บทที่ 26

ยามค่ำคืนกลางดึก ภายในเรือนชีอู๋

ไป๋ซือหวงกำลังทาแผ่นบำรุงหน้าสมุนไพรอยู่ เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู นางจึงรีบเก็บยาที่แลกจากมิติไว้ในห้อง แล้วเดินไปเปิดประตู

เมื่อเปิดประตูก็เห็นสาวใช้แปลกหน้านางหนึ่ง

นางถามอย่างระแวดระวัง “เจ้าเป็นใคร มาทำอะไรในเรือนชีอู๋?”

“เรียนฮูหยิน บ่าวคือซวงเอ๋อร์ เป็นสาวใช้ทำงานหยาบในจวน วันนี้พระชายาฉีมาที่จวน สั่งให้บ่าวมาเรียกท่านไปพบเจ้าค่ะ”

ในความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม มารดาผู้นี้เป็นคนหน้าเนื้อใจเสือ

เมื่ออยู่ต่อหน้าคนนอกก็ประพฤติตัวเหมาะสม แต่บ่อยครั้งที่ปฏิบัติต่อดอกบัวขาวและเจ้าของร่างเดิมแตกต่างกัน

เจ้าของร่างเดิมเนื่องจากถูกพระชายาฉีผู้เป็นแม่และดอกบัวขาวรังแกภายในเรือน เมื่อได้ยินว่าตนจะได้แต่งงานกับแม่ทัพก็รู้สึกตื่นเต้นมาก คิดว่าในที่สุดก็สามารถหลบหนีจากห้วงแห่งความทุกข์ได้ แต่กลับต้องมาเสียชีวิตโดยไม่คาดคิด

ดอกบัวขาวเพิ่งถูกลงโทษไป พอนางมาถึง คงทนข่มใจไม่อยู่แน่

สีหน้าของนางสงบนิ่ง “ได้ เช่นนั้นเจ้าก็นำทางข้าไปสิ”

ระหว่างทาง นางพบว่าเส้นทางที่ซวงเอ๋อร์พามาไม่ใช่ทางไปศาลาลวี่หมั่น แต่กลับเบี่ยงออกไปเรื่อย ๆ

บ้านเรือนทั้งสองข้างทางหาย