10...เปลวไฟใต้แสงเทียน

"ฝนเบาลงหน่อยแล้ว เดี๋ยวผมไปต้มมาม่ารองท้องก่อนนะ ไม่งั้นน้ำในกระติกมันเย็นละก็ อดกันทั้งคู่แน่"

หลังประโยคนั้น ณดลพยายามขยับตัวลุกขึ้น หากทอยส์เองก็ลุกตามด้วยรวดเร็ว

"ผมไปด้วย ให้ผมไปช่วยคุณนะ"

"ทอยส์ นี่ยังกลัวอยู่อีกเหรอ"

"กลัวสิ หรือคุณไม่กลัว"

"ผมไม่กลัว เพราะผมไม่เคยสาบานกับใคร"

"ผมก็ไม่เคยสาบาน"

เด็กหนุ่มโต้ทันควัน หากสองมือของเขาก็แทบจะโอบกอดณดลเอาไว้จากทางด้านหลังรวดเร็วหลังฟ้าดังเปรี้ยงลงมาอีกรอบ ในเวลาที่ณดลกำลังจะก้าวเดินต่อไป

"ผมจะเชื่อได้มั้ยเนี่ย แค่คุณบอกไม่เคยสาบานยังเปรี้ยงปร้างลงมาถี่ขนาดนี้ ไปๆ คุณ ถ้ากลัว ตามผมมาก็ได้"

ไม่ต้องเชื้อเชิญหรอก เวลานั้นทอยส์แทบไม่อยากปล่อยท่อนแขนยาวๆ ของตัวเอง ออกจากเอวของณดลอยู่แล้ว ไม่อยากห่างเขาสักนาทีเดียวเลยเหอะ !

"ผมมีต้มยำกุ้ง กับบะหมี่หมูสับ คุณจะทานอะไร"

"อะไรก็ได้ ใส่ๆ ไปเถอะคุณ ผมไม่ได้หิวนักหรอก"

คนบอกไม่หิว แทบจะมีเสียงท้องร้องจ๊อก ๆ ให้ได้ยินในท่ามกลางความมืด และเงียบชั่วขณะนั่น จนเขาเผลอยิ้มออกมา

"ผมเชื่อคุณมากเลย...โอ.เค. ช่วยจุดเทียนให้ผมหน่อยนะ หรือไม่ก็แค่เอามือของคุณออกจากเอวผม แล้วมาถือเทียนให้ผมหน่อย"

ทอยส์แทบละร่ำละลักรับคำของเขา ก่อนหยิบเทียนมาจุดพอให้มีแสงสว่างในท่ามกลางความมืดขึ้นมาบ้าง แล้วทำอย่างที่แม่เคยสอนไว้ ดูโรแมนติกชะมัด อยู่ท่ามกลางแสงเทียนรายรอบ พร้อมกับบะหมี่ปรุงสำเร็จคนละชามตรงหน้าส่งกลิ่นหอมกรุ่นจนอดใจไม่ไหว อากาศแบบนี้ แค่บะหมี่ชามเดียวก็รู้สึกอิ่มอร่อย และยิ้มได้จริงๆ

"ขอบคุณนะครับ"

"ไม่เป็นไร ผมมีหน้าที่ต้องดูแลลูกทัวร์ทุกคนอยู่แล้ว โดยเฉพาะคุณ !"

แรกเลย ทอยส์แทบหุบยิ้ม หากประโยคท้ายสุดคงถูกใจฝ่ายนั้นอยู่บ้าน รอยยิ้มจึงถูกระบายบนใบหน้าขึ้นมาใหม่อีกรอบ

"ถ้าผมไม่เชื่อคุณแต่แรก ผมคงต้องช็อกตายคาห้องพักแน่ ๆ เลย"

ชายหนุ่มอมยิ้ม เขากำลังจะเก็บถ้วยขามไปล้างพอดี

"ให้ผมช่วยคุณบ้างนะ"

สองมือแทบจะแตะกันโดยบังเอิญ...หากดวงตาที่เงยขึ้นสบสายตากันนั่นต่างหาก ที่ดูจะไม่บังเอิญอีกต่อไป และสายตาคมกล้าของณดลก็ทำให้ทอยส์ แทบจะเป็นฝ่ายหลบสายตาของเขาแทบไม่ทัน

"แน่ใจนะ ว่าคุณจะไม่ร้องกรี๊ด แล้ววิ่งมากอดผมอีก”

"ไม่ต้องมาล้อเลียนเลย ผมรู้หรอกว่าคุณเก่ง"

"ผมก็ไม่ได้อยากเก่ง แค่อยากปกป้องคนที่ผมรักก็เท่านั้น"

"อะไรนะครับ"

เพราะเสียงของชายหนุ่มดูเบาลงจนแทบไม่ได้ยิน ทอยส์จึงจำเป็นต้องย้อนถามเพราะเริ่มไม่มั่นใจจริงๆ ในประโยคท้ายสุดของเขา

"ไม่มีอะไรครับ คุณนั่งเฉยๆ ไปแหละดีแล้ว ทางนี้ผมจัดการเอง"

เขาไวกว่าทอยส์อีกตามเคย เพราะรีบลุกขึ้นพร้อมชามบะหมี่ที่ยกติดมือไปจัดการล้างเก็บเรียบร้อย จนกลับมานั่งที่เดิมอีกครั้งที่เขาได้แต่เงยหน้ามองแสงไฟที่ดับไปเนิ่นนานแล้วนั่น

"สงสัยจะดับยาวแน่ หมดเทียนรอบนี้ เราคงไม่จุดต่อ ไม่งั้นเทียนหมดแน่ ทางที่ดี คุณรีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีมั้ย เทียนหมด จะได้หลับกันไปเลย"

"ไม่อาบไม่ได้เหรอคุณ แค่เทียนเล่มเดียวในห้องน้ำ ผมกลัวน่ะ"

"กลัวอีกแล้ว จะกลัวอะไรนักหนานะคุณ หรือต้องให้ผมเข้าไปเป็นเพื่อน ช่วยถูหลังให้คุณดีมั้ย"

"ไม่นะ ไม่ต้องเลย"

"ถ้าไม่ต้อง ก็รีบไปอาบน้ำได้แล้วครับ อ่ะ...นี่เทียน"

“แต่ผม...”

"ไม่มีแต่ทอยส์...เลือกเอา จะอาบเองหรือให้ผมอาบให้”

"อาบเองสิ ใครจะบ้าให้คุณมาอาบน้ำให้ ผมไม่ใช่เด็กๆ นะ”

ทอยส์บ่นอุบ ก่อนฉวยเอาเทียนที่ปักอยู่ในฐานนั่น ผลุบเข้าห้องน้ำไปพร้อมกับผ้าเช็ดตัวผืนโต และเพียงไม่นาน เขาก็กลับออกมาทั้งหยดน้ำหยดพราวเต็มตัวภายใต้ผ้าเช็ดตัวที่พันรอบเอวเอาไว้ โชว์แผงอกที่ยังพราวไปด้วยหยดน้ำ

"เอ้า คุณ นี่วิ่งผ่านน้ำหรืออาบน้ำกันแน่เนี่ย"

ทอยส์ยืนสั่น เริ่มหนาวจากอากาศที่เย็นลง และฟ้าที่มืดสนิทลงทุกขณะนั่น

"เอ้า ยังจะมายืนสั่นได้อีก เดี๋ยวผมดูเสื้อผ้าให้แล้วกัน"

ชายหนุ่มปรารถนาดีแท้ๆ แต่ด้วยความที่หยดน้ำพราวหยดลงบนพื้นนั่นล่ะที่ทำให้เขาไม่ทันระวังจนลื่นถลา พุ่งตรงไปหาเธออย่างไร้ทิศทาง โชคดีที่เตียงนอนอยู่ใกล้ๆ ทั้งคู่จึงล้มถลาไปกองทับรวมกันอยู่บนเตียงนุ่มๆ นั่น หากโชคร้ายที่ณดลยั้งไม่ทันจริงๆ ปากจึงชนปากของทอยส์เข้าให้

“ฮืมม์...ม...”

ณดล สตั๊นไปนิดหนึ่ง เขาอดใจไม่ไหวกับกลิ่นกายหอมๆ ผสมสมเสกับกลิ่นสบู่อาบน้ำกรุ่นๆ นั่น หรือบางทีมันอาจเป็นกลิ่นของฟีโรโมนด้วยหรือเปล่านะ ที่โชยผ่านมาจนณดลเกินจะทัดทานความต้องการเบื้องลึกในหัวใจตัวเองเอาไว้ได้ เขาเผลอตัวจุมพิตริมฝีปากของทอยส์อยู่เนิ่นนาน ก่อนจะละเรื่อยต่ำลงไปถึงซอกคอหอมกรุ่น และนั่นเองที่กลายเป็นแรงดึงดูดให้เขาไม่อาจหยุดหัวใจ และอารมณ์ปรารถนาของตัวเองเอาไว้ได้ ฝ่ามือหนาของเขาข้างหนึ่งลูบไล้ไปตามทุกสรรพางค์กายหนาแน่นของทอยส์ ร่างกายเบียดแนบชิดแทบจะกลายเป็นเนื้อเดียว ความเย็นเยียบจากหยุดน้ำพราวบนตัวทอยส์หายไป กลับกลายเป็นความอุ่นร้อนจากภายในกระจายไปทั่ว เมื่อใบหน้าคมเข้มของณดลก้มลงมาครอบครองริมฝีปากอิ่มนั่นอีกครั้ง

“อย่าครับคุณดล...ผม...”

เสียงร้องอู้อี้คัดค้านความปรารถนาเบื้องลึกของทอยส์หายไปในเวลาเพียงไม่นาน ปลายลิ้นหมายตวัดหยอกเย้าริมฝีปากหวานอย่างผู้มากด้วยประสบการณ์กว่า จนทอยส์เผลอตอบสนองเขาโดยไม่รู้ตัว ความซ่านเสียวแล่นผ่านร่าง เมื่อณดลเริ่มพลิกกายของทอยส์คว่ำลงบนที่นอนหนานุ่ม กล้ามเนื้อแน่นแกร่งที่แทบขยับขยาย ราวกับไส้กรอกดุ้นมหึมาที่ค่อยแทรกผ่านกลางลำตัว ทะลุทะลวงช้าบ้างเร็วบ้าง ให้ทอยส์แทบร้องไม่ออก ทั้งเจ็บแปลบ ทั้งซ่านเสียว ไปด้วยความสุขที่ลึกล้นเกินจะอธิบายออกมาได้

สัมผัสนั้นของณดล...

ทำให้ทอยส์ปฏิเสธไม่ได้ว่า เขาบังเกิดความรู้สึกซาบซ่าน ขนลุกเกรียวจนแทบทรงตัวไม่ไหว มือเรียวจิกขยุ้มผ้าปูที่นอนเอาไว้จนมันแทบยับยู่ยี่ตามแรงมือ ร่างกายทุกส่วนตอบสนองทุกลีลารักที่ณดลนำทางไป ราวกับแสงเทียนที่ส่องสว่างอยู่ภายในห้องนอนนั่น…