7...คืนฟ้าพร่างดาว

หลังอาหารมื้อค่ำ...

หลังสันทนาการ หลังเสียงเพลง และกองไฟที่ลุกโชนดับลง บรรดาลูกทัวร์ ต่างก็พากันกลับไปห้องเพื่อพักผ่อนตามอัธยาศัย มีเพียงชายหนุ่มอย่างณดลเท่านั้น สมัครใจเป็นไกด์ส่วนตัวเพื่อพาเด็กหนุ่มขี้เหงาวายร้ายอย่างทอยส์ ไปเดินชมทะเลยามค่ำ ค่ำคืนที่เขาบอกกับทอยส์ด้วยน้ำเสียงอบอุ่นอ่อนโยนว่า…

"แล้วคุณจะรู้ว่าทะเลกลางคืนก็มีความงดงามซ่อนอยู่ แม้ว่าจะดูสวยแปลกๆ ไปหน่อยก็เถอะ"

"เหมือนคุณมั้ยครับ ไอ้แปลกๆ นี่"

"ผมดูแปลกในสายตาคุณเหรอทอยส์ แต่ต่อให้แปลกแค่ไหน ผมก็ไม่เคยทำร้ายร่างกายใครนะ ถ้าคน ๆ นั้นไม่สมัครใจ”

"ผมรู้...ถ้าคุณคิดจะทำร้ายผม คุณคงทำไปตั้งแต่อยู่ที่บ้านแล้วล่ะ จริงมั้ย"

ทอยส์ ระบายยิ้มอ่อนๆ ท่ามกลางเสียงคลื่น และลมทะเลที่พัดอื้ออึง ตามจังหวะของมัน ความอบอุ่นใจ ไม่รู้ว่าพรั่งพรูมาจากไหนจนทำให้ทอยส์คลายกังวลใจสารพัดลงไปได้บ้าง

"ตอนแรกผมนึกว่า ผมจะรู้ใจคุณคนเดียวซะอีก ที่ไหนได้ คุณก็รู้ใจผมเหมือนกันนะ โอ.เค.ผมยอมแพ้ เราเดินไปนอนดูดาวตรงนั้นกันดีมั้ย ที่นั่นมีเตียงผ้าใบอยู่สองตัวพอดี"

"มันพอดี เพราะมีคนเอามาวางไว้ต่างหาก !"

"คุณนี่รู้ทันผมไปซะทุกเรื่อง"

"ผมไม่ใช่คนโง่นี่ครับ”

"ผมรู้...แค่อยากบอกว่า ถ้าคุณฉลาดพอ คุณควรเฟดตัวออกห่างจากพอลของคุณให้เร็วที่สุด เขาดูอาฆาตมาดร้ายมาก"

"นั่นผมก็รู้เหมือนกัน ผมถึงพยายามอยู่นี่ไง แต่ทุกอย่างมันก็ต้องอาศัยเวลา"

"คุณรักเขามากใช่มั้ยครับ"

"แต่ก่อนน่ะใช่ แต่ตอนนี้ ผมไม่แน่ใจแล้ว ก็อย่างที่ฉันบอกคุณ ทุกอย่างต้องอาศัยเวลา ผมกับเขา เรารักกันมาตั้งแต่สมัยเรียน"

"โห ! หัวโบราณชะมัดเลย"

ณดล เผลอตัวโวยใส่ทอยส์ออกไป ก่อนทิ้งตัวลงบนเตียงผ้าใบนั่น โดยมีเด็กหนุ่มนอนลงใกล้ๆ หัวเราะออกมาเบาๆ

"แหงล่ะ ใครจะเหมือนคุณ เที่ยวหว่านเสน่ห์ไปทั่วจนถูกวางยาด้วยปลาทูสองตัว"

ถึงตอนนี้ต่างคนต่างลืมตัวประสานเสียงหัวเราะกันออกมาดังก้องไปทั่ว ในท่ามกลางความเงียบงันนั่น...และเพียงหันหน้ามาเจอกัน ตาสบตาเท่านั้น ต่างคนก็ต่างนิ่งเงียบไปด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย มันช่างอธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ถูกเลยจริงๆ

"คุณรู้ไหมทอยส์ เวลาคุณหัวเราะ แม้แต่ใบไม้ทุกใบบนโลกใบนี้ ยังหยุดหัวเราะไปกับคุณ"

"เวอร์ได้อีกนะคุณนี่ ผมไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคุณถึงเรียนศิลปะ เพราะคุณอ่อนโยน อ่อนไหว จนกลายเป็นอาร์ติส แบบนี้นี่เอง”

"ถึงจะอ่อนโยน อ่อนไหว แต่ผมก็ไม่อ่อนแอนะ โลกใบนี้ คนเข้มแข็งเท่านั้นที่ยืนอยู่ได้ และผมอยากเห็นความเข้มแข็งในตัวคุณบ้างทอยส์ ผมยอมรับก็ได้ ทุกอย่างในความเป็นคุณ ผมบอกตัวเองทุกวัน เด็กอาร์ตก็รักกับนักปฏิบัติธรรมได้ อย่างนั้นใช่มั้ย”

ณดล จงใจล้อเลียนทอยส์ในคราวนี้

"จะบ้าเหรอคุณ ผมไม่ใช่พระเถรเณรชีนะ"

"อ้าว จะไปรู้เหรอ เห็นคุณติดป้ายว่าจะไปปฏิบัติธรรมตัวเบ่อเริ่มไว้ที่หน้าบ้าน คุณทำให้ผมใจเสียเลยนะ รู้มั้ย ผมนึกว่าต้องสูญเสียคุณไปแล้วเสียอีก"

"ทำไมครับ"

"อ้าว ก็ถ้าคุณไปปฏิบัติธรรมจริง แล้วเกิดบรรลุโสดาบัน เกิดอยากบวชชีหนีรักขึ้นมา ผมจะทำยังไง"

"ก็ไม่เห็นต้องทำไงนี่ครับ มีผู้คนมากมายรอบตัวคุณออกเยอะแยะไป หล่อเลือกได้อย่างคุณจะกลัวอะไร"

"แต่ก็ไม่มีใครตรงใจผมเท่าคุณมาก่อนเลยนะ"

"ผมจะพยายามเชื่อแล้วกัน"

"ดูกันไปแล้วกันทอยส์ แล้ววันหนึ่ง ผมจะพิสูจน์ให้คุณเห็น ว่าผมจริงใจกับคุณมากแค่ไหน"

อีกครั้งราวกับกระซิบสัญญา หากคนที่เฝ้ารอ ได้แต่เงยหน้าขึ้นมองฟ้า มองดูดาวเพลิดเพลินเจริญใจจนหลับไปหน้าตาเฉย ท่ามกลางเสียงคลื่นและลมทะเลที่พัดแรงเป็นจังหวะของมัน ราวกับจังหวะของหัวใจ

เนิ่นนานเพียงใดสุดรู้...

หากเมื่อรู้สึกตัวอีกที แผ่นหลังของทอยส์ก็กระทบลงบนที่นอนหนานุ่ม สัมผัสนั้นทำเอาทอยส์แทบลืมตาขึ้นด้วยอาการครึ่งหลับครึ่งตื่น และพบว่ามีสายตาคมกล้าคู่หนึ่งลอยเด่นอยู่ตรงหน้า ใกล้แสนใกล้ จนได้ยินแม้แต่เสียงลมหายใจของเขา

"ณดล นี่คุณคิดจะทำอะไรน่ะ"

ใช่เพียงถามเปล่า หากโดยอัตโนมัติสัญชาตญาณของความกลัว หรือความโกรธ อะไรใดๆ ก็ตาม ทอยส์ก็แทบจะพุ่งหมัดที่กำแน่นใส่หน้าที่ลอยเด่นใกล้แสนใกล้นั่นจนหงายหลังไปนอนแอ้งแม้งอยู่ข้างๆ และอย่างลืมตัว ทอยส์ยังกระโดดตามขึ้นมาคร่อมอยู่บนตัวเขา หมัดที่ชูหราเตรียมจะพุ่งใส่หน้าเขาได้อีก หากณดลไวกว่า เขารีบฉวยมือของเธอเอาไว้รวดเร็ว

"เดี๋ยวๆ เดี๋ยวก่อนทอยส์ นี่คุณชกหน้าผมทำไม !"

"ถามได้ชกทำไม ก็คุณคิดจะทำอะไรผมล่ะ"

"ผมทำอะไรที่ไหน ก็แค่อุ้มคุณมานอน"

"อุ้มมานอน"

"ก็งั้นสิ คุณลืมไปแล้วเหรอว่าเรานอนดูดาวกันอยู่ริมทะเล แต่ยิ่งดึก นอกจากอากาศจะยิ่งเย็นแล้ว ยุงทะเลยังชุมอีกด้วย"

"ยุงทะเลก็ยังดีกว่าผีทะเลมั้ง คุณมาส่งผมถึงเตียงนอนแบบนี้ แน่ใจเหรอว่าไม่ได้คิดไม่ซื่อกับผม"

"นี่คุณ ใครกันแน่คิดไม่ซื่อ ดูตัวเองก่อนดีกว่ามั้ย เป็นโอเมก้า มาขึ้นมาคร่อมอยู่บนตัวผมแบบนี้ เดี๋ยวลูกชายผมมันก็ตื่นพอดี"

เขาทอดถอนใจหนัก หากมันก็ได้ผลแฮะ เพราะร่างบางบนร่างหนาแน่นไปด้วยมัดกล้ามของเขาแทบจะเผ่นแผล็วลงจากตัวเขาไปรวดเร็ว ใบหน้าของทอยส์เข้มขึ้นนิดหน่อย ทั้งรู้สึกได้ถึงความร้อนวูบวาบในเวลานั้น

ดูเอาเถอะ...หูตาแพรวพราวขนาดนั้น คนผีทะเลเอ๊ย !