ตอนที่25

“ฉันจะไม่ให้ผกามาเหยียบที่ไร่อีกแบบนี้จะได้ไม่เกิดขึ้นอีก”

คีรีในตอนนี้โกรธผกามากจนแทบไม่อยากจะเห็นหน้าไม่คิดว่าคนที่เขาชมชอบนั้นจะเป็นคนที่นิสัยเหี้ยมโหดเช่นนี้ได้

“อย่านะคะที่ผกาทำก็เพราะรักคุณ...”

ปิ่นงามเห็นว่าการทำแบบนั้นมันจะไม่ใช่ผลดีเท่าไรนักเพราะมันจะยิ่งทำให้ผกาเกลียดเธอเข้าไปอีก

“หึ่... ให้ได้อย่างนี้สิ”

คีรีสบถในลำคอคนจะดีก็ดีเสียจนใจหายคนจะร้ายก็ร้ายเสียจนคิดว่าชีวิตคนหนึ่งชีวิตไม่มีค่า

ช่วงเที่ยงของวันต่อมาหลังจากที่ผกาส่งขนมเรียบร้อยแล้วคีรีก็เรียกผกาเข้ามาคุยในสำนักงานไร่เพราะเขาต้องการจะตักเตือนเธอว่าอย่าให้มีเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นอีกไม่อย่างนั้นเขาจะเอาผิดผกาโดยที่ไม่สนคำทัดทานของใครทั้งนั้น

“ครั้งนี้ฉันจะละโทษเพราะปิ่นขอถ้าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกฉันเอาเรื่องแน่...แล้วจะไม่ให้เธอไปเหยียบที่ไร่นี้อีก”

“ผกาไม่มาที่นี่ก็ได้...เชิญไปสั่งขนมร้านอื่นเลย”

ผกามองหน้าคีรีด้วยความไม่พอใจจากคำที่ว่าจะละโทษเธอเพราะปิ่นงามขอเท่ากับว่าอะไรๆตอนนี้คีรีก็ต้องรับฟังคำปิ่นงามทั้งนั้นหากจะละโทษเพราะปิ่นงามดังนั้นก็ถือว่าคีรีไม่เห็นหัวเธอแล้วจึงยื่นคำขาดกับเขาว่าจะไม่มาที่นี่อีกดูสิเขาจะง้อเธอหรือไม่

“ได้..ถ้าเธอต้องการ”

คำตอบของคีรีทำเอาผกากัดฟันกรอดโกรธทั้งคีรีจัดทั้งเกลียดปิ่นงามเข้ากระดูกเธอไม่พูดไม่จาลุกขึ้นสะบัดก้นออกจากสำนักงานไปทันทีเธอแค้นอกแค้นใจมากและคิดว่ายังไงก็ต้องหาทางทำให้คีนีกลับมาสนใจเธอและเฉดหัวปิ่นงามทิ้งให้ได้เพื่อความสะใจ

หลังจากวันที่ผกายื่นคำขาดว่าให้ที่ไร่ไปสั่งขนมที่อื่นตอนนี้ก็เป็นอาทิตย์แล้วที่โรงครัวไม่มีของหวานฝีมือผกาแต่เป็นปิ่นงามที่ทำให้แทน..ทุกคนต่างก็เอ่ยปากชมกันเปราะว่าฝีมือปิ่นงามไม่เป็นสองรองใครจริงๆทำขนมได้ถึงรสถึงเครื่องไม่มีอะไรไม่อร่อยเลย

ช่วงบ่ายเกือบเย็นขณะที่ปิ่นงามกำลังเก็บใบตองที่ตากอยู่หน้าเรือนกับดินเพื่อที่จะเอาไว้ทำกระทงห่อขนมตาลในเช้ามืดวันถัดไปจู่ๆก็มีผู้ชายร่างสูงผิวพรรณผุดผ่องเหมือนผู้ชายเมืองกรุงเดินเข้ามาหาปิ่นงาม

“คุณเป็นใครคะ”

ดินเห็นมีคนแปลกหน้าเดินเข้ามาจึงรีบวิ่งเข้าไปอยู่ที่หลังปิ่นงามทันที

“ผมมาหาดินครับผมเป็นพ่อดิน”

ดอนชายร่างสูงวัยสามสิบกว่ารีบแนะนำตัวกับหญิงสาวตรงหน้าก่อนจะแอบเหลือบมองเด็กชายเนื้อตัวมอมแมมที่ยืนอยู่ด้านหลังของเธอ

“พ่อของดิน..”

ปิ่นงามถึงกับอึ้งไปครู่หนึ่งเพราะรู้จากละไมมาว่าพ่อของดินทิ้งดินไปตั้งแต่ดินยังอยู่ในท้องไม่คิดว่าวันนี้เขาจะกลับมา

หลังจากที่ดอนนั่งคุยทำความรู้จักกับปิ่นงามและดินครู่หนึ่งเด็กชายก็เริ่มคลายกังวลคิดว่าผู้ชายตรงหน้าปลอดภัยจึงเริ่มพุดคุยด้วยนิดหน่อยและกล้าที่จะออกไปวิ่งเล่นไม่ไกลจากปิ่นงามนักจึงทำให้ปิ่นงามได้มีโอกาสถามไถ่เรื่องราวกับดอนได้มากขึ้น

“ทำไมตอนนั้นถึงจากพี่ละไมไปล่ะคะ”

“ผมต้องจากไปเพราะผมรู้ว่าไม่สามารถเลี้ยงละไม่ได้...ผมจากเธอไปโดยที่ไม่รู้เลยว่าเธอท้องพึ่งจะรู้เมื่อตอนกลับมาที่นี่อีกครั้ง”

ดอนไม่เคยคิดจะทิ้งลูกทิ้งเมียแต่ตอนนั้นความจนความขัดสนมันทำให้เขาต้องออกไปเผชิญชะตากรรมอยู่ที่เมืองใหญ่ห้าหกปีที่ผ่านมานี้เขาตั้งใจทำงานเก็บเงินทุกบาททุกสตางค์เพื่อที่จะพอมีเงินซื้อที่ทางลืมตาอ้าปากได้และวันนี้ก็มาถึงเขาจึงคิดจะกลับมารับละไมไปอยู่ด้วยแต่ก็ต้องมาเสียใจเพราะพึ่งรู้ว่าเขาได้ทิ้งภาระชิ้นใหญ่ให้ละไมก่อนจะไป

“คุณยังรักพี่ละไมอยู่หรือเปล่าคะ”

“รักสิครับผมมีทุกอย่างผมถึงกลับมาหาเธอ...แล้วก็พึ่งรู้จากคนที่นี่ว่าเธอมีลูก”

“คุณรู้ใช่ไหมว่าดินเป็นยังไง”

ปิ่นงามอยากถามดอนให้แน่ใจว่าเขารับลูกตัวเองได้หรือไม่เพราะดินไม่ใช่เด็กปกติทั่วไป

“รู้ครับตอนนี้ผมถึงเสียใจมาก...ที่ผมต้องทิ้งละไมให้ลำบากคนเดียว”

ดอนไม่เคยคิดเสียใจที่ลูกเป็นเด็กพิเศษแต่เสียใจมากกว่าที่ไม่ได้ดูแลและเป็นละไมที่รับภาระหนักอึ้งไปเต็มๆ

“พ่อ..”

หลังจากปิ่นงามและดอนนั่งคุยกันได้พักใหญ่ดินก็เดินถือลูกฝรั่งสองสามลูกมายื่นตรงหน้าพ่อตนทั้งยังเรียกดอนว่าพ่อครั้งแรกทำเอาดอนถึงกับปลื้มจนกลั้นน้ำตาลูกผู้ชายเอาไว้ไม่อยู่

“ดิน..”

ปิ่นงามเห็นเช่นนั้นเธอก็อมยิ้มปลื้มใจที่ดินนั้นยอมเรียกดอนว่าพ่อโดยง่ายทั้งที่ไม่ต้องสอนอะไรมากคงไม่พ้นสายใยพ่อลูกที่ทำให้ทั้งสองรู้สึกผูกพันธ์กันโดยง่าย

หลายวันต่อมา

หลังจากที่ดอนกลับมาหาดินและละไมเขาก็ง้อขอคืนดีกับละไมอยู่นานจนเกือบครึ่งเดือนได้กว่าละไมจะใจอ่อนและแล้วตอนนี้ดินและละไมก็ได้ย้ายไปอยู่ที่นครนายกที่ดอนได้ซื้อที่ดินและสร้างบ้านเอาไว้

ปิ่นงามดีใจที่ดินจะได้มีชีวิตที่ดีขึ้นและได้อยู่กับครอบครัวพร้อมหน้าพร้อมตาแม้ตอนนี้จะรู้สึกเหงาเพราะไม่มีเพื่อนอยู่ที่เรือนเล็กแบบเดิมแล้วก็ตาม