EP.33 เป็นแฟนกันนะ

EP.33

ฉันเดินกลับมาที่โต๊ะ ยืนมอง พี่เวลล์ที่นั่งทำท่ากอดอก มองฉันด้วยสายตาดุราวกับผู้ปกครอง เหอะ ปล่อยให้รู้สึกหงุดหงิดบ้างแบบนี้แหละแฟร์ดีจะตาย

ฉันหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้ สะบัดความรู้สึกทุกอย่างทิ้งไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ทำไมพี่ยังไม่ทานข้าวละคะ หิวไม่ใช่เหรอ”

“รอคน” เขาทำหน้าบึ้งตึง กอดอกมาทางฉันอย่างเห็นได้ชัด ฉันจึงได้แต่ทำหน้ายิ้มเจื่อน

“ปวดหนักเข้าห้องน้ำไงคะ ขอโทษทีค่ะ นี่ก็มาแล้วไง ทานกันเถอะ” ฉันรีบนั่ง ตัดบทสนทนา แต่ดูเหมือนพี่เวลล์จะไม่ยอมจบ

“โกรธอะไรพี่อีกรึเปล่า หรือเพราะเมื่อกี้” เขามองฉันด้วยสายตาเค้นหาคำตอบบ้าง

“จะโกรธพี่ได้ไงละคะ แจนจะมีสิทธิ์อะไรมางอนแบบนั้น ถึงพี่จะดูรูปสาว แจนจะห้ามอะไรได้”

“ดูรูปสาว?”

“ทานข้าวกันดีกว่าค่ะพี่  อ่ะนี่ น่าอร่อยเนาะ” ฉันตักปลาหมึกทอดกระเทียมให้เขา จากนั้นฉันก็ทำเป็นสนใจอาหารตรงหน้าเอาแต่กินไม่พูดไม่จา เขาตักอะไรให้ฉัน ฉันก็ทานมันทุกคำ ก็เป็นซะแบบนี้โกรธง่ายหายเร็วเพียงเพราะเขาดีต่อฉัน

“ร้านนี้อร่อยอย่างที่พี่บอกเลย” ฉันยิ้มพลางตบพุงท่าทางอิ่มแปล้ไร้ซึ่งภาพลักษณ์กุลสตรีใดๆ ส่วนพี่เวลล์ก็ทานไปเยอะเหมือนกัน คงหิวอย่างที่เจ้าตัวพูดจริง ๆ

“แจนชอบ พี่ก็ดีใจแล้ว” เขายิ้มพลางเอื้อมมือมาแตะริมฝีปากฉัน นี่ฉันกินมูมมามจนข้าวติดปากเหรอเนี้ยอายชะมัด

“พี่เวลล์” ฉันเอ่ยด้วยเสียงอันแผ่วเบา

“ว่าไงครับ” น้ำเสียงตอบกลับของเขาก็นุ่มนวลตามมา

“แจนดื่มแอลได้ไหม ขอสักแก้ว”

“ได้สิ แต่คราวนี้พี่ไม่ให้ดื่มเยอะอีกแล้วนะ”

“ขอบคุณค่ะ” ฉันยิ้มขอบคุณพี่เวลล์ ก่อนที่พี่เขาจะเรียกบริกรเพื่อสั่งเครื่องดื่มแอล เพิ่มเติม

ไม่นานนัก เครื่องดื่มก็วางอยู่ตรงหน้า ฉันหยิบแก้วขึ้นมาดื่มพลางทอดสายตามองออกไปยังแม่น้ำตรงหน้าอย่างไร้จุดหมาย คิดอะไรเรื่อยเปื่อยโลกของฉันมันหลากหลายอารมณ์ อยู่กับตระกูลก็โลกแห่งความจริงที่ต้องเผชิญ อยู่กับเพื่อนก็โลกแห่งความสงบสุข อยู่กับพี่เขาก็เหมือนโลกแห่งความฝันที่ใฝ่หา

แบบนี้มันก็ดีแค่ไหนแล้ว ตัวฉันเองจะต้องการอะไรได้มากกว่านี้  ฉันก็ไม่ได้คาดหวังจะครอบครองเขาตั้งแต่ต้น ความสัมพันธ์ที่คลุมเคลือของพวกเราที่เป็นอยู่มันก็เกินความคาดหมายไปมากแล้ว แต่ถ้ามันชัดเจนกว่านี้คงดี

สายตาที่ทอดยาวออกไป เหม่อไปนานแค่ไหนไม่รู้ แต่จู่ ๆ ตรงหน้าฉันก็ปรากฏรูปหนึ่งบนมือถือที่เขายื่นมา จากสายตาของฉันที่กำลังโฟกัสแม่น้ำที่ไหลเอื่อยตอนนี้มันกำลังพุ่งความสนใจไปที่รูปในมือถือตรงหน้าแทน

มันเป็นรูป ชายหญิงคู่หนึ่ง กำลังนั่งรับประทานอาหาร ในร้านอาหารแห่งหนึ่ง ฉันค่อนข้างคุ้นตา แต่ไม่รู้ว่าอะไรนึกไม่ออก ดูแล้วรูปคงเก่าพอดู ผู้หญิงอยู่ในชุดเรียบง่ายใบหน้าสวย ส่วนผู้ชายก็แต่งสูทหล่อดูมีภูมิฐานสุด ๆ แต่ฉันก็ไม่เข้าใจว่าเขาเอามาให้ฉันดูทำไม

“พี่ให้ฉันดูรูปนี้...ทำไมคะ” ฉันละสายตาจากจอมือถือ หันไปหาคนที่ยื่นรูปแทน ใบหน้าเขายกยิ้มละมุนมากแม่ใจฉันเหลวเป็นน้ำ

“ก็อยากรู้ไม่ใช่เหรอ ว่าเมื่อกี้พี่เอาแต่จ้องมองมือถือแล้วยิ้มทำไม นี่ไง” เขาตอบพลางพิงพนักพิงเก้าอี้

“รูปนี้ เหรอคะที่ทำให้พี่ยิ้มขนาดนั้น” ฉันเอ่ยถามอีกครั้ง เอาจริงฉันไม่ค่อยเชื่อว่ารูปนี้มันมีอะไรจนทำให้เขายิ้ม ก็แค่รูปเก่าชายหญิงรูปหนึ่ง ที่นั่งบนโต๊ะอาหาร

“ใช่แล้ว” เขาตอบพลางพยักหน้า

“....” ฉันไม่มีคำพูดใดๆ เพราะยังไม่เข้าใจ เขาคงดูออก

“ดูในรูปดี ๆ สิ ว่าสองคนนั้นทานอาหารที่ไหน” คราวนี้ฉันคว้ามือถือของเขา เพื่อดูรูปด้วยตัวเอง จ้องมองอย่างพินิจเหลือบมองไปรอบๆ ก่อนจะมองไปที่รูปอีกครั้ง เดี๋ยวนะที่ฉันบอกว่ามันคุ้นๆ หรือว่า

“ในรูป คือที่นี่เหรอคะ” ฉันหันไปมองเขา ยักคิ้วเชิงถาม

“ใช่แล้วล่ะ สองท่านนั้นทานอาหารที่นี่ โต๊ะนี้” พี่เวลล์เอ่ยพลางยกดื่ม

“แล้ว เขาเป็นใครคะ?”

“พ่อแม่ของพี่น่ะ”

“เอ๊ะ...พะ พ่อ กับ แม่ พี่งั้นเหรอ” สิ้นคำของเขา ฉันก็มองหน้าเขาสลับกับมองบุคคลในรูป เชี้ยเอ้ย ทำไมเพิ่งสังเกต นี่มันเหมือนกันอย่างกับแกะ

แต่ก็นะ  มันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉันนินา งั้นที่เขามองรูปแล้วยิ้มก็คงเป็นความสุขเล็ก ๆ ของเขาที่เขาได้มาทานร้านอาหารที่เดียวกับที่พ่อแม่เขาเคยมาทานล่ะมั้ง แต่แค่นี้ก็ทำให้ฉันยิ้มออกอย่างน้อยที่เขายิ้มก็ไม่ใช่เพราะดูรูปสาวล่ะนะ

“ดีค่ะ พ่อแม่พี่รสนิยมดี ร้านอาหารอร่อยจริง ๆ ค่ะ” ฉันฉีกยิ้มให้เขา ยกแก้วเหล้าดื่มด้วยความสบายใจ

“แล้วก็...” พี่เวลล์ที่กำลังจะเอ่ยต่อ ฉันที่เห็นแบบนั้นก็วางแก้วลง โน้มตัวเข้าหาโต๊ะเท้าคางจ้องมองเขาอย่างลุ่มหลง

“แล้วอะไรคะ” ฉันเอ่ยด้วยเสียงอ้อน

“ในรูปนี้ พ่อของพี่ขอแม่พี่เป็นแฟน ที่ร้านอาหารนี้ แล้วก็โต๊ะนี้” เขาค่อย ๆ โน้มตัวเท้าคางจ้องมองฉันเช่นกัน ดวงตาฉันจ้องประสานกับ นัยน์ตาทอแสงประกายระยิบระยับของเขา หัวใจฉันเต้นรัวอย่างควบคุมไม่ได้ จากใบหน้าที่กำลังยิ้ม ต้องหลุบลงกลืนน้ำลายไปหลายอึกอย่างช่วยไม่ได้ มือชา เท้าชา ราวกับว่าตอนนี้ร่างกายจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ ฉันควบคุมการเต้นของหัวใจไม่ได้จริง ๆ เหมือนมันกำลังจะระเบิด ไม่ได้ยัยแจน แกอย่าคิดเข้าข้างตัวเองแบบนั้น เขาแค่เล่าให้แกฟังเฉยๆ  ไม่ใช่แบบที่แกคิดหรอก

“อะ ฮ่ะ...ฮ่ะ พ่อแม่พี่โรแมนติกจังเลยนะคะ ฮ่ะ ฮ่ะ” ฉันแค่นยิ้มพูดเอ่ยออกไป ตอนนี้หน้าฉันแข็ง ตาฉันค้างไปหมดเลยพวกแกเอ้ย

“ใช่ไหมล่ะ โรแมนติกดีเนาะ”

“....” ฉันที่ตอนนี้แข็งเป็นก้อนหินโดยสมบูรณ์ ในขณะที่เขาโน้มตัวยื่นหน้าเข้าใกล้ฉันมากกว่าเดิม พลางกระซิบข้างหูแผ่วเบาให้ได้ยินเพียงเราสอง

“และพี่ก็กำลังจะทำแบบนั้นกับคนตรงหน้า”

“คะ?”

“ขอแจนเป็นแฟนครับ”

“ห๊า.....”

ด้วยน้ำเสียงนุ่มลึกของเขา ทำให้หัวใจฉันพองโตราวกับหญิงสาวแรกแย้มที่รอให้ใครสักคนมารัก ฉันเคยตั้งกฎกับตัวเองไว้ว่าจะไม่เปิดประตูหัวใจให้ใครอีก แต่สำหรับเขาเพียงแค่เห็นหน้าครั้งแรก หัวใจก็อ้าแขนรับเขาตั้งแต่ต้นโดยไม่รู้ตัว

เขาโน้มตัวกลับพนักพิงเก้าอี้ ยื่นนิ้วก้อยมาตรงหน้าฉัน พร้อมด้วยดวงตาที่มองฉันด้วยความอ่อนโยนนุ่มลึกอย่างที่เคยเป็น

“เป็นแฟนกันนะ”

ฉันฉีกยิ้มกว้าง ส่งสายตาจากก้นบึ้งหัวใจ ยื่นนิ้วก้อยขึ้นไปเกี่ยวนิ้วก้อยของเขา และเป็นฝ่ายโน้มตัวยื่นเข้าไปใกล้ กระซิบข้างหูอย่างแผ่วเบาบ้าง

“ฉันก็อยากเป็นแฟนพี่ค่ะ”