้าเธอกลับมาทำหน้านิ่ง นางพญาที่ใคร ๆ ก็หลงเสน่ห์ ต่างจากเมื่ออยู่กับผมสองคนที่ราวกับแมวเหมียวขี้อ้อน

เธอเร่งเดินนำไปก่อน ผมก็คอยเดินตามหลังมองเธอไม่ห่าง ก็พอดูออกว่าคนใต้คอนโดมองพวกผมไม่น้อยเลย แต่มองทำไมนั้นผมเองก็ไม่เข้าใจ

เมื่อเข้าลิฟท์ เธอรีบกดชั้นหกของเธอ ส่วนผมก็กดชั้นสิบสอง จนประตูลิฟท์ปิดลง ร่างพญาหงส์ของเธอ ที่ยืนยืดตัวสง่า ก็โงนเงียพิงกับผนังลิฟท์ทันที

‘ฟวู่.......’  เธอเป่าปากด้วยความโล่งใจบางอย่าง ก่อนจะหันหน้ามาหาผม

“พี่ว่าคนอื่นจะมองออกไหม”

“มองออกว่าอะไร” ผมโน้มตัวหาคนที่พิงผนังลิฟท์ด้วยใบหน้าหยอกล้อ

“ว่า... เอ่อ... ช่างมันเถอะไม่ถามแล้ว” เพราะใบหน้าของผมที่แทบจะแนบชิดกับเธอทำเอาเธอเขินอาย เธอจึงใช้สองแขนผลักผมเบา ๆ เบือนหน้าหนีผม แก้มที่แดงฝาดนั่นน่าหอมชะมัด แต่เพราะสภาพเธอตอนนี้ผมก็ไม่อยากแกล้งเธอแล้วล่ะ ผมอยากให้เธอได้พักผ่อนดี ๆ และแล้วผมก็คิดอะไรบางอย่างออก

เมื่อลิฟท์ขึ้นมาจนถึงชั้นหก แจนทีกำลังจะเดินออกจากลิฟท์ ก็ถูกผมรั้งเอวเธอไว้ และใช้มือที่ไวกว่ากดปิดประตูลิฟท์ทันที ตอนนี้เธอเซมาอยู่ในอ้อมกอดผม เงยหน้ามองผมด้วยใบหน้างุนงง

“หืม? พี่ปิดประตูลิฟท์ทำไม”

“....” ผมไม่ตอบเพียงแต่กระชับกอดแน่นไปหนึ่งที

“พี่เวลล์นี่มันตีสี่แล้วนะคะ ให้แจนกลับไปนอนเถอะ” คนในอ้อมกอดเอ่ยด้วยน้ำเสียงหมดแรง ลิฟท์หยุดที่ชั้นสิบสองของผมแล้ว

“ว๊าย!!” เสียงเธอสะดุ้ง เพราะผมอุ้มเธอขึ้นมาอยู่ในอ้อมอกแบบไม่ถามเธอสักคำ แล้วเดินออกจากลิฟท์

“นอนห้องพี่” ผมก้มมองเธอ พลางหอมหัวไปหนึ่งที

“ไม่เอาแจนเหนื่อยแล้ว” เธองอแง หน้าค้อนใส่ผม

“พี่สัญญาจะไม่มีเรื่องอย่างว่า พี่แค่อยากให้แจนพักผ่อน อยากทายาให้ อีกอย่างในห้องแจนก็มีเพื่อนอยู่ไม่ใช่เหรอ เข้าไปเวลานี้ ก็คงโดนซักไซ้ ไม่ได้นอน”

“แล้วพี่แม็ก?”

“ไม่อยู่กลับบ้านสามวัน”

แจนก้มหน้าครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะเงยหน้ามองผมเพื่อให้คำตอบ

“ก็ได้ค่ะ” พอเธอตอบตกลง มือทั้งสองข้างของเธอก็คล้องคอผมเอาไว้ แล้วซบอกผม ผมยิ้มให้เธอก่อนจะเดินอุ้มเธอทั้งแบบนั้นไปยังห้องของตัวเอง

(Well Part End)