เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 29
บทที่เกี่ยวข้อง
สัตวแพทย์สาวอัจฉริยะหลงยุค บทที่ 30
เข้ากลางเดือนสามพอดี อากาศอบอุ่นขึ้นแล้วต้นท้อในจวนกิ่งก้านกำลังออกดอกสีชมพู ต้นหลิวก็แตกหน่อเขียวขจีเต็มไปหมดตกกลางคืน ไป๋ซือหวงเปลี่ยนเป็นชุดสีแดง สวมผ้าคลุมหน้า เตรียมตัวออกไปข้างนอกนางกำลังจะคลานออกจากรูสุนัขลอด แต่รู้สึกได้ว่ามีคนดึงตัวเองไว้ พอหันกลับไป ก็เห็นดวงตาสีน้ำเงินอ่อนคู่หนึ่งของเสี่ยวหลางในยามกลางดึก เปล่งแสงแวววาวราวกับกระจก“ทุกครั้งท่านแม่ก็ออกไปข้างนอกตามลำพัง ไม่ต้องการเสี่ยวหลางอีกแล้วใช่หรือไม่...ไม่เป็นไรนะท่านแม่ ท่านบอกมาเถอะ เสี่ยวหลางจะไม่ตำหนิท่านเลย”เสี่ยวหลางบุ้ยปากน้อย ๆ พูดไปน้ำตาไหลอาบแก้มไป“โธ่ เจ้ากระสอบทราย แม่จะไม่ต้องการลูกรักได้ยังไง? เจ้าเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดในหัวใจของแม่”“ไม่ต้องร้องไห้ แม่พาเจ้าออกไปเที่ยวเล่นดีไหม?”ไป๋ซือหวงมองเจ้าก้อนกลมที่ร้องไห้จนหน้าย่น อดขำในใจไม่ได้เด็กคนนี้ ต้องกินดาราตุ๊กตาทองเข้าไปแน่ ๆ ร้องไห้จนหัวใจของนางแทบละลายแล้ว“เย่ เสี่ยวหลางรักท่านแม่ที่สุดเลย!”หลังจากที่เสี่ยวหลางทำตามแผนสำเร็จ ก็ย่นจมูกสูดน้ำตาทั้งหมดเข้าไปทันทีก่อนหน้านี้เขาได้ยินแม่เล่าว่า นางเล่นกับสัตว์ตัวน้อยในคณะละครสัตว์ แล้ว
สัตวแพทย์สาวอัจฉริยะหลงยุค บทที่ 31
มั่วเฉินซางยืนเอามือไพล่หลังอยู่ริมสระน้ำ ดวงตาสีดำขลับไร้ระลอกคลื่นใด ๆ“นายท่าน วันนี้เป็นวันที่คณะละครสัตว์เปิดการแสดง ท่านไม่คิดจะไปดูหน่อยหรือ?”“อืม”เมื่อได้ยินเช่นนี้ เสี่ยวปาก็รู้สึกเสียดายเล็กน้อย “หญิงในชุดสีแดงคนนั้นแสดงได้ดีมากทีเดียวนะ ปกตินายท่านก็ไม่ค่อยมีงานอดิเรกอะไร ทำไมไม่ไปดูฆ่าเวลาสักหน่อยล่ะ?”พูดจบ เขาก็สัมผัสได้ถึงเงามืดที่เข้ามาใกล้ เมื่อเงยหน้ามองก็เห็นสายตาที่พูดไม่ออกจากนั้น เขาก็ได้แต่มองเงาร่างทะนงตนนั้นเหาะเหินไปยังถนนฉางอันเขาพูดผิดไปหรือ?ที่แท้คำว่าอืมของนายท่าน มีความหมายว่าไปเมื่อเห็นว่าเงาร่างนั้นกำลังจะหายไป เสี่ยวปาก็เหมือนนึกอะไรออกบางอย่าง จึงรีบไล่ตามเขาไป “นายท่าน ท่านไม่ได้พกเงินไป!”ถนนฉางอันคลาคล่ำไปด้วยผู้คน ประชาชนที่ได้รับข่าวล่วงหน้าต่างพากันวิ่งไปที่ชานชาลาไม้ ทิ้งให้สองข้างทางของถนนฉางอันว่างเปล่าไร้ผู้คน ทั้งหมดมารวมตัวกันที่ศูนย์กลางความมืดยามราตรีถลำลึกขึ้นเรื่อย ๆ ไป๋ซือหวงในชุดสีแดงยิ่งโดดเด่นสะดุดตามากขึ้นเมื่อต้องแสงเทียนนางประสานมือเข้าด้วยกัน แล้วโค้งคำนับให้บรรดาผู้ชมเสียงอันเฉื่อยชาและตราตรึงใจดังขึ้นบนพื
สัตวแพทย์สาวอัจฉริยะหลงยุค บทที่ 32
เวลานี้ เสี่ยวปาสามารถเบียดเข้าไปได้ง่าย ๆ ทั้งยังพาเจ้าก้อนกลมติดตัวไปด้วย“นายท่าน เด็กน้อยคราวก่อน เขาเหมือนจะเดินหลงไปอีกแล้ว บ่าวเลยพาเขามาด้วย”เสี่ยวหลางฟุบอยู่บนใบหน้าของเสี่ยวปา ใบหน้ากลมดิ๊กหมดอาลัยตายอยากเมื่อครู่เขาเห็นคนคุ้นเคยเรียกเขาประโยคหนึ่ง แต่ไม่คิดว่าท่านอาผู้นี้จะจำเขาได้ในทันที ยังอดรู้สึกไม่ได้ว่าหากเขาเดินหลงไป อาจจะถูกจับตัวไปมั่วเฉินซางหันกลับไป สายตาจับจ้องอยู่ที่ดวงตาสีฟ้าของเสี่ยวหลาง ความรู้สึกเหมือนโดนดูดเลือดถาโถมเข้ามาอย่างไม่อาจควบคุมได้เมื่อคิดว่าเด็กคนนี้อาจถูกเผ่าพันธุ์ของเขาละทิ้ง เขาก็รู้สึกผิดอย่างหนักความละเลยในฐานะราชาหมาป่าเงินของเขา นำไปสู่โศกนาฏกรรมในครั้งนี้ พวกเขาเผ่าหมาป่าเงินภักดีต่อคู่ของตัวเองมาโดยตลอด ชั่วชีวิตไม่เคยเปลี่ยนใจไม่นึกว่า จะได้เห็นใครละทิ้งลูกเมียแบบนี้ต่อหน้าต่อตาเขาเพียงแต่ว่า...เวลานั้นหญิงโง่อย่างไป๋ซือหวง ไปพบกับคนในเผ่าพันธุ์ของเขาได้อย่างไร?หรือว่านางจะถูกบังคับ?มั่วเฉินซางยิ่งคิดความรู้สึกผิดในใจก็ยิ่งหนักอึ้งขึ้นเสี่ยวหลางจ้องมองมั่วเฉินซาง มีท่าทีเชื่อฟังขึ้นมาทันที เขาชอบพี่ชายคนนี้ทุกค
สัตวแพทย์สาวอัจฉริยะหลงยุค บทที่ 33
“สุนัขตัวใหญ่หล่อมาก!”พอเสี่ยวหลางเห็นหมาป่าสีเทาตัวใหญ่ที่สง่างาม ก็กระโจนเข้าใส่อย่างตื่นเต้นไป๋ซือหวงเห็นดังนั้นก็บีบหัวใจ นี่คือหมาป่านะ!นางกำลังจะวิ่งไปปกป้อง แต่กลับหยุดลงเห็นเพียงหมาป่าสีเทาปล่อยให้เสี่ยวหลางแตะหัวของมันอย่างอ่อนโยน เสี่ยวหลางยังกอดคอสีขาวของหมาป่าสีเทาไว้ด้วยความรัก ทั้งสองดูเหมือนพี่น้องกันสุดยอด ทักษะนี้ถ่ายทอดทางพันธุกรรมได้ด้วยหรือ?มั่วเฉินซางยังคงมีท่าทีเงียบขรึม เมื่อเห็นนางมีท่าทีประหลาดใจและสับสน ก็อดยิ้มมุมปากบาง ๆ ไม่ได้เผ่าหมาป่าเงินของพวกเขาครองอำนาจในโลกของสัตว์อยู่แล้ว สามารถกำราบสัตว์ส่วนใหญ่ได้“เอาล่ะ ลูกรัก เราควรกลับได้แล้ว”เวลานี้ เฉียนซานเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม “นังหนู นี่คือค่าจ้างสำหรับการแสดงครั้งนี้ของเจ้า เจ้าลองนับดูสิ?”ไป๋ซือหวงมองไปที่ตั๋วเงิน แล้วยิ้มอย่างพึงพอใจทันที นางก็มีสมบัติก้นหีบแล้วเหมือนกัน“ไม่ต้องหรอก ข้าเชื่อใจอาเฉียน”นางรับตั๋วเงินแล้วดึงเสี่ยวหลางออกไปแต่เสี่ยวหลางไม่ยอม เหมือนติดหมาป่าสีเทาเข้าแล้ว กอดมันออดอ้อนเอาใจ“ท่านแม่ พาหมาป่าตัวใหญ่กลับบ้านได้ไหม หมาป่าตัวใหญ่ยังต้องกินยาอยู่นะ มันบอ
สัตวแพทย์สาวอัจฉริยะหลงยุค บทที่ 34
เฉียนซานไม่สามารถละสายตาจากเสี่ยวหลางได้ นางเลิกคิ้วเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ท่านอาเฉียน ท่านไม่ได้คิดอะไรกับลูกข้าใช่ไหม?”เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉียนซานก็ถอนสายตากลับทันที พลางกระแอมเบาๆ สองครั้ง “อาเฉียนจะเป็นคนแบบนั้นได้ยังไงล่ะ”“ข้ายังสงสัยว่าเด็กคนนี้จะมีอาชีพเสริมอะไรได้ ถ้าท่านอาเฉียนไม่มีความคิดอะไร ก็ลืมเรื่องนี้ไปเถอะ”ความเจ้าเล่ห์แวบขึ้นในดวงตาของไป๋ซือหวง จงใจพูดด้วยความเสียดาย“นังหนู เจ้าอย่าหยอกข้าอีกเลย”เฉียนซานร้อนใจ เขาจะยอมให้ตัวเองสูญเสียโอกาสทางการค้าได้อย่างไร?“ข้ากำลังเตรียมเปิดร้านขายเสื้อผ้าเด็กที่นี่ ทุกอย่างจะเสร็จในเวลาที่กำหนด รบกวนหนูน้อยช่วยเรียกเพื่อน ๆ ไปอุดหนุนหน้าร้านข้าหน่อยได้หรือไม่?”เสี่ยวหลางที่ถูกระบุตัวหันไปมองมารดาเหมือนเป็นการตั้งคำถาม หลังจากได้รับการยืนยันจากมารดาแล้ว เขาก็ทุบอกตัวเองกล่าวเสียงใสซื่อ “ไม่มีปัญหา”“การดึงลูกค้าสู้ให้ลูกค้าเข้ามาเองไม่ได้ ท่านว่าเด็กน้อยอย่างข้า ถึงเวลานั้นไปเป็นนายแบบให้ท่านดีไหม?”ไป๋ซือหวงนึกถึงนายแบบเสื้อผ้าเด็กที่กำลังได้รับความนิยมบนเว็บไซต์ในช่วงนี้ คิดว่านี่อาจเป็นโอกาสทางธุรกิจที่ไม่เลวและลูกร
สัตวแพทย์สาวอัจฉริยะหลงยุค บทที่ 35
ค่ำคืนพระจันทร์เต็มดวง วันที่สิบห้าเดือนสาม จวนท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการยามราตรีปกคลุมทั่วผืนดิน พระจันทร์ลอยเด่นบนฟากฟ้า ลึกลับยากจะหยั่งถึงมั่วเฉินซางนั่งอยู่บนสระน้ำใสแจ๋ว ล้อมรอบด้วยรัศมีสีม่วง ดูน่าเกรงขามเขาหลับตาทั้งสอง เม้มริมฝีปากบางแน่น ปลดปล่อยกำลังภายในทั้งหมดออกมา สร้างสมดุลกับหลอดเลือดที่ปะทุอยู่ในร่างกายลมเย็นพัดผ่านเส้นผมที่ข้างหูของเขา ทำให้รูปลักษณ์ที่โอหังและหล่อเหลายิ่งดูเข้าถึงได้ยากภายใต้แสงจันทร์ เมื่อสังเกตดี ๆ จะพบว่ามีเพียงชั้นน้ำบาง ๆ โดยมีชั้นน้ำแข็งอยู่ลึกลงไปด้านล่าง!เสี่ยวปาและอิ่งจือเฝ้าสระน้ำ เพื่อป้องกันการลอบสังหารท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการในช่วงที่กำลังอ่อนแอพวกเขามีสีหน้าเคร่งเครียด ประสาทสัมผัสตื่นตัวสูงสุด ไม่ปล่อยผ่านการเคลื่อนไหวใด ๆ เด็ดขาดเสี่ยวปารู้สึกตึงเครียดจนถึงขีดสุด กำอาวุธไว้ในมือแน่นทุกคืนพระจันทร์เต็มดวงในแต่ละเดือน สายเลือดของเผ่าหมาป่าสีเงินจะถูกปลุกขึ้นมาในวันนี้หลังจากสายเลือดเกิดขึ้นอย่างฉับพลัน สัญชาตญาณสัตว์ในตัวพวกเขาจะถูกปลุกขึ้นมา เอกลักษณ์ของหมาป่าจะปรากฏขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้โดยเฉพาะสายเลือดของมั่วเฉินซาง
สัตวแพทย์สาวอัจฉริยะหลงยุค บทที่ 36
ไป๋ซือหวงมองปราดเดียวก็จำพี่ชายสุดหล่อคนนี้ที่คบหาพูดคุยกับนางในคณะละครสัตว์ได้แล้วพี่ชายสุดหล่อคนนี้จดจำเสื้อกั๊กของนางได้ไม่ใช่ประเด็น แต่จุดประสงค์ของการแต่งตัวเช่นนี้ออกมาในยามวิกาลคืออะไร?ขณะนี้ นางเห็นดวงตาสีน้ำเงินเยือกเย็นคู่นั้นที่ต่างจากเมื่อก่อน เหมือนกับของเสี่ยวหลางไม่มีผิด!“อืม ในวันที่อยู่ในคณะละครสัตว์ เดิมทีข้ามีเรื่องสำคัญจะบอกเจ้า แต่ถูกเลื่อนออกไปเพราะมีเรื่องเร่งด่วนอื่นเข้ามา”ทันใดนั้น เสียงคำรามที่น่าเวทนาก็ดังออกมาจากภายในห้องไป๋ซือหวงตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อในทันใด ไม่ทันได้สนใจชายคนไหน หันหลังวิ่งเข้าไปในห้องมั่วเฉินซางมองไปรอบ ๆ อย่างระแวดระวัง แล้วเดินตามเข้าไปในห้องติด ๆทันทีที่ก้าวเข้ามาในห้อง ความยุ่งเหยิงทั่วทั้งห้องก็ปรากฏเต็มตา ลูกหมาป่าผอมซูบดูดุร้ายขนเต็มตัวนั่งยอง ๆ อยู่บนเตียง ส่งเสียงร้องโหยหวนปานจะขาดใจไป๋ซือหวงกำลังจะลงมือฝึกให้เชื่อง แต่เมื่อเห็นเสื้อผ้าสีแดงบนร่างกายของเขา ก็ถึงกับมึนงงในทันใดนี่คือเสี่ยวหลางหรือ?!ในเงามืด เสี่ยวหลางมีขนสีเงินอ่อนปกคลุมทั่วร่าง ใบหูเล็กกลมคู่หนึ่งของมันตั้งชันอยู่บนหัว ดวงตาสีครามเข้มใสสะอาดกลายเ
สัตวแพทย์สาวอัจฉริยะหลงยุค บทที่ 37
ดูเหมือนจะคาดเดาความคิดของเขาออกแล้ว ไป๋ซือหวงหยิบยาสลบออกมาอีกเข็ม แล้วแทงเข้าที่มือของเขามั่วเฉินซางมองดูของเหลวค่อย ๆ ไหลเข้าไป แต่กลับไม่รู้สึกถึงการเคลื่อนไหวใด ๆ ในเส้นเลือดบางทีประสิทธิภาพอาจจะยังไม่เร็วขนาดนั้นก็ได้หลังจากฉีดเสร็จ ไป๋ซือหวงก็มองดูใบหน้าที่หล่อเหลาและเย่อหยิ่งของมั่วเฉินซางในระยะใกล้ แทบนิ่งไว้ไม่อยู่นางรู้สึกค่อนข้างคันไม้คันมือ อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือออกไปจับหัวที่มีขนฟูของเขาทั้งสองด้าน “นี่ถือเป็นค่ารักษาพยาบาล”มั่วเฉินซางตกตะลึงไปชั่วขณะ เหลือบมองไป๋ซือหวงด้วยสายตาแปลก ๆเขาไม่เคยชอบวิธีการเข้าหาและการสัมผัสของผู้หญิง แต่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด จึงมักจะมีความรู้สึกคุ้นเคยกับนางอย่างบอกไม่ถูกอยู่เสมอดังนั้นการกระทำนี้ เขาจึงไม่ต่อต้านอย่างน่าประหลาดใจด้วยความรู้สึกคุ้นเคยที่มหัศจรรย์ อาการเลือดลมพลุ่งพล่านในกายเขาได้หายไป รู้สึกได้ว่าความกระสับกระส่ายภายในร่างกายค่อย ๆ สงบลง คลื่นลูกใหญ่ผุดขึ้นภายในหัวใจของเขายาตัวนี้มีความสามารถในการยับยั้งการหมุนเวียนของเลือดได้จริง แม้ว่าผลลัพธ์จะเป็นเพียงชั่วคราวก็ตาม แต่หากนำไปใช้กับร่างกายมนุษย์ที่กำลังจะก
บทล่าสุด
สัตวแพทย์สาวอัจฉริยะหลงยุค บทที่ 40
สัตวแพทย์สาวอัจฉริยะหลงยุค บทที่ 39
สัตวแพทย์สาวอัจฉริยะหลงยุค บทที่ 38
สัตวแพทย์สาวอัจฉริยะหลงยุค บทที่ 37
สัตวแพทย์สาวอัจฉริยะหลงยุค บทที่ 36
สัตวแพทย์สาวอัจฉริยะหลงยุค บทที่ 35
สัตวแพทย์สาวอัจฉริยะหลงยุค บทที่ 34
สัตวแพทย์สาวอัจฉริยะหลงยุค บทที่ 33
สัตวแพทย์สาวอัจฉริยะหลงยุค บทที่ 32
