ตอนที่8 ทริปฮันนีมูน

21.00น.

“อื้มมม....เอ่อพี่หมอเดี๋ยวเอยไปนอนที่โซฟาก็ได้ค่ะ”

เอิงเอยรู้สึกว่าเตียงของเธอมันยวบลงเธอจึงตื่นขึ้นเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มกำลังทิ้งตัวลงนอนเธอเองจึงจะลุกขึ้นไปนอนที่โซฟาแทนเพราะกลัวว่าชายหนุ่มจะนอนไม่สบาย

“ไม่ต้องนอนด้วยกันนี่แหละ”

อัคนีเห็นว่าหญิงสาวกำลังจะลุกหนีเขาออกไปจึงเอื้อมมือรั้งเธอมานอนกอดที่เตียงพร้อมปิดไฟนอนหน้าตาเฉยเอิงเอยเองรู้สึกงงกับการกระทำของเขาอยู่เหมือนกันเพราะมันแปลกจนเธอก็คิดไม่ออกว่าชายหนุ่มคิดอะไรอยู่กันแน่เธอเองก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรเพราะเขาก็ได้ชื่อว่าเป็นสามีของเธอซึ่งเขาก็มีสิทธิ์ทุกอย่างในตัวเธออยู่แล้ว

เช้าวันต่อมา

“คุณพ่อเรียกเราสองคนมามีอะไรเหรอครับ”

แอนเดรียสพ่อของชายหนุ่มโทรหาเขาตั้งแต่เช้าบอกว่ามีธุระให้มาคุยกันที่บ้านทั้งตัวเขาและหญิงสาวด้วย

“ทริปฮันนีมูน”

เมื่อแอนเดรียสเห็นทั้งสองเดินเข้ามาพร้อมกันแล้วจึงยื่นทริปฮันนีมูนที่ฝรั่งเศสเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์ให้กับทั้งคู่

“นี่เหรอครับธุระสำคัญของคุณพ่อ...ผมคงไปไม่ได้ครับเพราะงานที่ค้างอยู่ยังกองเต็มอยู่เลย”

อัคนีจำต้องกรอกตามองบนที่ให้เขารีบมาด่วนเพราะธุระเรื่องนี้เองเหรอเอิงเอยเห็นสีหน้าชายหนุ่มไม่พอใจกับการจัดทริปนี้ของพ่อสามีเธอหญิงสาวเองก็รู้สึกว่าตัวเธอเองเหมือนเป็นตัวปัญหาของบ้านนี้จริงๆถ้าไม่มีเธอเข้ามาสองพ่อลูกคงไม่ต้องมาทะเลาะกันบ่อยขนาดนี้

“เรื่องนั้นแกไม่ต้องเป็นห่วงพ่อจัดการได้...แต่แกต้องพาหนูเอยไปฮันนีมูนหนึ่งอาทิตย์เพราะฉันจัดทริปไว้ให้แล้ว”

“แต่....”

“ไม่มีแต่เพราะแกก็น่าจะรู้นะว่าฉันไม่ชอบให้ใครขัดคำสั่ง”

ชายหนุ่มไม่มีสิทธิ์คัดค้านอะไรทั้งนั้นในเมื่อพ่อของเขาได้จัดการทุกอย่างเอาไว้แล้ว

“เอ่อ..เอยว่าไว้ค่อยไปทีหลังก็ได้ค่ะคุณพ่อ..เพราะช่วงนี้เอยเองก็ไม่ค่อยอยากเที่ยวสักเท่าไรค่ะ”

เอิงเอยเห็นว่าสถานการณ์ตอนนี้เริ่มที่จะไม่ดีและเธอก็เห็นว่าชายหนุ่มไม่ได้อยากจะไปเที่ยวด้วยเธอจึงพูดกับแอนเดรียสว่าเธอเองก็ไม่ได้อยากไปเที่ยวเช่นกันเผื่อว่าพ่อสามีของเธอจะฟังความต้องการของเธอบ้าง

“โอเคครับคุณพ่อ..ผมจะไป”

อัคนีหันมองหญิงสาวควับเขาเองที่ไม่อยากไปเพราะช่วงนี้งานยังเยอะอยู่และก็ไม่ต้องการให้พ่อของเขาที่วางมือไปแล้วมาแทรกแซงเรื่องงานของเขาด้วย

แต่ด้วยความที่เห็นหญิงสาวมีทีท่าที่ไม่อยากจะไปเที่ยวกับเขาด้วยนี่เขารู้สึกไม่ชอบใจเลยเหมือนกับว่าหญิงสาวไม่อยากจะไปกับเขายังไงยังงั้นด้วยความที่ต้องการทำให้หญิงสาวรู้ว่าเขาเหนือกว่าเธอเขาจึงตอบตกลงพ่อของเขาว่าจะไปฮันนีมูนกับหญิงสาวเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์

“หืมมมม”

เอิงเอยรู้สึกงงกับอารมณ์ของชายหนุ่มเหลือเกินเมื่อกี้ยังปฏิเสธหัวชนฝาอยู่เลยว่าจะไม่ไปแต่พอตอนนี้กลับรับคำง่ายๆซะงั้นเขาเป็นคนแบบไหนกันแน่

“โอเค...งั้นตามนี้ดีมากเจ้าลูกชายหวังว่าพ่อจะได้หลานกลับมานะ”

เมื่อแอนเดรียสเห็นว่าลูกชายของเขายอมตกลงแต่โดยดีเขาเองก็ยิ้มออกเพราะหวังว่างานนี้เขาคงจะได้หลานกลับมาสมใจให้คุ้มกับที่เขาวางแผนเอาไว้ไหนจะต้องมาดูงานให้ลูกชายของเขาในช่วงที่ทั้งสองไปฮันนีมูนกันอีกถ้าได้หลานกลับมาจริงๆก็ถือว่าเป็นการลงทุนที่คุ้มค่ามากๆเลย

เอิงเอยได้ยินคำพูดจากพ่อสามีเธอก็เกิดอาการหน้าแดงยิ้มแหยๆปั้นหน้าไม่ถูกเพราะรู้สึกเขินชายหนุ่มเองก็เช่นกันเพียงแต่เขาเก็บอาการได้ดีกว่าหญิงสาวก็เท่านั้นเอง

อัคนีและเอิงเอยอยู่ทานข้าวเช้าและคุยกับแอนเดรียสอยู่สักพักหนึ่งทั้งสองจึงขอตัวกลับ

“ไม่อยากไปฮันนีมูนกับพี่จนถึงขนาดต้องปฏิเสธคุณพ่อเลยเชียวเหรอ”

ระหว่างทางที่ชายหนุ่มขับรถกลับจู่ๆเขาก็โพร่งถามคำถามที่คาใจกับหญิงสาวทันที

“อะ.เอ่อ..เอยแค่เห็นว่าพี่หมอไม่อยากไปเพราะงานเยอะเอยเลยช่วยพูดก็แค่นั้นค่ะ”

เอิงเอยถึงกับทำหน้าไม่ถูกเมื่อชายหนุ่มเล่นถามเธอแบบไม่ตั้งตัวแบบนั้น

“อ๋อ....อืมมมม”

ชายหนุ่มเองอมยิ้มเล็กน้อยเมื่อเหตุผลหญิงสาวไม่ได้เป็นแบบที่เขาคิดเขาเองคิดว่าเธอไม่ได้อยากไปกับเขาเสียอีก

สามวันต่อมา

ห้างสรรพสินค้า

“พี่หมอพาเอยมาที่นี่ทำไมคะ”

เอิงเอยถึงกับทำหน้างงที่จู่ๆชายหนุ่มก็โทรมาบอกเธอว่าให้รีบแต่งตัวเพราะจะพาเธอมาทำธุระข้างนอกแต่เขาก็ขับรถพาเธอมาที่ห้างสรรพสินค้าแถมยังพาเธอเดินมาที่หน้าร้านเสื้อผ้าแบรนด์ดังแบรนด์นึงอีกด้วย

“มาร้านเสื้อผ้าก็ต้องพามาซื้อเสื้อผ้าสิ..”

ชายหนุ่มตอบแบบกวนประสาทหญิงสาว

“แต่ที่เอยมีอยู่ก็ยังใส่ได้นี่คะไม่เห็นต้องซื้อใหม่เลยค่ะ”

หญิงสาวรู้สึกไม่พอใจที่ชายหนุ่มพาเธอมาที่นี่โดยที่ไม่ถามความสมัครใจเธอก่อน

“รบกวนเลือกชุดที่เหมาะกับภรรยาผมสักสิบชุดนะครับ”

“อะ..เอ่อ..”

“ได้ค่ะ..คุณผู้หญิงเชิญทางนี้เลยค่ะ”

เอิงเอยยังไม่ได้มีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธแต่อย่างใดพนักงานสาวที่ร้านก็มาพาตัวเธอไปแล้วชายหนุ่มเองก็นั่งรออยู่ที่ในร้านเขาเองคิดว่าจะพาเธอมาตั้งหลายวันแล้วเพราะจากการที่ได้ใช้ชีวิตอยู่กับหญิงสาวเขาเห็นเธอมีเสื้อผ้าไม่กี่ชุดแถมเครื่องสำอางก็ยังมีน้อยนิดอีกด้วยกระเป๋ารองเท้านี่ไม่ต้องพูดถึงถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นคงมีห้องแต่งตัวเป็นของตัวเองไปแล้วแต่ของหญิงสาวมีเพียงแค่กระเป๋าสองสามใบกับรองเท้าแค่สองสามคู่เท่านั้น

“พี่หมอคะแต่ละชุดแพงๆทั้งนั้นเลยเอยไม่มีเงินจ่ายหรอกนะคะ..ยังไม่ต้องซื้อได้ไหมคะ”

เอิงเอยออกมาจากห้องลองด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียดราคาเสื้อผ้าแต่ละชุดเธอคำนวณดูแล้วเงินในบัญชีของเธอไม่พอแน่ๆ

“ใครบอกว่าพี่จะให้เอยจ่าย”

ชายหนุ่มเดินผ่านหน้าหญิงสาวไปที่เคาเตอร์พร้อมส่ายหัวให้กับเธอเขาคิดว่าเธอคงลืมว่ามีเขาเป็นสามีเสื้อผ้าแค่นี้เขาจ่ายให้คนเป็นภรรยาของเขาได้สบายๆอยู่แล้ว

คอนโดXXX

22.00น.

“พี่หมอคะ..เอยขออะไรพี่หมอเรื่องนึงได้ไหมคะ”

เอิงเอยทิ้งตัวลงนอนข้างชายหนุ่มที่กำลังนั่งพิงหัวเตียงอ่านหนังสืออยู่พร้อมตัดสินใจที่จะพูดเรื่องที่เธออึดอัดใจวันนี้กับเขา

“อืมมว่ามาสิ”

ชายหนุ่มตอบรับเธอโดยที่ไม่ได้หันมามองหน้าสายตาของเขายังจับจ้องที่หนังสืออยู่

“คือเรื่องของใช้ส่วนตัวถ้าพี่หมอจะซื้ออะไรให้เอย..เอยขอให้ถามความสมัครใจให้เอยก่อนได้ไหมคะ”

หญิงสาวนั่งกำมือแน่นกลัวว่าสิ่งที่เธอพูดออกไปจะทำให้ชายหนุ่มไม่พอใจอีก

“โอเค....นอนเถอะ”

“ค่ะ”

เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มไม่ได้ต่อว่าอะไรเธอเรื่องที่เธอขอร้องแถมเขายังเอื้อมมือปิดไฟนอนอีกเธอจึงตอบรับเขาพร้อมซุกตัวลงนอนใต้ผ้าห่มอย่างสบายใจทันที