1...คืนวันเกิด (เหตุ) ของฉัน

มาตา พยายามทบทวน...

สภาพที่เห็นอยู่เบื้องหน้าเธอในขณะนี้ มันช่างน่าเวียนหัวมากกว่าจะน่าสนุก

และมันก็ทำให้มาตายืนอึ้งอยู่หน้าผับ กับแสงไฟวูบวาบหลากสีที่แวบวาบเข้าตาเป็นระยะๆ นั่น แล้วแทบถอนใจหนัก

ไม่รู้อารมณ์ไหนจริงๆ  ที่ดลใจให้เพื่อนๆ ของเธอเลือกพาเธอมาฉลองวันเกิดภายในผับแบบนี้ แทนที่จะไปนั่งฟังเพลงเพลินๆ เบาๆ ในร้านอาหารที่ไหนสักแห่ง เพราะจะว่าไปแล้วมาตาไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เอาเสียเลย มันช่างวุ่นวาย คราคร่ำมากมายไปด้วยผู้คนเสียจนน่าปวดเศียรเวียนเกล้าเสียจริง

เฮ้อ ! แถมไอ้ตัวคนนัดหมายก็ยังไม่โผล่หัวมาถึงอีกต่างหาก ไม่ว่าจะพยายามโทร.ไปตามกี่รอบๆ ก็ว่าใกล้ถึงแล้วๆ อยู่นั่น ทิ้งให้เธอยืนคว้างพิงรถหรูของตัวเองที่ลานจอออย่างขัดใจ !

บ้าชะมัดเลย !

อดบ่นกับตัวเองเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ไม่ได้ หลังเก็บโทรศัพท์มือถือเข้ากระเป๋า เพราะเปิดไลน์เล่นจนเบื่อไปแล้ว และก่อนที่มาตาจะคิดทำอะไรต่อไป เสียงฝีเท้าคนวิ่งตรงมา ก็แทบทำให้เธอเงยหน้าขึ้นมองตามสัญชาตญาณด้วยความตกใจ และดูจะยิ่งตกใจไปยิ่งกว่า เมื่อจู่ ๆ ชายหนุ่มที่วิ่งมารวดเร็วนั่นตรงดิ่งมาหยุดนิ่งที่เธอแล้วรวบตัวเธอเอาไว้รวดเร็วจนแทบตั้งตัวไม่ทัน

"เฮ้ย...อะไรกันคุณ  !”

"ช่วยผมหน่อยนะ ผมขอร้อง"

"ช่วยอะไร ดะ...เดี๋ยว อุ๊บ !"

พูดยังไม่ทันขาดคำ ไม่ทันรู้เรื่องใด ชายหนุ่มที่รวบร่างเธอเอาไว้ ก็แทบก้มลงปิดปากเธอไว้ด้วยริมฝีปากอบอุ่นของเขารวดเร็วจนเธอได้แต่ดิ้นรนขลุกขลักแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ แทบทูตาเหลือกกับเหตุการณ์ไม่คาดฝันนั่น ก่อนที่หญิงสาวอีกคนจะวิ่งตามมา แล้วมองภาพของเธอ และชายหนุ่มอีกคนแบบผ่านๆ แล้วส่ายหน้า ท่าทางหัวเสีย

"หายไปไหนนะเร็วจริง แล้วแม่นี่ก็ทุเรศชะมัด จะไปจูบกันให้มันลับหูลับตาคนหน่อยก็ไม่ได้ ทุเรศ  !"

ได้ยินชัดเต็มสองหูจนอยากจะเถียงออกไปใจแทบชาดแต่ก็ไม่สามารถทำได้ เพราะชายแปลกหน้านั่นยังบดเบียดริมฝีปากเธอแนบชิดอยู่เช่นนั้น นานราวชั่วกัปกัลป์ กว่าที่เขาจะถอนริมฝีปากออก ให้เธอหลุดพันจากอ้อมแขน พันธนาการที่รัดรึงนั่นมาได้ ราวกับหลุดจากเงื้อมเงามัจจุราช และมันก็ทำให้เธอโกรธจนเลือดขึ้นหน้า ถึงกับเงื้อมมือขึ้น สะบัดลงไปบนใบหน้าของชายหนุ่มอย่างแรง

เพี๊ยะ !

เสียงฝ่ามือของเธอกระทบใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างแรงก่อนที่เขาจะทันเอื้อนเอ่ยอะไรออกมา ตามด้วยเสียงกรีดร้องใส่หน้าชายหนุ่ม ให้เขาแสบแก้วหูไปหมด

"ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต ไอ้จิตทราม คนผีเปรต !"

"ผมขอโทษ"

ชายหนุ่ม แทบยกมือขึ้นอุดหู แต่เขาก็ได้ยินทุกเสียงตะเบ็งก่นด่าของหญิงสาว แต่ก็แน่ล่ะ...แม้จะโดนฝ่ายหญิงด่ากลับมาเป็นชุด หลังตบหน้าเขาฉาดใหญ่ ทากถึงอย่างนั้นชายหนุ่มอย่างพันษาก็ไม่ได้รู้สึกโกรธเธอสักนิด เขาลุแก่โทษ และรู้สึกผิด แต่มันเป็นเรื่องสุดวิสัยจริงๆ นี่นา

"ผมจำเป็นจริง ๆ"

"จำเป็นบ้าอะไร จำเป็นต้องมาจูบฉันเนี่ยนะ ปัญญาอ่อนรึเปล่า"

"ไม่ ไม่ใช่อย่างนั้นคุณ คือ...ผมหนีคู่หมั้นน่ะ ถ้าไม่ใช้วิธีนี้ เธอคงจับผมได้แน่"

"หนีคู่หมั้น อ้อ !  คงจะเป็นแม่สาวคนตะกี้ ที่มายืนด่าฉันก่อนสะบัดหน้าพรืดไปใช่มั้ย นี่คุณ...ขอด่าหน่อยเถอะ ปัญญาอ่อนทั้งคู่เลยมั้ย ฉันต้องมาโดนจูบฟรี โดนด่าฟรี แล้วยังจะอะไรอีก"

"โอ.เค. ๆ งั้นผมไม่จูบคุณฟรีๆ ก็ได้นะ คุณต้องการให้ผมชดใช้ค่าเสียหายเท่าไหร่ก็ว่ามาเลย"

"ฮึ..."

มาตาสะบัดหน้าพรืด เชิดหน้าอย่างทระนง

"ฉันไม่ใช่ผู้หญิงขายตัวนะ จะได้รับเงินแลกจูบไร้สาระน่ะ ทุเรศ ไปให้ไกลๆ ฉันเลยไป"

"โอ.เค. ผมไปก็ได้ นึกว่าอยากจ่ายนักเหรอ กะไอ้จูบจืดชืดเมื่อตะกี้ของคุณน่ะ"

พยายามระงับความโกรธไว้เต็มที่แล้ว แต่ถึงตอนนี้พันษาเริ่มฉุน เขารู้ว่าเขาผิด แต่เขาก็ขอโทษเธอไปแล้วนี่นา จะโวยวายเป็นป้าแก่ๆ อะไรนักหนาก็ไม่รู้สิน่า แล้วนี่เธอก็มาเที่ยวผับ สาวเริงราตรีที่ไหน จะมากลัวจูบกะอีแค่จูบนิดๆ หน่อยๆ แบบนี้ จะมาคุยว่าเวอร์จิ้น เขาก็คงไม่หลงเชื่อง่ายๆ อยู่ดี

ท่าทางคงอยากโก่งค่าตัวเสียละมากกว่า !

"ไอ้...ไอ้เวรเอ๊ย  !"

ยังหรอก มาตายังหลุดสบถออกมาอีกคำ พร้อมกับถอดรองเท้าส้นสูงของตัวเองเหวี่ยงตามหลังอีกฝ่ายไปอย่างรวดเร็ว ซึ่งนับว่ายังโชคดี ที่เขาไหวตัวทัน ทำให้หลบวูบพ้นจากรองเท้าที่ลอยข้ามไหล่ไปตกปุ๊ลงตรงหน้าของกลุ่มเพื่อนสาวของมาตาพอดิบพอดี

"เฮ้ย ไรวะ ไอ้คุณมาตา แค่พวกฉันมาช้าแค่นี้ ถึงกับขว้างรองเท้าใส่หน้ากันเลย ใส่อารมณ์มากไปรึเปล่าเนี่ย"

"สงสัยเพื่อนคุณ จะเจอศึกวันแดงเดือดมั้งครับ"

นั่นไง คนอะไร กวนประสาทได้สุดๆ ขนาดหลบรองเท้าทันเดินเลยเธอไปไกล แต่ยังไม่วายตอบโต้แทนเธอ พร้อมกับหันมายักคิ้วแผล็บให้อีกต่างหาก

มาตาแทบกรี๊ดใส่ให้ได้ทีเดียว ถ้าไม่เกรงใจเพื่อนสาวของเธอที่หยิบรองเท้ามาวางลงให้ตรงหน้านั่น

"แก...ศึกวันแดงเดือดจริงๆ เหรอวะไอ้มิ้นท์"

"จะบ้าเหรอ ไอ้บ้านั่นมันเพี้ยน จะไปสนใจทำไม"

"ไอ้บ้านั่น  !" 

เพื่อนอีกคนย้ำเสียงเข้ม ราวกับไม่เชื่อหูตัวเองว่าเพื่อนรักของเธออย่างมาตาจะไปเรียกจิกหัวหนุ่มมาดแมนสุดหล่อที่เพิ่งลับหายเข้าไปในท่ามกลางฝูงชนในผับได้อย่างนั้น

"เฮ้ย ไอ้ที่เพิ่งเดินเข้าผับไปนั่น ไฮโซเจ้าถิ่นละแวกนี้เลยนะแก เขาชื่อพันษา"

"จะพันษา หรือหมื่นษา ฉันก็ไม่สน ฉันไม่ได้อยากมาที่นี่แต่แรกแล้วด้วย พวกแกก็รู้ ฉันไม่ชอบเที่ยวผับ ไม่ชอบ ๆ ๆ โว้ย !"

"ก็เออ พวกฉันก็รู้ แต่นี่มันวันเกิดแกนะไอ้มิ้นท์ พวกฉันก็อยากจะพาแกมาปล่อยแก่มั่งสิ ใจคอจะเอาแต่ไปฟังเพลงเบาๆ เราต้องรู้จักปฏิวัติตัวเองบ้าง อย่างน้อยต่อให้ไม่มีใครมอง แต่เราก็ยังเชิดหน้าได้อย่างทระนง จริงมั้ยแก"

"โห ! นี่แน่ใจนะว่าเป็นความปรารถนาดี ไม่ได้หลอกด่าฉันอยู่เนี่ย"

"โอย ใครจะไปหลอกด่าเพื่อนได้ลงคอ ไม่เอาล่ะ ไปๆ เสียเวลารอพวกฉันนานเกินไปล่ะ เราเข้าไปสนุกกันดีกว่า"

เพื่อนสาวรีบสรุปก่อนกอดคอเพื่อนเข้าไปในผับนั่นรวดเร็ว โดยไม่ทันสังเกตหรอกว่า มีสายตาคู่หนึ่งที่เฝ้ามองกลุ่มของเธออยู่จากโต๊ะเล็กๆ มุมหนึ่งนั่น...

"เฮ้ย พันษา มองอะไรอยู่วะ ตาแทบไม่กะพริบเชียว สาวไหนเหรอ ที่วันนี้ถูกตาต้องใจท่านประธานหนุ่มของเราเป็นพิเศษน่ะ"

เพื่อนหนุ่มถามพันษาที่มองนิ่งไปที่ประตูทางเข้าผับ โดยมีกลุ่มสาวๆ สามสี่คนก้าวตามๆ กันเข้ามา

"เปล่า ฉันก็มองเรื่อยเปื่อย นายอย่ามาหาเรื่องได้มั้ย คนยิ่งเครียดๆ อยู่"

"เครียดอะไรอีกวะ สาวๆ รุมยังกะฝูงผึ้ง คุณคาสโนวาตัวพ่อ"

"คาสโนวาบ้าบอะไร ต้องมาวิ่งหนียายโรส จนประสาทจะเสียแบบนี้"

"ฮ่า ๆ ๆ ก็แล้วจะหนีทำไมให้เหนื่อยวะ ก็วิ่งสู้ฟัดไปเลย นั่นน่ะ คู่หมั้นตัวจริงของนายไม่ใช่เหรอพันษา"

"ก็เพราะเป็นคู่หมั้นไงถึงต้องวิ่งหนี นายก็รู้ ฉันไม่ได้อยากหมั้นกับยายโรสนั่นเสียหน่อย พ่อกับแม่ก็อะไรไม่รู้ เดี๋ยวจะให้หมั้น เดี๋ยวจะให้แต่ง แม่นั่นก็ได้ใจ ตามฉันติดแจ แทบจะขังไว้ได้เลยมั้ง"

"ก็เค้าอยากแต่งก็แต่งไปสิว้า จะยากอะไร"

"แต่ฉันยังใช้ชีวิตโสดไม่คุ้ม จ้างให้ก็ไม่แต่ง ยิ่งตามแบบนี้นะ จะแกล้งกั๊กเสียให้เข็ดเลย"