บทที่ 31

มั่วเฉินซางยืนเอามือไพล่หลังอยู่ริมสระน้ำ ดวงตาสีดำขลับไร้ระลอกคลื่นใด ๆ

“นายท่าน วันนี้เป็นวันที่คณะละครสัตว์เปิดการแสดง ท่านไม่คิดจะไปดูหน่อยหรือ?”

“อืม”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เสี่ยวปาก็รู้สึกเสียดายเล็กน้อย “หญิงในชุดสีแดงคนนั้นแสดงได้ดีมากทีเดียวนะ ปกตินายท่านก็ไม่ค่อยมีงานอดิเรกอะไร ทำไมไม่ไปดูฆ่าเวลาสักหน่อยล่ะ?”

พูดจบ เขาก็สัมผัสได้ถึงเงามืดที่เข้ามาใกล้ เมื่อเงยหน้ามองก็เห็นสายตาที่พูดไม่ออก

จากนั้น เขาก็ได้แต่มองเงาร่างทะนงตนนั้นเหาะเหินไปยังถนนฉางอัน

เขาพูดผิดไปหรือ?

ที่แท้คำว่าอืมของนายท่าน มีความหมายว่าไป

เมื่อเห็นว่าเงาร่างนั้นกำลังจะหายไป เสี่ยวปาก็เหมือนนึกอะไรออกบางอย่าง จึงรีบไล่ตามเขาไป “นายท่าน ท่านไม่ได้พกเงินไป!”

ถนนฉางอันคลาคล่ำไปด้วยผู้คน ประชาชนที่ได้รับข่าวล่วงหน้าต่างพากันวิ่งไปที่ชานชาลาไม้ ทิ้งให้สองข้างทางของถนนฉางอันว่างเปล่าไร้ผู้คน ทั้งหมดมารวมตัวกันที่ศูนย์กลาง

ความมืดยามราตรีถลำลึกขึ้นเรื่อย ๆ ไป๋ซือหวงในชุดสีแดงยิ่งโดดเด่นสะดุดตามากขึ้นเมื่อต้องแสงเทียน

นางประสานมือเข้าด้วยกัน แล้วโค้งคำนับให้บรรดาผู้ชม

เสียงอันเฉื่อยชาและตราตรึงใจดังขึ้นบนพื