บทที่ 20

นางย่อตัวลง ใช้หน้าผากแนบกับหัวของมันอย่างอ่อนโยน

มั่วเฉินซางเห็นภาพที่นางสนิทสนมกับหมาป่าเยี่ยงนี้ พลังสายเลือดที่แต่เดิมพุ่งพล่านในร่างกายของเขาก็ค่อยๆ สงบลง

หลังจากนั้น ไป๋ซือหวงก็แหวกขนของหมาป่าสีเทาออกอีกครั้ง หลังจากตรวจสอบบาดแผลแล้ว สีหน้าของนางก็ดิ่งลง

บนตัวของหมาป่าสีเทาถึงกับมีบาดแผลทั้งเล็กและใหญ่มากมาย ปะปนเต็มเกือบทั้งตัว และทั้งหมดก็อักเสบ มีหนองเต็มไปหมด

ดูเหมือนว่าก่อนหน้านี้มันจะถูกเฆี่ยนตีหนักเกินไป ทั้งยังไม่ได้รับการรักษาอย่างเหมาะสมจนนำไปสู่การติดเชื้อ

นางระงับความโกรธสุดกำลัง เข้าสู่มิติด้วยขบวนความคิด หยิบผ้าพันแผลที่เหลือในก่อนหน้านี้ ยาฆ่าเชื้อและยาลดไข้ออกมา

สำหรับคนรอบข้าง ดูเหมือนนางแค่ล้วงเอาของออกจากแขนเสื้อ แต่ไม่รู้ว่ามันคืออะไร

เมื่อน้ำยาฆ่าเชื้อสัมผัสกับบาดแผล หมาป่าสีเทาที่เกือบจะสลบก็ร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด เสียงครวญครางและเสียงสะอื้นก็ดังไปถึงหูของทุกคน จนเสี่ยวปารู้สึกทนดูไม่ไหวอีกต่อไป

“แม่นาง ปล่อยให้มันตายอย่างสงบเถอะ จะตายแหล่มิตายแหล่แบบนี้มันทรมานเหลือเกิน”

หญิงสาวผู้นี้มีรูปโฉมงามเช่นนี้ ไฉนถึงโหดร้ายเยี่ยงนี้ได้

ไป๋ซือหวงแสร้งทำ