EP.41 ภาพที่ไม่อยากเห็น

EP.41

หลายวันผ่านมา

ฉันกับพี่เวลล์ไม่ได้เจอกันเลยตั้งแต่วันนั้น เราได้แต่โทรคุยกันครั้งล่ะไม่เกินสองนาที แชตไลน์ที่กว่าจะตอบกันก็ทิ้งช่วงหลายชั่วโมง ไม่ใช่แค่พี่เวลล์ที่ไม่มีเวลาให้ ฉันเองก็ไม่มีเวลาเหมือนกัน สภาพเพื่อนๆ ทั้งสาขาแทบเหมือนศพเดินได้ ไฟลนตูด  

ฉันไม่ต่างอะไรกับยัยเพิ้งหัวยุ่ง ยังดีที่พลอยยังเป็นสมาชิกกลุ่มโปรเจคของฉัน ทำให้พอกลับมาห้องก็ยังช่วยกันปั่นงานต่อ ไม่งั้นงานยิ่งไม่เดินแน่ ยัยมีนที่มองสภาพฉันกับพลอยด้วยความสงสาร ก็คอยซื้อข้าวซื้อน้ำมาประเคน คอยจิกให้ทานข้าว เพื่อไม่ให้ตายกันซะก่อน

ฉันกับยัยพลอยจ้องหน้ากัน พลางหัวเราะ ใส่กันราวกับคนบ้า บางครั้งก็ร้องไห้ฮือออกมากันซะดื้อ ๆ ที่แท้การเรียนหนักจนแทบบ้ามันเป็นแบบนี้นี่เอง

และแล้วขุมนรกของพวกเราก็ใกล้จะผ่านพ้นไป กลุ่มสมาชิกทั้งห้าคนของพวกเราวางเอกสารปึกใหญ่เกี่ยวกับโปรเจคที่ทำกันแทบขายวิญญาณต่อหน้าคณะอาจารย์สาขา ที่ตอนนี้กำลังเพ่งมองพวกเราด้วยความคาดหวัง สมาชิกกลุ่มทุกคนหันหน้าให้กำลังใจ ปลอบใจกันไปมา พวกเราทำกันเต็มที่แล้วจริง ๆ จนเมื่ออาจารย์ทั้งคณะตรวจสอบ ก็เงยหน้าส่งยิ้ม พลางพยักหน้าว่าผ่าน

‘เยส’ เหมือนกับได้ยกภูเขาออกจากอก นี่แค่ปีสามนะ ถ้าตอนปีสี่จะขนาดไหนเนี้ย

เราทั้งกลุ่มเดินออกจากตึก อย่างสบายอารมณ์แบบไม่เคยมีมาก่อนในช่วงหลายวันมานี้ คนหนึ่งในพวกเราขอตัวกลับไปนอนก่อน ส่วนที่เหลืออีกสี่คนรวมถึงฉันก็ นั่งรวมกลุ่มกันตรงม้าหินอ่อนหน้าตึกคณะ หันหน้ามองกันไปมา อย่างไร้คำอันใด แต่ดวงตาที่มองกันนี่สิ บอกได้คำเดียวว่าทุกคนมีความสุขที่ผ่านพ้นมาได้

“ปีสามหนักขนาดนี้ ไม่อยากจะคิดถึงปีหน้า” ไอ้นัทเอ่ยออกมา

“เอาเถอะ ปีหน้าค่อยเครียดกันใหม่แต่วันนี้ จัดหน่อยดีไหมล่ะ” มิก เพื่อนชายคนหนึ่งในกลุ่มพูดขึ้น

“ดี ๆ นี่ก็ปั่นงานจนไม่ได้แอ๊วสาว ไม่ได้ดื่มเหล้าเลย แห้งชะมัด”

“พูดแบบนี้ไม่ดีเลยนะ นัทมีแฟนแล้วไม่ใช่เหรอ” พลอยมองไอ้นัทใบหน้าพาลกรอกตา

“พลอย แกจะมาจริงจังอะไร  ฉันแค่บ่นไปเรื่อยโว้ย” ไอ้นัทตะโกนโหวกเหวก

“ก็ใครจะไปรู้ว่าพูดจริง พูดเล่น”

“เอาเถอะ ๆ หยุด อุตส่าห์ ผ่านช่วงมรสุมชีวิตมาได้ อย่างลำบากมาแท้ ๆ เอาเป็นว่าตอนเย็นมาฉลองกันเหมือนที่มิกเสนอแล้วกัน” ฉันหันไปยักคิ้วให้มิก

          พวกเรานั่งง่วนหาร้านอยู่นาน จนสุดท้ายก็ตกลงเลือกร้านที่เป็นกึ่งผับกึ่งร้านอาหารร้านหนึ่งที่มิกแนะนำ ดูภาพแล้วบรรยากาศร้านน่านั่ง รีวิวดาวก็ได้เยอะ น่าสนใจดี จึงนัดกันไว้ว่า หนึ่งทุ่มเจอกันที่ร้าน

          “แล้วพลอยจะกลับห้องเลยไหว” ฉันหันไปถามพลอย

“ยังน่ะ พอดีจะออกไปซื้อของใช้ส่วนตัวนิดหน่อย”

“ให้ไปส่งไหม”

“มะ...ไม่ต้องแจน พลอยไปซื้อเองได้”

“โอเค ไว้เจอกันที่ห้อง” ฉันหันตอบพลอย ก่อนจะหันไปหาทุกคน “ทุกคนงั้นฉันขอตัวก่อน” สิ้นคำฉันก็เดินออกจากลุ่มเพื่อน

แน่นอนว่าที่ที่ฉันอยากไปหลังจากจัดการโปรเจคนรกนี้เสร็จก็คือ ไปหาพี่เวลล์ยังไงล่ะ เห็นแชตบอกไว้ว่างานโรงพยาบาลก็วุ่นวายสุดขีดพอกัน หัวหมุนสุด ๆ คงจะเหนื่อยแย่ ฉันต้องซื้ออะไรไปฝากไหมนะ แต่พอคิดไปคิดมา คิดว่าไม่ซื้อดีกว่าเพราะถ้าพี่เวลล์วุ่นวายฉันก็คงไม่เข้าไปหาเขาหรอก โรงพยาบาลมันไม่ใช่สถานที่จะมานั่งคุย อะไรอยู่แล้ว

โรงพยาบาล

ฉันมาถึงอย่างรวดเร็ว เพราะอยากเห็นหน้าเขาจนทนไม่ไหว พอจอดรถเสร็จก็เดินเตร็ดเตร่ไปตามโรงพยาบาล และตัดสินใจไม่ทักไลน์เขา เพราะไม่อยากรบกวน การได้ออกตามหาเองก็ชวนให้น่าตื่นเต้นดีด้วย

อีกอย่างฉันเองก็มีภารกิจแอบแฝง การสอดส่องดูบุคลากรในโรงพยาบาลนี้ บางที่อาจจะได้เบาะแสอะไรมากขึ้นก็เป็นไร

“ลิฟท์ คนรอใช้เยอะชะมัด เมื่อไหร่จะได้ขึ้นเนี้ย” ฉันบ่นไปงั้น มองดูผู้คนที่อออยู่หน้าลิฟท์ ครุ่นคิดอยู่สักครู่ ก็ตัดสินใจจะใช้ทางหนีไฟเลี่ยงคน

“ขอทางหน่อยค่ะ” ฉันฝ่าเบียดเสียดผู้คนที่อออยู่หน้าลิฟท์ ก่อนจะมายืนตรงประตูทางหนีไฟ

‘ท่านคะ คราวก่อนที่เราส่งคนไปจัดการพลาดมาแล้ว เราจะทำไงต่อดีคะ’

‘ไม่ต้องตื่นตระหนก พวกมันไม่มีทางรู้ว่าเป็นพวกเราหรอก เธอก็ทำตัวให้ปกติเข้าไว้’

‘แต่ท่านคะ หนูว่าเหมือนตอนนี้กำลังมีคนเพ่งเราอยู่’

‘ถึงบอกต้องนิ่งเฉยก่อนไง ไอ้พวกตระกูลนี้มันเคี่ยวยาก แต่อดทนไว้อีกไม่นานโรงพยาบาลแห่งนี้ก็จะเป็นฐานของพวกเรา ฮ่า....’

‘ปัง...’

เสียงปิดประตูดังสนั่น ได้ยินไปทั่วทางหนีไฟ แม้จะพลาดเห็นหน้า แต่อย่างน้อยก็แน่ใจได้ว่ามีสายลับของพวกมาเฟียต่างถิ่นอยู่ที่นี่จริง ๆ และก็ภาวนาไม่ให้ตระกูลพี่เวลล์มาเกี่ยวข้องทีเถอะ

ฉันเดินสำรวจไปเรื่อย ๆ ภายในโรงพยาบาล คราวก่อนที่ได้มารักษา ก็ไม่ได้เดินดูทางหนีทีไล่ไว้ ตอนนี้มีโอกาสก็เลยสำรวจไปเสียเลย เชื่อว่าเดินทั่วขนาดนี้คงได้เจอพี่เวลล์สักที่แหละ

‘เอ๊ะนั่นมันพี่อาร์ท’ ฉัน เจอพี่อาร์ทที่กำลังยืนอยู่หน้าตู้กดน้ำ พอสบตาจึงโบกมือทักทายกัน

“อ่าวน้องแจน มาได้ไงครับเนี้ย อย่าบอกนะว่ามาหาไอ้เวลล์มัน”

“ค่ะ พอดีจัดการงานที่คณะเสร็จก็มาเลย พี่อาร์ทเห็นพี่เวลล์บ้างไหมคะ”

“ไม่เห็นนะ ไม่โทรถามมันล่ะ”

“ไม่ค่ะ แจนมาที่นี่ก็ไม่ได้บอกพี่เขาไว้ ถ้าพี่เวลล์ยุ่งก็คิดว่าจะกลับเลยนะคะ”

“อืม พักเที่ยงเวลล์น่าจะอยู่ที่โรงอาหารของโรงพยาบาลนะ เห็นว่ามีรุ่นพี่กลับมาจากต่างประเทศด้วย”

“งั้นเหรอคะ เดี๋ยวแจนลองไปดู ขอบคุณพี่อาร์ทมากค่ะ” ฉันที่กำลังจะเดินจากไป พี่อาร์ทก็เรียกรั้งฉันไว้ก่อน

“น้องแจน พี่ถามอะไรหน่อย”

“คะ?”

“กุ้ก สบายดีไหม”

“กุ้ก สบายดีค่ะ แต่นางเรียนนอกสถานที่บ่อย ๆ แจนก็ไม่ค่อยได้เจอเหมือนกัน”

“เอ่อ.....ว่าแต่เขาเคยพูดถึงพี่บ้างไหม” สีหน้าพี่อาร์ทอึกอักแหะ

“ไม่นะคะ” ฉันก็ตอบความเป็นจริงไป กุ้กน่ะ เรื่องความรักตายด้านยิ่งกว่าฉันซะอีก

“เหรอ งั้นพี่ไม่รบกวนแล้วครับ”

“อ่อค่ะ แจนไปก่อนนะคะ”

เมื่อปลีกตัวเดินไปตามโถงทางเดิน มุ่งไปยังโรงอาหารของโรงพยาบาล

“อยากเจอพี่เวลล์เร็วๆ จังเลย”

ด้วยความอารมณ์ดีที่จะได้เจอเขาแล้วนั้น พอไปถึง ภาพตรงหน้าก็ทำให้ใบหน้าที่กำลังยิ้มของฉันหลุบตาลง ยืนแข็งทื่อก้าวเท้าไม่ออก จนเมื่อมีคนด้านหลังมาสะกิดซึ่งเป็นคนที่ฉันรู้จัก

“น้องแจน มาได้ไงเนี้ย” พี่แม็กสะกิดไหล่ฉัน นั่นจึงทำให้ฉันหลุดจากอาการเหม่อ

“เอ่อ...พี่แม็กสวัสดีค่ะ” ตอนนี้ฉันทำตัวไม่ถูก ฉันแทบพูดอะไรไม่ออกจริง ๆ

“เข้าไปด้วยกันไหม เวลล์ก็อยู่ในนั้น”

“ไม่ดีกว่าค่ะ พอดีแจนมีธุระด่วนนิดหน่อย ต้องขอตัวก่อน”

“อุตส่าห์มาหาเวลล์ทั้งที ไม่เจอกันจะดีเหรอ”

“......” ถ้าหากฉันยังยืนอยู่ตรงนี้คงคุมน้ำตาที่กำลังจะไหลไม่ได้แน่ ๆ “ขอตัวก่อนนะคะพี่” ฉันหันหลังควับ เดินออกจากที่นั่นทันที รู้นะว่าตอนนี้สีหน้าพี่แม็กเหวอขนาดไหน แต่ฉันพูดไม่ออก มันจุกอกกับภาพตรงหน้า ฉันกลั้นมันไม่ไหวแล้ว น้ำตามันกำลังจะไหล

“ทำไมกัน ทำไมฉันกลายเป็นคนอ่อนแอขนาดนี้ มันก็แค่...แค่ที่เขาโดนหอมแก้มเท่านั้นเอง”

ฉันไม่ได้ร้องไห้นะ ไม่ได้ร้องจริง ๆ แต่น้ำตามันไหลออกมาเอง ฉันไม่ใช่คนอ่อนแอทางด้านร่างกายก็จริง แต่ถ้าเรื่องจิตใจล่ะก็ อ่อนไหวเป็นพิเศษ