ตอนที่25 ดินเนอร์

“อืมม...พี่ก็หิวนะแต่เดี๋ยวพี่รอทานตอนเที่ยงก็ได้”

“ก็ดีค่ะพี่หมอทานอาหารให้ตรงเวลาดีกว่านะคะ..”

เอิงเอยนั่งอ่านหนังสือในห้องของอัคนีพร้อมเดินเล่นไปมาเพราะว่าไม่มีอะไรทำเธอขอชาหนุ่มช่วยงานแต่เขาก็ไม่ยอมให้เธอทำเธอต้องหาอะไรทำแก้เซ็งไปเรื่อยเช่นอ่านหนังสือบางครั้งเธอก็หิ้วเอาไหมพรมมานั่งถักเล่นไปเรื่อยๆ

ก๊อกๆๆๆๆ

“คุณเอยคะมีขนมจากคุณน้ำเมยส่งมาให้ค่ะ”

“ขอบคุณค่ะคุณวิ”

เอิงเอยเดินไปรับกล่องขนมจากวิภาวีเลขาของชายหนุ่มเธอเองหลังจากที่ย้ายกลับมาอยู่ที่นี่เธอก็ยังติดต่อกับน้ำเมยอยู่ตลอดถึงแม้ว่าน้ำเมยจะไม่ค่อยมีเวลาคุยกับเธอก็เถอะนี่ก็เป็นอีกครั้งที่เธอบ่นให้พี่สาวเธอฟังว่าอยากทานขนมฝีมือของน้ำเมยอีกทำให้วันนี้เธอก็ได้ทานสมใจแล้ว

“คุณน้ำเมยส่งขนมมาให้อีกแล้วเหรอเอย”

อัคนีเห็นวิภาวีส่งกล่องให้เอิงเอยเขาก็รู้ได้ทันทีว่าต้องเป็นน้ำเมยที่ส่งขนมมาให้เอิงเอยและเขาอีกเป็นแน่

“ใช่ค่ะ...พี่หมอทานไหมคะเดี๋ยวเอยใส่จานให้”

เอิงเอยเห็นสีหน้าของชายหนุ่มก็รู้ว่าเขาอยากทานขนมในกล่องเพียงใดเพราะครั้งก่อนเจ้าตัวเล่นทานเกือบหมดภายในครั้งเดียวแถมเอ่ยปากชมไม่หยุดว่าอร่อยแบบที่ไม่เคยทานแถมฝีมือแบบนี้สู้กับเชฟตามโรงแรมดังๆได้สบายอีกด้วย

“เอาสิ...พี่กำลังอยากทานของหวานอยู่พอดีเลย” 

อัคนียิ้มกริ่มที่ภรรยาของเขารู้ใจเขายิ่งนัก

“พี่หมอทานของหวานเยอะขนาดนี้ไม่กลัวเสียสุขภาพแล้วเหรอคะ”

เอิงเอยเห็นคนตรงหน้าเธอทานของหวานที่ตอนแรกมาจนเต็มกล่องตอนนี้เหลือไม่ถึงครึ่งกล่องแล้วทำให้เธออดที่จะถามไม่ได้ว่าเขาไม่กลัวเสียสุขภาพหรืออย่างไรเพราะเมื่อก่อนชายหนุ่มจะดูแลตัวเองโดยเคร่งเรื่องอาหารการกินเป็นอย่างมากเพราะเขาต้องการรักษาสุขภาพ

“ก็ขนมมันอร่อยนี่นาเอยพี่หยุดทานไม่ได้จริงๆไว้ค่อยออกกำลังกายเอาก็แล้วกัน”

ชายหนุ่มพูดพร้อมยังตักขนมเข้าปากอยู่ไม่หยุดเอิงเอยเองก็ทำได้แต่นั่งยิ้มที่สามีเธอเองดูเจริญอาหารเอาเสียเหลือเกินแต่อีกใจนึงก็นึกเป็นห่วงสุขภาพชายหนุ่มอยู่เหมือนกันเพราะหมู่นี้ดูทานเยอะผิดปกติอาจจะเป็นเพราะสามีเธอโหมงานอย่างหนักหญิงสาวคิดในใจ

“เอยครับได้เวลากลับแล้ว”

ชายหนุ่มเพ่งมองใบหน้าของภรรยาเวลาหลับอยู่ครู่หนึ่งจึงปลุกเธอเขารู้สึกว่านับวันๆหญิงสาวยิ่งน่ารักขึ้นเรื่อยๆสำหรับเขา

“อืมม..ค่ะ”

วันนี้กว่าอัคนีจะเคลียงานเสร็จก็เกือบทุ่มชายหนุ่มเก็บของเรียบร้อยแล้วจึงเดินมาปลุกคนเป็นภรรยาที่นอนหลับอยู่บนโซฟาโดยที่มือยังถือหนังสือคาอยู่วันนี้เขาว่าจะพาเธอไปทานข้าวนอกบ้านเสียหน่อยเพราะวันนี้กลับช้ากว่าจะขับรถถึงคอนโดเขาเกรงว่าหญิงสาวจะหิวอันที่จริงเขาเองรู้สึกหิวมากกว่า

ห้างXXXX

“คนกำลังเยอะเลยนะคะพี่หมอ”

“พี่จองร้านไว้แล้วเอยไม่ต้องห่วง”

“เหรอคะ...”

“ใช่ครับ...ทางนี้เลย”

เมื่อทั้งสองเดินเข้ามาภายในห้างตอนนี้คงจะเป็นเวลาเลิกงานของหลายๆคนทำให้คนมาเดินที่ห้างสรรพสินค้าเพื่อหาของทานกันเยอะหญิงสาวจึงกลัวว่าอาจจะนานกว่าเธอและเขาจะได้ทานข้าวแต่เมื่อได้ยินชายหนุ่มพูดว่าเขาได้จองร้านเอาไว้แล้วเธอถึงกับหันมองเขาด้วยสีหน้าที่รู้สึกทึ่งทีเดียวเพราะไม่คิดว่าชายหนุ่มจะจัดการได้ไวขนาดนี้เห็นว่าพึ่งพูดเมื่อก่อนออกมานี้เองว่าจะทานข้าวข้างนอกเดี๋ยวนี้เรื่องของกินเป็นเรื่องใหญ่สำหรับสามีเธอไปแล้วล่ะสิหญิงสาวนึกขำอยู่ในใจ

“ไปไหนคะพี่หมอ”

“โต้ะเราอยู่ทางนี้”

เอิงเอยรู้สึกแปลกใจที่จู่ๆชายหนุ่มก็พาเธอเดินผ่าเข้าไปในร้านอาหารทั้งๆที่โต้ะนั่งข้างนอกก็มีให้นั่งทานเธอจึงร้องถามเขาแต่ชายหนุ่มก็ยังจูงมือเธอเดินผ่าเข้ามาที่ด้านในสุดของร้าน

“โห..สวยจังเลยค่ะพี่หมอ...จัดการไวจังเลยนะคะ”

เอิงเอยเดินตามชายหนุ่มที่จูงมือเธอเดินเข้ามาด้านในก็ถึงกับเอามือปิดปากเพราะบรรยากาศด้านในสวยมากมีทั้งวิวที่สวยงามของเมืองใหญ่ไหนจะซุ้มไฟที่ทำโอบรอบโต้ะอาหารของเธออีกอีกอย่างมุมนี้มีโต้ะอาหารแค่โต้ะเดียวเธอรู้เลยว่าต้องเป็นสามีเธอทำเพื่อเซอร์ไพรซ์เธอแน่นอนจึงกระซิบข้างหูของเขาเป็นการเอ่ยแซวแก้เขินว่าเขาจัดการทุกอย่างได้ไวจริงๆ

“เพื่อภรรยาของพี่คนเดียวเลยครับ”

ชายหนุ่มเอ่ยกระซิบข้างหูของหญิงสาวกลับทำเอาหญิงสาวถึงกับหน้าแดงทำตัวไม่ถูกทั้งๆที่เธอและเขาก็คุ้นเคยกันดีอยู่แล้วแต่ก็น้อยครั้งนักที่ชายหนุ่มจะเซอร์ไพรซ์เธอแบบนี้

“ไว้ว่างๆเราหาเวลาไปเที่ยวพักผ่อนกันอีกนะเอยเพราะทริปฮันนีมูนครั้งที่แล้วมันไม่ค่อยน่าประทับใจเท่าไร”

“ค่ะ...พี่หมอเอยไปได้ทุกที่ค่ะที่มีพี่หมอไปด้วย”

“เดี๋ยวนี้ภรรยาพี่เป็นคนปากหวานตั้งแต่เมื่อไรครับ”

ทั้งสองคุยกันกระหนุงกระหนิงเหมือนคู่รักที่พึ่งจีบกันใหม่ๆอีกทั้งสองยังสวยหล่อเป็นที่น่าจับตามองอีกด้วยทำเอาคนที่นั่งทานอาหารอยู่ที่โซนข้างในที่มองผ่านทะลุกระจกมาที่วิวด้านนอกถึงกับอดอิจฉาไม่ได้แม้แต่พนักงานที่เสริฟอาหารให้กับโต๊ะของชายหนุ่มเองก็อดที่จะอมยิ้มให้กับคู่รักคู่นี้ไม่ได้มันเหมือนกับพระนางในละครที่เหมาะสมกันอย่างไงอย่างงั้น

แต่มีสายตาคู่หนึ่งที่จับจ้องมายังทั้งสองอย่างไม่หวังดีสักเท่าไรเธอคือไอรดานั่นเองตอนนี้เธอนั่งทานอยู่ที่โซนด้านในกับสามีอายุรุ่นราวคราวพ่อของเธอที่เธอต้องอยู่กันกับสามีคนนี้เพราะเธอต้องการแค่เงินกับความสุขสบายอีกอย่างเธอกับแม่ของเธอก็กลับไปอยู่บ้านของหญิงสาวไม่ได้แล้วด้วยเพราะว่าแม่ของเธอไม่ได้เอาเงินค่าสินสอดของเอิงเอยไปใช้หนี้ตามที่บอกกับเอิงเอยไว้แต่เอาไปใช้จ่ายอย่างอื่นแทนทำให้ตอนนี้บ้านหลังนั้นถูกธนาคารยึดไปเรียบร้อยแล้ว

อมราเองเมื่อรู้ว่าตัวเองจะหมดตัวจริงๆและเธอก็ยังไม่สามารถติดต่อกับเอิงเอยได้เธอจึงเครียดจนเป็นโรคประสาทเพราะยึดติดในสมบัติตอนนี้จึงต้องได้รับการรักษาอยู่ที่โรงพยาบาลจิตเวชโดยเฉพาะด้วยเหตุนี้ทำให้ไอรดายิ่งคับแค้นใจหนักเข้าไปอีก