EP.31 หิวข้าว

ณ.คอนโด

ฉันกับพลอยเดินขึ้นมายังห้องของฉัน แต่แล้วเบื้องหน้ากลับปรากฏชายหนุ่มที่ฉันคุ้นเคยดี จนพลอยเพื่อนฉันต้องสะกิดให้ฉันรู้ตัว

“แจน นั่นมันพี่เวลล์นินา เขามารอใครรึเปล่า”

“....” ฉันไม่พูดอะไรลากพลอยเดินตรงดิ่งไปที่พี่เวลล์ยืนอยู่ ซึ่งก็คือหน้าประตูห้องฉัน ก่อนจะเปิดประตู แล้วหันไปเอ่ยกับเธอ

“พลอยแกเข้าห้องไปก่อน ฉันขอคุยกับพี่เวลล์สักครู่เดี๋ยวตามเข้าไป” พลอยที่เริ่มจะเข้าใจสถานการณ์ ก็ทำตามอย่างว่าง่าย หันหลังเดินเข้าห้องฉันไป จากนั้นฉันก็เอื้อมมือปิดประตู ค่อย ๆ หันหน้าไปหาพี่เวลล์จากใบหน้าเรียบนิ่งก็คลี่ยิ้มกว้างเป็นอีกคน

“พี่เวลล์ มาหาแจนถึงหน้าห้องแบบนี้คิดถึงกันเหรอคะ” ฉันยิ้มมองจะกุมมือพี่เขาแต่เขาดันยกมือหนีพลางกอดอกหันหลังไปพิงกำแพง จ้องมองฉันด้วยสายตาเรียบนิ่ง เอ๊ะฉันว่าฉันไม่ได้ทำอะไรไม่ดีเลยนะ

“ไปไหนมา” เขาถาม

“หลังออกจากมอ ก็ไปส่งพลอยที่บ้าน แล้วก็พาพลอยมาที่คอนโดเนี้ยแหละค่ะ”

“พี่โทรหาตั้งหลายสายทำไมไม่รับ”

“เอ๊ะ....โทรมาเหรอ แจนไม่ได้ยินนะ” ฉันล้วงกระเป๋าหยิบมือถือขึ้นมา พบว่ามีสายไม่ได้รับ เกือบยี่สิบสาย ใบหน้าฉันยิ้มเจื่อนก่อนจะเงยหน้ามองพี่เขาอย่างรู้สึกผิด “ลืมเปิดเสียงนะคะ พี่”

“ถ้าเกิดเป็นเหตุด่วนเหตุร้ายขึ้นมา จะทำยังไง”

“แจนผิดไปแล้วค่ะ แล้วพี่เวลล์มีธุระอะไรคะ โทรมาเยอะเชียว”

“พี่หิว ทานข้าวกัน” พี่เวลล์เดินเข้ามากอดฉันเบา ๆ คนนิ่ง ๆแบบนี้บางครั้งก็ดูอบอุ่นเหลือเกินแหะ ฉันสวมกอดเขาเช่นกันก่อนจะเงยหน้าเอ่ยถาม

“พี่ยังไม่ได้ทานอะไรงั้นเหรอ”

“ใช่ พี่รอทานกับแจนเลยนะ”

“แค่ทานข้าวจะอิ่มเหรอคะ” ฉันมองหน้าด้วยสายตาออดอ้อน

“หืม....”

“ต้องทานแจนด้วยสิ ถึงจะอิ่มจนจุก” สิ้นคำ พี่เวลล์ ดีดหน้าผากฉัน แม้ไม่เจ็บมาก แต่มันก็สะกิดจนคัน

“เป็นผู้หญิงพูดอะไรแบบนี้ออกมา” พี่เวลล์ทำหน้าค้อนฉันใหญ่ แต่ฉันชอบนะแกล้งพี่เขาเนี้ย

“ก็พูดแบบนี้กับพี่คนเดียว ไม่ได้พูดกับใครมั่วซั่วซะหน่อย เจ็บนะ” ฉันเอามือลูบหน้าผากตัวเองพลางทำหน้ามุ่ย พี่เวลล์เห็นแบบนั้น ก็เอามือสองข้างของเขา บีบแก้มฉันจนย้วยไปหมด

“ไปเถอะ พี่หิวข้าวจริง ๆ ไปกินกับพี่หน่อย”

“ได้ค่ะ กับพี่ทานได้ตลอดขอแค่บอกมา แต่แจนของทักไลน์บอกมีน ให้ซื้ออาหารเข้ามาเผื่อพลอยหน่อยนะคะ” ฉันหยิบมือถือไลน์หายัยมีนซึ่งมันกำลังจะกลับคอนโดให้ซื้อข้าวเผื่อพลอย ซึ่งยัยมีนก็ตอบตกลงมาแล้ว จากนั้นฉันก็เปิดประตูชะโงกบอกพลอยไว้ 

เมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อย ฉันก็ยิ้มแฉ่งไปกุมแขนพี่เวลล์ก่อนที่เราจะออกจากคอนโดเพื่อไปร้านอาหารที่เขาอยากทาน

พี่เวลล์ขับรถ ส่วนฉันก็นั่งอยู่ข้างคนขับ ฉันมองเขานิ่ง วันนี้เขาแต่งตัวซะหล่อเลย เสื้อเชิ้ตขาว กางเกงสแล็คดำ เท่สุด ๆ ไปเลยแหะ พี่เขาน่าจะรู้สึกตัวว่าฉันใช้สายตาฉันมองฉ่ำ

“ทำไมเอาแต่มองพี่แบบนั้น ” ใบหน้ายกยิ้มของเขาหันมามองฉันเสี้ยววิ ก่อนจะหันไปสนใจถนนตรงหน้าต่อ คนโดนสะกิดอย่างฉันก็หลุดจากภวังค์ที่เอาแต่จ้องมองเขาเบือนหน้ามองไปด้านหน้าบ้าง

“ก็วันนี้ พี่หล่อ ใครจะอดมองไหว”

“ฮึ...ปกติพี่ไม่หล่อรึไงครับ”

“หล่อค่ะ ไม่ว่าวันไหนพี่ก็หล่อ เพียงแต่วันนี้หล่อเป็นพิเศษใส่ไข่” ฉันฉีกยิ้ม พลางมองดูตัวเองผ่านกระจกข้าง

“เดี๋ยวนะ !!!” พอฉันนึกอะไรขึ้นได้ ก็พลางทำให้ใบหน้ายิ้มเจื่อน จนพี่เวลล์หันมายักคิ้วสงสัย

“เป็นอะไรไป”

“พี่แต่งตัวหล่อแบบนั้น แล้วดูแจนดิ แจนยังใส่เสื้อช็อปวิศวะอยู่เลย หน้าก็มันเยิ้มแบบนี้” ฉันอารมณ์เสียไปเลย อุตส่าห์ได้ออกมาทานข้าวกับรุ่นพี่สุดหล่อทั้งที แต่ตัวฉันกลับไม่ได้แต่งสวยเลยสักนิด

“ไม่เห็นเป็นไรเลย” เขาส่ายหัวเบาๆ

“ก็วันนี้แจนไม่สวย ดูไม่เหมาะกับพี่เลยสักนิด” ฉันเบือนหน้ามองไปข้างทาง

“แต่แจนสวยเสมอสำหรับพี่ แบบไหนก็สวย” เขาพูดด้วยน้ำเสียงสุขุมนุ่มนวลอย่างเคย

“พี่ไม่ต้องมาปลอบแจนเลย”

“ไม่ได้ปลอบ พูดจริงๆ” แม้เขาจะไม่ได้หันมามองฉันเพราะขับรถอยู่ แต่มือข้างหนึ่งของเขาก็เอื้อมมาลูบหัวเบา ๆ ใจที่คิดฟุ้ง ก็กลับเข้าที่เข้าทาง ถ้าสวยสำหรับเขาแล้วก็โอเคแหละ พอหันไปส่องกระจกมองอีกที แม้ชุดไม่สวย แต่หน้าสวยก็โอเคแล้วล่ะ อิอิ

สำหรับฉันพี่เวลล์เป็นคนอบอุ่น สุภาพ อ่อนโยนกว่าที่คิด ไม่เห็นเหมือนในบอร์ดที่บอกว่าเขาเป็นคนเย็นชา ปากร้าย หรือมีสายตาอาฆาตเหมือนที่คนส่วนใหญ่พิมพ์กันนินา แต่ก็นะในสายตาคนอื่นเขาเป็นทั้งแบบนั้นยังมีคนชอบเขาขนาดนี้ ถ้าหลายคนมาเห็นตัวตนของเขาในแบบที่ฉันเห็นจะมีคนชอบเขาเยอะขนาดไหนกันเนี้ย เหนื่อยแน่ยัยแจนเอ้ย

รถของพี่เวลล์ จอดอยู่ลานจอดรถร้านอาหารแห่งหนึ่ง ติดริมแม่น้ำใจกลางเมือง เพียงแค่ทอดสายตาผ่านกระจกรถ มองไปยังตัวร้าน ก็พบว่าเนืองแน่นไปด้วยผู้คนมากมาย แถมมีคนจำนวนหนึ่งที่รอคิวอยู่หน้าร้าน จนฉันอดที่จะหันไปมองพี่เขาที่ยังนิ่งอยู่ไม่ได้ จะได้กินไหมนะ

“พี่  คนแน่นร้านขนาดนี้ เปลี่ยนร้านกันดีไหม”

“ไม่เป็นไรหรอก พี่จองร้านไว้แล้ว”

“จอง?” ฉันมองหน้าเขาอย่างสงสัย คนที่จู่ ๆ ก็หิวข้าว ถึงขนาดต้องจองร้านอาหารแบบนี้ทานเลยเหรอเนี้ย

“อืม ร้านนี้อร่อยมากนะ พี่เลยจองไว้”

“โชคดีของแจนเลยนะเนี้ย ที่กลับมาตอนพี่หิวพอดี” ฉันทำหน้ายิ้มกรุ่นมองเขา ลาบปากแล้วแจนเอ้ย

“ไม่ใช่ว่าแจนโชคดีหรอก แต่พี่ตั้งใจ ว่าต้องมาทานร้านนี้กับแจน”

“ห๊า.........ต้องเป็นแจนเหรอ ทำไมอ่ะ” ฉันค่อยๆ หันหน้าไปมองเขา ที่พี่เขาพูดหมายความว่าไง ฉันไม่เข้าใจ

“ลงรถกันเถอะ พี่หิวจะแย่แล้วครับ”

“เดี๋ยวสิ พี่พูดให้เคลียร์” เขาไม่ฟังฉันเลย ปรี่ตัวลงรถไปก่อน ฉันที่เห็นแบบนั้น ก็ลงรถตามทันทีไม่รอให้เขาวนเดินมาเปิดประตูให้ วิ่งแจ้นไปเกาะแขนเขา เงยมองหน้าเขาอย่างสงสัย  ไม่ได้ฉันต้องเค้นถามให้รู้เรื่อง “พี่บอกฉันมานะ”

ฉันกระตุกแขนเขาเป็นพัก ๆ แต่เขาก็ไม่ยอมปริปากพูดอะไรกับฉันอีก เอาแต่ทำใบหน้าหล่อ มุมปากยกยิ้ม แกะมือฉันที่เกาะแขนเขาออก เปลี่ยนเป็นจับมือฉันแทน ฉันเงยหน้ามองเขาอีกครั้ง เขาก้มมองมาที่ฉันก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่วเบา ออกมา

“เดี๋ยวก็รู้ แต่ตอนนี้รีบเข้าไปกันเถอะพี่หิวข้าว”

“ก็ได้ ๆ  ไม่ให้รู้ ก็ไม่อยากรู้แล้วค่ะ” ฉันฉีกยิ้มตอบรับ พลางกระชับมือที่จับกันไว้ให้แน่นขึ้น เดินตามพี่เวลล์เข้าไปแต่โดยดี