บทที่ 27

ในขณะนี้ ทุกคนล้วนนั่งอยู่ในงานเลี้ยง

เซียวป๋อฉิงมองไปรอบ ๆ แต่ไม่เห็นหญิงผู้นั้นแค่คนเดียว

เขาถามอย่างเย็นชา “แล้วไป๋ซือหวงล่ะ? ช่วงเวลาสำคัญเช่นนี้แต่นางกลับไม่อยู่ ไม่รู้กาลเทศะเอาเสียเลย”

ไป๋หว่านเหลียนเห็นดังนั้น ดวงตางดงามก็ข่มความยินดีเอาไว้ไม่ได้ พลางถามด้วยสีหน้าเป็นกังวล “ข้าเองก็ไม่รู้ว่าพี่หญิงไปไหนแล้ว งานเลี้ยงกำลังจะเริ่มแล้ว เมื่อครู่ข้าส่งคนมากมายไปตามหานาง แต่ก็ยังไม่...”

สีหน้าของเซียวป๋อฉิงยิ่งดูแย่ขึ้นไปอีก พลางพ่นลมหายใจฮึดฮัด “ไม่รู้จักมารยาทเช่นนี้ จะสั่งสอนลูกเต้าให้ดีได้ยังไง!”

กว่าอีที่อยู่ข้าง ๆ รู้สึกมีลางสังหรณ์แปลก ๆ เขามักจะรู้สึกอยู่เสมอว่าอนุเหลียนผู้นี้คิดไม่ซื่อ

“ท่านแม่ทัพอย่าเพิ่งโมโห หวงเอ๋อร์อาจจะติดธุระมาสายก็ได้” พระชายาฉีกล่าวปลอบใจ

น้ำเสียงที่นุ่มนวลของนาง ทำให้เซียวป๋อฉิงคลายความโมโหลงบ้าง

ดวงตางดงามของพระชายาฉีขยับเล็กน้อย มองไปที่บ่าวรับใช้คนหนึ่ง

หลังจากบ่าวรับใช้เข้าใจแล้ว ก็ดูเหมือนจะนึกอะไรออก “เมื่อครู่บ่าวกลับไปเอาผ้าเช็ดหน้าที่เรือนให้พระชายาฉี คล้าย ๆ ว่าจะเห็นฮูหยินท่านแม่ทัพกำลังมุ่งหน้าไปยังเรือนเล็กทางฝั่งสระน้ำ”

เมื่