ตอนที่21 ลาจาก

“ไม่ค่ะเอยบอกให้พีนัสซื้อมาให้เอยแล้วคุณจะไปทำงานก็ไปเถอะค่ะเอยดูแลตัวเองได้”

เป็นเวลาหลายวันแล้วที่ชายหนุ่มไม่ได้ไปทำงานเพราะเป็นห่วงหญิงสาววันนี้เขาเลยต้องเข้าไปดูงานเองสักหน่อย

อันที่จริงใจเขาอยากจะหอบงานกลับมาทำที่นี่ใจจะขาดแต่ติดอยู่ที่เขาต้องติดต่อกับบุคคลหลายคนซึ่งมันเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่เข้าบริษัท

คราแรกเขาตั้งใจว่าจะให้ลูกน้องของพ่อเขาเข้าไปดูแลแทนสักระยะหนึ่งแต่เป็นเพราะหญิงสาวพูดให้เขาฟังแทบทุกวันว่าให้เขาไปทำงานได้แล้วเพราะเธอดูแลตัวเองได้เขาจึงต้องยอมไปเพราะดูท่าที่หญิงสาวไล่เขาไปทำงานเธอคงจะเบื่อที่จะคุยกับเขาน่าดู

“งั้นพี่ไปแล้วนะ..มีอะไรโทรหาพี่ได้ตลอดรู้ไหม”

“รู้แล้วค่ะ..ไปได้แล้วค่ะเดี๋ยวสายนะคะ.”

ชายหนุ่มที่โดนหญิงสาวไล่ให้ไปทำงานท่าเดียวเขาก็ยังยืนเก้ๆกังๆอยู่ที่หน้าห้องเพราะใจเขาน่ะสิมันไม่อยากไปเอาเสียเลยจนหญิงสาวต้องพูดเตือนสติว่าถ้าเขาช้าอีกนิดเดียวคงสายเป็นแน่เขาจึงยอมออกไปแต่โดยดี

11.00 น.

ติ้งงงงงงง

“เป็นไงบ้างแก”

“กว่าจะมาเยี่ยมเพื่อนได้นะ”

เอิงเอยเปิดประตูมาเห็นหน้าเพื่อนสาวของเธอยิ้มหน้าบานยืนอยู่ที่หน้าห้องก็ทำหน้านอยใส่พีนัสเป็นการใหญ่เพราะกว่าจะมาหาเธอได้ผลัดแล้วผลัดอีก

“ก็ฉันไม่สบายแล้วก็ยุ่งๆเรื่องย้ายที่อยู่อยู่อะแกแล้วอีกอย่างพี่หมออัคเค้าก็ดูแลแกดีอยู่นี่นา...แกต้องรีบจำสามีแกให้ได้นะรู้ไหมเพราะเค้าดีกับแกขนาดนี้”

พีนัสพูดไปตามความเห็นของเธอเพราะเธอรู้สึกว่าชายหนุ่มสามีของเพื่อนเธอดูแลเพื่อนสาวของเธอเป็นอย่างดีจนใครๆต่างก็อิจฉาในความโชคดีของเพื่อนสาวเธอที่มีสามีดีขนาดนี้พร้อมเธอเองก็อยากให้เพื่อนสาวของเธอจำชายหนุ่มได้เร็วๆเช่นกันเพราะอยากให้ทั้งสองมีความสุขกันเสียที

“ใครว่าฉันจำพี่หมอไม่ได้กันล่ะ”

เอิงเอยหันมาพูดกับเพื่อนสาวของเธอด้วยสีหน้าที่จริงจัง

“แกว่าไงนะ”

พีนัสรู้สึกงงกับคำพูดของเพื่อนสาวของเธอมาก

“ก็อย่างที่ฉันพูดนั่นแหละ”

อันที่จริงเอิงเอยไม่ได้ความจำเสื่อมตั้งแต่ทีแรกแต่ด้วยความที่เธอมีความรู้เยอะเลยรู้อาการของคนที่ความจำขาดหายในเมื่อเธอเองอยากที่จะออกไปจากชีวิตของอัคนีเธอเลยใช้แผนนี้ในการที่จะไปจากเขาเพราะเธอเองยังยืนยันในความคิดดิมว่าเธอไม่อยากที่จะเจ็บกับการที่รักชายหนุ่มข้างเดียวอีกเธอ

“เฮ้ย!!!...แกทำแบบนี้ทำไมวะ”

“เพราะฉันรักพี่หมอไงแกฉันถึงไม่อยากให้ตัวเองเจ็บเพราะรักพี่หมอข้างเดียวอีก”

เอิงเอยเองตอนนี้หัวใจของเธอก็อ่อนแออยู่เหมือนกันแต่ยังไงเธอก็จะพยายามเข้มแข็งและผ่านเรื่องนี้ไปให้ได้

“แต่ที่ฉันเห็นเค้าก็ดูรักแกดีนะเว้ย”

“นั่นเป็นเพราะเขาทำตามหน้าที่ต่างหากที่ต้องดูแลฉันคำบอกรักจากปากของเขาฉันยังไม่เคยได้ยินเลยแก”

“แต่”

พีนัสเองไม่ค่อยเห็นด้วยกับความคิดของเพื่อนสาวของเธอเท่าไรถึงแม้เพื่อนของเธอจะบอกว่าสามีไม่ได้รักแต่การที่เธอเป็นคนอื่นที่ไม่มีทิฐิใดๆทำให้เธอมองออกว่าถ้าหากชายหนุ่มไม่รักก็คงไม่ทำถึงขนาดนี้หรอก

“แกไม่ต้องพูดแล้วฉันยืนยันความคิดเดิม...ต่อไปนี้จะไม่มีเอิงเอยที่อ่อนแออีกแล้วจะมีแต่เอิงเอยคนนี้ที่เข้มแข็งและอยู่คนเดียวได้”

เอิงเอยพูดด้วยสีหน้าและแววตาที่จริงจังถึงแม้ตอนนี้ในดวงตาจะมีน้ำตาคลออยู่ก็ตาม

“ในเมื่อแกคิดว่าทำแบบนี้ดีแล้วฉันก็จะไม่ขัดแกก็ได้”

พีนัสเอื้อมมือดึงเพื่อนสาวของเธอมากอดการที่เป็นเพื่อนกันมาหลายปีทำให้เธอรู้ว่าตอนนี้เพื่อนของเธอได้เข้มแข็งอย่างที่ปากพูดเลยสักนิด

หลายชั่วโมงต่อมา

หลังจากที่พีนัสกลับไปแล้วเอิงเอยก็เตรียมตัวเก็บข้าวของของเธอเท่าที่จำเป็นใส่กระเป๋าพร้อมนั่งรถไปที่บ้านของแอนเดรียสพ่อของสามีเธอทันทีเพราะเธอเห็นว่าวันนี้เป็นวันที่สะดวกที่สุดที่เธอจะไปจากสามีของเธอ

บ้านแอนเดรียส

“สวัสดีค่ะคุณพ่อ”

“หนูเอยมาถึงที่นี่มีธุระอะไรหรือเปล่า”

แอนเดรียสรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่ครั้งนั้นที่เขาไปเยี่ยมลูกสะใภ้ของเขาที่โรงพยาบาลเธอจำเขาไม่ได้แต่วันนี้เธอกลับมาที่บ้านของเขาถูกซะอย่างนั้นแต่เขาก็ไม่เอ่ยถามเรื่องที่สงสัยออกไปเมื่อเห็นว่าหญิงสาวมาโดยที่ไม่ได้บอกกล่าวกันก่อนก็น่าจะมีธุระอะไรสักอย่าง

“คือเอยมีเรื่องจะคุยกับคุณพ่อน่ะค่ะ”

หญิงสาวเปิดใจเรื่องราวทั้งหมดให้พ่อสามีของเธอฟังถึงสาเหตุที่ทำให้เธอตัดสินใจไปจากอัคนีและเรื่องที่เธอโกหกว่าเธอความจำเสื่อมด้วยและขอให้แอนเดรียสปิดเรื่องนี้เป็นความลับพร้อมทั้งบอกอีกว่าเธอไม่ได้อยากได้สมบัติอะไรทั้งนั้น

“ในเมื่อหนูเอยไม่สบายใจและอึดอัดใจที่จะอยู่กับตาอัคพ่อเองก็ไม่ว่าแต่เรื่องที่หนูเอยจะไปอยู่ที่อื่นพ่อขอให้หนูเอยไปอยู่บ้านที่พ่อซื้อไว้ให้ได้ไหมเพราะพ่อเองเป็นเพื่อนกับพ่อหนูเอยมานานถึงเราจะพึ่งเคยเจอกันแต่พ่อก็เอ็นดูหนูเหมือนลูกสาคนนึงพ่อไม่อยากให้หนูไปลำบากที่อื่นพ่อสัญญาว่าที่ที่หนูจะไปอยู่ตาอัคไม่มีทางรู้แน่นอน”

แอนเดรียสเองรู้สึกหนักใจกับคำขอของลูกสะใภ้เขาเหลือเกินใจนึงก็สงสารเอิงเอยแต่อีกใจก็สงสารลูกชายตัวเองที่เมียจะหนีอยู่แล้วยังไม่รู้ตัวแต่ในเมื่อมันเป็นเรื่องของทั้งสองคนเขาก็จะให้ทั้งสองแก้ปัญหากันเอาเอาเองก็แล้วกัน

 “ขอบคุณคุณพ่อมากนะคะที่เข้าใจหนู”

คราแรกเอิงเอยคิดว่าแอนเดรียสจะไม่ยอมเสียอีกตอนนี้เธอรู้สึกโล่งใจอย่างมากที่พ่อสามีของเธอเข้าใจพร้อมช่วยเหลือเธอเรื่องทำงานและที่อยู่อีกต่างหาก

“เอาเป็นว่าในเมื่อหนูเอยเก็บกระเป๋าออกมาแล้วเดี๋ยวพ่อจะให้คนของพ่อไปส่งที่เกาะเลยแล้วกัน”

“ค่ะคุณพ่อ” 

คอนโดXXX

20.00น.

“เอย..ทำไมเอย”

วันนี้อัคนีเคลียงานที่ค้างอยู่กองโตและคุยกับลูกค้าจนกลับช้าวันทั้งวันใจของเขาคิดถึงแต่หญิงสาวแต่ก็ต้องรีบทำงานให้เสร็จเพื่อที่วันต่อไปเขาจะได้มีเวลาอยู่ดูแลเอิงเอย

ชายหนุ่มกลับมาถึงที่คอนโดพอเปิดประตูเข้ามาก็พบกับความว่างเปล่าหญิงสาวที่เขาเฝ้าคิดถึงทั้งวันไม่ได้อยู่ในห้องข้าวของของหญิงสาวบางส่วนก็ไม่ได้อยู่ด้วยพอเดินเข้าไปที่หัวเตียงกลับพบจดหมายที่หญิงสาวเขียนเอาไว้ให้ว่าในเมื่อเธอจำอะไรไม่ได้เกี่ยวกับเขาก็ขอให้ต่างคนต่างอยู่