8...ในห้วงเวลาที่โลกนี้มีเพียงสองเรา

หญิงสาวต่อสู้กับตัวเอง และกับชายหนุ่มเหนือร่าง...

หากกลับรู้สึกได้ถึงอาการกระตุกเร้าเมื่อเรียวลิ้นอุ่นร้อนของอีกฝ่ายเคลื่อนไหวไล้โลม กระชับสะโพกอวบอัดของเธอเอาไว้แน่นก่อนจะแทรกตัวเองลงไปแทนที่กลีบกุหลาบสีสวยหอมรัญจวนใจของหญิงสาวที่เขาปรารถนาล้ำลึกเกินต้าน จมูกโด่งคมเฉียดไปกับร่างกายของเธอส่วนที่อ่อนไหวที่สุดอย่างยั่วเย้า ซึ่งทำให้มาตารู้สึกหายใจติดขัดขึ้นมาเสียดื้อๆ เมื่อเห็นศีรษะได้รูปของเขากำลังอยู่ในท่วงท่าที่อันตรายเช่นนั้น

กรุ่นกลิ่นกายที่หญิงสาวเพิ่งอาบน้ำออกมาจนหยดน้ำพราวตรงหน้า แม้พยายามดิ้นรนขัดขืน หากไม่อาจพ้นสองแขนกำยำของชายหนุ่มที่พยายามจับตรึงเรือนร่างที่เอาแต่ดิ้นเร่าให้หยุดนิ่ง เรียวปากอุ่นร้อน ยังคงก้มลงครอบครองเรือนกายงดงามของหญิงสาวอย่างห้ามใจไม่อยู่ ต่อเมื่อร่างงามถูกปลุกเร้าด้วยเรียวลิ้นร้ายกาจ มาตาก็ไม่สามารถหยุดนิ่งงันได้เหมือนดังเดิม เธอยกสะโพกงามงอนขึ้นตอบรับเขา พร้อมสองมือน้อยจิกลงกับผ้าปูที่นอนเรียบหรูจนยับย่นไปหมด...

หลังพายุสวาทจบลง...มาตาก็แทบจะพลิกตัวหนีมือชายหนุ่มที่ยังคงตามมาไล้ลูบแผ่นหลังเปลือยเปล่าของเธออย่างแผ่วเบาอ่อนโยน หากสัมผัสนั้นไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นไปกว่าเดิมเลยสักนิด

"อย่ามายุ่งกับฉันได้มั้ย ฉันไม่ควรพาคุณมาที่นี่เลย หรือความจริง เราไม่ควรรู้จักกันด้วยซ้ำ !"

"คิดอะไรอย่างนั้นมาตา คุณทำให้ผมมีความสุขมากรู้มั้ย"

"อย่ามาพูดแบบนี้นะ คุณนี่มันทุเรศที่สุดเลย"

"เอาน่ามาตา คุณอย่าคิดอะไรมากมายเลยน่า ในเมื่อเราก็จดทะเบียนสมรส เป็นคน ๆ เดียวกันแล้ว มันไม่ได้อะไรเสื่อมเสีย ผิดทำนองครองธรรมสักนิด ผัวเมียที่ไหน เขาก็ทำแบบนี้กันทุกคู่นั่นล่ะ”

"คุณไม่เสื่อมเสีย แต่ฉันเสีย ฉันเสียเกียรติ เสียความรู้สึก”

"คุณก็คิดเยอะไป ทำไมไม่คิดว่าเราต่างมีความสุข วินวินด้วยกันทั้งคู่ แค่นั้นก็จบแล้ว ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า กลับคอนโดเรากันเถอะ”

"ฉันไม่ไป ฉันจะอยู่ที่นี่"

"งั้นก็ได้ เมียว่าไง ผัวก็ว่างั้น อยู่ที่นี่ก็ดีเหมือนกัน มีคนรับใช้ไม่ขาดสาย คุณจะได้ไม่ต้องเหนื่อยทำงานบ้าน แค่เหนื่อยทำการบ้าน ทำหน้าที่ภรรยาที่แสนดีของผมนิดหน่อยก็พอแล้ว จริงมั้ย"

"คุณ..."

"พันษา ๆ คุณหัดเรียกชื่อสามีคุณให้ถูกๆ หน่อยได้มั้ยที่รัก มามะ ถ้าเหนื่อยก็นอนพักก่อน ผมขอกอดหน่อย"

"ฉันไม่..."

"ไม่อะไร กอดนิดเดียวเท่านั้น ไม่ได้ทำอะไรเสียหน่อยนี่นา"

ชายหนุ่มอิดออด ก่อนเบียดตัวแนบชิด แล้วสวมกอดเธอเอาไว้นิ่ง ๆ ให้หญิงสาวได้แค่ดิ้นรนจนเหนื่อยแล้วก็หยุดนิ่งไปเอง ลอบถอนใจ ไม่รู้จะทำยังไงกับคาสโนวาจอมวายร้ายอย่างพันษาแล้ว

...

หลายวันผ่านไปในเช้าวันหนึ่ง...

สองสาวเพกับพลอยจอดรถอยู่หน้ารั้วบ้านราวกับวังของเพื่อนสาวอย่างมาตา หันมามองหน้ากันเลิกลักเหมือนตัดสินใจ

"เอายังไงกันดี"

"ก็ลุยซิแก มากันถึงขนาดนี้แล้ว"

"แต่ไอ้มิ้นท์ มันเคยสั่งไว้ไม่ให้เรามาวุ่นวายที่บ้าน เวลามันไม่อยู่นะ"

"แล้วเพรู้ได้ไงว่าไอ้มิ้นท์ไม่อยู่ ในเมื่อเรายังไม่ได้เข้าไปดูแบบนี้ อย่าลืมสิ ตั้งแต่วันเกิด ที่เรานัดกันไปเที่ยว ไอ้มิ้นท์มันหายไปเลยนะ"

"ฉันรู้ ไม่ลืมหรอก ก็แค่ลังเลน่ะ"

"ไม่มีเวลาลังเลแล้ว แกลงไปกดกริ่งเลย อยู่อย่างนี้จะไปรู้เรื่องอะไรกันล่ะ เถียงกันอยู่สองคนแบบนี้"

"โอ.เค. ๆ ได้ เอาไงเอากันนะ"

เพเปิดประตูรถก้าวลงไปรวดเร็วอย่างตัดสินใจ ก่อนเสียงกริ่งจะดังขึ้นพร้อมกับแม่บ้านที่กึ่งวิ่งกึ่งเดินมาโผล่หน้าให้เห็น

"ฉันสองคนเป็นเพื่อนคุณมาตา ขอเข้าไปหน่อยได้มั้ย"

"คงไม่ได้หรอกค่ะ เพราะคุณมาตาไม่อยู่"

"อ้าว แล้วไปไหนล่ะ"

"ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ เห็นออกไปกับเพื่อนหนุ่มหลายวันแล้ว"

"อะไรนะ เพื่อนหนุ่ม"

"ค่ะ รู้สึกจะชื่อคุณพันษาอะไรนี่ล่ะค่ะ"

"พันษา..."

คราวนี้ทั้งสองสาวแทบประสานเสียงขึ้นมาพร้อมกัน

"แล้วเขาไปกันนานหรือยัง"

"ไปตั้งแต่เมื่อวาน หอบเสื้อผ้าไปหลายกระเป๋า น่าจะนานนะคะ กว่าจะกลับ"

"หอบเสื้อผ้าไปด้วย"

"บร๊ะเจ้า ! เอาแล้วไง นี่ใจคอจะหยิบชิ้นปลามันแซงหน้ากันเลยเหรอไอ้มิ้นท์ เป็นไปได้ไงวะ"

สองสาวหันมามองหน้า สบตากันด้วยความประหลาดใจ

"งั้นไม่เป็นไรนะคุณแม่บ้าน ขอโทษที่มารบกวน ยังไงถ้าคุณมาตากลับมา บอกให้ไทร.เพื่อนเพกับพลอยด้วยแล้วกันนะ"

"ได้ค่ะคุณ...แล้วอิฉันจะเรียนคุณหนูให้นะคะ"

"ขอบใจ...งั้นฉันไปล่ะ ไปเพ...หมดธุระแล้วก็ไปกัน เถอะ"

พลอยก้าวนำไปที่รถ ขณะที่เพรู้สึกราวกับตัวเองหมดเรี่ยวแรงเสียงั้นแหละ ทั้งงุนงงและประหลาดใจไปสารพัด เกิดอะไรขึ้นกับมาตากันแน่นะ...

…

"นี่มันจะไม่มากไปหน่อยเหรอคุณพันษา ฉันไม่ใช่นักโทษนะ ถึงได้จับมาขังไว้แต่ในคอนโดแคบ ๆ ของคุณแบบนี้ แล้วยังมือถืออีก ฉันไม่ใช่เด็กๆ คุณไม่มีสิทธิ์มายึดของของฉัน ไอ้บ้าเอ๊ย !”

"ใครว่า ผมมีสิทธิ์โดยชอบของความเป็นสามีไง หรือคุณไม่เชื่อ ผมจะได้พิสูจน์ให้ดู"

"มะ ไม่ต้องเลยคุณ ไปให้พ้นเลยไป คนบ้า"

"ไล่จริ๊ง เดี๋ยวผมไปจริง ๆ อย่ามาร้องหาหงิง ๆ บ่นคิดถึงแล้วกัน"

ชายหนุ่ม จงใจยั่วหญิงสาวเต็มที่ แน่ล่ะ ตั้งแต่รู้จักกันมา ยิ่งได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น พันษายอมใจเลยเรื่องได้ยั่วโมโหมาตาให้สิ้นฤทธิ์ลงไปข้างหนึ่งนี่

"อีกอย่างหนึ่ง ผมไม่ได้กักขังหน่วงเหนี่ยวคุณเสียหน่อย ก็แค่อยากให้คุณเปลี่ยนมือถือใหม่ เปลี่ยนอะไรไรใหม่ๆ บ้าง ก็เท่านั้น เอายังงี้ ถ้าคุณไม่เชื่อว่าผมหวังดีกับคุณจริงๆ ละก็...เราไปฮันนีมูนกันดีกว่า"

"ฮันนีมูน !"

หญิงสาวทวนคำ หนักขึ้นไปอีกมั้ยล่ะ แค่อยู่ในคอนโด ก็แทบไม่รู้จะหนีไปทางไหนได้แล้ว ยังต้องไปฮันนีมูนกันสองต่อสองอีกเหรอ

"ถูก ไปประเทศไหนกันดี ผมพาคุณไปได้หมด"

"ฉันไม่อยากไป"

"แต่คุณต้องไป ลูกเราจะได้สดใส แข็งแรงยังไงล่ะ"

"เอ๊ะ คุณ ฉันไม่ได้ท้องนะ"

"แต่ก่อนน่ะไม่ใช่ แต่ตอนนี้รู้ได้ไงว่ายังไม่ได้ท้อง ป่านนี้ไอ้ตัวน้อยๆ คงกระโดดเข้าท้องคุณตอนไหนไม่รู้แล้ว"

หญิงสาวรู้สึกใบหน้าร้อนผ่าว วูบวาบไปทั้งร่างจนต้องเสเดินหนีเขาไปอีกทาง แต่คอนโดของชายหนุ่มจะหรูแค่ไหน ก็เล็กกว่าคฤหาสน์หลังใหญ่ของเธออยู่ดีนั่นล่ะ จะหนีไปไหนได้นะแบบนี้ บ้าจริง !

"เขินเหรอคุณ"

นั่นไง เขาตามมาแนบชิด โอบกอดเธอไว้จากทางด้านหลัง จะดิ้นรนอย่างไรก็ไม่ปล่อยเธอง่าย ๆ เสียด้วย

"อื้อ คุณอย่าขี้โกงสิ"

"ผมไม่ได้ขี้โกง ก็แค่อยากอยู่ใกล้ๆ เมียเท่านั้นเอง"

เขารีบบอกพร้อมก้มลงจูบเบาๆ ที่ซอกคอของเธอ ก่อนเสียงเคาะประตูถี่เร็วจะรัวขึ้นก่อนราวกับปืนกลก็ไม่ปาน