บทที่ 2

ยามนี้ หน้าประตูปราศจากเวรยามอารักขา มีเพียงอักขระยันต์สีแดงเข้มที่ดูเหมือนใช้เลือดไก่วาดไว้เท่านั้น

วัวสันหลังหวะ นี่คงกลัวว่าวิญญาณของนางจะตามมาแก้แค้นสินะ?

ไป๋ซือหวงเดินเข้าไปในจวนอย่างเงียบเชียบ เห็นว่าตามหน้าต่างและบนเสาล้วนเต็มไปด้วยดอกไม้ขาว ลมหนาวหอบหนึ่งพัดมา เงินกระดาษปลิวว่อนเต็มท้องฟ้า

ระฆังทองแดงส่งเสียงดังก้องกังวานวิเวกวังเวง แปลกวิกลจนถึงที่สุด

ภายในเรือน โต๊ะตัวหนึ่งปูผ้าเหลือง วางธูปหอม ตุ๊กตากระดาษ รวมถึงหมั่นโถวที่แต้มจุดแดงและน้ำสะอาด

ข้ารับใช้หลายคนกำลังจัดการเก็บกวาด

ทำราวกับว่านางตายไปแล้วจริงๆ

ดวงตาจิ้งจอกของไป๋ซือหวงสาดประกายเย็นชา เดินอ้อมสิ่งของเหล่านี้ไปก็เจอเรือนเหลียนฮวาอันเป็นที่พักของดอกบัวขาวอย่างรวดเร็ว

ข้างในนั้น แสงโคมไฟมัวสลัว ไป๋หว่านเหลียนส่องกระจกทองแดงพลางลูบไล้ใบหน้าอย่างหลงตัวเอง “เซียงชุน ข้างามหรือไม่?”

“งามเจ้าค่ะ อนุเหลียนงดงามที่สุดแล้ว รอจนท่านได้เป็นฮูหยินก็จะยิ่งงามกว่านี้อีก”

“คนชั้นต่ำนั่นตายไปแล้ว พิธีก็ทำเสร็จแล้ว ต่อไปท่านก็คือสตรีเพียงคนเดียวข้างกายท่านแม่ทัพ”

เซียงชุนปากหวานยิ่งนัก

ไป๋หว่านเหลียนแย้มยิ้มมีเสน่ห์ “รอถึงวันพรุ่งนี้ ข้าจะขอให้ท่านแม่ทัพยกเสี่ยวหลางเจ้าเด็กปีศาจนั่นให้ข้าเลี้ยงดู”

“รอจนข้ามีลูกของตัวเอง เจ้าเด็กนั่นก็ตายได้แล้ว”

ขณะพูดอยู่ นางพลันสังเกตตรงติ่งหู ต่างหูโมราสีแดงของรักของหวงหายไปหนึ่งข้าง

นี่เป็นของขวัญวันเกิดที่ท่านแม่ทัพให้นางมาเชียวนะ

“เจ้าเห็นต่างหูของข้าหรือไม่?”

“คิดว่าคงร่วงตกแม่น้ำไปตอนที่ยื้อยุดกับคนชั้นต่ำผู้นั้นเจ้าค่ะ”

เซียงชุนตอบพาซื่อ สายตามองไปยังต่างหูโมราข้างที่เหลือด้วยความหลงใหลอย่างอดใจไม่อยู่

ไป๋หว่านเหลียนมองเห็นบนกระจกทองแดงอย่างชัดเจน มือเรียวถอดต่างหูลงมาส่งให้นาง

“วันนี้ลำบากเจ้าแล้ว ตกรางวัลให้เจ้า น้องสาวเจ้าป่วยหนักไม่ใช่หรือ เอาไปรักษานางสิ”

“เจ้าค่ะ อนุเหลียน”

เซียงชุนรับต่างหูมาด้วยความตื่นเต้นแล้วใส่เข้ากับติ่งหูของตนเอง

ไป๋ซือหวงที่อยู่ข้างนอกได้ยินบทสนทนาระหว่างนายบ่าวทั้งสองอย่างชัดเจน

ฆ่านางแล้ว ยังคิดจะฆ่าลูกชายนางอีกด้วย?

ฝันไปเถอะ!

นางหยิบเชือกที่ฉวยติดมือมาจากในลานเรือน ปีนขึ้นต้นไม้ที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลอย่างคล่องแคล่ว ผูกปลายเชือกข้างหนึ่งไว้บนกิ่งต้นไม้ ส่วนอีกข้างมัดไว้บนเอวตัวเอง

ผมเผ้าของนางยุ่งเหยิง ชุดคลุมสีแดงปกคลุมศรีษะ รูขาดๆ เผยให้เห็นดวงตา

เทเลือดไก่ที่รวบรวมมาลงบนศีรษะโดยไม่ปล่อยให้เหลือแม้หยดเดียว

แหวะ คาวมาก แต่มีประโยชน์

ภายใต้การอำพรางของราตรี ไป๋ซือหวงดูเหมือนผีร้ายชุดแดงที่เลือดไหลอาบหน้าและชุ่มโชกไปทั้งตัวไม่มีผิด

หลังจากนั้น นางปีนขึ้นไปบนต้นไม้ ออกแรงกระโดด เชือกแกว่งไปมาตรงไปทางเรือนพักของไป๋หว่านเหลียน

นายบ่าวภายในเรือนพลันรู้สึกว่ามีลมเย็นยะเยือกพัดมา เหน็บหนาวจนพวกนางสั่นสะท้าน

ฉับพลันนั้น ไป๋หว่านเหลียนก็มองเห็นเงาร่างสีแดงเลือนรางลอยมาทางหน้าต่าง

หลังจากนั้นใบหน้าที่โชกเลือด มีแผลเป็นและบิดเบี้ยวดุร้ายก็โผล่มาตรงหน้านาง ดวงตาเย็นชาของไป๋ซือหวงว่างเปล่าไร้แวว เลือดสดๆ ไหลลงมาจากบนหน้าผาก

“กรี๊ด!”

นัยน์ตาไป๋หว่านเหลียนสั่นระริก หงายหลังกรีดร้องเสียงแหลม

เซียงชุนที่อยู่ข้างกายกระเสือกกระสนวิ่งออกไปข้างนอก “ช่วยด้วย! ผีหลอก!”

“น้องหญิง เอาชีวิตข้าคืนมา!”

น้ำเสียงแหบพร่าของไป๋ซือหวงดังก้องภายในเรือน

เลือดสดๆ พ่นใส่หน้าไป๋หว่านเหลียน มือสั่นเทิ้มของนางแตะเลือดบนใบหน้า พึมพำอย่างอึ้งๆ

“ข้าให้คนทำคุณไสยใส่เจ้าแล้วชัดๆ ขับไล่วิญญาณเจ้าไปยังนรกอเวจี ต้องทนทรมานแสนสาหัส...เจ้ากลับมาได้อย่างไร”

น้องสาวเจ้าของร่างเดิมกลับมีจิตใจอำมหิตถึงเพียงนี้

นางแสยะยิ้มเย็น ฟันโชกเลือดเต็มปากแลดูน่าสะพรึง “น้องหญิง เจ้าช่างโหดร้ายเหลือเกิน”

“แต่ต้องดูว่าเจ้าดวงดีแบบนั้นหรือไม่!”

ไป๋ซือหวงคลายเชือกออก เดินเข้าไปเตะอีกฝ่ายลงบนพื้นอย่างแรง แล้วขยุ้มผมไป๋หว่านเหลียน ตบหน้านางอย่างแรงไปสองที

ข้างละครั้ง

ไป๋หว่านเหลียนถูกตบจนมึนงง แก้มบวมขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ในหัวมีเสียงดังวิ้ง

นางร้องไห้คร่ำครวญอย่างเสียขวัญ “ข้าผิดไปแล้ว พี่หญิง ข้าไม่ได้ฆ่าท่านนะ เป็นสาวใช้ นางแก้แค้นท่าน อย่ามาหาข้าสิ”

ฝ่ามือนั้นตบจนไป๋หว่านเหลียนเข็ดขยาด ไม่กล้าพ่นวาจาร้ายกาจออกมาอีก

นางกระอักเลือดสดๆ ออกมา ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง

ไป๋ซือหวงหยิบท่อนไม้ขึ้นมา ฟาดลงบนบั้นท้ายงอนงามของไป๋หว่านเหลียน

“โอ๊ย!”

ไป๋หว่านเหลียนทั้งอับอายทั้งโมโห กุมบั้นท้ายอยากวิ่งหนีแต่ก็ถูกดึงตัวกลับไป

“เมื่อครู่นี้เจ้าพูดว่ายังจะฆ่าลูกชายข้า?”

ไป๋ซือหวงบังคับให้ไป๋หว่านเหลียนมองตนเอง ดวงตากระหายเลือดฉายแววเย็นชาดุจน้ำแข็ง

ผัวะๆ ๆ!

ฟาดท่อนไม้ลงบนบั้นท้ายนางสามที บั้นท้ายและเอวไป๋หว่านเหลียนเจ็บจนแทบจะไม่สามารถขยับเขยื้อนได้อีกแล้ว

“ข้าไม่กล้า...”

นางหน้าขาวซีด ร้องไห้จนเครื่องประทินโฉมเยิ้มไปหมด

ไป๋ซือหวงโยนนางลงบนพื้นเหมือนโยนขยะ แล้วเหยียบหน้านางแบบเดียวที่นางเหยียบเจ้าของร่างเดิม

“ขอให้ไม่กล้าจริงเถอะ”

“อนุถึงอย่างไรก็คืออนุอยู่วันยันค่ำ เพ้อฝันว่าจะได้เป็นภรรยาเอก เจ้าคู่ควรงั้นรึ?”

ไป๋หว่านเหลียนโมโหจนร่างสั่นระริก ความเจ็บปวดบนใบหน้าทำให้น้ำตานางร่วงเผาะลงมา

เวลานั้นเอง มีเสียงเอะอะดังมาจากข้างนอก

สาวใช้ผู้นั้นคงไปแจ้งชายสารเลวคนนั้นแล้ว

นางแค่นหัวเราะ มือทั้งสองกุมท่อนไม้แน่น ออกแรงโยนไป๋หว่านเหลียนขึ้นกลางอากาศแล้วหวดท่อนไม้สุดแรง ตีนางออกไปเหมือนตีลูกเบสบอล

ในเวลาเดียวกัน เซียวป๋อฉิงในชุดดำเดินมาท่ามกลางความมืด ข้างกายมีนักพรตชราชุดเหลืองตามมาด้วย

เขาเพิ่งก้าวเข้ามาในเรือนเหลียนฮวาก็เห็นก้อนอะไรบางอย่างบินออกมาจึงรับไว้โดยสัญชาตญาณ แล้วสบเข้ากับใบหน้าเปื้อนเลือดดวงหนึ่ง

“ผีหลอก!”