บทที่ 32

เวลานี้ เสี่ยวปาสามารถเบียดเข้าไปได้ง่าย ๆ ทั้งยังพาเจ้าก้อนกลมติดตัวไปด้วย

“นายท่าน เด็กน้อยคราวก่อน เขาเหมือนจะเดินหลงไปอีกแล้ว บ่าวเลยพาเขามาด้วย”

เสี่ยวหลางฟุบอยู่บนใบหน้าของเสี่ยวปา ใบหน้ากลมดิ๊กหมดอาลัยตายอยาก

เมื่อครู่เขาเห็นคนคุ้นเคยเรียกเขาประโยคหนึ่ง แต่ไม่คิดว่าท่านอาผู้นี้จะจำเขาได้ในทันที ยังอดรู้สึกไม่ได้ว่าหากเขาเดินหลงไป อาจจะถูกจับตัวไป

มั่วเฉินซางหันกลับไป สายตาจับจ้องอยู่ที่ดวงตาสีฟ้าของเสี่ยวหลาง ความรู้สึกเหมือนโดนดูดเลือดถาโถมเข้ามาอย่างไม่อาจควบคุมได้

เมื่อคิดว่าเด็กคนนี้อาจถูกเผ่าพันธุ์ของเขาละทิ้ง เขาก็รู้สึกผิดอย่างหนัก

ความละเลยในฐานะราชาหมาป่าเงินของเขา นำไปสู่โศกนาฏกรรมในครั้งนี้

พวกเขาเผ่าหมาป่าเงินภักดีต่อคู่ของตัวเองมาโดยตลอด ชั่วชีวิตไม่เคยเปลี่ยนใจ

ไม่นึกว่า จะได้เห็นใครละทิ้งลูกเมียแบบนี้ต่อหน้าต่อตาเขา

เพียงแต่ว่า...เวลานั้นหญิงโง่อย่างไป๋ซือหวง ไปพบกับคนในเผ่าพันธุ์ของเขาได้อย่างไร?

หรือว่านางจะถูกบังคับ?

มั่วเฉินซางยิ่งคิดความรู้สึกผิดในใจก็ยิ่งหนักอึ้งขึ้น

เสี่ยวหลางจ้องมองมั่วเฉินซาง มีท่าทีเชื่อฟังขึ้นมาทันที เขาชอบพี่ชายคนนี้

ทุกค