LOGINShare
บทที่ 18
Related chapters
สัตวแพทย์สาวอัจฉริยะหลงยุค บทที่ 19
ไป๋ซือหวงกำหมัดแน่น ผ้าคลุมหน้าสีแดงปกปิดใบหน้าครึ่งหนึ่งของนาง ดวงตาจิ้งจอกเย้ายวนเต็มไปด้วยเจตนาฆ่านางได้เห็นเสือที่มีบาดแผลมากมายผ่านฝูงชนในเมื่อครู่นี้ ไม่เพียงแต่มีบาดแผลใหม่ แต่เท้าซ้ายของมันก็ยังพิการเล็กน้อยเช่นกันสัตว์ในกรงใหญ่เหล่านั้นต่างก็ได้รับบาดเจ็บทั้งมากและน้อยคนเหล่านี้ใช้สัตว์เป็นเครื่องมือในการหาเงินก็มากพอแล้ว แต่ก็ยังข่มเหงพวกมันแบบนี้ ไร้สำนึกจริงๆ!ไป๋ซือหวงไม่สนใจชายที่กรีดร้องด้านข้าง นางเดินตรงไปหาเสือแล้วลูบหัวของมันเบาๆเมื่อทุกคนเห็นฉากนี้ต่างก็ถอยกลับ โดยคิดว่าสตรีผู้นี้ต้องเสียสติแล้วเป็นแน่ นางจะต้องถูกกัดตายในไม่ช้าแม้แต่เฉียนซานก็ถอยหลังไปสองสามก้าว ไม่กล้าเข้าใกล้หญิงสาวคนนี้กล้าเกินไปแล้ว สัตว์ป่าตัวนี้เพิ่งถูกจับมาจากภูเขาไม่นานมานี้ ไม่ได้รับการฝึกฝนเลย ไม่เช่นนั้นมันจะต้องมาถูกเฆี่ยนตีหรือ?เขารีบเตือนว่า "แม่นาง เจ้ารีบไปเสีย มันเป็นสัตว์ป่า มันไม่เข้าใจคำพูดเจ้า!"เฉียนซานเร่งเร้าอย่างกังวล แต่วินาทีต่อมา ม่านตาของเขาก็ขยายกว้างขึ้นทุกคนก็ตกใจเช่นกันเห็นว่าเสือที่ดุร้ายไม่เพียงไม่กัดคนเท่านั้น แต่ยังถูมือของไป๋ซือหวงอย่างเชื่อ
สัตวแพทย์สาวอัจฉริยะหลงยุค บทที่ 20
นางย่อตัวลง ใช้หน้าผากแนบกับหัวของมันอย่างอ่อนโยนมั่วเฉินซางเห็นภาพที่นางสนิทสนมกับหมาป่าเยี่ยงนี้ พลังสายเลือดที่แต่เดิมพุ่งพล่านในร่างกายของเขาก็ค่อยๆ สงบลงหลังจากนั้น ไป๋ซือหวงก็แหวกขนของหมาป่าสีเทาออกอีกครั้ง หลังจากตรวจสอบบาดแผลแล้ว สีหน้าของนางก็ดิ่งลงบนตัวของหมาป่าสีเทาถึงกับมีบาดแผลทั้งเล็กและใหญ่มากมาย ปะปนเต็มเกือบทั้งตัว และทั้งหมดก็อักเสบ มีหนองเต็มไปหมดดูเหมือนว่าก่อนหน้านี้มันจะถูกเฆี่ยนตีหนักเกินไป ทั้งยังไม่ได้รับการรักษาอย่างเหมาะสมจนนำไปสู่การติดเชื้อนางระงับความโกรธสุดกำลัง เข้าสู่มิติด้วยขบวนความคิด หยิบผ้าพันแผลที่เหลือในก่อนหน้านี้ ยาฆ่าเชื้อและยาลดไข้ออกมาสำหรับคนรอบข้าง ดูเหมือนนางแค่ล้วงเอาของออกจากแขนเสื้อ แต่ไม่รู้ว่ามันคืออะไรเมื่อน้ำยาฆ่าเชื้อสัมผัสกับบาดแผล หมาป่าสีเทาที่เกือบจะสลบก็ร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด เสียงครวญครางและเสียงสะอื้นก็ดังไปถึงหูของทุกคน จนเสี่ยวปารู้สึกทนดูไม่ไหวอีกต่อไป“แม่นาง ปล่อยให้มันตายอย่างสงบเถอะ จะตายแหล่มิตายแหล่แบบนี้มันทรมานเหลือเกิน”หญิงสาวผู้นี้มีรูปโฉมงามเช่นนี้ ไฉนถึงโหดร้ายเยี่ยงนี้ได้ไป๋ซือหวงแสร้งทำ
สัตวแพทย์สาวอัจฉริยะหลงยุค บทที่ 21
“ใช่ๆ ๆ แม่นางพูดถูก เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้คือข้าไม่ได้ใช้วิธีที่ดีในการฝึก รับรองว่าจะไม่เกิดเรื่องเยี่ยงนี้ในอนาคต”ดวงตาของเฉียนซานเป็นประกาย พยักหน้าอย่างจริงใจพลางกล่าวยืนยัน“ในเมื่อแม่นางโปรดปรานสัตว์มากและรู้วิธีฝึกและรักษาสัตว์ จะยินยอมอยู่แสดงในคณะละครสัตว์ของข้าหรือไม่?”“หากแม่นางมาอยู่ด้วยล่ะก็ ในแง่ของค่าตอบแทนสามารถมั่นใจได้ ข้า เฉียนซาน รับรองจะไม่ปฏิบัติไม่ดีต่อเจ้าอย่างแน่นอน”ดวงตาจิ้งจอกของไป๋ซือหวงกลอกไปมา เป็นเรื่องจริงที่ว่าตอนนี้นางขาดแคลนเงินจริงๆรายได้ต่อเดือนของนางมีจำกัด ซึ่งไม่เพียงพอที่จะเลี้ยงดูลูกในอนาคต นางยังจำต้องมีอาชีพการงานตัวนางในภพที่แล้ว ก็เป็นการดูแลรักษาสัตว์ นับว่าเป็นการกลับไปสู่อาชีพเดิมนอกจากนี้ แม้ว่ามิติของนางจะทรงพลัง แต่ก็ต้องใช้แต้มอ้ายซินเพื่อแลกสิ่งของต่างๆ หากนางสามารถช่วยสัตว์ในคณะละครสัตว์ได้มากกว่านี้ ก็จะมีหนทางที่จะได้รับแต้มอ้ายซินได้รับแต้มอ้ายซินและสามารถสร้างรายได้ได้ แล้วทำไมจะไม่ทำเล่า?เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ นางก็แสร้งทำเป็นลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบตกลง "ได้ แต่บ้านข้ามีงานยุ่ง ดังนั้นมาได้ทุกๆ ห้าวันต่อหน
สัตวแพทย์สาวอัจฉริยะหลงยุค บทที่ 22
เรือนชีอู๋ไป๋ซือหวงที่ทำเงินได้มากมาย กลับมาพร้อมข้าวของมากมาย ทันทีที่นางวางของลง นางก็ได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆ ของเสี่ยวหลางที่อยู่ไม่ไกลนางตามเสียงไปอย่างเร็วพลัน เห็นเพียงเสี่ยวหลางนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ในสภาพที่น่าสังเวช โดยมีลุงฝูนอนอยู่ข้างๆ เขาเมื่อเสี่ยวหลางเห็นนางกลับมา น้ำตาของเขาก็เริ่มไหลพรั่งพรูออกมา“ฮือๆ ๆ ท่านแม่ ท่านรีบใช้วิชาช่วยท่านปู่ฝูด้วย ข้าตกลงมาจากต้นไม้ เพื่อช่วยข้า ขาของเขาถึงได้กระแทก ฮือๆ ๆ…”ดวงตาสีฟ้าของเสี่ยวหลางกลายเป็นสีแดงจากการร้องไห้ ร่างเล็กๆ ของเขาสั่นเทาไป๋ซือหวงรีบกล่าวด้วยความเป็นห่วง "ลุงฝู ขาของท่านเจ็บตรงไหนงั้นหรือ?"ลุงฝูเป็นบ่าวรับใช้เก่าของตระกูลเซียว เป็นพ่อบ้านของจวนแม่ทัพแม้ว่าเขาจะไม่ค่อยเข้มงวดกับงานในจวนแม่ทัพ แต่ก็ไม่มีใครในจวนกล้าที่จะละเลย แม้แต่ไป๋หว่านเหลียนก็ยังต้องแสดงความเคารพต่อหน้าเขาเนื่องจากสุขภาพไม่ดีของเขา เซียวป๋อฉิงยังมอบบ้านพักส่วนตัวแก่เขา ตั้งอยู่ในพื้นใกล้เคียง ในความทรงจำ ตอนที่เจ้าของร่างเดิมเซ่อโง่เง่านั้น ลุงฝูดูแลนางเป็นอย่างดีคิดว่าเป็นเพราะนางไม่อยู่ ปู่หลานสองคนเล่นด้วยกันจนเกิดเรื่องขึ้น“ฮูห
สัตวแพทย์สาวอัจฉริยะหลงยุค บทที่ 23
เมื่อก่อนขาของเขาเหมือนท่อนไม้ที่ไร้ความรู้สึก ดังนั้นจึงส่งผลให้เขาต้องเดินลากขาเดียวอย่างลำบากเขาลืมไปนานแล้วว่าการได้สัมผัสพื้นมันรู้สึกอย่างไร ตอนนี้เขาถึงกับได้รับประสบการณ์อีกครั้งแล้ว!ลุงฝูรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย กระทั่งดิ้นรนอยากที่จะลุกขึ้น แม้จะเจ็บแต่เขาก็ยังอยากจะสัมผัสได้ถึงไป๋ซือหวงรีบพยุงเขา กล่าวกำชับอย่างอดทน "ลุงฝู ขาของท่านยังต้องฝังเข็มอีกสองหรือสามครั้ง ถึงจะกลับมาเดินเหินได้ตามปกติ"ลุงฝูมีสีหน้าดีใจ มองนางด้วยสีหน้าตื่นเต้น "หมายความว่า ข้ายังเดินได้ปกติหรือ?"ไป๋ซือหวงพยักหน้า "เมื่อถึงเวลาฝังเข็มครั้งต่อไป ข้าจะให้เสี่ยวหลางบอกท่าน พักนี้ท่านควรให้ความสำคัญกับการพักผ่อนบนเตียงให้มาก"“และอย่ากินอาหารรสเผ็ดหรือเย็น อย่าเกิดโทสะ”“โอ้! บ่าวทราบแล้ว ขอบคุณฮูหยินขอรับ!”ลุงฝูตื่นเต้นจนควบคุมตัวเองไว้ไม่อยู่ชั่วขณะ จนเรียกตัวเองว่าบ่าวด้วยซ้ำหลังจากนั้นไม่นาน ในที่สุดเขาก็ฟื้นจากความประหลาดใจที่ตกลงมาจากสวรรค์ และในใจของเขาก็เต็มไปด้วยความสงสัยอย่างท่วมท้นเขาลังเล “ฮูหยิน ท่าน…”ไป๋ซือหวงรู้ถึงความสงสัยของเขา ไม่ได้อธิบาย เพียงแค่ขอร้อง "ลุงฝู เรื่องท
สัตวแพทย์สาวอัจฉริยะหลงยุค บทที่ 24
ลมวสันต์เอื่อยๆ แสงตะวันเจิดจ้าไป๋ซือหวงกำลังนอนหลับอยู่ในเรือน เสี่ยงหลางกำลังเล่นว่าวเพียงลำพังในสวนทันใดนั้นลมแรงกรรโชก สายว่าวก็ขาดในฉับพลัน ว่าวได้กระโจนไปชนต้นไม้ในระยะไกลเมื่อเห็นเช่นนี้ เขาก็รีบลอดออกจากรูสุนัขลอดทันทีต้นไม้สูงจนมิอาจประมาณได้ เสี่ยวหลางคว้าลำต้นด้วยมือเล็ก และปีนขึ้นไปด้วยขาเล็กๆ ของเขาไม่ไกลนัก รถม้าสีม่วงเข้มก็ขับผ่านไปอย่างช้าๆด้วยสายตาอันเฉียบแหลมของเสี่ยวปาซึ่งกำลังขับรถม้าอยู่ เห็นเด็กคนหนึ่งบนต้นไม้ใหญ่ จึงรายงานอย่างรวดเร็วว่า "นายท่าน มีเด็กน้อยที่ไม่เชื่อฟังกำลังปีนต้นไม้อยู่ และยังปีนขึ้นสูงมากขอรับ"ภายในรถม้า ประโลมด้วยกลิ่นหอมของไม้จันทน์มั่วเฉินซางสวมชุดสีม่วงที่ดูสง่างามอย่างยิ่ง เขาเอนกายอย่างสบายๆ ในรถม้า ผมที่พาดไหล่กว้างอย่างพริ้วไสว ดวงตาสีเข้มของเขาก็ส่องประกายด้วยรัศมีที่เย็นชาเมื่อได้ยิน เขาก็เปิดม่านเล็ก ๆ ด้วยนิ้วเรียวยาว จากนั้นก็เห็นเจ้าก้อนกลมในชุดแดงผมสั้น ยื่นก้นออกมาแล้วปีนขึ้นไป“ช่วยเขาเอาว่าวลงมาหน่อย”มั่วเฉินซางมองดูเจ้าก้อนกลมเป็นเวลานาน ดูเจ้าก้อนกลมที่ราวกับว่าจะต้านทานไม่ไหวแล้ว แขนเล็กๆ ของเขาสั่นเทา
สัตวแพทย์สาวอัจฉริยะหลงยุค บทที่ 25
หลังจากมองดูพวกเขาทั้งสองจากไปไกล มั่วเฉินซางก็ถอนสายตาเพียงแต่ความรู้สึกแปลกๆ ของการดึงดูดสายเลือดในหัวใจ ไม่สามารถระงับได้เป็นเวลานาน“นายท่าน แม่ทัพเซียวและฮูหยินของเขามีลูกชายเพียงคนเดียว และฮูหยินของเขาก็คือไป๋ซือหวงสาวโง่คนนั้น”“นึกไม่ถึงว่าจะเป็นหญิงที่ฟื้นจากความตายในคืนนั้น” มั่วเฉินซางกล่าวอย่างใจเย็น“เด็กคนนี้ต้องมาจากตระกูลของเรา เจ้าไปตรวจสอบในตระกูลดูสิว่ามีใครทิ้งลูกเมียหรือไม่ เป็นไปไม่ได้ที่ผู้หญิงธรรมดาและเซียวป๋อฉิงจะให้กำเนิดสายเลือดของเผ่าหมาป่าสีเงิน”……หลังจากกลับมาถึงจวน เซียวป๋อฉิงได้นำข่าวว่าพระชายาฉีจะมาเยี่ยมบุตรสาวของนางในตอนค่ำ สั่งให้คนไปแจ้งไป๋ซือหวงไป๋หว่านเหลียนได้รับจดหมายตอบกลับจากมารดาของนางแต่แรกแล้ว จึงสั่งให้คนเตรียมงานเลี้ยงอันประณีตไว้แต่เนิ่นๆ จากนั้นก็ไปรอต้อนรับพระชายาฉีที่หน้าประตูพร้อมกับเซียวป๋อฉิง หนึ่งชั่วยามต่อมา รถม้าที่สวยงามประณีตแต่ลึกลับมากก็หยุดลง ซวงเอ๋อร์สาวใช้ข้างกายไปเปิดม่าน เผยให้เห็นสตรีนางหนึ่งที่อายุเกินห้าสิบแต่ยังคงมีท่าทางชดช้อยและมีเสน่ห์ “คารวะพระชายาฉี” คนรับใช้หลายคนทำความเคารพ พระชายาฉีสวม
สัตวแพทย์สาวอัจฉริยะหลงยุค บทที่ 26
ยามค่ำคืนกลางดึก ภายในเรือนชีอู๋ไป๋ซือหวงกำลังทาแผ่นบำรุงหน้าสมุนไพรอยู่ เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู นางจึงรีบเก็บยาที่แลกจากมิติไว้ในห้อง แล้วเดินไปเปิดประตูเมื่อเปิดประตูก็เห็นสาวใช้แปลกหน้านางหนึ่ง นางถามอย่างระแวดระวัง “เจ้าเป็นใคร มาทำอะไรในเรือนชีอู๋?”“เรียนฮูหยิน บ่าวคือซวงเอ๋อร์ เป็นสาวใช้ทำงานหยาบในจวน วันนี้พระชายาฉีมาที่จวน สั่งให้บ่าวมาเรียกท่านไปพบเจ้าค่ะ”ในความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม มารดาผู้นี้เป็นคนหน้าเนื้อใจเสือเมื่ออยู่ต่อหน้าคนนอกก็ประพฤติตัวเหมาะสม แต่บ่อยครั้งที่ปฏิบัติต่อดอกบัวขาวและเจ้าของร่างเดิมแตกต่างกันเจ้าของร่างเดิมเนื่องจากถูกพระชายาฉีผู้เป็นแม่และดอกบัวขาวรังแกภายในเรือน เมื่อได้ยินว่าตนจะได้แต่งงานกับแม่ทัพก็รู้สึกตื่นเต้นมาก คิดว่าในที่สุดก็สามารถหลบหนีจากห้วงแห่งความทุกข์ได้ แต่กลับต้องมาเสียชีวิตโดยไม่คาดคิดดอกบัวขาวเพิ่งถูกลงโทษไป พอนางมาถึง คงทนข่มใจไม่อยู่แน่สีหน้าของนางสงบนิ่ง “ได้ เช่นนั้นเจ้าก็นำทางข้าไปสิ” ระหว่างทาง นางพบว่าเส้นทางที่ซวงเอ๋อร์พามาไม่ใช่ทางไปศาลาลวี่หมั่น แต่กลับเบี่ยงออกไปเรื่อย ๆบ้านเรือนทั้งสองข้างทางหาย
Latest chapter
สัตวแพทย์สาวอัจฉริยะหลงยุค บทที่ 40
สัตวแพทย์สาวอัจฉริยะหลงยุค บทที่ 39
สัตวแพทย์สาวอัจฉริยะหลงยุค บทที่ 38
สัตวแพทย์สาวอัจฉริยะหลงยุค บทที่ 37
สัตวแพทย์สาวอัจฉริยะหลงยุค บทที่ 36
สัตวแพทย์สาวอัจฉริยะหลงยุค บทที่ 35
สัตวแพทย์สาวอัจฉริยะหลงยุค บทที่ 34
สัตวแพทย์สาวอัจฉริยะหลงยุค บทที่ 33
สัตวแพทย์สาวอัจฉริยะหลงยุค บทที่ 32
