13...แค่ตื่นขึ้นมา สบตากันสักนิด

อีกครั้งที่ทอยส์เฝ้าแต่คิดวกไปวนมา สมองของเขามันเต็มไปด้วยคำถามมากมาย...

สับสน ว้าวุ่นจนค่อยๆ ฟุบหน้าลงกับท่อนแขนของอีกฝ่าย และเผลอหลับนิ่งไปในท่านั้น...ขณะเดียวกันณดลกลับค่อยๆ หรี่ตาลืมขึ้น พอเห็นว่าเด็กหนุ่มหลับสนิทไปแล้ว เขาก็แอบยิ้ม นึกถึงคำพูดมากมายที่อีกฝ่ายพร่ำพูดสารพัดเพราะนึกว่าเขาหลับ จนกลายเป็นเจ้าชายนิทราไปแล้ว !

แบบนี้ต้องแกล้งซะให้เข็ด ถึงจะโดนยิงบาดเจ็บก็ถือว่าคุ้มเชียวล่ะ อย่างน้อยก็ทำให้ได้รู้ใจคนที่เขาแสนรักอย่างทอยส์!

ณดลบอกตัวเองในใจ แล้วปิดเปลือกตาลงอีกครั้ง หากการหลับครั้งนี้ เขาหลับตาลงอย่างสุขใจ ไร้กังวลจริงๆ

"คุณคะ...คุณคะ"

เสียงเรียกเบาๆ นั่นทำให้ทอยส์ขยับตัว พร้อมกับลืมตาขึ้นมองตามเสียงเรียกนั่น ด้วยความหวาคระแวง และพบว่าพยาบาลสาวเตรียมอุปกรณ์ในการเช็ดตัวชายหนุ่มมาครบมือ

"ได้เวลาเช็ดตัวให้คนไข้แล้วค่ะ"

"ครับ...ถ้าอย่างนั้น ผมขอตัวสักครู่ รบกวนฝากคุณพยาบาลด้วยนะครับ"

"ได้ค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ อีกไม่นานคนไข้ก็ฟื้นค่ะ”

พยาบาลสาว บอกกับทอยส์ราวกับให้กำลังใจ ขณะที่ทอยส์หมุนตัวกลับออกไปจากห้องพักฟื้นพิเศษนั่นเงียบๆ กำลังคิดว่านอกจากกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ยังควรที่จะหาซื้ออาหารไปฝากเจ้าโด่ง สุนัขตัวโปรดของณดลด้วย คิดได้เพียงเท่านั้น เขาก็ยิ้มสดใสขึ้นมาได้เพียงลำพัง

...

ภายในรั้วรอบขอบชิดติดกันระหว่างบ้านของทอยส์ กับบ้านเช่าของณดลที่อยู่ไม่ห่างจากบ้านของทอยส์มากนัก เจ้าโด่งที่ถูกปล่อยเอาไว้ลำพังหลายวัน ก็แทบจะวิ่งกระโจนเข้าใส่ พร้อมทางที่กระดิกไปมา บอกความดีอกดีใจของมัน

"รู้ดีจริงๆ นะเจ้าโด่งว่าใครเป็นมิตร ใครเป็นศัตรู มานี่เลยมา ฉันเอาของกินมาให้แกแล้ว อีกวันสองวัน เจ้านายของแกก็จะกลับบ้านได้แล้วล่ะ"

พูดกับเจ้าโด่งออกไปแล้ว ทอยส์ก็อดยิ้มขันตัวเองไม่ได้อีก เออนะคนเรา เดี๋ยวพูดคนเดียว เดี๋ยวก็พูดกับหมา สรุปแล้วนี่ทอยส์ ไร้เพื่อนขนาดนั้นเชียว!

"อ้อ กินเสร็จแล้ว แกช่วยเดินไปเป็นเพื่อนฉันที่บ้านหน่อยนะ ฉันจะกลับไปอาบน้ำ แล้วรีบกลับไปดูแลแลเจ้านายของแกต่อ บอกตรงๆ ตอนนี้ฉันยังไม่ไว้ใจใครเลย"

เจ้าโด่งฉลาดไม่ฉลาดก็คิดดูเถอะ ทั้ง ๆ ที่มันกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อยอยู่แท้ๆ แต่กลับขยับมาเสียแข้งขาเธอเป็นการรับรู้ซะงั้น ให้ทอยส์ถึงกับยกมือไปลูบหัวของมันไปมาเบาๆ ดวงตาของมันดูเศร้า มันก็คงเป็นห่วงเจ้านายของมันไม่ต่างไปจากทอยส์หรอกนะ

"ขอบใจนะ งั้นแกไปกินให้อิ่มก่อนไป"

ทอยส์ ขยับตัวไปนั่งที่ชิงช้าเล็กๆ ในสวนหน้าบ้านของณดล นี่เป็นครั้งแรกที่ทอยส์ได้เข้ามาภายในบ้าน จากที่เคยแค่เพียงผ่านไปผ่านมาเท่านั้น และเป็นครั้งแรกอีกเหมือนกันที่มีหมาตัวโตมหึมา เดินตามแทนที่จะเป็นเจ้าเหมียวตัวน้อยเหมือนในวันเก่า ที่คอยพันแข้งพันขาอยู่เสมอในวันก่อน

"ถึงบ้านฉันแล้ว เข้าไปข้างในก่อนสิโด่ง"

ทอยส์ หันไปเรียกเจ้าโด่ง แล้วก็สะดุดกึกกับอากัปกริยาของมันที่ก้มๆ เงยๆ ทำจมูกฟุดฟิตดมกองเลือดที่หน้ารั้วบ้านทอยส์นั่น ท่าทางมันดูเศร้า จนกลายเป็นหมาหงอยไปเลยทีเดียว

"โด่ง...ไม่เอาน่า นั่นมันก็แค่เลือดกองหนึ่ง เจ้านายแกปลอดภัยดี ไม่ต้องเป็นห่วงเลย"

ทอยส์ ลูบหัวของมัน ขณะที่มันทำตาปริบๆ ต่างคนต่างหงอย ก่อนที่ทอยส์จะรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ ทำเวลาสุดๆ เพื่อรีบกลับไปที่โรงพยาบาลอีกครั้ง

หากครั้งนี้ ณดลไม่ได้อยู่คนเดียว มีชายแปลกหน้าอีกคนที่นั่งอยู่ข้างเตียงคนที่หลับสนิทเหมือนเคยนั่น

"สวัสดีครับ เอ้อ !คุณ..."

"ผมเขี้ยวครับ"

"เขี้ยว"

"ผมเป็นเจ้าของบริษัททัวร์ ทริปที่คุณทอยส์เพิ่งไปมาไงครับ"

"อ๋อ งั้นคุณก็คงเป็นเพื่อนของณลนั่นเอง"

"ครับ ผมเพิ่งทราบข่าว เลยแวะมาเยี่ยมนะ เจ้าดลโชคร้ายจริง"

"ไม่โซคร้ายจนเกินไปนักหรอกครับ อีกไม่นานก็คงฟื้น"

"อะไรกันครับ อีกไม่นานคงฟื้น แต่ตอนผมมา เจ้าดลมันฟื้นแล้วนะ เพียงแต่ว่า..."

"แต่ว่าอะไรครับ !"

"มันเอ้อ...จำใครไม่ได้เลยน่ะสิครับ แม้แต่ผม"

"พูดเป็นเล่นไปครับ คุณเขี้ยว"

"ไม่เล่นนะครับ หมอมาดูอาการแล้ว เห็นบอกว่าเป็นเพราะสมองขาดเลือด อาจจะต้องอาศัยเวลาฟื้นฟูสมอง ถ้าได้ไปในที่ที่เขาประทับใจ จะช่วยให้จำอะไรขึ้นมาได้เร็วขึ้น"

เพื่อนหนุ่มของณดลยังคงพูดต่อไปเรื่อย ๆ ให้ทอยส์ถึงกับเลิกคิ้วสูงประหลาดใจ

"อะไรกันครับ เป็นไปไม่ได้หรอก ณดลต้องจำผม แล้วก็ทุกคนได้สิ”

เหมือนจะปลอบใจตัวเอง หากทอยส์กลับร้อนผ่าวที่ขอบตาขึ้นมา ก่อนที่เขี้ยวจะเสริมต่ออีกว่า...

"นี่ผม ก็เลยเตรียมรถเอาไว้แล้ว ตั้งใจว่าจะส่งเจ้าดลไปเที่ยวต่อที่เกาะ ผมว่าอาการทางสมองของมันน่าจะดีขึ้น"

เพื่อนหนุ่มของณดลอย่างเขี้ยว แทบจะเล่าเท้าความสารพัด ราวกับวางแผนการเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ให้ทอยส์ถึงกับเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ

นี่ถ้าณดลไม่หลับอยู่ล่ะก็...เธอคงได้คำตอบที่ดีกว่านี้แน่ ๆ ทีเดียว !

ตื่นขึ้นมาได้แล้วณดล บอกให้ทอยส์ชื่นใจหน่อย ว่าคุณยังจำผมได้...