12..แค่ฝันร้ายใช่มั้ยทอยส์

"หนาวเหรอทอยส์"

"ก็คุณเปิดขนาดนี้ ผมคงร้อนหรอกมั้ง"

ทอยส์ โวยใส่ให้ชายหนุ่มหัวเราะออกมาเบาๆ

"ผมขอโทษ ก็ใครจะคิดว่าคุณขี้หนาว เห็นเมื่อคืน...เหงื่องี้โทรมตัวเชียว”

"หยุดนะ หุบปากของคุณไปเลย"

"ก็ได้ๆ ไม่พูดก็ได้ คุณนี่ เผด็จการชะมัด โน่นก็ไม่ได้ นี่ก็ไม่ดี"

ชายหนุ่มยังไม่วายบ่น แต่เห็นบ่นๆ อย่างนั้น เขาก็เอื้อมมือไปเบาแอร์ให้ในระดับหนึ่งอยู่ดี จวบจนถึงหน้าบ้านของทอยส์นั่นล่ะ ที่เขาก้าวนำลงไปก่อนเพื่อเปิดประตูรถให้ โดยไม่ทันสังเกตสักนิดว่ามีใครบางคนดับบุหรี่อย่างรวดเร็ว และบดขยี้ด้วยรองเท้าหนาๆ อย่างขัดใจเต็มทีกับภาพที่เห็นเบื้องหน้านั่น

"ไงทอยส์...ท่าทางจะสำเริงสำราญกันมาน่าดูชมเลยสินะ ไปปฏิบัติธรรมถึงไหนถึงกันมาเหรอครับ"

แค่เพียงวางกระเป้าใบโตของทอยส์ไว้ตรงหน้าบ้าน เพื่อรอให้เธอไขประตูรั้วเท่านั้น ที่ร่างสูงใหญ่ของใครบางคนจะโผล่พรวดออกมาจากจุดมีดอับมุมหนึ่งนั่น

"พอล !"

"ใช่ ผมเอง ก็ยังดีนะที่คุณยังจำผมได้ ไอ้ผมก็นึกว่า คุณจะลืมไปแล้วว่าความหวานชื่นระหว่างเรามันเป็นยังไง"

พอลน่าจะดื่มมาบ้างก่อนหน้านี้ ทอยส์ได้กลิ่นแอลกอฮอล์คลุ้งเมื่อเขาก้าวตรงมายังร่างบางของทอยส์ที่แทบถอยหลังไปหลายก้าว

"หยุดพูดจาระรานกันดีกว่าพอล อะไรที่มันผ่านไปแล้ว ก็ขอให้มันจบๆ ไปเถอะ"

"คุณจบ แต่ผมไม่จบด้วยนี่"

"อ้าวคุณพอล พูดจาแบบนี้ได้ไง เป็นสุภาพบุรุษหน่อยนะครับ ทอยส์เขาก็พูดดีๆ กับคุณอย่างที่สุดแล้วนะ”

"ไม่ต้องยุ่งเลย ไอ้หน้าวอก !"

"เอ้า พูดงี้ก็สวยสิ"

"ก็สวยอยู่แล้ว นายมันไอ้พวกแมวขโมยนี่หว่า เที่ยวควงแฟนชาวบ้านเขาไปวันๆ หน้าไม่อายจริงๆ"

"ใครกันแน่แมวขโมย พูดให้ถูกหน่อย ทอยส์เป็นเมียฉัน จะไปไหนกับฉันมันก็ไม่แปลกนักหรอก"

ด้วยความโมโหจริงๆ ที่ทำให้ณดล เผลอตัวตะโกนใส่หน้าอีกฝ่ายไปอย่างนั้น และนั่นก็ราวกับเทน้ำมันลงบนกองไฟให้ลุกโชนขึ้นจนเกินต้าน ในวินาทีที่พอลคว้าวัตถุเงาวับออกมาจากเอวเขาอย่างรวดเร็วอย่างไม่มีใครคาดคิด

"ถ้าคิดจะหยามหน้ากันขนาดนั้น ก็ตายทั้งผัวทั้งเมียเลยดีมั้ย"

ปลายกระบอกปืนพุ่งตรงไปที่ทอยส์ เพราะขณะนั้น ทอยส์ยืนอยู่ใกล้พอลที่สุด ใกล้จนแทบกลายเป็นเป้านิ่ง ให้ณดลถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจ หากถึงอย่างนั้น เขาก็ไวพอที่จะกระโจนพรวดเดียวไปโอบกอดร่างบอบบางของทอยส์เอาไว้ ในวินาทีที่พอลกดลั่นไก ให้ลูกกระสุนพุ่งตรงเข้าไส่ด้านหลังของณดลอย่างจัง

เปรี้ยง...

ราวกับเสียงฟ้าฟาดของค่ำคืนที่ผ่านมา หากมันผ่าลงตรงกลางหัวใจของทอยส์ในเวลานั้น ด้วยเมื่อสิ้นเสียงปืน ก็เหมือนสิ้นใจ เมื่อทุกอย่างผิดคาดไปหมด พอลก็แทบเผ่นแผล๋วหายไปราวกับสายลมที่พัดแรงแล้วเลือนหายไปพร้อมมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบรท์ที่แอบจอดไว้ในมุมหนึ่งของต้นไม้ใหญ่

เสียงกระหึ่มของเครื่องยนต์หนึบแน่นแล่นผ่านไปอย่างเร็ว ทิ้งไว้เพียงร่างหนาอบอุ่น สองแขนที่เคยโอบกอดทอยส์เอาไว้อย่างแสนรักเท่านั้น ที่ค่อยๆ ทรุดลงจมกองเลือดลงไปต่อหน้าต่อตาทอยส์

"ณดล...อย่าเป็นอะไรไปนะ ดล...คุณทิ้งผมไปแบบนี้ไม่ได้นะ"

ทอยส์ตะโกนเรียกเขา หากความเงียบเท่านั้นที่กลายเป็นคำตอบที่สะท้อนกลับมาในหัวใจที่อ่อนล้าและเจ็บปวดของทอยส์

“ช่วยด้วย...ใครก็ได้ช่วยทอยส์ด้วย !”

...

ที่โรงพยาบาล...

กับหยดเลือดที่หยาดหยดลงมาตามสายระโยงระยางนั้น หมอบอกว่าณดลปลอดภัยแล้ว แต่เขาก็ยังไม่ลืมตาตื่นขึ้นมาเสียที ให้ทอยส์ได้แต่เฝ้ามองเลือดหยดแล้วหยดเล่าที่ถูกเติมเข้าไปตามเส้นเลือดที่ท่อนแขนของเขานั่น

"เมื่อไหร่คุณจะฟื้นขึ้นมาเสียทีนะณดล เวลาคุณเงียบโลกทั้งโลกมันช่างเงียบเหงาไปกับคุณเสียจริงๆ"

ทอยส์นั่งอยู่ข้างเตียง เขาวางมือลงบนหลังมือของณดล อ่อนโยนแผ่วเบา ราวกับจะถ่ายทอดความอบอุ่นที่มีให้อีกฝ่าย

"ป่านนี้ เจ้าโด่งมันคงเฝ้ารอเจ้านาย คุณรีบตื่นขึ้นมาได้แล้วณดล"

ทอยส์ยังคงพร่ำพูดอยู่ตรงหน้าเตียงคนไข้ของณดล ด้วยหวังว่าอีกฝ่ายจะได้ยินจากที่ไหนสักแห่ง ทอยส์มั่นใจ ณดลไม่ทอดทิ้งเธอไปง่ายๆ หรอก บางที...เขาอาจกำลังหลงทางอยู่ก็ได้นะ ณดลยังคงนอนนิ่ง ดวงตาของเขาปิดสนิท เขาคงกำลังหลับสบาย แต่คนที่เฝ้ารอนี่สิ หาความสงบนิ่งไม่เจอเอาซะเลย ทอยส์เพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่า วันเวลาเป็นสิ่งที่มีค่ามากมายแค่ไหน บางครั้งคนเราได้แต่คิด แต่ไม่เคยลงมือทำ เหมือนทอยส์ ที่เอาแต่ลังเลใจ ไม่แม้แต่จะได้บอกรักเขาสักคำ ขณะที่เขาแสดงความรัก พร่ำบอกกับทอยส์อยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน

ความรัก กับบทพิสูจน์ที่เขาเคยย้ำกับทอยส์เสมอ ว่าเขาพร้อมจะทำให้ทอยส์ได้เห็น ว่าเขารักทอยส์มากมายแค่ไหน มันช่างมากมายถึงกับเอาตัวมาบังกระสุน เพื่อตายแทนเธอได้แบบนี้เลยเหรอ

อย่าตายนะณดล...ห้ามผิดสัญญาที่เคยให้ไว้ ที่จะดูแลทอยส์ตลอดไป

นิ่งเงียบไปแบบนี้...ถือว่าผิดสัญญาได้มั้ยนะณดล

รีบลืมตาตื่นขึ้นมาสบตากันเถอะ ขอให้ทุกอย่างมันเป็นแค่เพียงฝันร้ายได้มั้ย!