9...อารมณ์ก็เหมือนพายุ

"จริงๆ แล้ว บ่ายนี้เราต้องเดินทางออกจากเกาะถึงฝั่งกันนะครับ แต่มีอุปสรรคนิดหน่อยเพราะทางฝั่งรายงานมาว่า พายุจะเข้าบ่ายนี้ และเราไม่ควรออกเรือฝ่าพายุไปอย่างเด็ดขาด ค่ำคืนนี้ เราจะงดกิจกรรมสันทนาการต่างๆ เอาไว้ก่อน ขอให้ทุกท่าน พักผ่อนตามอัธยาศัยหลังอาหารมื้อเย็น ไม่ควรออกจากห้องพัก จนกว่าพายุจะสงบขอบคุณทุกท่านครับ"

หลังดำน้ำขึ้นมาได้ไม่นาน เสียงประกาศตามสายไปทั่วทุกห้องพักก็ดังกระหึ่ม...

บางคนกำลังเตรียมเก็บสัมภาระก็ถึงกับหยุดชะงักไปได้ทีเดียว โดยเฉพาะทอยส์ เพราะหลังเสียงประกาศก้องไม่นาน เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ให้เธอชะงักมือที่พับผ้าอยู่นั่น แล้วขยับตัวก้าวเดินไปเปิดประตูกว้างออก และพบว่าเป็นเจ้าของเสียงประกาศเมื่อครู่ก่อนนั้น

"คุณณดล..."

"คุณเก็บของเรียบร้อยยัง"

"ยังครับ ก็นั่งพับเก็บอยู่ ไม่ต้องรีบแล้วไม่ใช่เหรอ ยังไงก็ยังออกจากเกาะไม่ได้นี่ คุณเพิ่งประกาศออกไป ผมได้ยินอยู่”

ทอยส์ ย้อนถาม ขณะที่ชายหนุ่มถือวิสาสะเข้าไปในห้องของเธอ แถมยังช่วยพับผ้ากองโตนั่นหน้าตาเฉยอีกด้วย

"คนอื่นไม่รีบก็ได้ แต่คุณไม่รีบไม่ได้ เพราะห้องคุณอยู่ใกล้ทะเลมากกว่าห้องอื่น เป็นจุดที่อันตรายที่สุด"

"อะไรนะครับ หมายความว่า คุณจะรีบส่งผมกลับก่อนคนอื่นงี้เหรอ”

"เปล่าๆ ครับ ขืนส่งคุณออกทะเลไปตอนนี้ ขึ้นฝั่งก็เป็นศพไปแล้วล่ะ"

"อ้าว แล้ว..."

"ผมจะพาคุณไปพักที่ห้องผมแทนก่อน"

"ไฮ้..ได้ไงละครับ ผมกับคุณ"

"ผมรู้ คุณมองความรักอิงกับเวลา มันทำให้คุณไม่ไว้ใจผม แต่ทำไงได้ ในเมื่อผมเป็นท่วงคุณ มากขนาดนี้ ขืนปล่อยคุณไว้ในห้องคนเดียว ผมต้องคลั่งตายแน่ ๆ"

เหมือนจะบ่นหรือว้าวุ่นสับสนอะไรใดๆ ก็ตาม ทอยส์เห็นชัด ปลายคิ้วของเขาขมวดมุ่นเป็นเลขแปดเลยทีเดียว แม้ว่ามือของเขาจะพยายามพับผ้าแข่งกับเธอต่อไปจนเรียบร้อยเข้าที่ก็ตามทีเถอะ

สุดท้าย ณดลก็ปิดกระเป๋าใบโตของทอยส์ลง แล้วคว้ามันออกไปด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างก็คว้าข้อมือเล็กๆ ของทอยส์เอาไว้

"ไป...เราไปกันได้แล้ว"

"เดี๋ยวก่อนสิคุณ ผมยังไม่ได้ตัดสินใจเลยนะว่าจะไปพักกับคุณน่ะ"

"ทอยส์ครับ...มันไม่มีเวลาตัดสินใจอะไรแล้วล่ะ ระหว่างพายุกับผม เชื่อเถอะว่า ผมน่ากลัวน้อยกว่าพายุเป็นไหน ๆ ไปเลยเร็ว..."

อาการชะงักกึกดื้อดึงเมื่อครู่ก่อนของทอยส์แทบจะหายไปในเวลาต่อมา มันก็ถูกของณดลนั่นล่ะ ระหว่างเขากับพายุ ยังไงซะ...พายุก็น่ากลัวกว่าเป็นไหน ๆ เพราะมันสามารถกวาดทอยส์และข้าวของทุกอย่างลงทะเลไปได้ หากสำหรับเขา อย่างมากก็คงแค่เพียงลุกมาชกกันสักตั้งเท่านั้น

เมื่อยอมรับอย่างนี้กันได้แล้ว ทอยส์ก็ยอมก้าวตามเขาไปโดยไม่อิดออดใดๆ อีก และเมื่อเขาไขกุญแจท้องเข้าไปไม่นานนัก เสียงฟ้าก็เริ่มส่งเสียงขู่คำรามดังขึ้น พร้อมกับท้องฟ้าที่สว่างไสวเมื่อครู่ก่อนกลับมืดมนลงในชั่วพริบตาเดียว ให้เขารีบปิดหน้าต่างประตูจนแน่นหนา แล้วเปิดไฟสว่างไสวไปทั้งห้อง

"เห็นมั้ยล่ะคุณ มันมาเร็วเคลมเร็วยังกะประกันรถทีเดียว แต่จะไปไวรึเปล่า ผมไม่มั่นใจแฮะ เมฆดำทะมึนมาเลยแบบนี้ ท่าทางจะหนัก"

เหมือนจะปรารภกับเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ปลายเตียงเล็กๆ มุมหนึ่ง ขึ้นมาลอย ๆ หากเพียงทันกลับไป เขาก็พบว่าทอยส์นั่งปิดหูอยู่บนเตียงนั่น อย่างไม่สนใคร

"เอ้า ทอยส์ แล้วกัน...นี่ใจคอจะมีสักอย่างที่ไม่กลัวบ้างมั้ยเนี่ย เดี๋ยวกลัวน้ำ เดี๋ยวกลัวฟ้า ไม่เอาน่าคุณ...กล้าหาญหน่อย ไม่งั้นคุณจะเผชิญโลกกว้างใบนี้ได้ยังไงกัน มาครับ ลุกไปนั่งบนโซฟานั่นดีกว่า อ่านหนังสือให้เพลินๆ หน่อยก็ได้ จะได้ลืมๆ เรื่องฟ้าแลบฟ้าร้องไปบ้าง"

ณดล ใช่แนะนำเปล่า หากจูงมือทอยส์ไปนั่งลงบนโซฟา แถมหาหนังสือให้อ่านเล่นเพลินๆ ตามที่พูดจริงๆ

"พอฝนเทหน่อย อากาศก็เริ่มเย็น เดี๋ยวผมชงกาแฟอุ่นๆ ให้ดื่มนะ"

ณดล บอกเช่นนั้น ก่อนขยับจะก้าวไป หากทอยส์จะไม่คว้ามือเขาเอาไว้ก่อน

"อย่าทิ้งผมไปนะดล ฉันกลัว!"

ณดลส่ายหน้า นึกขำ จนต้องค่อยๆ แกะมือขอของอีกฝ่ายออก ต้องใจแข็งเข้าไว้ ไม่อย่างนั้น ทอยส์จะกลายเป็นคนอ่อนแอไม่รู้จบ

"ไม่เอาน่าคุณ ผมก็อยู่ใกล้ๆ แถวนี้แหละ ไม่ได้หนีไปไหนเสียหน่อย"

เขาหมุนตัวจะไปอีกทาง เสียงฟ้าฟาดเปรี้ยงลงมาอย่างแรง ไฟดับพรึ่บ พร้อมกับเสียงกรีดร้องด้วยความตกใจของเด็กหนุ่ม แทบแสบแก้วหูกว่าเสียงฟ้าเสียอีก

กรี๊ดดดด...

ณดล เองก็ใจวูบไปเหมือนกัน ยิ่งไฟดับ แสงแวบวาบยิ่งผ่านเข้ามาในห้องราวกับแสงเลเซอร์ ให้เขาปราดเข้าไปโอบกอดร่างบางที่สั่นสะท้านเอาไว้ทั้งตัว

"ผมไม่ไปแล้ว ไม่ไปไหนแล้ว"

ราวกับผู้ใหญ่ปลอบเด็ก เด็กที่ซุกอุ่นอยู่กับแผงอกกว้างของเขา มั่นอกมั่นใจว่าเขาจะปกป้องคุ้มครองทอยส์เอาไว้ได้ หารู้ไม่ว่า เขาเองก็แอบใจสั่นเอาเหมือนกัน

ฟ้าคงลงที่ไหนสักแห่ง เสียงใกล้เหลือเกิน!

บอกกับตัวเองเช่นนั้น ก่อนที่ณดลจะลูบเส้นผมนุ่มๆ ของอีกฝ่ายไปมาเบาๆ ราวจะปลอบประโลมใจ

ท่าทางไฟจะดับนาน ฟ้าก็มืดลงตามเวลา ท้องก็เริ่มหิว จนณดลต้องเหลียวซ้ายแลขวา จะเอายังไงต่อไปดีล่ะ !