11...ความรักเพิ่งเริ่มต้น

"คุณงดงามที่สุดเลยทอยส์!"

ณดลพึมพำขณะกัมลงพรมจูบไปทั่วแผ่นหลังสะท้านของอีกฝ่าย...

ก่อนพลิกตัวทอยส์กลับมาเผชิญหน้าอีกครั้ง เพื่อครอบครองปากลงบนริมฝีปากอบอุ่นของทอยส์ ดื่มด่ำราวคนหิวกระหาย มือข้างหนึ่งนวดเฟ้นฐานอกเต็มไม้เต็มมืออย่างเมามัน ก่อให้เกิดความเสียวกระสันจนทอยส์แทบแหงนหน้ารับ พร้อมกอดบ่าณดลเอาไว้แน่น รู้สึกได้ถึงปลายเล็บที่จิกเข้าไปในเนื้อของเขา ก่อนเสียงร้องครวญครางด้วยความสุข จะดังแข่งกับเสียงฟ้าที่ครางครืนห่างออกไป

ณดล ค่อยเลื่อนใบหน้าต่ำลง หลังจากนวดเฟ้นแผงอกของอีกฝ่ายที่สะท้านสะท้อนขึ้นลง ใกล้จนได้ยินเสียงลมหายใจของเขาและทอยส์ ที่ประสานกันด้วยความซ่านเสียวเกินจะทน ก่อนทุกอย่างจะจบลงเมื่อทอยส์ถูกโอบรัดเอาไว้แน่นราวกับสุนัขติดเป้ง เนิ่นนานจนแทบลืมหายใจ !

"คุณช่างน่ารักเหลือเกินครับทอยส์"

"อืมม์.."

"ขอบคุณ สำหรับความหอมหวานไปทั้งเนื้อทั้งตัวของคุณนะ ยอดรักของผม"

ณดลได้แต่ครางพึมพำแทบไม่ได้ศัพท์ โอบร่างของทอยส์เอาไว้อย่างแสนรัก เมื่อแสงเทียนค่อยมอดดับลง และแสงไฟที่ดับไปอย่างยาวนานก็ยังไม่มา ห้องทั้งห้องจึงเต็มไปด้วยความมืดมิด มีเพียงเสียงลมหายใจที่หอบแรงของทั้งคู่เท่านั้นที่แทบจะประสานกันเป็นเสียงเดียว

"โอว...ณดล"

อารมณ์ฟีโรโมนท่วมท้น อารมณ์รักของอัลฟ่าหนุ่มอย่างณดลก็เกินกว่าจะยับยั้งเอาไว้ได้ บทพิสวาสในค่ำคืนนั้น เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ท่ามกลางเสียงกระเส่า หายใจถี่รัวขณะปลายลิ้นของณดล ดุนดันสู่ภายในช่องทางรักของทอยส์ ตวัดดูดเม้มหนักหน่วง ทะลุทะลวงด้วยแท่งมหัศจรรย์ที่แล่นผ่าน กอดกระชับแนบแน่น ด้วยกายกำยำของชายที่มัดกล้ามแข็งแรงเป็นมัดๆ บ่งบอกถึงการออกกำลังกายอยู่เป็นประจำ รับกับกล้ามเนื้อตามท่อนแขน เอวคอดหน้าท้องแกร่ง กับขาแข็งแรง สมส่วนราวกับประติมากรรมชิ้นเอกของโลก ทุกส่วนที่หลอมรวมความเป็นอาร์ติส อย่างณดล ที่ทอยส์ต้องยอมรับ ว่าเขาหลงรักวายร้ายอย่างณดลเต็มหัวใจไปแล้ว

"คุณณดลครับ คือผม...”

"ผมอะไร ไม่เห็นมีอะไรน่าอายเลยครับ ทอยส์ออกน่ารักน่ากอดไปทั้งเนื้อทั้งตัวแบบนี้ ผมรักทอยส์นะ ไม่ว่าคุณจะรักผมหรือไม่ก็ตาม"

อีกครั้งที่เขาถาโถมลงมาบนร่างกายอันเปลือยเปล่าของทอยส์ ด้วยดวงตาพราวระยับ รวบร่างบางนั่นเข้าสู่อ้อมแขนเพื่อบรรเลงเพลงรักที่ค้างคาเอาไว้ให้จบ แน่ล่ะ...มันเป็นความหวานชื่นอย่างที่ทอยส์เองไม่เคยรู้สึกมาก่อนเลยในชีวิต แม้แต่กับพอล ที่คบหากันมาตั้งแต่วัยเรียนก็ตาม

ในค่ำคืนแห่งความสนิทเสน่หา...

ทอยส์ได้แต่บอกตัวเองว่า ความหวานชื่นนั้นจะอยู่ในหัวใจของเขาตลอดไป...ไม่มีคำพูดใดๆ หลังจากแสงเทียนส่องสว่างค่อยมอดดับลงทีละดวง หากไฟพิศวาสที่สะสมแต้มไว้ในหัวใจระหว่างณดลและทอยส์ต่างหาก ที่กลับลุกโชน สว่างไสวขึ้นอย่างไม่วันมอดดับ และไม่มีใครทัดทานใครเอาไว้ได้ ต่างปล่อยตัวปล่อยใจไปตามครรลองของธรรมชาติ ราวกับคลื่นที่ถาโถมเข้าหาฝั่งเป็นจังหวะ ราบเรียบ และสม่ำเสมอไม่เคยเปลี่ยนแปลงตามกฎเกณฑ์แห่งความเป็นไปของมัน !

...

เช้าวันรุ่งขึ้น...

กระเป๋าสัมภาระที่วางเรียงรายถูกส่งขึ้นสู่รถทัวร์คันสวยหรู ที่ลุงเวกมาจอดรอรับแต่เข้าตรู่อีกครั้งอย่างรู้เวลา และเหมือนเคยที่ทอยส์จะก้าวขึ้นรถเป็นคนสุดท้ายด้วยหัวใจที่ว้าวุ่น และหวั่นไหว เมื่อสองมือของณดลเอื้อมมารับกระเป๋าเสื้อผ้าไป

"มา...ให้ผมช่วยครับทอยส์ !"

ไม่มีคำตอบใดๆ เหมือนเมื่อวันที่เดินทางมา นอกจากยื่นส่งกระเป๋าให้กับณดล ก่อนที่ทอยส์จะก้าวขึ้นไปนั่งลงตรงที่เดิมนั่น และนั่งเงียบเหม่อมองไปนอกหน้าต่างรถ โดยไม่เอื้อนเอ่ยอะไรอีกเลย ต่อเมื่อณดลหันกลับไปมอง ก็พบว่าทอยส์หลับตาลงแล้ว ไม่ต่างไปจากลูกทัวร์คนอื่นๆ เพียงเท่านั้น ณดล ก็เผลอถอนใจหนักขึ้นมาลำพัง

แน่ล่ะ...ความสัมพันธ์อันหวานชื่นจบลง หากความรักเพิ่งจะเริ่มต้น ณดลบอกตัวเองว่า ไม่มีวันเสียล่ะ ที่เขาจะทำให้มันจบลงด้วยสองมือของเขา เขาจะทำให้ทอยส์เห็นว่าเขาไม่มีใครข้างกาย นอกจากทอยส์เพียงคนเดียวเท่านั้นนับจากวันนี้ !

และนั่นเองที่ทำให้เขาแทบจะยกกระเป๋าเสื้อผ้าของทอยส์ไปใส่ไว้หลังรถเขา โดยไม่ยอมฟังคำทัดทานของอีกฝ่าย เมื่อรถของคณะทัวร์กลับถึงจุดหมายปลายทางโดยสวัสดิภาพแล้วนั่น

"นี่คุณ...ผมมาเอง ผมก็กลับเองได้ ผมไม่หลงทางง่ายๆ หรอกนะ ผมไม่ใช่เด็ก !"

"ก็ถ้าไม่ใช่เด็ก ก็เลิกงอแงง่อนแง่นกับผมเสียทีสิทอยส์ ในเมื่อบ้านเราก็อยู่ทางเดียวกัน แล้วคุณจะเสียค่าแท็กซี่ไปทำไมให้เปลือง"

"ก็ถ้าเสียแล้วมันสบายใจ ผมก็ขอนั่งแท็กซี่ดีกว่าไง"

"คุณสบายใจ แต่ผมไม่ได้สบายใจไปกับคุณด้วยนี่ ไม่รู้ล่ะ ไปขึ้นรถได้แล้ว ห้ามเถียง ไม่อย่างนั้นผมจะอุ้มคุณไปไปใส่รถ อวดสายตาชาวโลกเดี๋ยวนี้แหละ"

สายตาคมกริบของวายร้ายอย่างณดล บอกว่าเอาจริงไม่แพ้น้ำเสียงเข้มๆ นั่น...

ท้ายที่สุดแล้วเมื่อทำอะไรไม่ได้ ทอยส์ก็จำต้องก้าวเดินลงเท้าหนักอย่างโกรธ ๆ ไปนั่งในรถของเขา ให้อีกฝ่ายก้าวตามไปติดเครื่องรถ เปิดแอร์เย็นฉ่ำ แถมเปิดเพลงเบาๆ ฟังไปด้วย หากเพียงหันไปอีกที เขาก็พบว่าทอยส์นั่งห่อไหล่เข้าหากันไปแล้ว