EP.37 งอน?

ตอนนี้ฉันถูกอุ้มมายังห้องพี่เวลล์แบบไม่คาดคิดมาก่อน แต่พอเขาอธิบายฉันก็คล้อยตามเขาไปหมด แต่ก็แอบเห็นด้วยจริงๆ นั่นแหละ

นี่เป็นเวลาตีสี่แล้ว ฉันทั้งปวดทั้งง่วงมาก อีกอย่างพลอยเองก็เจอเรื่องแย่ๆ มา  ให้นางได้นอนพักผ่อนเต็มอิ่มสักหน่อยก็คงดี

ฉันถูกพี่เวลล์อุ้มมานั่งตรงโซฟา เขาค่อยๆ วางฉันลงอย่างเบามือ ก่อนจะหายไปในห้องเพื่อค้นหาของบางอย่าง ฉันเหลือบมองไปรอบๆ ห้องโถงของเขา ภายในเป็นโทนขาว ดำ เทา ดูสะอาดสะอ้านมาก ข้าวของภายในห้องไม่เยอะเท่าไหร่ อาจเพราะพวกเขาเพิ่งมาพักที่นี่ได้ไม่นาน อีกอย่างคงนอนสลับกับที่โรงพยาบาลแหละ นี่ก็ยังแปลกใจอยู่ทำไมพวกเขาพักคอนโดไกลจากโรงพยาบาลจัง

ฉันวางมือไว้ตรงพนักพิงโซฟา แหงนมองเพดานอย่างเคย พลางคิดอะไรเรื่อยเปื่อย ไม่นานนักพี่เวลล์ก็เดินออกมาพร้อมกับกล่องยา เขาวางมันไว้ตรงโต๊ะเล็กหน้าฉัน ก่อนจะเลี่ยงเดินไปห้องครัวรินน้ำมาให้

“ทานยาก่อน” เขายื่นยาให้ และฉันก็รับมันมาทาน พร้อมกับน้ำที่เขาตระเตรียมไว้ จากนั้นเขาก็จับขาของฉันพาดมันไว้บนหน้าขาของเขาอย่างเบามือ

“คะ?”

“พี่จะทายาให้ เห็นไหมฟกช้ำหมดแล้ว” เขาหันมายิ้มให้ฉันก่อนจะหยิบยาหลอดหนึ่งขึ้นมา บีบใส่มือก่อนจะบรรจงทาตรงรอยฟกช้ำนั่น

“อ่ะ....” เมื่อเขาสัมผัสฉันก็สะดุ้งทันที

“เจ็บมากไหม” เขาเงยมองด้วยสายตาเป็นห่วง

“นิดหน่อยค่ะ แต่ได้ยาดีขนาดนี้ เดี๋ยวก็คงหายแล้วแน่ ๆ ” ฉันยิ้มตาหยี่ให้เขา

“....” เขาไม่พูดอะไร ทำเพียงแต่เอื้อมมือมาบีบแก้มฉันเบามือ ก่อนจะหันไปตั้งใจทายาที่ต้นขา และเข่าฉันต่อ ฉันมองคนตรงหน้าไม่ละสายตา การกระทำของเขาช่างทำให้หัวใจสั่นไหว เต้นแรง ลุ่มหลง แน่นอนว่าฉันตกหลุมรักอย่างโงหัวไม่ขึ้นของแทร่

“ทำไมมองพี่ขนาดนั้น” เขาเอ่ยออกมา ดวงตาเขาไม่ได้มองฉันเลยด้วยซ้ำ รู้ได้ไงว่าฉันจ้องมองเขาอยู่

“เปล่ามองซะหน่อย” ฉันเบือนหน้าไปมองทางอื่น

“...” เขาไม่พูดอะไร พอฉันเหลือบมองเขาใบหน้าของเขาก็เอาแต่อมยิ้ม “พี่ทายาให้แล้ว แต่เอ๊ะแจนยังไม่ได้อาบน้ำ”

“ใครเขาจะทายา แล้วไปอาบน้ำกันค่ะ อีกอย่างแจนง่วงไม่ไหวแล้ว แจนไม่อาบนะ ถ้าพี่กลัวเตียงเปื้อนแจนนอนโซฟาได้ค่ะ หรือไม่ก็ อ่ะ....” ฉันยังพูดไม่จบพี่เขาก็อุ้มฉันเข้าห้องของเขาทันที เขาวางฉันบนเตียง ก่อนจะลุกไปที่ตู้เสื้อผ้าหยิบเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นของเขายื่นให้ฉัน

“คะ?”

“เปลี่ยนชุดก่อน ใส่กระโปรงนอนคงไม่สะดวก”

“ค่ะ”

ฉันรับมันมาอย่างว่าง่าย และก็จัดการเปลี่ยนชุดมันตรงนั้นเลย พอฉันถอดเสื้อ พี่เขาที่หันหน้ามองฉันอยู่ ก็เบือนหน้ามองทางอื่นทันที ฉันแอบยิ้มกับท่าทีของเขา ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นล่อนจ้อนกันซะหน่อยทำเป็นเขินไปได้ พี่เวลล์เอ้ย

“เสร็จแล้วค่ะ” เขาหันหน้ามามองฉันก่อนจะค้อนใส่ฉันเบาๆ กับการกระทำเมื่อครู่

“จะเปลี่ยนชุดทำไมไม่บอกพี่ก่อนครับ”

“ก็ไม่เห็นจำเป็นต้องบอกเลยนินา แค่เปลี่ยนชุดเองค่ะ”

“แต่ยังไงพี่ก็เป็นผู้ชายนะ ไม่กลัวพี่จะเอ่อ.....”

“ทำไมคะ ถ้ามีผู้หญิงล่อนจ้อนตรงหน้า พี่จะมีอารมณ์ทันทีเหรอ หึ...”

“ก็เปล่า....”

“แล้วพี่จะกลัวอะไรล่ะ”

“ก็เพราะเป็นแจนไงครับ”

สิ้นคำ ฉันก็ไม่ต่อไม่ถูก นี่เขากำลังจะบอกว่าเพราะคนล่อนจ้อนคือฉัน เขาเลยกลัวควบคุมอารมณ์ไม่ได้สินะ จากใบหน้านิ่งงันของฉัน จู่ ๆ ก็อารมณ์ดี ยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะเอ่ยหยอกพี่เวลล์

“งั้นเมื่อไหร่ที่แจนอยากกินพี่ แจนจะมาล่อนจ้อนต่อหน้าพี่นะคะ ฮ่า....” สิ้นประโยค เขาเดินมาจับไหล่ฉันผลักลง ให้ฉันนอนบนเตียงเบา ๆ ก่อนจะห่มผ้าพลางพูดบ่นใส่ฉันยกใหญ่

“เป็นผู้หญิงพูดจาอะไรแบบนี้ออกมาได้ไง รีบๆ นอนเลยเด็กดื้อ ถ้ายังพูดมากอีก เดี๋ยวไม่ได้นอนจริง ๆ อย่าหาว่าพี่ไม่เตือนนะครับ”

“นอนค่ะนอน จะนอนเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ พี่ก็อย่านอนดึกนะคะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ” เพราะใบหน้าพี่เขาดูท่าทางจริงจัง แล้วรู้สึกได้ว่าขืนฉันแหย่เขาต่อ มีหวังฉันจะไม่ได้นอนจริงๆ จึงหันไปคว้ามือถือตั้งนาฬิกาปลุกแปดโมงเช้า ก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงมิดหัว

ฉันก็ง่วงมากเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เพียงแค่ได้หลับตา ไม่นานฉันก็หลับสนิท

แปดโมงเช้า....

‘กริ๊ง..............’

เสียงนาฬิกาปลุกจากมือถือของฉันดังขึ้น ฉันงัวเงียตื่นไม่เต็มที่ เอาจริงฉันนอนเพียงเกือบสี่ชั่วโมงเท่านั้นแค่เปลือกตาที่ปิดอยู่ ยังยากที่จะปรือตามองด้วยซ้ำ แต่แปลกตอนนี้รู้สึกร่างกายหนักมาก พยายามจะพยุงตัวขึ้นก็ไม่สามารถลุกขึ้นได้ราวกับกำลังถูกพันธนาการตรึงไว้กับเตียงนอนซะแบบนั้น

ฉันยกมือมาขยี้ตาเบา ๆ พลางรู้สึกได้ว่ามีลมหายใจอุ่น ๆ รดต้นคอ จึงมองดูพบว่าแขนคู่นึงกำลังสวมกอดฉันจากด้านหลัง ฉันจึงค่อย ๆ แงะมือเขาออก แต่จู่ ๆ แรงแขนทั้งสองข้างนั้นก็กระตุกกอดรัดฉันแน่นกว่าเดิม พร้อมกับเสียงงัวเงียที่เอ่ยออกมาจากด้านหลังอย่างแผ่วเบา

"ตื่นเช้าจังครับ" เขามุดใบหน้าเขาซุกกับลำคอฉันอย่างออดอ้อน

“แจนมีเรียนเช้าค่ะ วันนี้ต้องไปเรียน ขาดไม่ได้” ฉันยกมือกุมมือเขาที่กอดรัดฉันแน่น

“ไปเรียนไหวแน่นะ” เขากระซิบ

“ไหวค่ะ ถึงไม่ไหวก็ต้องไหว” สิ้นคำ เขาก็คล้ายอ้อมแขนที่กอดรัดฉัน ก่อนจะละตัวนอนแผ่บนเตียง ฉันจึงค่อย ๆ พยุงตัวลุกขึ้นยืดแขนเหนือศีรษะ เพื่อทำให้รู้สึกสดชื่น แต่จังหวะนั้นเขาก็สวมกอดจากด้านหลัง เชยคางวางไว้บนไหล่ฉัน ทั้งที่ยังหลับตาอยู่ ขนาดเพิ่งตื่นนอนยังหล่อขนาดนี้ ให้ตายเถอะ

“แล้วพี่ละคะ วันนี้ไม่ไปโรงพยาบาลเหรอ” ฉันเอียงคอถามเขา

“ไปครับ แล้วก็ต้องแวะไปมหาลัยด้วย”

“อ่อ...”

“ทานข้าวด้วยกันไหมครับ ตอนเที่ยงในมหาลัย”

“ไม่ค่ะ... ไม่เด็ดขาด” ฉันปฏิเสธเสียงแข็งจนเขาผละจากการสวมกอด จากนั้นก็คว้าเอวให้ฉันหันไปหาเขา จ้องมองฉันด้วยใบหน้าขึงขัง สายตาส่อแววกำลังจะดุ เอาแล้ว.....

“ทำไมครับ”

“ขืนพี่กับแจนทานข้าวด้วยกัน ความสงบสุขของเราในมหาลัยจะไม่มีเอานะคะ แฟนคลับพี่ก็เยอะ ไหนจะของแจนอีก แม้แต่ตอนนี้ข่าวโคมลอยหลายๆ อย่างของเรายังถูกคาดเดาหลายสิบเรื่องเลยนะคะ”

“จะสนใจทำไมล่ะครับ”

“ต้องสนใจสิคะ สำคัญมากด้วย”

“ไม่อยากเปิดเผยว่าเราคบกันขนาดนั้นเลยเหรอ” พี่เวลล์จ้องฉันด้วยสายตาจริงจัง พลางจับไหล่ฉันแน่นจนสัมผัสได้

“ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ เอาเป็นว่าเพื่อความสงบในการใช้ชีวิตมหาลัยทั้งของพี่และของแจน เราจะเปิดเผยว่าเราเป็นแฟนกันไม่ได้ นี่แจนเป็นห่วงพี่มากนะคะ”

“อืม....แล้วแต่แจนเลยละกัน” เขาละมือจากไหล่ฉัน ก่อนจะล้มตัวลงนอน

“พี่ไม่โกรธใช่ไหม”

“พี่จะโกรธอะไรได้ครับ”

“แน่ใจนะว่าไม่ได้โกรธ”

“สายแล้วรีบกลับห้องเถอะ เดี๋ยวไปเรียนสาย” เขาตัดบทเปลี่ยนเรื่องเฉย ดูยังไงก็งอนฉันชัดๆ แต่เพราะไม่มีเวลาแล้วจริง ๆ ฉันเลยโน้มตัวไปหอมแก้มเขาก่อนจะรีบกลับลงไปยังห้องของตัวเอง

พวกแกดูเถอะ บอกไม่โกรธ แต่แค่หันหน้ามามอง หรือมาส่งที่ประตูห้อง ยังไม่ทำเลย เฮ้อ.....