บทที่ 34

เฉียนซานไม่สามารถละสายตาจากเสี่ยวหลางได้ นางเลิกคิ้วเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ท่านอาเฉียน ท่านไม่ได้คิดอะไรกับลูกข้าใช่ไหม?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉียนซานก็ถอนสายตากลับทันที พลางกระแอมเบาๆ สองครั้ง “อาเฉียนจะเป็นคนแบบนั้นได้ยังไงล่ะ”

“ข้ายังสงสัยว่าเด็กคนนี้จะมีอาชีพเสริมอะไรได้ ถ้าท่านอาเฉียนไม่มีความคิดอะไร ก็ลืมเรื่องนี้ไปเถอะ”

ความเจ้าเล่ห์แวบขึ้นในดวงตาของไป๋ซือหวง จงใจพูดด้วยความเสียดาย

“นังหนู เจ้าอย่าหยอกข้าอีกเลย”

เฉียนซานร้อนใจ เขาจะยอมให้ตัวเองสูญเสียโอกาสทางการค้าได้อย่างไร?

“ข้ากำลังเตรียมเปิดร้านขายเสื้อผ้าเด็กที่นี่ ทุกอย่างจะเสร็จในเวลาที่กำหนด รบกวนหนูน้อยช่วยเรียกเพื่อน ๆ ไปอุดหนุนหน้าร้านข้าหน่อยได้หรือไม่?”

เสี่ยวหลางที่ถูกระบุตัวหันไปมองมารดาเหมือนเป็นการตั้งคำถาม หลังจากได้รับการยืนยันจากมารดาแล้ว เขาก็ทุบอกตัวเองกล่าวเสียงใสซื่อ “ไม่มีปัญหา”

“การดึงลูกค้าสู้ให้ลูกค้าเข้ามาเองไม่ได้ ท่านว่าเด็กน้อยอย่างข้า ถึงเวลานั้นไปเป็นนายแบบให้ท่านดีไหม?”

ไป๋ซือหวงนึกถึงนายแบบเสื้อผ้าเด็กที่กำลังได้รับความนิยมบนเว็บไซต์ในช่วงนี้ คิดว่านี่อาจเป็นโอกาสทางธุรกิจที่ไม่เลว

และลูกร