Novels by รินษรา

"ถ้าคุณมั่นใจอย่างนั้น ฉันก็คงขัดใจคุณไม่ได้หรอกนะ""ดีใจจริง ถ้างั้นไปแต่งตัวเลยนะคุณ เตรียมตัวไปฉลองกันดีกว่า"ชายหนุ่มปล่อยร่างบางให้เป็นอิสระเป็นครั้งแรก ให้เธอเผลอค้อน ยิ้มขัน"เอ๊ ! คุณ ไหนว่าเงินมีเท่าไหร่ ใช้ไปก็หมดได้ คุณสอนให้ฉันประหยัดเองนะ แล้วนี่ อึกอักอะไรก็ฉลองท่าเดียว จะเรียกว่าประหยัดได้ยังไงกันคะ""ก็...ผมยังไม่ได้บอกสักคำนี่นาว่าจะชวนคุณไปดินเนอร์นอกบ้านน่ะ ก็แค่จะขวนคุณไปตลาด วันนี้ผมจะโชว์ฝีมือทำอาหารมื้ออร่อยไห้คุณทานเอง โอเคมั้ยคุณ""แน่ใจมั้ยล่ะ ว่าทานได้""ดูถูกน่าคุณ ไปเลย รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ชักช้าผมเปลี่ยนให้เอง แล้วอย่ามาอิดออดก็แล้วกัน"เหมือนจะบ่นพอได้ยินอย่างจงใจกลั่นแกล้งให้มาตาแทบโดดผลุงลงจากเตียงกว้างนั่นแทบไม่ทันเรื่องอะไรจะให้อีกฝ่ายฉวยโอกาส เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอให้โง่ล่ะ!"ไม่ต้องเลย ฉันโตแล้ว ฉันทำเองได้ย่ะ"คาสโนวาหนุ่มทิ้งตัวลงบนเดียงกว้าง หัวเราะออกมาเบาๆ อย่างมีความสุขที่ได้เย้าอีกฝ่ายให้หน้าแดง เขินอายเล่นได้อย่างนั้น...หลังเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มก็พาหญิงสาวก้าวเดินลงมาที่ลานจอดรถ หากคราวนี้ เขาไม่ได้ตรงไปที่รถยนต์หรู แต่ไปที

ก๊อก ก๊อก ก๊อก.."ใครกันนะ ขัดจังหวะชะมัด!"ชายหนุ่มหงุดหงิด ก่อนขยับตัวออกห่าง แต่ยังไม่วายหอมแก้มแถมอีกฟอด ทิ้งทวนหรือทิ้งบอมส์ก็เกินจะรู้ได้"รบกวนขอกาแฟหอมกรุ่นให้ผมสักแก้วนะ เดี๋ยวผมตามเข้าไป ขอไปรับแขกก่อน เผื่อมีธุระสำคัญ"หญิงสาวไม่ตอบ ได้แต่เดินเลี่ยงไปทางหนึ่ง ไม่ต่างจากชายหนุ่มที่ก้าวไปเปิดประตู แล้วก็เบิกตากว้างเพราะคนตรงหน้าเป็นโรส คู่หมั้นของเขา ผู้หญิงอีกคนที่ยืนหน้าบูดบึ้ง ท่าทางเกรี้ยวกราดอยู่ตรงหน้าประตูนั่น"เฮ้ย คุณ มาได้ไงเนี่ย !"หลุดปากออกไป แล้วแทบผลักประตูปิด แต่อีกฝ่ายก็ดึงดัน และแทรกตัวเข้ามาจนได้ ด้วยความโกรธแท้ๆ ที่ทำให้เกิดพลังมหาศาลขนาดนั้น"คุยกันก่อนสิคะ เป็นลูกผู้ชายก็คุยกันดีๆ อย่ามาหลบหน้าหลบตาฉันแบบนี้""ผมไม่ได้หลบ แค่ไม่อยากให้มีปัญหา !""ปัญหาอะไรเหรอคะ หรือว่า นังผู้หญิงหน้าด้านของคุณอยู่ที่นี่ด้วย""สุภาพหน่อยสิคุณ มาตาเธอเป็นเมียผม ไม่อยู่ด้วยกันที่นี่ แล้วคุณจะให้ไปอยู่ไหน คุณต่างหากโรส เลิกวุ่นวายกับชีวิตของผมสักทีได้ไหม เรื่องระหว่างเรามันจบไปแล้วนะ""จบยังไงล่ะคะ ในเมื่อฉันเป็นคู่หมั้นของคุณ""หัดยอมรับความจริงเสียทีได้มั้ยโรส มันก็แค่การ

หญิงสาวต่อสู้กับตัวเอง และกับชายหนุ่มเหนือร่าง...หากกลับรู้สึกได้ถึงอาการกระตุกเร้าเมื่อเรียวลิ้นอุ่นร้อนของอีกฝ่ายเคลื่อนไหวไล้โลม กระชับสะโพกอวบอัดของเธอเอาไว้แน่นก่อนจะแทรกตัวเองลงไปแทนที่กลีบกุหลาบสีสวยหอมรัญจวนใจของหญิงสาวที่เขาปรารถนาล้ำลึกเกินต้าน จมูกโด่งคมเฉียดไปกับร่างกายของเธอส่วนที่อ่อนไหวที่สุดอย่างยั่วเย้า ซึ่งทำให้มาตารู้สึกหายใจติดขัดขึ้นมาเสียดื้อๆ เมื่อเห็นศีรษะได้รูปของเขากำลังอยู่ในท่วงท่าที่อันตรายเช่นนั้นกรุ่นกลิ่นกายที่หญิงสาวเพิ่งอาบน้ำออกมาจนหยดน้ำพราวตรงหน้า แม้พยายามดิ้นรนขัดขืน หากไม่อาจพ้นสองแขนกำยำของชายหนุ่มที่พยายามจับตรึงเรือนร่างที่เอาแต่ดิ้นเร่าให้หยุดนิ่ง เรียวปากอุ่นร้อน ยังคงก้มลงครอบครองเรือนกายงดงามของหญิงสาวอย่างห้ามใจไม่อยู่ ต่อเมื่อร่างงามถูกปลุกเร้าด้วยเรียวลิ้นร้ายกาจ มาตาก็ไม่สามารถหยุดนิ่งงันได้เหมือนดังเดิม เธอยกสะโพกงามงอนขึ้นตอบรับเขา พร้อมสองมือน้อยจิกลงกับผ้าปูที่นอนเรียบหรูจนยับย่นไปหมด...หลังพายุสวาทจบลง...มาตาก็แทบจะพลิกตัวหนีมือชายหนุ่มที่ยังคงตามมาไล้ลูบแผ่นหลังเปลือยเปล่าของเธออย่างแผ่วเบาอ่อนโยน หากสัมผัสนั้นไม่ได้ทำให้เธอร

มาตาโมโหจนควันแทบออกหู...เธอบ่นเหยียดยาว เสียงเข้ม และดังไปถึงไหน ๆ ยกเว้นชายหนุ่มที่แทบไม่สะทกสะท้าน ดวงตาของเขาจับจ้องอยู่ที่ริมฝีปากอวบอิ่มของเธอไม่วาง ก่อนจะเผลอตัวก้มลงเบียดชิด และบดเบียดริมฝีปากลงจูบปากช่างจำนรรจาของเธออย่างลืมตัวหากครั้งนี้มันช่างเนิ่นนานราวกับชั่วกัปชั่วกัลป์ ชายหนุ่มไม่ปล่อยเวลาให้ผ่านเลย และไม่คิดจะหยุดนิ่งอยู่เพียงแค่นั้น มาตา...สาวน้อยคนนี้ ช่างทำให้หัวใจของเขากระเจิดกระเจิง จนเกินจะหยุดยั้งอะไรลงง่ายๆ ได้แล้วล่ะ"นี่คุณจะทำบ้าอะไร ปล่อยฉันนะ ไอ้โรคจิต !""งั้นมาดูกันดีกว่ามั้ย ว่าระหว่างคุณกับผม ใครจะโรคจิตไปมากกว่ากัน"ชายหนุ่มยิ้มเยาะ หลังถอนริมฝีปากออก แต่กลับโดนหญิงสาวทั้งหยิกทั้งข่วนทั้งส่งเสียงดังใส่ไม่เลิกราแบบนี้ มันต้องอบรมตัวต่อตัว จับปรับทัศนคติเสียให้เข็ด!ไม่ทันแม้เพียงจะกรีดร้องออกมาด้วยซ้ำ เมื่อฝ่ายนั้นก้มลงมาปิดปากของเธอเอาไว้แนบแน่นอีกครั้ง ครั้งนี้ เขาเบียดร่างแนบชิดไม่เว้นแม้แต่ท่อนขากำยำของเขาที่กดทับขาเรียวทั้งสองข้างของเธอเอาไว้... ภายหลังซ้อนร่างบางของเธอวางลงบนเตียง แล้วถาโถมตามลงมาอย่างรวดเร็วเกินต้าน"อย่านะพันษา..."หญิงสาวเริ

"คุณพันษา คุณทำกับโรสแบบนี้ได้ยังไง คุณมีคู่หมั้นอยู่แล้วนะ แล้วอีผู้หญิงหน้าด้านนั่น มันเป็นใครกันนะ อ๋อ คงจะเป็นนังผู้หญิงใจง่าย ที่ยืนแลกจูบกับคุณที่ลานจอดรถล่ะสินะ อย่านึกนะว่าโรสไม่รู้ ว่าคุณไปกับนังนั่น แล้วเอามันมาบังหน้าน่ะ""ก็ถ้าใช่แล้วจะทำไมล่ะยะ"ปล่อยให้ด่ามาเป็นชุดนานเกินไปแล้วล่ะ อารมณ์ยังขุ่นๆ กรุ่นๆ ค้างอยู่ตั้งแต่ที่ลานจอดนั่นแล้วผู้หญิงบ้าอะไร ไร้มารยาทชะมัด !กรี๊ดด...ด.เสียงกรีดร้องดังนำมาก่อนในคราวนี้ จนมาตาแทบเลื่อนหูโทรศัพท์ออกห่างหูของเธอไปเล็กน้อยชั่วขณะ ก่อนเสียงด่าไม่ได้ศัพท์จะตามมาอีกพะเรอเกวียน กว่าจะเว้นช่องว่างให้เธอเอื้อนเอ่ยอะไรออกมาได้อีก"นี่คุณ ขอโทษเถอะนะ บังเอิญฉันไม่ชอบเสียงก่นด่าบนโต๊ะอาหารเสียด้วย ฉันกำลังทานอาหารอยู่กับสามีสุดที่รักอย่างพันษา อีกอย่าง เรากำลังมีลูกด้วยกัน คุณเลิกคิดเพ้อเจ้อที่จะได้แต่งงานกับพันษาได้แล้ว เพราะฉันคือภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย ส่วนเธอก็แค่คู่หมั้นที่ผู้ใหญ่จับมาคู่กันเท่านั้น แค่นี้นะ ฉันจะปิดเครื่องแล้ว อาหารมาเต็มโต๊ะ น่าทานทั้งนั้นเลยนะคะพันษาขา"ประโยคท้าย ส่งสียงหวานบอกพันษาให้อีกฝ่ายได้ยิน ก่อนปิดเครื่องลง

"ตาพันษา แม่ไม่สนุกด้วยนะ นี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ แล้วเราเอาคู่หมั้นอย่างหนูโรสไปไว้ที่ไหน !""ก็ไว้ที่เดิมนั่นล่ะครับ คุณแม่ก็รู้ ผมไม่ได้รักเธอมาตั้งแต่ต้นแล้ว นี่มันเป็นการจับคลุมถุงชนชัดๆ"ต่างคนต่างไม่มีใครยอมใคร เสียงของแม่ดังแค่ไหน เสียงของลูกชายก็แทบจะดังไม่ต่างกันสักเท่าไหร่นักหรอก !"อ๋อ เหรอ งั้นกับแม่สาวคนนี้ แน่ใจเหรอว่าเพราะรัก ไม่ใช่เพราะเผลอตัวเผลอใจ สนุก สนานกันจนลืมป้องกัน ให้เด็กมันกระโดดเข้าท้องมาจับแกง่ายๆ น่ะตาพันษา""รักหรือไม่รัก ไม่สำคัญหรอกครับเวลานี้ มันสำคัญที่ว่า เด็กในท้องนั่นเป็นหลานคุณแม่และเป็นลูกของผมต่างหาก ผมมาเพื่อกราบเรียนให้คุณแม่ทราบไว้ ผมคงไม่รบกวนอยู่ที่นี่เป็นภาระคุณแม่หรอกครับ""นี่แกไม่ต้องมาปากดีเลยนะ แค่แม่ต้องแบกหน้าไปถอนหมั้นเขา ก็นับว่าเป็นภาระหนักอึ้งมากพออยู่แล้ว แม่นี่ก็เหมือนกัน ลูกเต้าเหล่าใครกันยะ อยู่ ๆ มาชุบมือเปิบแบบนี้""ลูกใครคงไม่สำคัญเหมือนกันค่ะคุณแม่ เพราะพ่อกับแม่ของหนูเสียชีวิตไปหมดแล้ว"เพราะนางขึ้นมาพาดพิงถึงบุพการีของมาตาแท้ๆ ทีเดียว หลังจากนิ่งฟังสองคนแม่ลูกถกเถียงกันไปมาอยู่นาน เธอจึงอดรนทนไม่ได้ที่จะเป็นฝ่ายพูดโพล่งข

"ถ้าคุณมั่นใจอย่างนั้น ฉันก็คงขัดใจคุณไม่ได้หรอกนะ""ดีใจจริง ถ้างั้นไปแต่งตัวเลยนะคุณ เตรียมตัวไปฉลองกันดีกว่า"ชายหนุ่มปล่อยร่างบางให้เป็นอิสระเป็นครั้งแรก ให้เธอเผลอค้อน ยิ้มขัน"เอ๊ ! คุณ ไหนว่าเงินมีเท่าไหร่ ใช้ไปก็หมดได้ คุณสอนให้ฉันประหยัดเองนะ แล้วนี่ อึกอักอะไรก็ฉลองท่าเดียว จะเรียกว่าประหยัดได้ยังไงกันคะ""ก็...ผมยังไม่ได้บอกสักคำนี่นาว่าจะชวนคุณไปดินเนอร์นอกบ้านน่ะ ก็แค่จะขวนคุณไปตลาด วันนี้ผมจะโชว์ฝีมือทำอาหารมื้ออร่อยไห้คุณทานเอง โอเคมั้ยคุณ""แน่ใจมั้ยล่ะ ว่าทานได้""ดูถูกน่าคุณ ไปเลย รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ชักช้าผมเปลี่ยนให้เอง แล้วอย่ามาอิดออดก็แล้วกัน"เหมือนจะบ่นพอได้ยินอย่างจงใจกลั่นแกล้งให้มาตาแทบโดดผลุงลงจากเตียงกว้างนั่นแทบไม่ทันเรื่องอะไรจะให้อีกฝ่ายฉวยโอกาส เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอให้โง่ล่ะ!"ไม่ต้องเลย ฉันโตแล้ว ฉันทำเองได้ย่ะ"คาสโนวาหนุ่มทิ้งตัวลงบนเดียงกว้าง หัวเราะออกมาเบาๆ อย่างมีความสุขที่ได้เย้าอีกฝ่ายให้หน้าแดง เขินอายเล่นได้อย่างนั้น...หลังเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มก็พาหญิงสาวก้าวเดินลงมาที่ลานจอดรถ หากคราวนี้ เขาไม่ได้ตรงไปที่รถยนต์หรู แต่ไปที

อีกครั้งที่ทอยส์เฝ้าแต่คิดวกไปวนมา สมองของเขามันเต็มไปด้วยคำถามมากมาย...สับสน ว้าวุ่นจนค่อยๆ ฟุบหน้าลงกับท่อนแขนของอีกฝ่าย และเผลอหลับนิ่งไปในท่านั้น...ขณะเดียวกันณดลกลับค่อยๆ หรี่ตาลืมขึ้น พอเห็นว่าเด็กหนุ่มหลับสนิทไปแล้ว เขาก็แอบยิ้ม นึกถึงคำพูดมากมายที่อีกฝ่ายพร่ำพูดสารพัดเพราะนึกว่าเขาหลับ จนกลายเป็นเจ้าชายนิทราไปแล้ว !แบบนี้ต้องแกล้งซะให้เข็ด ถึงจะโดนยิงบาดเจ็บก็ถือว่าคุ้มเชียวล่ะ อย่างน้อยก็ทำให้ได้รู้ใจคนที่เขาแสนรักอย่างทอยส์!ณดลบอกตัวเองในใจ แล้วปิดเปลือกตาลงอีกครั้ง หากการหลับครั้งนี้ เขาหลับตาลงอย่างสุขใจ ไร้กังวลจริงๆ"คุณคะ...คุณคะ"เสียงเรียกเบาๆ นั่นทำให้ทอยส์ขยับตัว พร้อมกับลืมตาขึ้นมองตามเสียงเรียกนั่น ด้วยความหวาคระแวง และพบว่าพยาบาลสาวเตรียมอุปกรณ์ในการเช็ดตัวชายหนุ่มมาครบมือ"ได้เวลาเช็ดตัวให้คนไข้แล้วค่ะ""ครับ...ถ้าอย่างนั้น ผมขอตัวสักครู่ รบกวนฝากคุณพยาบาลด้วยนะครับ""ได้ค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ อีกไม่นานคนไข้ก็ฟื้นค่ะ”พยาบาลสาว บอกกับทอยส์ราวกับให้กำลังใจ ขณะที่ทอยส์หมุนตัวกลับออกไปจากห้องพักฟื้นพิเศษนั่นเงียบๆ กำลังคิดว่านอกจากกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ยังค

"หนาวเหรอทอยส์""ก็คุณเปิดขนาดนี้ ผมคงร้อนหรอกมั้ง"ทอยส์ โวยใส่ให้ชายหนุ่มหัวเราะออกมาเบาๆ"ผมขอโทษ ก็ใครจะคิดว่าคุณขี้หนาว เห็นเมื่อคืน...เหงื่องี้โทรมตัวเชียว”"หยุดนะ หุบปากของคุณไปเลย""ก็ได้ๆ ไม่พูดก็ได้ คุณนี่ เผด็จการชะมัด โน่นก็ไม่ได้ นี่ก็ไม่ดี"ชายหนุ่มยังไม่วายบ่น แต่เห็นบ่นๆ อย่างนั้น เขาก็เอื้อมมือไปเบาแอร์ให้ในระดับหนึ่งอยู่ดี จวบจนถึงหน้าบ้านของทอยส์นั่นล่ะ ที่เขาก้าวนำลงไปก่อนเพื่อเปิดประตูรถให้ โดยไม่ทันสังเกตสักนิดว่ามีใครบางคนดับบุหรี่อย่างรวดเร็ว และบดขยี้ด้วยรองเท้าหนาๆ อย่างขัดใจเต็มทีกับภาพที่เห็นเบื้องหน้านั่น"ไงทอยส์...ท่าทางจะสำเริงสำราญกันมาน่าดูชมเลยสินะ ไปปฏิบัติธรรมถึงไหนถึงกันมาเหรอครับ"แค่เพียงวางกระเป้าใบโตของทอยส์ไว้ตรงหน้าบ้าน เพื่อรอให้เธอไขประตูรั้วเท่านั้น ที่ร่างสูงใหญ่ของใครบางคนจะโผล่พรวดออกมาจากจุดมีดอับมุมหนึ่งนั่น"พอล !""ใช่ ผมเอง ก็ยังดีนะที่คุณยังจำผมได้ ไอ้ผมก็นึกว่า คุณจะลืมไปแล้วว่าความหวานชื่นระหว่างเรามันเป็นยังไง"พอลน่าจะดื่มมาบ้างก่อนหน้านี้ ทอยส์ได้กลิ่นแอลกอฮอล์คลุ้งเมื่อเขาก้าวตรงมายังร่างบางของทอยส์ที่แทบถอยหลังไปหลายก้าว

"คุณงดงามที่สุดเลยทอยส์!"ณดลพึมพำขณะกัมลงพรมจูบไปทั่วแผ่นหลังสะท้านของอีกฝ่าย...ก่อนพลิกตัวทอยส์กลับมาเผชิญหน้าอีกครั้ง เพื่อครอบครองปากลงบนริมฝีปากอบอุ่นของทอยส์ ดื่มด่ำราวคนหิวกระหาย มือข้างหนึ่งนวดเฟ้นฐานอกเต็มไม้เต็มมืออย่างเมามัน ก่อให้เกิดความเสียวกระสันจนทอยส์แทบแหงนหน้ารับ พร้อมกอดบ่าณดลเอาไว้แน่น รู้สึกได้ถึงปลายเล็บที่จิกเข้าไปในเนื้อของเขา ก่อนเสียงร้องครวญครางด้วยความสุข จะดังแข่งกับเสียงฟ้าที่ครางครืนห่างออกไปณดล ค่อยเลื่อนใบหน้าต่ำลง หลังจากนวดเฟ้นแผงอกของอีกฝ่ายที่สะท้านสะท้อนขึ้นลง ใกล้จนได้ยินเสียงลมหายใจของเขาและทอยส์ ที่ประสานกันด้วยความซ่านเสียวเกินจะทน ก่อนทุกอย่างจะจบลงเมื่อทอยส์ถูกโอบรัดเอาไว้แน่นราวกับสุนัขติดเป้ง เนิ่นนานจนแทบลืมหายใจ !"คุณช่างน่ารักเหลือเกินครับทอยส์""อืมม์..""ขอบคุณ สำหรับความหอมหวานไปทั้งเนื้อทั้งตัวของคุณนะ ยอดรักของผม"ณดลได้แต่ครางพึมพำแทบไม่ได้ศัพท์ โอบร่างของทอยส์เอาไว้อย่างแสนรัก เมื่อแสงเทียนค่อยมอดดับลง และแสงไฟที่ดับไปอย่างยาวนานก็ยังไม่มา ห้องทั้งห้องจึงเต็มไปด้วยความมืดมิด มีเพียงเสียงลมหายใจที่หอบแรงของทั้งคู่เท่านั้นที่แท

"ฝนเบาลงหน่อยแล้ว เดี๋ยวผมไปต้มมาม่ารองท้องก่อนนะ ไม่งั้นน้ำในกระติกมันเย็นละก็ อดกันทั้งคู่แน่"หลังประโยคนั้น ณดลพยายามขยับตัวลุกขึ้น หากทอยส์เองก็ลุกตามด้วยรวดเร็ว"ผมไปด้วย ให้ผมไปช่วยคุณนะ""ทอยส์ นี่ยังกลัวอยู่อีกเหรอ""กลัวสิ หรือคุณไม่กลัว""ผมไม่กลัว เพราะผมไม่เคยสาบานกับใคร""ผมก็ไม่เคยสาบาน"เด็กหนุ่มโต้ทันควัน หากสองมือของเขาก็แทบจะโอบกอดณดลเอาไว้จากทางด้านหลังรวดเร็วหลังฟ้าดังเปรี้ยงลงมาอีกรอบ ในเวลาที่ณดลกำลังจะก้าวเดินต่อไป"ผมจะเชื่อได้มั้ยเนี่ย แค่คุณบอกไม่เคยสาบานยังเปรี้ยงปร้างลงมาถี่ขนาดนี้ ไปๆ คุณ ถ้ากลัว ตามผมมาก็ได้"ไม่ต้องเชื้อเชิญหรอก เวลานั้นทอยส์แทบไม่อยากปล่อยท่อนแขนยาวๆ ของตัวเอง ออกจากเอวของณดลอยู่แล้ว ไม่อยากห่างเขาสักนาทีเดียวเลยเหอะ !"ผมมีต้มยำกุ้ง กับบะหมี่หมูสับ คุณจะทานอะไร""อะไรก็ได้ ใส่ๆ ไปเถอะคุณ ผมไม่ได้หิวนักหรอก"คนบอกไม่หิว แทบจะมีเสียงท้องร้องจ๊อก ๆ ให้ได้ยินในท่ามกลางความมืด และเงียบชั่วขณะนั่น จนเขาเผลอยิ้มออกมา"ผมเชื่อคุณมากเลย...โอ.เค. ช่วยจุดเทียนให้ผมหน่อยนะ หรือไม่ก็แค่เอามือของคุณออกจากเอวผม แล้วมาถือเทียนให้ผมหน่อย"ทอยส์แทบละร่

"จริงๆ แล้ว บ่ายนี้เราต้องเดินทางออกจากเกาะถึงฝั่งกันนะครับ แต่มีอุปสรรคนิดหน่อยเพราะทางฝั่งรายงานมาว่า พายุจะเข้าบ่ายนี้ และเราไม่ควรออกเรือฝ่าพายุไปอย่างเด็ดขาด ค่ำคืนนี้ เราจะงดกิจกรรมสันทนาการต่างๆ เอาไว้ก่อน ขอให้ทุกท่าน พักผ่อนตามอัธยาศัยหลังอาหารมื้อเย็น ไม่ควรออกจากห้องพัก จนกว่าพายุจะสงบขอบคุณทุกท่านครับ"หลังดำน้ำขึ้นมาได้ไม่นาน เสียงประกาศตามสายไปทั่วทุกห้องพักก็ดังกระหึ่ม...บางคนกำลังเตรียมเก็บสัมภาระก็ถึงกับหยุดชะงักไปได้ทีเดียว โดยเฉพาะทอยส์ เพราะหลังเสียงประกาศก้องไม่นาน เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ให้เธอชะงักมือที่พับผ้าอยู่นั่น แล้วขยับตัวก้าวเดินไปเปิดประตูกว้างออก และพบว่าเป็นเจ้าของเสียงประกาศเมื่อครู่ก่อนนั้น"คุณณดล...""คุณเก็บของเรียบร้อยยัง""ยังครับ ก็นั่งพับเก็บอยู่ ไม่ต้องรีบแล้วไม่ใช่เหรอ ยังไงก็ยังออกจากเกาะไม่ได้นี่ คุณเพิ่งประกาศออกไป ผมได้ยินอยู่”ทอยส์ ย้อนถาม ขณะที่ชายหนุ่มถือวิสาสะเข้าไปในห้องของเธอ แถมยังช่วยพับผ้ากองโตนั่นหน้าตาเฉยอีกด้วย"คนอื่นไม่รีบก็ได้ แต่คุณไม่รีบไม่ได้ เพราะห้องคุณอยู่ใกล้ทะเลมากกว่าห้องอื่น เป็นจุดที่อันตรายที่สุด""อะไรนะครั