ตอนที่ 3 : พันธนาการแห่งโชคชะตา

เย็นของวันนั้นหลังจากที่กลับมาจากมหาวิทยาลัย ลูซี่มุ่งตรงกลับห้องทันทีเพราะเธอรู้สึกหนักอึ้งไปทั้งตัว คงเพราะพิษไข้จากการตากฝนเมื่อวานแถมเธอก็ทิ้งตัวนอนไปทั้งๆ ที่เสื้อผ้าเปียกโชก

เธออยากจะทิ้งตัวอีกครั้งแต่ก็ต้องฝืนเอาร่างกายของตัวเองไปชำระล้างฝุ่นและหยาดเหงื่อที่ติดตัวมาทั้งวันออกไปก่อน หวังจะให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้น หลังจากใช้เวลาไม่นานเธอก็เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าเช็ดตัวผืนเดียวแต่แล้วเสียงบางอย่างที่ดังอยู่หน้าห้องทำให้เธอต้องหยุดชะงักยืนตัวแข็ง

“ใครน่ะ!? ” ลูซี่กำผ้าเช็ดตัวเอาไว้แน่น ตะโกนถามออกไปด้วยความรู้สึกหวาดกลัว

ปึง!!!

เสียงประตูกระแทกเข้ากับกำแพงสีขาวอย่างแรงจนเธอที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องน้ำถึงกับสะดุ้ง ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างด้วยความตกใจปนหวาดกลัวเมื่อเห็นผู้บุกรุกที่ไม่มีทางจะเข้ามาได้แต่เขากลับมายืนอยู่ที่หน้าของเธอ

“ออสติน!! คุณเป็นใครกันแน่ คุณต้องการอะไรจากหนู” น้ำเสียงสั่นเครือดังแผ่วๆ ดวงตาคู่สวยพร่ามัวเพราะน้ำสีใส พยายามเดินถอยหลังเรื่อยๆ ด้วยความหวาดกลัว

ร่างสูงก้าวเข้ามาอย่างไม่สนใจความตกใจของเธอ ดวงตาสีแดงเรืองรองของเขาจับจ้องเธอราวกับจะเจาะลึกเข้าไปในจิตใจ รัศมีของเขาแผ่พลังที่ทำให้บรรยากาศรอบตัวดูหนักอึ้ง

" ลูซี่... เจ้าต้องรู้ความจริง" เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ แววตายังคงมองเธอด้วยความพิศวงเช่นเคย

“ความจริงอะไร? ”

" รอยสักที่ข้อมือของเจ้า มันคือพันธสัญญาและนั่นหมายความว่า...เจ้าเป็นของข้า "

ลูซี่ก้มมองข้อมือซ้ายของตัวเอง รอยสักสีแดงยังคงเด่นชัดเจน คำพูดประโยคสุดท้ายของออสตินทำให้เธอเหมือนถูกกระชากวิญญาณออกจากร่าง หลังจากนี้ชีวิตของเธอคงไม่ต่างจากนกในกรงทองเป็นแน่

" คุณพูดเรื่องบ้าอะไร? หนูไม่เคยทำสัญญาอะไรแบบนั้น! " เธอส่ายหน้าอย่างไม่เชื่อพลางเดินถอยหลังเมื่อรู้สึกว่าออสตินเดินเข้ามาใกล้

ลูซี่มองชายตรงหน้าอย่างรู้สึกสับสนและหวาดกลัว ตอนนี้เธอไม่มีทางหนีอีกแล้ว แผ่นหลังบางชนเข้ากับกำแพงสีขาวเข้ามุมอย่างไม่มีทางให้หนี เขายืนขวางล็อกตัวเอาไว้แล้ว

" เจ้าทำไปแล้ว โดยไม่รู้ตัว " เขาย้ำด้วยน้ำเสียงเย็นๆ ราบเรียบไร้อารมณ์

" เจ้าคือผู้ถือครองดวงตาแห่งเอเดน และพันธสัญญาที่เจ้าทำกับข้า มันไม่อาจลบล้างได้ "

ลูซี่ส่ายหน้าปฏิเสธไม่ยอมรับในสิ่งที่เขาพูดเธอช็อกจนตัวสั่นพยายามจะพูดอะไรบางอย่างแต่ทุกคำพูดขาดหายไปพร้อมกับสติที่เริ่มเลือนราง เธอล้มพับลงไปแต่ก่อนที่ร่างจะกระแทกพื้น ออสตินก็พุ่งเข้ามาประคองเอาไว้ได้ทันและเขาสัมผัสได้ถึงความร้อนจากร่างของเธอ มันร้อนดั่งเปลวไฟ

"เธอมีไข้!!..." เขาพึมพำกับตัวเองค่อยๆ ช้อนตัว อุ้มขึ้นในท่าเจ้าสาว

ชายหนุ่มไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี เขาค่อยๆ วางเธอลงบนเตียงอย่างระมัดระวัง ตอนนี้คิดได้อย่างเดียวว่าต้องทำให้อุณหภูมิในร่างกายของเธอเย็นลงก่อน

มีวิธีเดียวที่จะสามารถช่วยเธอให้หายจากพิษไข้ได้ ดวงตาสีแดงของเขาเปล่งประกายขณะยกมือขึ้นหวังใช้พลังของตัวเองรักษาเธอ

“หยุดเดี๋ยวนี้!! นางเป็นมนุษย์! เจ้าจะใช้พลังของตัวเองไม่ได้ อยากให้นางตายรึยังไง”

เจ้าของน้ำเสียงกังวานดังขึ้นจากมุมห้องเป็นเหตุให้ออสตินต้องลดมือลง นัยน์ตาคมมองใบหน้าสวยของคนที่กำลังหลับใหลด้วยความเป็นห่วง

" เจ้าทำอะไรลงไปรู้ตัวบ้างไหม? เธอไม่ควรเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ความผิดมหันต์นี้เจ้าต้องรับผิดชอบ "

คาอิน เดินออกจากมุมมืดของห้อง เดินเข้ามาใกล้ๆ ด้วยท่าทางเคร่งขรึม เขามองดูสหายคนสนิทอย่างไม่เข้าใจ แววตาของออสตินที่มองหญิงสาวเต็มไปด้วยความกังวลและห่วงใย เขาไม่เคยเห็นสายตาแบบนี้จากเพื่อนเลย นี่เป็นครั้งแรก.....

" ข้าไม่มีทางเลือก ดวงตาแห่งเอเดนเลือกเธอแล้ว ลูซี่คือผู้ถูกลิขิต " น้ำเสียงของออสตินอ่อนลง มือหนาลูบสัมผัสที่แก้มเนียนร้อนผ่าวของคนตัวเล็กที่กำลังหลับใหลเพราะพิษไข้ ความรู้สึกบางอย่างที่ยากจะอธิบายแทรกเข้ามาภายในจิตใจของเขา

" แต่เจ้ารู้ไหมว่าการทำพันธสัญญาโดยไม่ให้นางรู้ตัวนั้น เป็นการเปิดประตูให้ปีศาจตนอื่นล่าตัวนางได้? ตอนนี้พวกมันรู้แล้วว่านางอยู่ที่ไหน! " คาอินพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังและหนักแน่น

คำพูดของอีกฝ่ายทำให้ออสตินนิ่งงันไปชั่วขณะ เสียงกัดฟันกรอดดังก้องในลำคอ มือหนาทั้งสองข้างกำแน่นจนเห็นเส้นเอ็นนูนขึ้นมา ไม่รู้ว่าโกรธที่พวกปีศาจรู้ตัวหรือโกรธตัวเองที่ทำอะไรลงไปโดยไม่คิดถึงผลที่ตามมา

" ข้าจะไม่ยอมให้พวกมันแตะต้องเธอเด็ดขาด " เขากล่าวด้วยน้ำเสียงแน่วแน่

" งั้นเจ้าก็ควรเริ่มวางแผนได้แล้ว เพราะนี่เป็นแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น ออสติน...เจ้าทำให้สงครามครั้งนี้ซับซ้อนขึ้นมากกว่าเดิม " คาอินถึงกับถอนหายใจ กล่าวเตือนเพื่อนด้วยความหวังดี แม้จะรู้ผลที่ตามมาแต่เขาก็พร้อมอยู่เคียงข้างสหายรักเสมอ

คืนนั้นทั้งคืนหลังจากที่อาคินกลับไป ออสตินก็ไม่เป็นอันทำอะไร เขาเดินเข้าออกห้องน้ำเป็นว่าเล่นเพราะคนที่หลับไม่ได้สติไม่มีท่าที่ที่อุณหภูมิในตัวจะลดลงเลย

“อือ! อย่ายุ่งจะนอน” เสียงแหบพร่าดังขึ้นแผ่ว พยายามปัดป้องมือหนาที่กำลังวุ่นวายให้ออกไปจากตัวเธอ

“อยู่นิ่งๆ เดี๋ยวใส่เสื้อให้” ออสตินไม่มีทางเลือก เขาก้าวขึ้นนั่งคร่อมตัวของเธอเอาไว้แบบหลวมๆ พยายามใส่ชุดนอนให้ ขนาดเลือกแบบชุดเดรสยังยากเลย

“ลูซี่!!! อยู่ให้มันนิ่งๆ ได้ไหม เดี๋ยวบีบนมแม่ง” น้ำเสียงเริ่มข่มขู่เมื่อคนตัวเล็กไม่ยอมให้ความร่วมมือ เขาพยายามเป็นสุภาพบุรุษแล้วนะแต่เธอนั่นแหละ

“เฮ้อ~ กว่าจะใส่ได้” 

เขาพึมพำออกมาเบาๆ พลางทิ้งตัวลงนอนข้างๆ เธอหลังจากที่สู้รบกันมานานกว่าจะทำสำเร็จ

แสงแดดยามเช้าลอดผ่านม่านสีขาวที่พลิ้วไหวจากลมอ่อน ๆ ลูซี่ค่อย ๆปรือตาขึ้นอย่างช้าๆ เธอรู้สึกหนักศีรษะเล็กน้อยและเจ็บแปลบ ๆ ที่ขมับ มือบางยกขึ้นแตะหน้าผากของตัวเองก่อนจะพบว่ามีผ้าขนหนูชื้น ๆ วางอยู่

" ตื่นแล้วเหรอ? " เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจากมุมห้อง ทำให้เธอสะดุ้งเหลือบมองเจ้าของเสียงที่ยืนกอดอกพิงขอบประตูด้วยสายตาที่เลื่อนลอยเพราะยังตื่นไม่เต็มที่

“คุณมาอยู่ในห้องหนูได้ไง” เธอถามเสียงแหบพร่า พลางขยับตัวคว้าตุ๊กตาหมีตัวใหญ่เข้ามากอด

" ก็มาดูแลคนป่วยไง ไหนดูดิ " ออสตินตอบพลางขยับเดินเข้ามาใกล้ๆ หย่อนตัวลงนั่งข้างเตียงแล้วค่อยๆ วางมือเย็น ๆ ลงบนหน้าผากของเธอ สีหน้าเคร่งขรึมของเขามีแววกังวลเล็กน้อย

“อือ หนูไม่เป็นอะไร ว่าแต่คุณเข้ามาในห้องหนูได้ยังไง จำได้ว่าล็อกประตูแล้ว” เธอเอ่ยถามด้วยความสงสัยพลางดึงมือหนาของเขาออกจากหน้าผาก หัวสมองกำลังพยายามเรียบเรียงเรื่องราวที่ขาดหายไป

“ฉันเห็นเธออาการไม่ดีตั้งแต่ในห้องเรียนแล้ว....แล้วก็ไม่คิดว่าจะมาเจอเธอที่นี่ในสภาพที่ป่วยสุดๆ แล้วเธอก็เป็นคนเปิดประตูให้ฉันเข้ามาเองนะ”

นี่เขาเป็นห่วงถึงขั้นแอบตามเธอมาเลยเหรอแต่คงไม่ใช่หรอกมั้ง คงไม่บังเอิญอยู่ที่นี่เหมือนกันด้วยหรอกนะ........

“หนูเนี่ยนะ! เปิดประตูให้คุณ แล้วคุณ.......” ลูซี่พยายามยิงคำถามต่อแต่เขากลับ ยกมือขึ้นมาปิดปากเธอเอาไว้

“ช่างเถอะน่า! กินข้าวดีกว่า จะได้กินยา วันนี้ไม่ต้องไปเรียน! ฉันให้จินดาจัดการเป็นธุระลาป่วยทุกวิชาให้เรียบร้อยแล้ว” เขาจัดการเสร็จสรรพจนเธอได้แต่พยักหน้าตอบรับงึกๆ

รู้สึกเหมือนมีบางอย่างถูกปิดกั้นเอาไว้ เธอจำได้เพียงว่ากลับมาจากมหาวิทยาลัย อาบน้ำเสร็จและหลังจากนั้นทุกอย่างก็เป็นภาพขาวโพลนราวกับความทรงจำนั้นถูกลบล้างอย่างตั้งใจ ทิ้งไว้เพียงคำถามในหัวใจที่เธอไม่กล้าหาคำตอบ............