บทที่ 15  

เรือนชีอู๋ที่เคยเงียบเหงาพลันมีคนเบียดเสียดกันเต็มไปหมด เครื่องใช้ในเรือนและของใช้ใหม่ ๆ กองอยู่เต็มพื้น

กว่าอียื่นขนมที่เพิ่งซื้อมาให้แก่พวกเขา พร้อมกับตั๋วเงินจำนวนหนึ่ง "ฮูหยิน นี่เป็นของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ และเงินหนึ่งหมื่นตำลึงที่ท่านขอ ไม่นับว่าเป็นความเคารพใด"

เขาก้มตัวโค้งลงไปอย่างซื่อ ๆ ร่างที่สูงใหญ่ของเขาเกือบจะครึ่งห้อง

"เกรงใจเกินไปแล้ว เรือนนี้จะซ่อมเสร็จเมื่อใด? "

"ประมาณสองชั่วยามขอรับ ท่านทนอยู่ไปก่อนชั่วคราว ข้าวของภายในบ่าวเปลี่ยนให้ท่านใหม่หมดแล้ว ต่อไปหากสร้างสระน้ำเพิ่มขึ้นด้วยก็จะยิ่งสวย"

กว่าอีเกาหัว รู้สึกเขินอายเล็กน้อย

"เจ้าช่างซื่อตรงเสียจริง"

"ขอบคุณฮูหยินที่ชม หากท่านมีอะไรที่ต้องการ บอกบ่าวได้ทั้งสิ้น"

กว่าอีสีหน้าสุภาพนอบน้อม ใบหน้าที่ดุดันเปี่ยมไปด้วยความเชื่อมั่น

"ได้ ช่วงนี้เจ้าก็อย่าได้ทำงานหนัก พักผ่อนให้เต็มที่ รอให้ร่างกายไม่มีอาการผิดปกติแล้วค่อยว่ากัน"

"ขอรับ บ่าวจำไว้แล้ว"

"ฮูหยิน...บ่าวมีเรื่องอยากขอ..."

กล้ามเนื้อบนใบหน้าของกว่าอีตึงเครียดขึ้นมา

"เจ้าว่ามาสิ"

ไป๋ซือหวงมองคนที่มีท่าทางเขินอายอย่างเขา รู้สึกไม่อยากมองหน้าเขาตรงๆ

เขาเขินอายเล็กน้อย ขยับเข้ามาใกล้แล้วพูดเสียงเบา "บ่าวเห็นท่านตบท่านแม่ทัพและอนุเหลียนแล้ว รู้สึกว่าท่วงท่าสง่างามยิ่งนัก ช่วยสอนบ่าวได้หรือไม่?"

พูดจบ เขาก็รีบอธิบายแก้ตัว "ไม่ใช่เพราะบ่าวอยากตบท่านแม่ทัพกับอนุเหลียน..."

"พรืด!"

ไป๋ซือหวงกลั้นไม่อยู่ พ่นน้ำชาออกมาเต็มหน้าของกว่าอี

"แค่กๆ ขอโทษด้วย ข้าไม่ได้ตั้งใจ"

เขาคนนี้จะซื่อเกินไปแล้ว

ดวงตาของนางกลอกไปมาครู่หนึ่ง "คือว่า ท่าของข้านั้นฝึกฝนยากยิ่ง เจ้าต้องฝึกลมหายใจทุกวัน ล้างพิษในร่างกาย ฝึกให้ครบหนึ่งปีแล้วข้าจะสอนเจ้า"

นางพูดออกมาเช่นนี้จะดูเหมือนเป็นการหลอกลวงหรือไม่?

"ขอรับ!"

กว่าอีพลันตอบตกลงโดยไม่คิดมาก หลังจากนั้นก็วิ่งออกไป "บ่าวจะไปเดี๋ยวนี้!"

ในขณะที่เขาวิ่งออกไป น้ำชาในมือของไป๋ซือหวงก็สั่นจนแทบจะร่วง

*

ในห้องตำรา เซียวป๋อฉิงนั่งอยู่บนเก้าอี้ ใช้ฝ่ามือใหญ่ค้ำคางตัวเองเอาไว้ ขมวดคิ้วเข้ม

"ท่านแม่ทัพ ทางฝั่งของอ๋องผู้สำเร็จราชการเข้าถึงยากเกินไปแล้ว สหายโดนตีสามครั้งแล้ว ยังไม่รู้ว่าผู้ใดเป็นคนทำ..."

ข้ารับใช้คนหนึ่งบ่นอย่างคับแค้นใจ

ในสายตาของประชาชน มั่วเฉินซางมีอำนาจที่สูงส่งยิ่งกว่าฮ่องเต้ เป็นบุคคลที่ไม่ควรเจ้าไปยุ่งด้วย แม่ทัพไม่เกี่ยวอะไรด้วยแล้วไปจับตาดูเขาเพราะเหตุใด?

"พอแล้ว หยุดไปก่อนก็แล้วกัน"

เซียวป๋อฉิงก็รู้สึกปวดหัวมากเช่นกัน ฮ่องเต้สั่งการให้เขาไปสอดแนมมั่วเฉินซาง เขาจะไม่เชื่อฟังก็ไม่ได้

แต่มั่วเฉินซางเป็นคนที่ลึกลับยากจะหยั่งถึง เขายังไม่รู้จักอีกฝ่ายแม้เพียงหนึ่งในสิบส่วนด้วยซ้ำไป

"ท่านแม่ทัพ ถึงเวลารับประทานอาหารแล้วขอรับ"

ข้ารับใช้ยกอาหารเข้ามาให้

เซียวป๋อฉิงโบกมือส่งสัญญาณให้เขาออกไป แล้วเริ่มกินข้าวด้วยความรู้สึกที่รสชาติไม่ค่อยถูกปาก สุดท้ายก็ดื่มน้ำชา

ทันใดนั้น ท้องของเขาก็ปวดเหมือนถูกบิด ปานลมพายุพลันพัดผ่านทันทีทันใด พุ่งตรงไปยังจุดหมาย!

จากนั้นร่างกายก็ส่งเสียงแปลก ๆ ออกมา

ส่วนล่างของเซียวป๋อฉิงมีลมดีดขึ้นมาอย่างแรง กระเพาะอาหารแปรปรวนอย่างรุนแรง อาเจียนออกมาทันที

ช่วงล่างเหมือนเกิดแผ่นดินไหว ช่วงบนเหมือนเทพธิดาโปรยดอกไม้

ลูกน้องที่คุกเข่าอยู่ด้านหน้าเขามีใบหน้าที่หน้าบิดเบี้ยว แต่ละคนต่างก็อุดจมูก วิ่งออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว

หากรู้ว่าจะต้องเจอเรื่องเช่นนี้ พวกเขายอมไปสืบเรื่องท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการดีกว่า!

เซียวป๋อฉิงอับอายยิ่ง ใบหน้าคมคายกลายเป็นสีแดงเลือด เขาวิ่งออกจากเรือนอย่างทุลักทุเล เพื่อตรงไปที่ห้องน้ำ

หลังจากผ่านไปนาน ในคืนที่เงียบสงบ ภายในที่พักอันเขียวขจีก็มีเสียงคำรามปานราชสีห์ของเขาดังออกมา

กลิ่นเหม็นก็กระจายตัวออกมาด้วยเช่นกัน

เวลานี้ กว่าอียืนอยู่ในเรือน เขารีบทำตามคำพูดของไป๋ซือหวงอย่างเคร่งครัด เริ่มฝึกลมหายใจ

เพิ่งสูดหายใจเข้าลึก ก็เกือบอาเจียนออกมา

กลิ่นอะไรกัน!

หนึ่งชั่วยามต่อมา ในที่สุดเซียวป๋อฉิงก็ออกมาจากห้องน้ำ หมอหลายคนตรวจสอบอาหารแล้ว จึงให้ข้อสรุปว่าไม่มีปัญหา

ไม่มีเรื่องอื่นใดแม้แต่น้อย

เขาทำได้เพียงให้พวกเขาออกไป นอนคว่ำลงบนเตียง เมื่อล้มตัวลงนอนก็...

ดูเหมือนว่าเรื่องอาหารการกินนี้จะเป็นเพราะเหลียนเอ๋อร์อีกแล้ว นางขาดเงินไปเท่าใดกันแน่!

แม้ว่าเขาจะโกรธมาก แต่เมื่อคิดเรื่องที่นางยังไม่ฟื้นตัว ก็ไม่กล้าที่จะคาดคั้นเรื่องนี้ต่อ

ทำได้เพียงพลิกตัวไปมา ทนทุกข์ทรมานก่อนที่จะหลับไป

ขณะเดียวกัน ภายในเรือนเหลียนฮวา

ไป๋หว่านเหลียนโกรธจนทุบเครื่องกระเบื้องแตกเต็มพื้น นางกรีดร้องออกมาเสียงดังอย่างดุร้าย "นังแพศยา! นังแพศยา! ฝันไปเถอะ!"

"ถึงแม้นางจะฟื้นคืนชีพแล้วอย่างไร? ท่านแม่ทัพก็ยังรักข้าไม่ใช่หรือ? "

นางตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง แล้วก็เหมือนนึกถึงอะไรบางอย่าง จึงพุ่งออกไปข้างนอกแล้วถามขึ้น "เซียงซิ่งอยู่ที่ใด? "

"เรียนอนุเหลียน เซียงซิ่งถูกโบยจนสลบไปแล้ว ส่งกลับไปที่ห้องข้ารับใช้แล้วเจ้าค่ะ"

"ส่งยาและของบำรุงไปให้นางด้วย"

"เจ้าค่ะ"

ดวงตางดงามของไป๋หว่านเหลียนหรี่ลง วันนี้ต้องขอบคุณนางจริงๆ ดูเหมือนว่าต่อไปนี้ตัวเองจะทำอะไรตามใจชอบก็ได้แล้ว

อย่างไรก็มีคนรับโทษแทนอยู่แล้ว

ตอนนี้ให้ผลประโยชน์นางไปบ้าง ภายหน้านางจะได้เสนอหน้ามารับโทษเร็วขึ้น

เมื่อคิดว่าวันนี้ตัวเองก็ไม่ได้เสียหายอะไรมาก ก็พลันมีความอยากอาหารขึ้นมา

นางเคี้ยวอย่างช้าๆ กินอาหารที่ส่งมาจนอิ่ม กำลังจะล้มตัวลงนอนพักผ่อน ก็มีเสียงปู้ดดังขึ้นมา!

ไป๋หว่านเหลียนรู้สึกโล่งชั่วคราว พร้อมทั้งรู้สึกอุ่นร้อนขึ้นมาที่ก้น

นางตกใจจนหน้าถอดสี ตะโกนเรียกคนอย่างสุดชีวิต "ใครก็ได้!"

ปู้ด ปู้ด ปู้ด!

พอใช้แรง ทั้งกางเกงที่ช่วงล่างและผ้าห่มก็พลันเปื้อนสีที่น่ารังเกียจ

นางไม่สามารถมองไปตรง ๆ ได้ ก่อนลูกตาทั้งสองจะกลอกขึ้นแล้วสลบไปด้วยความโกรธ

ข้ารับใช้ได้ยินเสียงเรียกก็รีบเข้ามา เกือบจะสลบไปเพราะกลิ่นที่ทั้งเหม็นทั้งร้อนพุ่งเข้าปะทะใบหน้า

ข้ารับใช้ในเรือนเหลียนฮวาต่างตกตะลึงกับสถานการณ์เลวร้ายภายในห้อง ที่เทียบได้กับสถานการณ์ในห้องน้ำ

ไม่นาน ข่าวไป๋หว่านเหลียนใช้เตียงเป็นห้องน้ำก็แพร่กระจายไปในบรรดาข้ารับใช้ทั้งหลาย