บทที่ 12

“พี่หญิง องครักษ์กว่ายังสลบอยู่ ท่านทำเช่นนี้จะเป็นการฆ่าเขา!”

ใบหน้าของนางแสดงความกังวลออกมาอย่างเห็นได้ชัด

เซียวป๋อฉิงที่เห็นว่าไป๋ซือหวงใช้แรงกดหน้าอกของกว่าอีราวกับจะทำให้เขาตายให้ได้ ก็โกรธเป็นอย่างยิ่ง

เขาเดินไปจับข้อมือนาง แรงที่ใช้ทำให้ผิวขาวซีดพลันกลายเป็นสีเขียวทันที

“ปล่อยมือของเจ้าซะ! ถ้ากว่าอีเป็นอะไรไป ข้าจะหั่นร่างเจ้านับหมื่นชิ้น!” ดวงตาคู่นั้นของเขาแดงเหมือนสัตว์ป่าที่บ้าคลั่ง

เมื่อไป๋หว่านเหลียนเห็นภาพนั้นก็รู้สึกดีใจขึ้นมา นังแพศยาคนนี้ ช่างทำให้แม่ทัพเกลียดได้เก่งจริงๆ

ไป๋ซือหวงเจ็บจนสูดลมหายใจเข้าลึก “ชายชั่ว หากไม่ปล่อยมือสกปรกของเจ้า ข้าจะจัดการเจ้าเสีย!”

นางไม่กล้าหยุดมือตัวเอง ก๊าซคาร์บอนมอนอกไซด์ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ หากช่วยไว้ไม่ทันก็อาจจะตายได้

ใบหน้าที่บิดเบี้ยวของกว่าอีในตอนนี้กลายเป็นสีม่วง ดูน่ากลัวยิ่งขึ้น

กล้ามเนื้อของเขามากเกินไป ไป๋ซือหวงต้องใช้แรงมากกว่าปกติหลายเท่าถึงจะกดไว้ได้ ตอนนี้ยิ่งมือถูกจับ ก็ยิ่งทำให้นางทำงานลำบากกว่าเดิม

เซียวป๋อฉิงโดนด่าต่อหน้าคนมากมายเช่นนี้ จึงรู้สึกอับอายขึ้นมา

เขากำลังจะออกแรง แต่กลับได้ยินเสียงที่แผ่วเบาของกว่าอี “ท่านแม่ทัพ...ท่าน...อย่าตีฮูหยิน...”

กว่าอียังมีสติอยู่บ้าง แต่เมื่อเห็นมือที่อยู่บนหน้าอกของตัวเอง ก็รู้ว่าฮูหยินกำลังช่วยเหลือตัวเองอยู่

เซียวป๋อฉิงพลันรู้สึกตกใจ "เจ้าฟื้นแล้วหรือ มา ข้าจะช่วยพยุงเจ้าเอง"

เขาตื่นเต้นจนควบคุมตัวเองไม่ได้ จะเข้าไปช่วยพยุงเขา

มุมปากของไป๋ซือหวงยกขึ้นเล็กน้อย แล้วพูดขึ้นทันที "ท่านแม่ทัพ ท่านไม่ต้องขอโทษข้าหรือ? "

เซียวป๋อฉิงขมวดคิ้วมองนาง "แม่ทัพอย่างข้าจะไปขอโทษหญิงเจ้าเล่ห์อย่างเจ้าทำไม"

ในวินาทีถัดมา เขารู้สึกว่าข้อมือของตัวเองถูกจับเอาไว้ แล้วมือของเขาก็ถูกบังคับให้ตบหน้าตัวเอง

เสียงเพี๊ยะดังลั่นขึ้นมาหนึ่งครั้ง!

ทุกคนล้วนแต่มองดูแม่ทัพตบหน้าตัวเองด้วยความตกตะลึง

เซียวป๋อฉิงโดนตบจนเกือบจะไม่ได้สติ เขาโกรธจนควบคุมตัวเองไม่ได้ “เจ้ากล้าตบข้า!”

"ข้าไม่ได้ลงมือ เป็นท่านเองที่รู้สึกว่าการทำร้ายหญิงสาวที่อ่อนแอนั้นไร้เกียรติ จึงตบหน้าตัวเอง"

ไป๋ซือหวงลุกขึ้น บีบนวดข้อมือที่เขียวช้ำของนาง ปวดจนขมวดคิ้วแน่น

เดิมเซียวป๋อฉิงก็ยังอยากจะบันดาลโทสะ แต่เมื่อเห็นหลักฐานนั้น เขาก็เงียบปากไปด้วยความรู้สึกผิด

"ผู้ใดจะรู้ว่าเมื่อครู่เจ้าไม่ได้กำลังทำร้ายคน"

"ท่านแม่ทัพ ข้าว่าท่านโง่เหมือนหมูก็ยังเป็นการดูถูกหมู ข้ากำลังช่วยเขาต่างหาก!"

ไป๋ซือหวงพูดด้วยน้ำเสียงเสียดสี

เมื่อคำพูดนั้นสิ้นลง พวกข้ารับใช้ก็พากันซุบซิบนินทาเสียงเบา

"ฮูหยินรู้จักช่วยคนอื่นเมื่อใดกัน? "

"ถึงแม้นางจะกลับมาเป็นปกติ ก็ไม่น่าจะช่วยคนอื่นกระมัง? "

เซียวป๋อฉิงพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย "เจ้าฟังดูสิ มีผู้ใดเชื่อเจ้าหรือไม่? "

แน่นอนว่าต้องเป็นเพราะกว่าอีตื่นขึ้นมาโดยบังเอิญ แล้วผู้หญิงคนนี้ก็ได้ประโยชน์ไปเท่านั้น

เมื่อไป๋หว่านเหลียนเห็นสถานการณ์ดีขึ้นอย่างมาก กลับยิ่งลอบสุมไฟอย่างช้าๆ "ท่านแม่ทัพ อย่าว่าพี่หญิงอีกเลย นางคงจะแค่หุนหันพลันแล่นไปเท่านั้น"

เซียวป๋อฉิงใจอ่อน "เหลียนเอ๋อร์ เจ้ายิ่งจิตใจดีเช่นนี้ก็มีแต่จะทำให้หญิงเจ้าเล่ห์คนนี้ร้ายกาจมากขึ้น"

เขาหันไปช่วยพยุงกว่าอีขึ้นมา แล้วถามด้วยความห่วงใย "เจ้ารู้สึกอย่างไรบ้าง ยังเวียนหัวอยู่หรือไม่? "

"ขอบคุณท่านแม่ทัพ บ่าวไม่เป็นไรแล้ว ฮูหยิน ไม่ทราบว่าบ่าวเป็นอะไรกันแน่ขอรับ?"

กว่าอีรู้สึกได้อย่างชัดเจน ว่าเป็นฮูหยินที่มีหน้าตาน่ากลัวคนนี้ที่ช่วยเหลือตัวเอง แต่เขาก็ไม่รู้ว่าเขาป่วยเป็นอะไร

"เจ้าถามนางไปเพื่อเหตุใด นางไม่รู้หรอก เมื่อครู่นางเกือบจะทับเจ้าตายไปแล้ว" เซียวป๋อฉิงขมวดคิ้วแน่น

ไป๋ซือหวงมองใบหน้าที่อ่อนแอของกว่าอี แล้วอธิบาย "เจ้าถูกพิษจากกลิ่นของถ่าน ถ่านดำเมื่อถูกเผาจะเกิดควันพิษ เจ้าปิดหน้าต่างแน่นหนา ทำให้สูดควันพิษเข้าไปในร่างกาย จึงทำให้หมดสติไป"

"เมื่อครู่ข้าแค่ใช้วิธีการปฐมพยาบาลเบื้องต้น ไม่ใช่การรักษา แต่เป็นเพียงความรู้ทั่วไป"

เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้พวกเขาสงสัยและถามถึงความสามารถในการรักษาของตัวเอง ไป๋ซือหวงเบี่ยงประเด็นอย่างชาญฉลาด

เมื่อเห็นนางวิเคราะห์ได้อย่างชัดเจน กอปรกับสถานการณ์เมื่อครู่ เซียวป๋อฉิงก็เริ่มสงสัยในใจ

หรือว่าการกดเพียงไม่กี่ครั้งของหญิงผู้นี้ช่วยชีวิตคนได้จริงๆ?

กว่าอีรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา พลันนึกถึงเรื่องหนึ่ง…