บทที่ 30

เข้ากลางเดือนสามพอดี อากาศอบอุ่นขึ้นแล้ว

ต้นท้อในจวนกิ่งก้านกำลังออกดอกสีชมพู ต้นหลิวก็แตกหน่อเขียวขจีเต็มไปหมด

ตกกลางคืน ไป๋ซือหวงเปลี่ยนเป็นชุดสีแดง สวมผ้าคลุมหน้า เตรียมตัวออกไปข้างนอก

นางกำลังจะคลานออกจากรูสุนัขลอด แต่รู้สึกได้ว่ามีคนดึงตัวเองไว้ พอหันกลับไป ก็เห็นดวงตาสีน้ำเงินอ่อนคู่หนึ่งของเสี่ยวหลางในยามกลางดึก เปล่งแสงแวววาวราวกับกระจก

“ทุกครั้งท่านแม่ก็ออกไปข้างนอกตามลำพัง ไม่ต้องการเสี่ยวหลางอีกแล้วใช่หรือไม่...ไม่เป็นไรนะท่านแม่ ท่านบอกมาเถอะ เสี่ยวหลางจะไม่ตำหนิท่านเลย”

เสี่ยวหลางบุ้ยปากน้อย ๆ พูดไปน้ำตาไหลอาบแก้มไป

“โธ่ เจ้ากระสอบทราย แม่จะไม่ต้องการลูกรักได้ยังไง? เจ้าเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดในหัวใจของแม่”

“ไม่ต้องร้องไห้ แม่พาเจ้าออกไปเที่ยวเล่นดีไหม?”

ไป๋ซือหวงมองเจ้าก้อนกลมที่ร้องไห้จนหน้าย่น อดขำในใจไม่ได้

เด็กคนนี้ ต้องกินดาราตุ๊กตาทองเข้าไปแน่ ๆ ร้องไห้จนหัวใจของนางแทบละลายแล้ว

“เย่ เสี่ยวหลางรักท่านแม่ที่สุดเลย!”

หลังจากที่เสี่ยวหลางทำตามแผนสำเร็จ ก็ย่นจมูกสูดน้ำตาทั้งหมดเข้าไปทันที

ก่อนหน้านี้เขาได้ยินแม่เล่าว่า นางเล่นกับสัตว์ตัวน้อยในคณะละครสัตว์ แล้ว