ตอนที่22 ย้อมใจ

ตอนนี้เขาทรุดนั่งลงกับพื้นท่าคุกเข่ามือของเขากำจดหมายแน่นน้ำตาลูกผู้ชายของเขาไหลพรั่งพรูมาอย่างหยุดไม่ได้ตอนนี้หัวใจเขาสลายเขาเข้าใจว่าหญิงสาวทำแบบนี้เพื่ออะไรในเมื่อเขาทำดีกับเธอทุกอย่างแต่เธอกลับไม่เห็นค่าอะไรเลย

“ทำแบบนี้กับพี่ทำไม...เอยพี่รักเอย...เอยหนีพี่ไปทำไม...”

หลังจากนั่งฟูมฟายอยู่ได้พักใหญ่ชายหนุ่มก็ขับรถออกจากคอนโดเพื่อไปที่บาร์เขาคิดว่าบางทีความเมามันอาจทำให้เขาลืมเรื่องนี้ได้ชั่วพักชั่วครู่ก็ยังดีตัวเขาเองรู้ดีว่าแอลกอฮอล์มันไม่ได้ดีต่อสุขภาพกายของเขาแต่สุขภาพใจของเขาตอนนี้ต้องการมันเยียวยาอย่างมาก

“น้องเอามาอีกขวด”

อัคนีตอนนี้เริ่มเมาไม่ได้สติเขาเรียกหาแต่เครื่องดื่มมึนเมาหวังว่ามันจะทำให้ลืมเรื่องวันนี้ได้แต่ยิ่งดื่มเหมือนเรื่องราวมันยิ่งวนซ้ำกลับมาให้เขาได้คิดยิ่งคิดก็ยิ่งต้องดื่ม

“พอได้แล้วมั้ง”

ภูผาได้รับสายจากแอนเดรียสว่าให้มาดูชายหนุ่มที่บาร์ที่นี่เพราะแอนเดรียสรู้ว่ายังไงลูกชายของเขาก็ต้องกำลังหาอะไรย้อมใจแน่นอนเมื่อภูผามาถึงก็เห็นเพื่อนของเขาเล่นกระดกทีเดียวหมดแก้วแล้วหมดแก้วอีกจนตอนนี้เขาถึงต้องกับยกมือห้ามไม่ให้ชายหนุ่มดื่มต่อ

“ปล่อย...ฉันจะดื่ม”

อัคนีพูดด้วยน้ำเสียงมึนเมาและไม่พอใจที่เพื่อนของเขาร้องห้าม

“นี่แกเมามากแล้วนะเมียแกหนีแกก็เอาเวลาไปตามหาสิวะมาดื่มแบบนี้ทำไม”

ภูผาพูดเตือนสติชายหนุ่มว่าไม่ควรที่จะมานั่งดื่มแบบนี้เขารู้ดีว่าเพื่อนของเขาไม่ค่อยจะฟังใครเท่าไรถ้าไม่ใช่เพราะพ่อของเพื่อนเขาโทรตามให้มาดูเขาเองก็ไม่อยากจะมาเท่าไรรู้ว่าเมื่อมาแล้วก็บอกอะไรชายหนุ่มไม่ได้อยู่ดี

“แกไม่ใช่ฉันแกไม่เข้าใจหรอก”

อัคนียังเถียงภูผาข้างๆคูๆในขณะที่มือถือแก้วน้ำเมาและตาก็ยังหลับอยู่

“หื้ม...หมดสภาพ”

ภูผาเองเห็นสภาพเพื่อนของเขาแล้วถึงขนาดต้องส่ายหัวเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มไม่มีสติแล้วเขาจึงสั่งให้ลูกน้องของเขาไปส่งอัคนีที่บ้านของแอนเดรียสทันที

เช้าวันต่อมา

“นายน้อยครับทานข้าวหน่อยเถอะครับ”

“ออกไปอย่ามายุ่งกับฉัน”

อัคนีไล่อาละวาดตวาดลูกน้องของพ่อเขาจนตอนนี้ไม่มีใครเข้าหน้าติดตั้งแต่ตื่นมาเขาก็ร้องเรียกหาแต่น้ำเมาเพื่อเอามาดื่มย้อมใจ

“เออก็ดีเหมือนกันจะได้ตายๆไปซะดีแล้วที่หนูเอยเธอไปจากแกมีผัวไม่มีสมองแบบนี้ใครเค้าก็ไม่อยากมีกันหรอก”

แอนเดรียสเองได้ยินเสียงอาละวาดของลูกชายเขาตั้งแต่เช้าจนลูกน้องต่างไม่กล้าที่จะเข้าไปหาตอนนี้เขาจึงต้องมาดูอาการของลูกชายของเขาเองเมื่อเห็นสภาพของชายหนุ่มคนเป็นพ่อถึงกับต้องส่ายหัว

“พ่อจะมาซ้ำเติมผมทำไม”

อัคนีเห็นคนเป็นพ่อเดินเข้ามาหาอาการอาละวาดของเขาจึงสงบลงบ้างเล็กน้อยแต่แววตาที่เศร้าหมองและเซื่องซึมหมดหวังมันทำให้พ่อของเขาเห็นได้ชัดมาก

“ก็เพราะแกมันโง่ไง..เมียหายก็ไปตามสิวะ..มาทำตัวสำมะเลเทเมาแบบนี้คงจะเจอหรอกนะ”

แอนเดรียสไม่อยากจะเชื่อว่าปัญหาแค่นี้จะทำให้ลูกชายของเขาหมดสภาพได้เข้าใจว่ารักหญิงสาวแต่เมื่อเมียหายก็ควรที่จะตามซึ่งเป็นเรื่องที่ใครก็คิดได้แต่ลูกชายเขากลับคิดไม่ได้เขาจึงด่าชายหนุ่มเพื่อให้หายโง่เสียที

“ฮึก..ฮือๆๆๆ..ทำไมครับพ่อ..ทำไมเอยต้องทิ้งผมไปด้วยทั้งๆที่ผมรักเธอ...ผมรักเอย...ผมรักเอยพ่อได้ยินไหมผมรักเอย..”

“พอเลย..แกรักหนูเอยแกก็ไปบอกเธอสิวะมาบอกฉันหนูเอยคงจะรู้หรอกนะ...หึ...ถ้าต่อหน้าเธอแกกล้าพูดคำนี้ฉันว่าหนูเอยก็คงจะไม่ไปจากแกหรอกฉันให้คำปรึกษาแกได้เท่านี้”

แอนเดรียสถึงกับกุมขมับแทนที่ชายหนุ่มจะลงมือทำตามที่เขาบอกกลับร้องให้ใส่เขาอย่างที่ไม่อายนี่เขาไม่รู้ว่าลูกชายของเขาเอานิสัยขี้แยแบบนี้มาจากไหนแต่ยิ่งเห็นแอนเดรียสยิ่งอนาถใจ

ในใจของคนเป็นพ่ออย่างเขาเองก็อยากให้ทั้งสองพูดคุยปรับความเข้าใจกันแต่ก็ติดอยู่ที่เขาก็เห็นใจหญิงสาวเลยไม่บอกเรื่องที่หญิงสาวอยู่ที่ไหนเอาเป็นว่าเขาจะเอาใจช่วยให้ลูกชายเขาตามหาเธอเจอก็แล้วกันเขาคิดว่าเมื่อคนที่คู่กันแล้วคงไม่แคล้วกันแต่ถ้าไม่ใช่ฝืนไปก็เหนื่อยเปล่า

2วันต่อมา

08.00 น.

“ลากสังขารออกมาจากห้องได้แล้วเหรอ”

แอนเดรียสนั่งจิบกาแฟยามเช้าอยู่ที่ระเบียงหน้าบ้านเมื่อเห็นว่าลูกชายที่กำลังเฮิร์ทหนักอยู่ยอมออกมาจากห้องได้เขาถึงกับต้องลุกขึ้นมาดู

“ผมจะมาขอให้พ่อดูงานแทนผมสักระยะครับเพราะตอนนี้ผมจะต้องออกตามหาเมียผม”

ชายหนุ่มพูดกับคนเป็นพ่อด้วยสีหน้าและแววตาที่จริงจังเมื่อพูดจบก็เดินออกไปจากบ้านเพื่อเริ่มต้นการตามหาหญิงสาวอันเป็นที่รักของเขาทันทีโดยที่ไม่รอให้คนเป็นพ่อรับปากเพราะเขารู้อยู่แล้วว่าคนอย่างพ่อของเขาไม่ยอมปล่อยให้บริษัทพังแน่นอน

3วันต่อมา

อำเภอปาย จ.แม่ฮ่องสอน

06.00น.

“ตื่นแต่เช้าเลยนะคะน้องเอย”

“ต้องตื่นแต่เช้ามาซื้อขนมร้านพี่น้ำเมยนี่แหละค่ะเดี๋ยวสายแล้วหมดก็อดทานของอร่อยๆสิคะ”

เอิงเอยเองอยู่ที่นี่ได้เพียงวันที่สามก็ติดใจขนมหวานของน้ำเมยเสียแล้วคราแรกตอนที่เธอมาได้เพียงวันเดียวเธอเองเห็นบ้านของน้ำเมยอยู่ติดกับเธอเอิงเอยจึงหาเรื่องชวนหญิงสาวคุยแก้เหงาเพราะเห็นว่าน้ำเมยอยู่คนเดียวเหมือนกับเธอเมื่อคุยกันไปคุยกันมาก็ได้ความว่าน้ำเมยนั้นจะขายขนมหวานตอนเช้าเอิงเอยเลยรับปากว่าจะมาอุดหนุนแต่เมื่อมาอีกวันเธอกลับไม่ได้ทานขนมของน้ำเมยเพราะเธอออกมาสายเกินยังดีที่น้ำเมยยังเก็บขนมเอาไว้ให้เธอได้ลองชิม

เมื่อเอิงเอยได้ลองชิมขนมหวานของน้ำเมยก็ต้องเอ่ยชมไม่ขาดปากเธอไม่เคยทานขนมไทยที่ไหนอร่อยขนาดนี้เลยเธอเลยตั้งใจว่ายังไงก็ต้องตื่นมาให้ทันซื้อขนมของน้ำเมยให้ได้

“ปากหวานจังเลยนะเรา...อะนี่พี่แถมให้”

 “ขอบคุณค่ะ”

1 อาทิตย์ต่อมา

น้ำเมยเองรู้สึกเอ็นดูเอิงเอยเหมือนน้องสาวถึงจะเจอกันได้เพียงไม่กี่วันทั้งสองก็สนิทกันได้รวดเร็วมากเอิงเอยเลยอาสาที่จะมาเป็นลูกมือช่วยน้ำเมยในการทำขนมเพราะน้ำเมยเองทำขนมได้ไม่เยอะมากเพราะว่าทำคนเดียวเอิงเอยเลยอาสาที่จะมาช่วยเพื่อที่จะทำขนมขายได้เยอะๆตามคำเรียกร้องของคนที่นี่

อีกอย่างเอิงเอยเองเธอก็ว่างด้วยเพราะเธอไม่เห็นว่าแอนเดรียสจะให้เธอทำงานอะไรเลยแถมยังโอนเงินให้เธอไว้ใช้ไม่ขาดอีกต่างหากจากที่ตอนแรกเขาขอร้องให้เธอมาอยู่ที่นี่พร้อมบอกว่าจะให้เธอช่วยงานที่นี่ด้วยพอเธอเค้นถามไปถามมากลับได้คำตอบว่างานที่พ่อสามีของเธอให้เธอทำนั้นคือดูแลบ้านหลังนี้ให้ดีแค่นั้นเอง