บทที่ 8  

ไป๋ซือหวงอดไม่ได้ที่จะขยี้ผมของเขาอย่างแรง นุ่มดีจริงๆ

“ลูกรัก แม่กลับมาแล้ว ต่อไปก็ไม่มีผู้ใดกล้ารังแกเจ้าได้อีกแล้ว”

“เจ้าจำเอาไว้ว่าผู้ใดกล้ารังแกเจ้า เจ้าก็รังแกกลับไป แม่จะคอยหนุนหลังเจ้าเอง!”

เสี่ยวหลางได้ยินแล้วก็รู้สึกแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ หันหัวไปอีกทาง แล้วตอบเสียงอู้อี้ออกไป “อื้อ”

“ร้องไห้หรือ?”

ไป๋ซือหวงยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ดวงตาจิ้งจอกทรงโค้งจ้องมองดวงตาประกายแก้วที่มีน้ำตาคลอ ทั้งที่เป็นเด็กผู้ชาย แต่เหตุใดเวลาเขาร้องไห้ถึงดูน่าสงสารนัก?

“เปล่าเสียหน่อย!”

เสี่ยวหลางหันกลับไปอย่างรวดเร็ว

“ร้อง!”

“ไม่ได้ร้อง!”

แม่ลูกเถียงกันไปเถียงกันมา จนเวลาล่วงเลยมาถึงรุ่งสาง

ไป๋ซือหวงหยิบเสื้อผ้าใหม่ที่ตัดเย็บเสร็จแล้วออกมา เพื่อจะเปลี่ยนให้เสี่ยวหลาง

“นี่คือเสื้อที่แม่ใช้เสื้อเก่ามาดัดแปลง เจ้าอย่าได้รังเกียจไป”

นางค้นหาไปทั่วทั้งห้อง จนเจอผ้าเก่าหลายชิ้น จึงเอามาดัดแปลงโดยการเย็บรวมกันใหม่

เสี่ยวหลางมองเสื้อผ้าที่สวยงามสะอาดสะอ้าน ดวงตาสีฟ้าดูมีความกังวลปรากฏขึ้นมาเล็กน้อย

“ท่านแม่ วันนี้เป็นวันเทศกาลอะไรหรือไม่?”

เขาถามอย่างลังเล

“เหตุใดจึงถามแบบนี้เล่า?”

ไป๋ซือหวงเอ่ยถามอย่างงุนงง

“เพราะว่า...ไม่ใช่ว่าจะสวมเสื้อผ้าใหม่เฉพาะเทศกาลเท่านั้นหรือ?”

เสี่ยวหลางถามด้วยความสงสัย

“ลูกรัก มานี่สิ”

น้ำเสียงของไป๋ซือหวงแหบพร่าเล็กน้อย ที่ผ่านมาในเวลาปกติเด็กคนนี้ไม่เคยใส่เสื้อผ้าใหม่เลยหรือ?

เสี่ยวหลางเดินเข้ามาอย่างเชื่อฟัง ไป๋ซือหวงบีบแก้มของเขาอย่างเบามือ “ต่อไปนี้ตราบใดที่แม่ยังอยู่ จะให้เจ้าใส่เสื้อผ้าใหม่ทุกวัน”

“จริงหรือ?” เสี่ยวหลางไม่อยากเชื่อสักเท่าใด

“จริงสิ ต่อไปแม่จะแต่งตัวทำให้เจ้าดูหล่อๆ ดีไหม?”

“ดีขอรับ”

เสี่ยวหลางพูดเสียงเบา ดวงตาค่อยๆ กลายเป็นสีแดง ต่อไปเขาก็จะได้ใส่เสื้อผ้าใหม่บ่อย ๆ แล้วหรือ

ท่านแม่ช่างดีจริงๆ

ไม่นาน เสี่ยวหลางก็เปลี่ยนมาสวมใส่เสื้อผ้าใหม่

เด็กตัวเล็กสูงสามฉื่อ ใส่เสื้อคลุมสามชั้นสีแดง ผมสั้นสะอาดเรียบร้อยยาวถึงคอ ดวงตาสีฟ้าใสกลอกไปมาอย่างทำตัวไม่ถูก

ไป๋ซือหวงมองผมสั้นของเสี่ยวหลาง พลางครุ่นคิดบางสิ่ง

เดิมทีเขามีผมยาวเหมือนคนโบราณ แต่ก่อนหน้านี้ถูกเด็กที่เป็นคนนอกกลุ่มหนึ่งตัดออก ตอนนี้จึงดูสั้นยาวไม่เท่ากัน

แต่กลับทำให้ดูน่ารักกว่าเดิม

ทันใดนั้น ท้องของเสี่ยวหลางก็ร้องเสียงดัง เขาเกาหัวอย่างเขินอาย

“หิวหรือ? แม่จะไปหาอะไรให้เจ้ากิน”

พูดจบ ไป๋ซือหวงก็ออกจากห้อง เดินไปยังครัวขนาดเล็ก

เห็นเพียงว่าบนเตามีถ้วยเก่า ๆ จำนวนหนึ่งทั้งยังที่มีน้ำเน่าของเศษอาหารที่ส่งกลิ่นเหม็นคละคลุ้ง มีฝุ่นและใบผักเน่าเต็มไปหมด น้ำสกปรกในหม้อก็กลายเป็นน้ำแข็งไปแล้ว

นางหยิบหมั่นโถวครึ่งก้อนขึ้นมาแล้วทุบลงพื้นอย่างแรง เสียงดังปัง แม้แต่ก้อนอิฐบนพื้นก็ยังแตกร้าว

มองสถานการณ์ตรงหน้า ไป๋ซือหวงรู้สึกได้ถึงความเศร้า แม้แต่ขอทานก็ยังไม่ลำบากขนาดนี้

เจ้าของร่างเดิมและเสี่ยวหลางใช้ชีวิตกันแบบใด!

นางสูดลมหายใจเข้าลึก กระชับผ้าเนื้อบางบนร่างกายของตัวเองให้แน่นขึ้น อยากจะก่อไฟให้ความอบอุ่นร่างกาย แต่หาทั้งในและนอกลานเรือนก็หาถ่านไม่เจอ

นี่คือต้องการทำให้พวกเขาหนาวตาย

ไป๋ซือหวงขบกัดฟันแน่น ออกจากเรือนชีอู๋เพื่อตรงไปยังครัวใหญ่ในจวน

นางต้องหาอะไรกินก่อน

*

ในครัวใหญ่ มีแม่ครัวเจ็ดแปดคนกำลังยุ่งวุ่นวายกันหัวหมุน

แม่ครัวที่กำลังจัดจานเอ่ยปากบ่น “ได้ยินว่าฮูหยินท่านแม่ทัพเปลี่ยนไปมาก ถึงกับกล้าทำร้ายอนุเหลียน หากพวกเรากล้าลดอาหารของนางอีกแล้วจะโดนลงโทษหรือไม่”

แม่ครัวที่กำลังผัดอาหารแสดงสีหน้าที่บ่งบอกถึงความไม่สบอารมณ์ออกมา “จะกลัวอะไร อย่างไรก็ไม่ได้รับความโปรดปรานอยู่แล้ว ก่อนหน้านี้กินได้ ตอนนี้ก็ต้องกินได้เหมือนเดิม”

พูดจบ นางก็โยนอาหารเหลือในจานลงในกล่องอาหารที่ผุพัง แล้วบอกกับเด็กรับใช้ในครัว “ไป ส่งไปที่เรือนชีอู๋”

เด็กรับใช้ในครัวสั่นกลัว ไม่กล้ายื่นมือรับ

แม่ครัวที่กำลังจะขมวดคิ้ว แต่ก็เห็นมือขาวที่ผอมแห้งยื่นมารับกล่องอาหารไป นางเงยหน้ามองไปและสะดุ้งตกใจ

ไป๋ซือหวงมองนางอย่างเย็นชา แม่ครัวที่ตั้งสติได้ก็พูดอย่างขอไปที “ฮูหยินเจ้าคะ หากไม่มีเรื่องใดก็ไม่ต้องออกมาเดินเพ่นพ่าน ไม่รู้หรือไรว่าจะทำให้คนอื่นตกใจ?”

“เมื่อครู่เจ้าบอกว่า นี่คืออาหารของเรือนข้าหรือ?”

ไป๋ซือหวงยกกล่องอาหารขึ้น

“ใช่เจ้าค่ะ เป็นของดีทั้งนั้น ฮูหยินมีลาภปากแล้ว”

นางพูดอย่างแดกดัน คนรอบข้างก็เห็นด้วย “ใช่แล้ว ที่เหลืออยู่มีแต่ของดีๆ ทั้งนั้น”

ถึงขั้นมีคนที่ใจกล้า เอาผักในมือฟาดลงไป แล้วแกล้งทำเป็นไม่ตั้งใจ “ขออภัยด้วยเจ้าค่ะฮูหยิน บ่าวไม่ได้ตั้งใจ”

ทันใดนั้น ทุกคนก็พลันหัวเราะออกมาเสียงดัง