Share

ตอนที่24

“เมียฉันอยู่ที่ไหน”

“ฉันจะไปรู้เหรอจ๊ะ”

ผกายังคงตีหน้าซื่อไม่รู้ไม่เห็นกับคำถามของคีรี

“ดินบอกกับฉันว่าเธอพาเดินไปหลบที่กอไผ่”

“นายจะเชื่ออะไรกับไอ้เด็กไม่เต็มบาทนั่น”

“เธอสิไม่เต็มบาท...ปิ่นงามอยู่ที่ไหน”

คีรีเริ่มโมโหหนักจากที่อารมณ์คุกรุ่นมาตั้งแต่คราแรกอยู่แล้ว

“นายดุฉันเหรอจ๊ะ”

“ฉันถามว่าปิ่นงามอยู่ที่ไหนไม่ได้ยินหรือไงวะ”

ผกามองหน้าคีรีด้วยความเคืองใจปกติไม่มีเลยสักครั้งที่คีรีจะขึ้นเสียงกับเธอแต่ครั้งนี้ดูเขาจะเป็นห่วงปิ่นงามมากจนกล้าตะคอกใส่เธอยิ่งคิดก็ยิ่งโมโหอยู่ในใจแต่แค่โวยวายอะไรออกมาไม่ได้เท่านั้น

“คุณปิ่นไปที่น้ำตก...ไม่รู้เข้าป่าไปหรือเปล่า..ฉันก็ไม่เห็น”

และแล้วผกาก็ต้องยอมกัดฟันพูดจนได้

“ถ้าเมียฉันเป็นอะไรไปฉันไม่เอาเธอไว้แน่”

คีรีชี้หน้าผกาเขารีบขับรถกลับออกไปอย่างรวดเร็วตอนนี้หัวใจดวงโตหล่นวูบไปอยู่ตาตุ่มเพราะนี่ก็มืดแล้วมีทางเดียวที่จะตามหาปิ่นงามให้ได้ไวที่สุดคืดเขาต้องไปตามพรานในหมู่บ้านมาให้ช่วยแกะรอยตามหาหากเขาไปงมหาคนเดียวมีหวังปิ่นงามอาจจะมีอันตรายก่อนที่เขาจะหาเจอได้

“นายหลงมันเข้าแล้ว..หึ้ยย..อีปิ่นอีมารหัวใจ”

ผกากลับเข้ามาในบ้านได้เธอก็ไม่มีอารมณ์กินข้าวแม้นแต่น้อยหญิงสาวนั่งชันเข่ามือเรียวกำผ้าถุงแน่นตอนนี้เธอรู้สึกหมั่นไส้ปิ่นงามจนแทบอยากจะฉีกเนื้อเป็นชิ้นๆ

ทางด้านปิ่นงามตอนนี้ยังคงตามหาเด็กชายอยู่ตลอดเวลาเธอวิ่งเข้ามาในป่าลึกมากโดยที่ไม่รู้ตัวเพราะใจห่วงพะวงอยู่กับเด็กชายยิ่งมืดเท่าไรเธอก็ไม่อยากจะนึกเลยว่าดินนั้นจะเกิดอาการกลัวแค่ไหนดีที่วันนี้เป็นคืนเดือนหงายเธอจึงยังพอคลำทางไปได้บ้าง

“ดิน..ได้ยินฉันไหม..”

จี้ดๆๆๆ.......

“ป่าเงียบ...”

หลังจากที่เธอเรียกหาดินเป็นครั้งสุดท้ายก็มารู้ตัวว่าตอนนี้เสียงหรีดหริ่งเรไรกำลังเงียบเธอเคยได้ยินมาว่าหากป่าเงียบเท่ากับว่ากำลังมีสัตว์นักล่าเข้ามาตอนนี้หญิงสาวจึงรีบสงบปากสงบคำหัวใจตอนนี้เต้นแรงแทบจะกระเด็นออกมาด้านนอก

“ดิน...อย่าเป็นอะไรนะ”

หญิงสาวภาวนาเบาๆด้วยน้ำเสียงสั่นเครือน้ำตาเม็ดเล็กค่อยๆไหลออกมาจากดวงตากลมโตเพราะรู้สึกผิดที่ดูแลเด็กชายได้ไม่ดีเท่าที่ควร

โฮกกกกก

“ส.. เสือ... “

สาวเจ้าอ้าปากค้างเมื่อได้ยินเสียงคำรามของสัตว์นักล่าเธอรีบหาที่หลบมองเห็นปากถ้ำอยู่ตรงหน้าไม่ไกลจึงรีบวิ่งเข้าไปหลบที่หน้าปากถ้ำ

“เสียง... นี้”

ทางด้านคีรีที่เข้าป่ามากับพรานสองคนพร้อมอาวุธป้องกันตัวครบเมื่อเข้าป่ามาได้ไม่เท่าไรก็ต้องชะงักกันทั้งคู่เพราะได้ยินเสียงคำรามของเสือ

“เออ.. ข้ารู้เร่งฝีเท้ากันหน่อย”

พรานบุญรีบบอกให้คีรีเร่งฝีเท้าตามเขามาอย่างรวดเร็วหากเจอปิ่นงามช้ากว่านี้ไม่รู้ว่าจะยังเจอในสภาพที่ยังดีๆอยู่หรือเปล่า

“พ่อจ๋า...ปกป้องคุ้มครองดินกับลูกด้วยนะจ๊ะ”

ปิ่นงามนั่งภาวนาอยู่ในถ้ำเธอนึกถึงพ่อเธอที่เสียไปแล้วให้ปกป้องคุ้มครองเธอและคนที่เธอกำลังตามหาหญิงสาวนั่งตัวสั่นเป็นลูกนกทั้งความกลัวและความเย็นยะเยือกจากในถ้ำทำให้เธอนั่งกอดเข่าสั่นไม่มีทีท่าว่าจะหายจะหาไม้มาก่อฟืนไฟหรือก็ไม่กล้าออกไปเสียแล้วในตอนนี้

พรานบุญเดินมาถึงแถวหน้าปากถ้ำได้ก็หยุดเดินครู่หนึ่งก่อนจะก้มลงส่องคบเพลิงที่ถือมาที่พื้น

“เมียเอ็งท่าจะวิ่งไวเหมือนกันนะ...ท่าจะห่วงคนอื่นมากกว่าตัวเองน่าดูรู้ว่าจะมืดแล้วยังรีบเข้าป่าลึกขนาดนี้...อืม..รอยมาหยุดวนตรงนี้..ตรงข้างหน้ามีถ้ำเดินตามข้ามา”

ว่าจบก็เดินตรงดิ่งนำหน้าคีรีไปที่ถ้ำใหญ่ที่อยู่ไม่ไกลทันที

“ปิ่น.. เธออยู่ที่นี่หรือเปล่า”

คีรีส่งเสียงเรียกหาปิ่นงามครู่หนึ่งแล้วรอสัญญาณตอบกลับเขาไม่ใช้เสียงพร่ำเพรื่อเพราะรู้ว่ามันไม่ใช่ผลดี

“คุณคี.. คุณคี”

ปิ่นงามค่อยๆเดินออกมาจากถ้ำเห็นแสงไฟรำไรที่หน้าถ้ำดวงตากลมโตเมื่อเห็นหน้าคนเป็นสามีก็น้ำตารื้นรีบวิ่งเข้าไปสวมกอดแน่น

“ปิ่น.. “

“ปิ่นกลัว...ฮือๆๆๆ..”

สาวเจ้าปล่อยโฮซบอกคีรีโดยที่ไม่อายสายตาของผู้ใหญ่อีกคนที่ยืนอยู่ข้างคีรี

“ไม่ต้องกลัวฉันอยู่นี่แล้ว”

“เจอกันก็ดีแล้วรีบออกจากป่าก่อนที่จะดึกกว่านี้เถอะ”

พรานบุญเห็นทีจะต้องให้ทั้งสองรีบออกจากป่าก่อนที่เวลาจะล่วงเลยมากกว่านี้เพราะสัตว์นักล่าในตอนดึกบริเวณถ้ำแถบนี้ค่อนข้างชุกชุมพอสมควร

“ดิน...ปิ่นยังหาดินไม่เจอ”

ปิ่นงามยังคงไม่ไปไหนมือเรียวรั้งแขนสามีของเธอเอาไว้เพราะเธอยังต้องตามหาดินไม่รู้ป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง

“ดินอยู่ที่บ้านแล้วไม่ต้องห่วง..กลับไปฉันจะเล่าให้เธอฟังเอง”

คีรีรวบกอดร่างบางเอาไว้แน่นบอกให้เธอนั้นคลายกังวลเรื่องดินเขายอมรับหัวใจที่ดีงามของปิ่นงามขนาดเธอกลัวจนตัวสั่นยังจะมีกะจิตกะใจห่วงเด็กชายยิ่งคิดเขาก็ยิ่งโกรธผกาที่กล้าทำกับภรรยาเขาได้

หลังจากที่พากันกลับมาได้ปิ่นงามก็ตัวติดกับคีรีอยู่ไม่ห่างเพราะเธอยังทำใจให้หายกลัวเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้าไม่ได้แต่ก็ดีใจที่ดินนั้นไม่ได้หลงเข้าป่าไปจริงๆทุกอย่างเป็นแผนการของผกาทั้งหมด

“ยังกลัวอยู่อีกหรือเปล่า”

“ค่ะ...ปิ่นโง่เองไม่น่าเชื่อผกาเลยน่าจะตามหาดินระแวกใกล้ๆก่อนคุณกับคนอื่นต้องเดือดร้อนตามหาปิ่นอีก”

“ขนาดกลัวขนาดนี้ยังห่วงคนอื่นอีกเหรอ..เธอโกรธผกาหรือเปล่า”

“ไม่หรอกค่ะปิ่นเข้าใจ...เธอคงจะหวงคุณ”

หญิงสาวส่ายหัวเธอเข้าใจว่าที่ผกาทำไปคงเป็นเพราะหวงคีรีเธอมาทีหลังเธอรู้ตัวดี

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status