เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 33
บทที่เกี่ยวข้อง
สัตวแพทย์สาวอัจฉริยะหลงยุค บทที่ 34
เฉียนซานไม่สามารถละสายตาจากเสี่ยวหลางได้ นางเลิกคิ้วเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ท่านอาเฉียน ท่านไม่ได้คิดอะไรกับลูกข้าใช่ไหม?”เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉียนซานก็ถอนสายตากลับทันที พลางกระแอมเบาๆ สองครั้ง “อาเฉียนจะเป็นคนแบบนั้นได้ยังไงล่ะ”“ข้ายังสงสัยว่าเด็กคนนี้จะมีอาชีพเสริมอะไรได้ ถ้าท่านอาเฉียนไม่มีความคิดอะไร ก็ลืมเรื่องนี้ไปเถอะ”ความเจ้าเล่ห์แวบขึ้นในดวงตาของไป๋ซือหวง จงใจพูดด้วยความเสียดาย“นังหนู เจ้าอย่าหยอกข้าอีกเลย”เฉียนซานร้อนใจ เขาจะยอมให้ตัวเองสูญเสียโอกาสทางการค้าได้อย่างไร?“ข้ากำลังเตรียมเปิดร้านขายเสื้อผ้าเด็กที่นี่ ทุกอย่างจะเสร็จในเวลาที่กำหนด รบกวนหนูน้อยช่วยเรียกเพื่อน ๆ ไปอุดหนุนหน้าร้านข้าหน่อยได้หรือไม่?”เสี่ยวหลางที่ถูกระบุตัวหันไปมองมารดาเหมือนเป็นการตั้งคำถาม หลังจากได้รับการยืนยันจากมารดาแล้ว เขาก็ทุบอกตัวเองกล่าวเสียงใสซื่อ “ไม่มีปัญหา”“การดึงลูกค้าสู้ให้ลูกค้าเข้ามาเองไม่ได้ ท่านว่าเด็กน้อยอย่างข้า ถึงเวลานั้นไปเป็นนายแบบให้ท่านดีไหม?”ไป๋ซือหวงนึกถึงนายแบบเสื้อผ้าเด็กที่กำลังได้รับความนิยมบนเว็บไซต์ในช่วงนี้ คิดว่านี่อาจเป็นโอกาสทางธุรกิจที่ไม่เลวและลูกร
สัตวแพทย์สาวอัจฉริยะหลงยุค บทที่ 35
ค่ำคืนพระจันทร์เต็มดวง วันที่สิบห้าเดือนสาม จวนท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการยามราตรีปกคลุมทั่วผืนดิน พระจันทร์ลอยเด่นบนฟากฟ้า ลึกลับยากจะหยั่งถึงมั่วเฉินซางนั่งอยู่บนสระน้ำใสแจ๋ว ล้อมรอบด้วยรัศมีสีม่วง ดูน่าเกรงขามเขาหลับตาทั้งสอง เม้มริมฝีปากบางแน่น ปลดปล่อยกำลังภายในทั้งหมดออกมา สร้างสมดุลกับหลอดเลือดที่ปะทุอยู่ในร่างกายลมเย็นพัดผ่านเส้นผมที่ข้างหูของเขา ทำให้รูปลักษณ์ที่โอหังและหล่อเหลายิ่งดูเข้าถึงได้ยากภายใต้แสงจันทร์ เมื่อสังเกตดี ๆ จะพบว่ามีเพียงชั้นน้ำบาง ๆ โดยมีชั้นน้ำแข็งอยู่ลึกลงไปด้านล่าง!เสี่ยวปาและอิ่งจือเฝ้าสระน้ำ เพื่อป้องกันการลอบสังหารท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการในช่วงที่กำลังอ่อนแอพวกเขามีสีหน้าเคร่งเครียด ประสาทสัมผัสตื่นตัวสูงสุด ไม่ปล่อยผ่านการเคลื่อนไหวใด ๆ เด็ดขาดเสี่ยวปารู้สึกตึงเครียดจนถึงขีดสุด กำอาวุธไว้ในมือแน่นทุกคืนพระจันทร์เต็มดวงในแต่ละเดือน สายเลือดของเผ่าหมาป่าสีเงินจะถูกปลุกขึ้นมาในวันนี้หลังจากสายเลือดเกิดขึ้นอย่างฉับพลัน สัญชาตญาณสัตว์ในตัวพวกเขาจะถูกปลุกขึ้นมา เอกลักษณ์ของหมาป่าจะปรากฏขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้โดยเฉพาะสายเลือดของมั่วเฉินซาง
สัตวแพทย์สาวอัจฉริยะหลงยุค บทที่ 36
ไป๋ซือหวงมองปราดเดียวก็จำพี่ชายสุดหล่อคนนี้ที่คบหาพูดคุยกับนางในคณะละครสัตว์ได้แล้วพี่ชายสุดหล่อคนนี้จดจำเสื้อกั๊กของนางได้ไม่ใช่ประเด็น แต่จุดประสงค์ของการแต่งตัวเช่นนี้ออกมาในยามวิกาลคืออะไร?ขณะนี้ นางเห็นดวงตาสีน้ำเงินเยือกเย็นคู่นั้นที่ต่างจากเมื่อก่อน เหมือนกับของเสี่ยวหลางไม่มีผิด!“อืม ในวันที่อยู่ในคณะละครสัตว์ เดิมทีข้ามีเรื่องสำคัญจะบอกเจ้า แต่ถูกเลื่อนออกไปเพราะมีเรื่องเร่งด่วนอื่นเข้ามา”ทันใดนั้น เสียงคำรามที่น่าเวทนาก็ดังออกมาจากภายในห้องไป๋ซือหวงตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อในทันใด ไม่ทันได้สนใจชายคนไหน หันหลังวิ่งเข้าไปในห้องมั่วเฉินซางมองไปรอบ ๆ อย่างระแวดระวัง แล้วเดินตามเข้าไปในห้องติด ๆทันทีที่ก้าวเข้ามาในห้อง ความยุ่งเหยิงทั่วทั้งห้องก็ปรากฏเต็มตา ลูกหมาป่าผอมซูบดูดุร้ายขนเต็มตัวนั่งยอง ๆ อยู่บนเตียง ส่งเสียงร้องโหยหวนปานจะขาดใจไป๋ซือหวงกำลังจะลงมือฝึกให้เชื่อง แต่เมื่อเห็นเสื้อผ้าสีแดงบนร่างกายของเขา ก็ถึงกับมึนงงในทันใดนี่คือเสี่ยวหลางหรือ?!ในเงามืด เสี่ยวหลางมีขนสีเงินอ่อนปกคลุมทั่วร่าง ใบหูเล็กกลมคู่หนึ่งของมันตั้งชันอยู่บนหัว ดวงตาสีครามเข้มใสสะอาดกลายเ
สัตวแพทย์สาวอัจฉริยะหลงยุค บทที่ 37
ดูเหมือนจะคาดเดาความคิดของเขาออกแล้ว ไป๋ซือหวงหยิบยาสลบออกมาอีกเข็ม แล้วแทงเข้าที่มือของเขามั่วเฉินซางมองดูของเหลวค่อย ๆ ไหลเข้าไป แต่กลับไม่รู้สึกถึงการเคลื่อนไหวใด ๆ ในเส้นเลือดบางทีประสิทธิภาพอาจจะยังไม่เร็วขนาดนั้นก็ได้หลังจากฉีดเสร็จ ไป๋ซือหวงก็มองดูใบหน้าที่หล่อเหลาและเย่อหยิ่งของมั่วเฉินซางในระยะใกล้ แทบนิ่งไว้ไม่อยู่นางรู้สึกค่อนข้างคันไม้คันมือ อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือออกไปจับหัวที่มีขนฟูของเขาทั้งสองด้าน “นี่ถือเป็นค่ารักษาพยาบาล”มั่วเฉินซางตกตะลึงไปชั่วขณะ เหลือบมองไป๋ซือหวงด้วยสายตาแปลก ๆเขาไม่เคยชอบวิธีการเข้าหาและการสัมผัสของผู้หญิง แต่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด จึงมักจะมีความรู้สึกคุ้นเคยกับนางอย่างบอกไม่ถูกอยู่เสมอดังนั้นการกระทำนี้ เขาจึงไม่ต่อต้านอย่างน่าประหลาดใจด้วยความรู้สึกคุ้นเคยที่มหัศจรรย์ อาการเลือดลมพลุ่งพล่านในกายเขาได้หายไป รู้สึกได้ว่าความกระสับกระส่ายภายในร่างกายค่อย ๆ สงบลง คลื่นลูกใหญ่ผุดขึ้นภายในหัวใจของเขายาตัวนี้มีความสามารถในการยับยั้งการหมุนเวียนของเลือดได้จริง แม้ว่าผลลัพธ์จะเป็นเพียงชั่วคราวก็ตาม แต่หากนำไปใช้กับร่างกายมนุษย์ที่กำลังจะก
สัตวแพทย์สาวอัจฉริยะหลงยุค บทที่ 38
เขาลืมตาทั้งสองที่งุนงง ภาพในดวงตาหยุดนิ่งอยู่ในขณะที่ไป๋ซือหวงสัมผัสมั่วเฉินซางด้วยรอยยิ้มบาง ๆและไม่มีฉากที่มั่วเฉินซางขัดขืน”ขออภัย ขออภัย!”เขารีบเอามือปิดหน้า แล้วหันกลับมา “ข้าไม่เห็น ข้าไม่เห็น”ไป๋ซือหวงรีบชักมือกลับด้วยความเขินอายดวงตาของมั่วเฉินซางก็มืดมนลงเช่นกันทันใดนั้น เสี่ยวหลางเหมือนตระหนักอะไรได้บางอย่าง พลางแตะใบหูกลม ๆ ของตัวเอง“อา ท่านแม่ นี่หูปีศาจจากหนังสือที่ท่านเขียนหรือ? ข้าจะวิวัฒนาการกลายเป็นปีศาจไหม”“ถูกต้อง นี่คือหูปีศาจของเจ้า แต่ใช้ได้เฉพาะวันที่สิบห้าของทุกเดือนเท่านั้น และไม่สามารถพูดคุยกับมนุษย์ธรรมดาคนใดได้ เข้าใจไหม?” ดวงตาอันลุ่มลึกของมั่วเฉินซางหนักแน่น“ท่านเป็นพ่อผู้ให้กำเนิดข้าใช่หรือไม่?”จู่ ๆ เสี่ยวหลางก็ถามขึ้นมา เสียงเด็กน้อยเยาว์วัยมีแววสั่นเครือเขาเลอะเลือนไป เข้าหูซ้ายทะลุหูขวา ได้ยินเพียงคำว่ารับผิดชอบบวกกับดวงตาและใบหูที่เขากับมั่วเฉินซางมีความคล้ายคลึงกัน เขาครุ่นคิดสักครู่ก็จดจำลักษณะเฉพาะของพ่อแท้ ๆ ได้ทันที“ฮือ...”เสี่ยวหลางโผเข้าไปในอ้อมอกของมั่วเฉินซางในทันใด ร้องไห้โฮ หูเล็กกลมลู่ลงมา เผยให้เห็นความคับข้อ
สัตวแพทย์สาวอัจฉริยะหลงยุค บทที่ 39
ทางด้านนี้ ไป๋ซือหวงงีบหลับอีกครั้งบนเตียง กำลังวังชาถึงได้ฟื้นคืนนอกเรือน ซวงเอ๋อร์กลับมาในเวลาที่ไม่ทราบแน่ชัด กำลังทำความสะอาดภายในชานเรือนอยู่ แต่ขอบตานั้นแดงเรื่อ“ซวงเอ๋อร์”ซวงเอ๋อร์ได้ยินดังนั้นก็รีบวางไม้กวาดลง พลางเช็ดน้ำตาป้อย ๆ กลัวว่าคุณหนูจะมาเห็นสภาพอันย่ำแย่ของตัวเอง“คุณหนูมีสิ่งใดจะสั่งการหรือเจ้าคะ?”ไป๋ซือหวงเอนกายลงบนเก้าอี้อย่างเฉื่อยชา ชี้ไปที่ดวงตาที่ร้องไห้จนบวมเป่งของนาง แล้วถามว่า “เกิดอะไรขึ้น?”“บ่าว...ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ”ซวงเอ๋อร์นึกถึงน้องชายที่หมดทางรักษาแล้ว ปากบอกว่าไม่เป็นไร แต่กลับกลั้นน้ำตาไม่ให้เอ่อล้นออกมาไม่ได้“ไม่เป็นไรแล้วร้องไห้ทำไม?” ไป๋ซือหวงขมวดคิ้ว พลางเช็ดน้ำตาให้นาง “บอกมาว่าเกิดอะไรขึ้น เจ้าพูดออกมา ข้าถึงช่วยเจ้าได้ใช่ไหม?”“เสี่ยวเติงน้องชายของบ่าวล้มป่วย เมื่อวานตอนที่บ่าวกลับไปเยี่ยมเขา เขาก็อาเจียนเป็นเลือดแล้ว”“เรียกหมอมาตรวจ ทุกคนก็บอกว่าหมดทางรักษาแล้ว...ให้บ่าวไปจัดเตรียมโลงศพ”ดวงตาของซวงเอ๋อร์ไร้ชีวิตชีวา ยิ่งพูดก็ยิ่งสิ้นหวังพ่อแม่ของนางเสียชีวิตแล้วทั้งคุ่ เหลือเพียงน้องชายคนนี้คนเดียวเท่านั้น“น้องชายของเจ้า
สัตวแพทย์สาวอัจฉริยะหลงยุค บทที่ 40
“อนุเหลียน พระชายาฉีให้คนมาส่งจดหมายเจ้าค่ะ”“รีบเอามาเร็ว!”ไป๋หว่านเหลียนฝืนลุกขึ้น เซียงซิ่งเห็นดังนั้นก็รีบเข้าไปประคอง พลางยื่นจดหมายให้นางหลังจากอ่านจดหมายแล้ว ไป๋หว่านเหลียนก็เผยรอยยิ้มอันซีดเผือดออกมาในที่สุด “เยี่ยมเลย อาการป่วยของข้ามีทางรักษาแล้ว!”ในจดหมายจากมารดาบอกไว้ว่า เมื่อไม่กี่วันนี้ในตรอกหมายเลขสิบแปดบนถนนฉางอันมีหมอเทวดาท่านหนึ่งปรากฏตัวขึ้น มีทักษะทางการแพทย์ค่อนข้างสูง รักษาโรคที่ยากและซับซ้อนได้สบายมากแต่เขามีนิสัยแปลกมาก จะรับรักษาเฉพาะวันที่สิบแปดและยี่สิบแปดของทุกเดือน โดยมีค่าตรวจรักษาสูงถึงหนึ่งหมื่นแปดพันตำลึงไป๋หว่านเหลียนรู้สึกใจเต้นตั้งแต่ถูกไป๋ซือหวงหญิงชั่วนั่นทุบตี และมีอาการปวดท้องอย่างไม่รู้สาเหตุ ตอนนี้นางทรมานจากอาการป่วยและความเจ็บปวดต่าง ๆ จนกินไม่ได้นอนไม่หลับ หมอประจำจวนและหมอหลวงมาตรวจแล้วก็รักษาไม่ได้หากหมอเทวดาสามารถรักษานางให้หายได้ แล้วรักษาภาวะมีบุตรยากของนางที่เผชิญมานานได้ ขอเพียงสามารถให้กำเนิดบุตรชายแก่แม่ทัพ ตำแหน่งของนางในจวนแม่ทัพก็จะมั่นคงขึ้นแต่เมื่อนึกถึงค่ารักษาหนึ่งหมื่นแปดพันตำลึง ไป๋หว่านเหลียนก็ค่อนข้างเป็น
สัตวแพทย์สาวอัจฉริยะหลงยุค บทที่ 1
วันที่สิบสองเดือนสิบสอง ลมหนาวเย็นยะเยือกในพงหญ้าแห่งหนึ่งข้างคูเมือง ใยแมงมุมหนาแน่น หนูวิ่งขวักไขว่ไป๋ซือหวงเลือดอาบหน้า บนร่างเต็มไปด้วยคราบเลือด นอนหายใจรวยรินอยู่ในพงหญ้าแต่ถึงจะเป็นเช่นนี้ ชายถือกระบองสามคนก็ยังคงล้อมวงหวดตีโดยไม่ยั้งมือพลั่ก!พลั่ก!พลั่ก!กระบองฟาดลงมาอย่างหนักหน่วงครั้งแล้วครั้งเล่า ทำให้ไป๋ซือหวงที่สลบไสลรู้สึกตัวขึ้นมาเพราะความเจ็บ แต่กลับไม่มีแม้แต่แรงจะส่งเสียงร้องสติรับรู้ของนางเลือนราง เพียงรู้สึกว่าตนเองถูกคนกระชากผม ลากถูลู่ถูกังไปจนถึงคูเมืองผิวน้ำแข็งเย็นเสียดกระดูกรวมกับความเจ็บปวดสุดขั้วค่อยๆ ซึมซาบเข้ามาในสมองนางเงาร่างที่งดงามสายหนึ่งเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้านาง“พี่สาวคนดี ตั้งแต่วันที่ท่านแต่งงานกับท่านแม่ทัพ ท่านก็สมควรตายแล้ว แต่เพราะข้าจิตใจดีงามถึงได้ปล่อยให้ท่านมีชีวิตต่อมาอีกหลายปี”ไป๋หว่านเหลียนเลิกคิ้วเรียวบาง ไอเย็นที่พ่นออกมาทำให้แววตาชั่วร้ายของนางแลดูเลือนรางสี่ปีก่อน ไป๋ซือหวงพี่สาวผู้โง่งมที่เป็นฝาแฝดร่วมอุทรกับนางถูกฮ่องเต้พระราชทานสมรสให้เป็นภรรยาเอกของแม่ทัพฝู่กั๋ว เซียวป๋อฉิง ส่วนนางกลับต้องเป็นอนุเหลียนผู้มี
บทล่าสุด
สัตวแพทย์สาวอัจฉริยะหลงยุค บทที่ 40
สัตวแพทย์สาวอัจฉริยะหลงยุค บทที่ 39
สัตวแพทย์สาวอัจฉริยะหลงยุค บทที่ 38
สัตวแพทย์สาวอัจฉริยะหลงยุค บทที่ 37
สัตวแพทย์สาวอัจฉริยะหลงยุค บทที่ 36
สัตวแพทย์สาวอัจฉริยะหลงยุค บทที่ 35
สัตวแพทย์สาวอัจฉริยะหลงยุค บทที่ 34
สัตวแพทย์สาวอัจฉริยะหลงยุค บทที่ 33
สัตวแพทย์สาวอัจฉริยะหลงยุค บทที่ 32
