บทที่ 10  

“ทรยศ พวกเจ้ารนหาที่ตายหรือ?”

เซียงซิ่งไม่คิดว่าพวกเขาจะกล้าลงมือกับนาง ตะโกนออกมาเสียงดังอย่างสุดชีวิต เพราะนี่คือเสื้อตัวใหม่ของนาง!

“อนุเหลียนช่วยด้วย มีคนรังแกบ่าวเจ้าค่ะ!”

นางตะโกนจนเสียงแหบ แต่กลับหยุดเสื้อคลุมที่ถูกถอดออกไปไม่ได้

ตอนนี้ เซียงซิ่งเหลือแค่เสื้อตัวบางตัวเดียว หนาวจนสั่นเทา

ภายในห้อง ไป๋หว่านเหลียนได้ยินเสียงนั้นตั้งนานแล้ว แต่นางจะลุกขึ้นได้อย่างไร ครั้งก่อนโดนทำร้ายจนบาดเจ็บยังไม่หาย เพียงขยับตัวก็รู้สึกเจ็บแล้ว

นางกัดฟันมองสิ่งที่เกิดขึ้นนอกห้อง ดวงตางดงามสดเยือกเย็นเสียยิ่งกว่าหิมะข้างนอก

ข้ารับใช้ถอดเสื้อเสร็จ ก็รีบแยกตัวหนีหายไป

ไป๋ซือหวงก้าวเข้าหาเซียงซิ่งทีละก้าว พูดด้วยเสียงที่เยือกเย็น “คุกเข่า”

“ถือสิทธิ์ใดกัน!”

เซียงซิ่งมีสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความไม่ยอม นางไม่คุกเข่าเสียอย่าง

วินาทีต่อมา ไป๋ซือหวงได้เดินอ้อมไปด้านหลังของนาง แล้วกระแทกเข้าที่เข่านางอย่างแรง

“กรี๊ด!”

เซียงซิ่งร้องเสียงดัง ความเจ็บทำให้นางคุกเข่าลงทันที หัวเข่ากระแทกพื้นหิมะที่เย็นยะเยือก ทั้งชาและเจ็บจนบวม

นางอยากลุกก็ลุกไม่ขึ้น

“เชื่อฟังดีเสียจริง”

ไป๋ซือหวงมองนางด้วยท่าทีเหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้ม

เซียงซิ่งโกรธจนใบหน้าบิดเบี้ยว หนาวจนร่างกายสั่นเทาไม่หยุด “นังแพศยา!”

เพี๊ยะ!

การตบฉาดนี้ ทำให้นางหูอื้อไปทันที “เจ้าบอกว่าผู้ใดแพศยา?”

เซียงซิ่งร้องไห้เพราะความเจ็บปวด แต่ยังปากคอเราะราย “ว่าเจ้าแพศยานั่นแหละ ว่าเจ้าแพศยา!”

นางตะโกนออกมาสุดเสียง

“พอแล้ว ข้ารู้แล้วว่าเจ้าเป็นคนแพศยา”

ไป๋ซือหวงคร้านจะสนใจนาง นวดมือตัวเอง แล้วเดินไปที่ห้องของดอกบัวขาว

ภายในห้อง ไป๋หว่านเหลียนกำลังประคองคางที่ทายาเอาไว้ คิดจะดื่มรังนก แต่ก็ได้ยินเสียงดังปัง ประตูถูกถีบจนเปิดออก

นางมองไป๋ซือหวงที่เปี่ยมไปด้วยความโกรธ รอยยิ้มแข็งทื่อไปชั่วขณะ

ลมหนาวจากภายนอกพัดเข้ามา ทำให้นางหนาวจนสั่นสะท้าน กอดถังน้ำร้อนจำนวนสี่ห้าถังเอาในอ้อมแขนแน่น

“พี่หญิง มีเรื่องใดหรือ? ปิดประตูก่อนค่อยคุยกันจะดีกว่า”

ไป๋ซือหวงรู้สึกถึงความร้อนที่พัดเข้ามาปะทะใบหน้า สายตามองไปยังเตาถ่านที่สวยงามบนพื้น ซึ่งล้วนแต่เป็นถ่านชั้นดีที่สุดในตลาด

“เพียงเท่านี้น้องหญิงก็ทนไม่ได้แล้วหรือ แล้วเจ้ารู้หรือไม่ว่าข้ากับเสี่ยวหลางที่ไม่มีถ่านใช้ชีวิตอย่างไร?” นางพูดถากถาง

“จะเป็นไปได้อย่างไร? ถ่านของพี่หญิงถูกส่งไปตั้งนานแล้ว น้องสาวอย่างข้ายังกำชับเป็นพิเศษ บางทีหากว่าพี่หญิงเกิดบ้าแล้วโยนถ่านทิ้ง น้องหญิงก็คงช่วยไม่ได้”

“ในจวนล้วนแต่แบ่งถ่านในจำนวนที่ถูกกำหนดเอาไว้แล้ว ตอนนี้น้องหญิงก็ไม่มีถ่านเหลือเสียด้วย”

ไป๋หว่านเหลียนแกล้งทำเป็นตกใจ แล้วแสร้งทำหน้าลำบากใจ

ในใจนางกลับเปี่ยมไปด้วยความเกลียดชัง นังแพศยาคนนี้หนาวตายไปเสียก็ดี!

ไป๋ซือหวงมองใบหน้าที่เสแสร้งของอีกฝ่าย อดไม่ได้ที่จะกระตุกยิ้ม

ในความทรงจำ เจ้าของร่างเดิมเคยโยนถ่านทิ้งก็จริง แต่เพราะมันเป็นถ่านดำที่แย่ที่สุด ไม่เพียงแค่ไม่อุ่น แต่ยังทำให้เกิดควันดำที่คละคลุ้ง หนาแน่นจนทำให้คนสำลักตาย

“ข้าไม่พูดไร้สาระกับเจ้า วันนี้ถ้าไม่เอาถ่านออกมา ข้าจะไปโวยวายกับแม่ทัพ”

ไป๋ซือหวงเท้าเปล่าไม่กลัวสวมรองเท้า[1] พูดด้วยเสียงที่มากไปด้วยการข่มขู่

“นี่ท่าน!”

ไป๋หว่านเหลียนทนไม่ไหวอีกต่อไป โกรธจนปวดไปทั้งคาง

นอกเรือน หลังจากที่เซียวป๋อฉิงได้ยินว่าไป๋ซือหวงก่อเรื่องวุ่นวายในครัว แล้วยังมาที่เรือนเหลียนฮวา ก็รีบมาด้วยความโกรธจัด

หิมะขาวโพลนไปทั่วบริเวณ แต่ใบหน้าของเขากลับดำกว่าก้นหม้อ

สตรีผู้นี้ เก่งแต่จะสร้างปัญหาให้เขา!

เวลาเพียงไม่ถึงวัน นางคิดจะทุบหม้อทำลายเรือนหรือ?

พอเข้ามาในเรือน เขาก็เห็นมนุษย์หิมะคนหนึ่ง ไม่สนใจ แต่กลับเดินตรงเข้าไปทันที

เซียงซิ่งที่ถูกเกล็ดหิมะที่คล้ายดั่งขนห่านปกคลุมจนปากแข็ง ส่งเสียงออกมาไม่ได้ นางอยากร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตา

“หญิงเจ้าเล่ห์! เจ้าใจกล้าเสียจริง กล้าทำร้ายข้ารับใช้!”

เมื่อเซียวป๋อฉิงเห็นสตรีที่กำลังสั่งการในห้อง เหมือนกำลังรังแกเหลียนเอ๋อร์ก็เอ่ยตำหนิ

-------------------------------------------

[1] เท้าปล่าไม่กลัวสวมรองเท้า หมายถึง คนที่ไม่มีอะไรเลย จึงไม่ต้องหวั่นเกรงอะไรทั้งสิ้น