6...คือทอยส์ คนนี้ล่ะใช่เลย

ทำเลดีจัง!

ทอยส์ บอกกับตัวเอง เมื่อก้าวมาหยุดยืนอยู่หน้าห้องพัก และพบว่าห้องพักนั้นอยู่ริมสุด และด้านหน้าติดทะเล ด้านหลังติดภูเขา อากาศดียิ่งกว่าตอนยืนอยู่หน้าท่าเทียบเรือไม่รู้กี่เท่า...แต่จะดีกว่านี้ ถ้าทอยส์ได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้สบายตัว แล้วเดินไปชมภาพตะวันตกทะเลในยามใกล้ค่ำ

ก่อนมาห้องพัก เสียงของณดล ประกาศกับกรุ๊ปทัวร์อีกว่า ทุกคนต่างมีเวลาก่อนค่ำ ในการพักผ่อนตามอัธยาศัย ก่อนไปรวมตัวเพื่อรับประทานอาหาร และสันทนาการก่อกองไฟริมทะเลร่วมกันอีกครั้งในค่ำคืนนั้น พร้อมการแสดงโชว์อีกมากมาย เรียกว่ามากับทริปนี้แล้วไม่เสียหลาย ถือว่าคุ้มค่าทีเดียว ทอยส์บอกกับตัวเองก่อนเปิดประตูเข้าไป อดนึกถึงคำขู่ของขายหนุ่มที่ตะโกนไล่หลังมาไม่ได้

"ระวังผีจะหลอกเอา"

คนบ้า รู้ว่าอยู่คนเดียว ยังจะมาขู่กันอีกแน่ะ !

บ่นไปงั้น เพราะทำอะไรไม่ได้ นอกจากเปิดม่านรับแสงให้ผ่านเข้ามา เปิดเครื่องปรับ อากาศเบาๆ แล้วคว้าเสื้อคลุมอาบน้ำมาสวมก่อนลับหายเข้าห้องน้ำไป

อาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว...หากยังไม่ทันก้าวพันประตูห้องน้ำออกมาดีหรอก ที่เสียงกุกกักดังจากด้านหลังห้องจะดังขึ้น ทอยส์เพียงแต่เลิกคิ้วสูง ไม่กล้าหันกลับไปมอง ได้แต่เดินหน้าอย่างเดียวไปนั่งลงลงบนเตียงกว้างนั่นแล้วเช็ดผมต่อไป หากเสียงสุนัขที่พากันเห่าหอนขานรับกันแต่หัววันนี่สิ ที่ทำให้ทอยส์อดหวาดระแวงไม่ได้

ไอ้หมาทะเลเอ๊ย จะมาเห่าหอนอะไรเอาตอนอยู่คนเดียวแบบนี้ฟร๊ะ !

บ่นไม่ทันขาดคำ เสียงไฟกระชากพรึ่บ แอร์ดับสนิทก่อนทุกอย่างจะจมอยู่ในท่ามกลางความมืดมิด พร้อมกับเสียงสุนัขเห่าหอนที่เหมือนจะดังขึ้นอีก จนทอยส์ถึงกับพุ่งพรวดเดียวถึงประตู เปิดมันกว้างออกเพื่อจะดูว่าเกิดอะไรขึ้นภายนอก กับบ้านพักใกล้เคียงบ้าง หากมันช่างเป็นเวลาเดียวกับที่ชายหนุ่มอย่างณดล ยืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่ด้านหน้า เตรียมจะเคาะประตูอยู่พอดี เพียงประตูเปิดออกรวดเร็ว โดยไม่ทันตั้งตัว ณดลก็แทบถาโถมตามประตูบานนั้นเข้าไป

สภาพกลายเป็นเซถลาไปหาร่างสูงเพรียวของทอยส์ที่ยืนหน้าตาตื่นอยู่ หลังจากนั้นทั้งคู่ก็แทบจะนอนกองรวมอยู่ด้วยกันบนพื้นพรมภายในห้องพัก ให้ใบหน้าของณคล แนบชิดกับใบหน้าละมุนของทอยส์โดยไม่ทันตั้งตัว

ปลายจมูกที่สัมผัสโดนแก้มนุ่มหอมนั่นยังไม่เท่ากับริมฝีปากหนาอบอุ่นของณดลที่ประกบกับริมฝีปากบางช่างเจรจาของทอยส์ ใกล้แสนใกล้ จนได้ยินแม้เสียงลมหายใจของกันและกัน และนั่นเองที่ทำให้ณดลเองก็แทบยั้งอารมณ์ปรารถนาอันลึกเร้นในหัวใจตัวเองเอาไว้ไม่ได้

"ผมขอโทษจริงๆ ทอยส์ ผมแค่เป็นห่วงคุณ เพราะห้องพักของคุณไกลกว่าเพื่อนน่ะ ถ้าคุณไม่เป็นไรแล้ว ผมก็ขอตัวก่อน ถ้าคุณแต่งตัวเสร็จ ตามไปทานอาหารด้วยกันนะครับ"

"เอ้อ ครับ ขอบคุณนะ สำหรับความห่วงใย"

"ครับ"

ณดล รีบปลีกตัวออกห่างจากทอยส์แทบไม่ทัน แน่ล่ะ ขืนอยู่ใกล้ชิดกันต่อไป ในสภาพสองต่อสองภายในห้องเล็กๆ บรรยากาศดีๆ แบบนี้ ก็ไม่รู้ว่าอารมณ์จะพาไปไกลถึงไหนอีกสิ ณดลลอบถอนใจก่อนกดล็อกประตูห้องให้ทอยส์ ปิดมันลงเบาๆ แล้วก้าวเดินต่อไป หากยังก้าวไปไม่ทันถึงที่หมายหรอกที่สัญญาณโทรศัพท์จะดังขึ้นให้เขากดรับแทบไม่ทัน

"ณดลเหรอคะ นี่อิงฟ้าเองนะ"

"อิง ! นี่ยังมีหน้าโทร.มาหาผมได้อีกนะ หรือว่าคุณต้องการโทร. มาเช็กว่าผมตายไปแล้วรึยัง ห๊ะ"

"อะไรกันคะ ตายอะไรกัน พูดจาไม่ดีเลยดล"

"ผมจะพูดดีก็กับคนที่คิดดีกับผมเท่านั้นอิง ผมรู้นะว่าคุณต้องการอะไร คุณไม่ได้จริงใจกับผมสักนิด ไม่อย่างนั้น คุณจะเอาปลาทูคลุกยาพิษมาให้ผมกินได้ไง นี่ผมไม่ตายไปก็บุญแค่ไหนแล้ว"

"ปลาทูคลุกยาพิษ คุณดูหนังมากไปรึเปล่าเนี่ย ฉันจะไปเอายาพิษที่ไหนมาคลุกปลาทูให้คุณกิน แล้วนี่...คุณอยู่ไหนคะ"

"ผมอยู่ไหนไม่สำคัญหรอกอิง เพราะไม่ว่าคุณจะยอมรับในการกระทำของคุณหรือไม่ก็ตามผมก็ยังยืนยืนยันคำเดิม เราเป็นได้แค่เพื่อนกันจริงๆ ผมบอกคุณไปหลายครั้งแล้ว ผมเป็นในแบบที่คุณอยากให้เป็นไม่ได้ ผมไม่ชอบผู้หญิง แค่นี้นะครับ ผมทำงานอยู่"

พูดจบชายหนุ่มก็แทบจะเป็นฝ่ายตัดสัญญาณเสียเสียเอง แน่ล่ะ...ถึงเวลานี้แล้ว เขาต้องตัดบัวไม่ให้เหลือใย ไม่ว่าใครทั้งนั้น เขาต้องตัดให้ขาด เพื่อเลือกที่จะคบกับทอยส์เพียงคนเดียว คิดได้เพียงเท่านั้น เขาก็เผลอยิ้มกับตัวเององออกมาได้ คิดถึงรสจูบเมื่อครู่ก่อน ยังหวานชื่นตรึงตรา ตอกย้ำให้เขามั่นใจว่า คนนี้ล่ะใช่เลย !

…

ตะวันกำลังจะลับขอบฟ้า ทิ้งดวงจันทร์กับแสงดาวเอาไว้เป็นเพื่อนกันต่อไป...

อากาศริมทะเลยามนั้น ยิ่งดูราวจะเย็นเยียบลงอีก ลมพัดแรงจัดจนทอยส์ รู้สึกได้ และเผลอท่อไหล่ด้วยความรู้สึกหนาวเย็น หากเพียงชั่วขณะหนึ่งเท่านั้น ที่ในเวลาต่อมา เสื้อคลุมของใครบางคนจะถูกคลุมให้จากทางเบื้องหลัง

"อากาศเย็นขนาดนี้ ยังจะอวดเก่งมานั่งรับลมทะเลอยู่ได้นะทอยส์ เดี๋ยวก็ได้ปอดบวมตายไปพอดี”

"ณดล"

"ผมมาตามคุณไปทานข้าวน่ะ อ้อ แต่ไม่ต้องถอดเสื้อคลุมของผมออกก็ได้นะ ผมให้ยืมก่อน"

"แต่ผมไม่ได้หนาวขนาดนั้นหรอก กลับเข้าไปนี่ ขี้คร้านจะร้อนเสียอีก"

"ผมไม่สนว่าคุณจะร้อนหรือหนาวแล้ว กลับเข้าไปนี่ คุณจะพบแต่สายตาลูกทัวร์ที่มองคุณตาเป็นมันน่ะสิ คนอะไรใส่เสื้อกล้ามสั้นๆ ตัวเองกับกางเกงบางๆ ตัวหนึ่งก็ได้ หาชุดที่เหมาะกับการไปดินเนอร์หน่อยก็ไม่ได้นะคุณ”

“ก็ปกตินะ ผมไม่เห็นจะเป็นไร”

“แต่ผมเป็นล่ะ ผมหวง !"

คนตรงหน้าพูดออกมาหน้าตาเฉย ทำเอาทอยส์ถึงกับสตั๊นไป เดี๋ยวนะ นี่ทอยส์ได้ยินอะไรผิดไปหรือเปล่า

"อะไรนะ"

เพราะประโยคท้ายของชายหนุ่มเบาลงจนแทบไม่ได้ยินนั่นล่ะ ทำให้ทอยส์ไม่มั่นใจจนอดถามย้ำไม่ได้ แต่เขาก็เฉไฉไปทางอื่นหน้าตาเฉย

"ไม่มีอะไรซะหน่อย ไปเถอะคุณ ไปทานข้าวกัน"

ใช่เพียงเอ่ยปากชวนเท่านั้นหรอกนะ...

หากเขาแทบจะโอบเอวทอยส์ ให้ก้าวเดินเคียงคู่กันไปในห้วงเวลานั้น โดยไม่สนใจอาการดิ้นรนต่อต้านเล็ก ๆ ก่อนสงบนิ่งไปเองในที่สุด

เขาเริ่มมั่นใจ...ต่อให้เขาเป็นวายร้ายในสายตาอีกฝ่ายขนาดไหน สักวันเขาจะทำให้ตัวเองกลายวายร้ายยอดรักของทอยส์เพียงคนเดียวให้ได้