ตอนที่ 4 : เงามืดที่แฝงตัว

เมื่อวานทั้งวัน ออสตินอยู่ดูแลเธอไม่ไปไหนเลย เขาเอาแต่บอกว่าอยู่ห้องคนเดียวมันน่าเบื่อ มาอยู่ดูแลคนป่วยแบบเธอดีกว่าแม้ว่าจะโดนไล่อยู่หลายครั้งแต่เขาก็ทำเป็นไม่สนใจ

“เธอๆ เราขอเข้ากลุ่มด้วยได้ไหม” ชายหนุ่มเจ้าของเสียงนุ่ม ส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตรพลางเดินเข้ามานั่งเก้าอี้ที่ว่างอยู่ข้างๆ กับลูซี่

“เธอพึ่งเข้ามาเรียนวิชานี้เหรอ? ไม่เคยเห็นหน้าเลย หรือเป็นเด็กหลังห้อง” จินดาถามด้วยเสียงสดใสพลางหยิบกระดาษขึ้นมาเตรียมจดชื่อของชายหนุ่มเข้ากลุ่มไปด้วย

“เราชื่อ มาร์คัส อยู่หลังห้องน่ะ” ชายหนุ่มหน้าตาดีตอบกลับพร้อมยักคิ้วหลิ่วตาอย่างกวนๆ ให้กับเจ้าของคำถามพลางหันมาส่งยิ้มหวานๆ ให้กับลูซี่ที่นั่งข้างๆ

“โอเค! งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะ ค่อยมานัดวันทำรายงานกันอีกที” ลูซี่บอกกับเพื่อนใหม่และเพื่อนสาวคนสนิทพลางรีบเก็บของอุปกรณ์การใส่กระเป๋าอย่างเร่งรีบ

ราวกับนัดใครบางคนเอาไว้…

แสงอาทิตย์ที่อ่อนลงทอประกายอบอุ่นเหนือสนามหญ้า อาคารเรียนและทางเดินยาว นักศึกษาต่างทยอยเดินสวนกันออกมาจากห้องหลังจากเรียนคาบสุดท้ายของวันได้จบลง

“นักศึกษา 3 คนมาช่วยอาจารย์หน่อยสิ” เสียงสั่งการของหญิงวัยกลางคนดังขึ้นจากลานจอดรถที่อยู่ไม่ไกลจากตัวอาคารเรียน

เธอกวักมือเรียกเด็กทั้ง 3 คนที่กำลังเดินจะเดินแยกไปอีกทาง เป็นเหตุให้พวกเธอต้องหันกลับมาช่วยก่อนแม้ว่าจะรีบแค่ไหนก็เถอะ

“จินดายกกล่องใบใหญ่ตามอาจารย์มา ส่วนรุจิราเอากระเช้า 2 อันนี้ไปไว้ที่โต๊ะอาจารย์นะ มาร์คัส! เธอไปช่วยอาจารย์ออสตินยกกล่องพวกนั้น” หญิงวัยกลางคนสั่งการเสร็จสรรพพลางเดินนำออกไปพร้อมกับกล่องอีกใบที่อยู่ในมือ

ในระหว่างที่ลูซี่กำลังโน้มตัวหยิบกระเช้าผลไม้ที่วางอยู่บนฟุตบาท หางตาของเธอก็เหลือบไปเห็นเงาสีดำทมิฬมีเขาแหลมอยู่บนศีรษะที่สะท้อนอยู่ในกระจกของรถ มือเรียวรีบคว้ากระเช้าและหันขวับมายังเจ้าของเงานั้นทันทีแต่ก็พบเพียงแค่สองหนุ่มที่กำลังช่วยกันยกกล่องออกมาจากท้ายรถ

" มีอะไรรึเปล่า รุจิรา? ” ออสตินถามกลับเมื่อเห็นใบหน้าถอดสีของลูซี่ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะรู้คำตอบในใจของเธอ

“ปะ...เปล่าค่ะ! หนูขอตัวก่อนนะคะ” น้ำเสียงกระตุกเล็กน้อยอย่างไม่มั่นใจในคำตอบของตัวเอง เธอส่งยิ้มเจื่อนๆ ให้กับเพื่อนชายคนใหม่ก่อนจะรีบออกไปพร้อมกับกระเช้าตามคำสั่งของหญิงวัยกลางคนก่อนหน้า

รอยยิ้มของมาร์คัสที่ส่งกลับให้ลูซี่เมื่อกี้เหมือนจะจงใจสร้างความเชื่อใจจากเธอ เขากำลังตีสนิทกับหญิงสาว เปลือกนอกที่ดูเป็นมิตรแต่แท้จริงแล้วอาจจะกำลังรอขย้ำเธอ

รอยยิ้มของผู้ล่าที่พร้อมจะกระชากวิญญาณของเป้าหมาย..................

“กล่องนี่ไว้ที่โต๊ะอาจารย์ใช่ไหมครับ” ชายหนุ่มหันมาถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจหลังจากที่เห็นออสตินพยักหน้า เขาก็รีบวิ่งตามหลังลูซี่ไปแบบติดๆ

ไม่ได้มีแค่เธอเท่านั้นที่เห็น ออสตินเองก็สังเกตเห็นเงาดำเขาแหลมของมาร์คัสที่สะท้อนบนกระจกรถตั้งแต่เขาเดินเข้ามา พลังมืดที่กระจายรอบตัวเขาทำให้ออสตินรับรู้ได้ว่านี่มันใช่แค่ปีศาจธรรมดา

‘แฝงตัวมาแบบนี้ คิดว่าข้าจะไม่รู้เหรอ?’ ออสตินพึมพำกับตัวเองด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น เขาอยากจะกระชากหน้ากากเพื่อนใหม่ของเธอ แต่ก็ยังทำไม่ได้ในตอนนี้ ทำได้เพียงแค่จับตามองอย่างใกล้ชิดเท่านั้น

และดูเหมือนว่ามาร์คัสเองก็ยังไม่อยากลงมือตอนนี้เช่นกันเพราะไม่อย่างนั้นลูซี่คงไม่ได้มายืนอยู่ตรงนี้แน่ๆ …………

บรรยากาศหน้าบาร์ Dream Star เต็มไปด้วยสีสันและความคึกคัก ไฟนีออนหลากหลายสีส่องสว่างเป็นประกายดึงดูดสายตาให้นักท่องราตรีได้เข้ามาใช้เงินและเสพความสุขของค่ำคืนที่แสนวิเศษ

คืนศุกร์หรรษาที่ทุกคนรอคอย.....

“คืนนี้ตั้งใจกันทำงานนะจ๊ะ หุ้นส่วนคนใหม่ของบอสจะเข้ามาดู อย่าให้พลาด!!” 

ส้มโอตำแหน่งผู้จัดการใหญ่ของที่นี่กำชับลูกน้องใต้บัญชาของตัวเองด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น ถึงเธอจะมีเสียงที่ดุดันแต่ก็ไม่เคยพูดทำร้ายจิตใจใครแถมยังใจดีมากๆ

“หุ้นส่วนคนใหม่!? ใครเหรอเจ้ หล่อไหมอะ”

“แกจะอยากรู้ไปทำไมยัยจิน แยกๆ ไปทำงานกันได้แล้ว” เธอสะบัดมือไล่ลูกน้องทั้งหมดให้ไปทำงานเพราะไม่อยากจะมาตอบคำถามของใคร ไม่ได้หยิ่งนะ! แต่เธอไม่รู้อะไรเลยต่างหาก รับคำสั่งมาแบบนี้

เสียงเพลงจากดีเจดังคลอไปพร้อมกับเสียงเบสหนักๆ ของเครื่องดนตรีผสมผสานเข้ากับเสียงหัวเราะและเสียงพูดคุยของผู้คนที่กำลังสนุกสนาน ส่วนหน้าเคาน์เตอร์บาร์ก็ถูกล้อมไปด้วยสาวๆ เพราะหนุ่มบาร์เทนเดอร์สุดหล่อกำลังโชว์ฝีมือผสมเครื่องดื่มอย่างคล่องแคล่วและลีลาที่เท่สุดๆ

“แน่ใจนะว่าใช่พวกปีศาจจากขุมนรกอื่น” คาอินเอ่ยถามเมื่อเห็นสีหน้าลังเลของเพื่อนสนิท

“ไม่รู้! แต่มันจงใจเข้าหาลูซี่ ตอนนี้ข้าให้บริวารไปเช็กดูแล้ว เดี๋ยวก็ได้เรื่อง” เสียงทุ้มตอบกลับอย่างหนักแน่น มือหนายกแก้ววิสกี้กระดกกลืนเจ้าน้ำสีสวยลงคอส่วนดวงตาคมกริบก็เอาแต่จับจ้องหญิงสาวที่กำลังทำงานอยู่ชั้นล่างของบาร์

“งั้นข้าขอไปสนุกกับมนุษย์สาวๆ หน่อยก็แล้วกัน นานๆ จะขึ้นมาเหยียบโลกมนุษย์”

ออสตินไม่ได้สนใจเพื่อนแม้แต่น้อย เขายังคงจ้องมองคนตัวเล็กอย่างไม่วางตา ในใจก็นึกย้อนกลับไปยังเหตุการณ์เมื่อตอนเย็น การที่มาร์คัสไม่ได้ระวังเรื่องเงาที่แท้จริงอาจจะมีแผนการอะไรบางอย่าง

หรือเป็นการกระตุ้นให้พลังที่กำลังหลับใหลในตัวของเธอตื่นขึ้น

‘มีจุดประสงค์อะไรกันแน่...’ ออสตินคิดในใจอย่างวิตกกังวล เขาแอบเป็นห่วงลูซี่

ท่ามกลางความสงสัย ออสตินเลือกที่จะอดทนและรอจังหวะเหมาะสม เขารู้ดีว่าการเปิดโปงตัวตนของมาร์คัสต่อหน้าลูซี่ในเวลานี้จะยิ่งทำให้เธอตกอยู่ในอันตรายมากขึ้น และนั่นทำให้เขาต้องอดทน แม้ความมืดของมาร์คัสจะท้าทายความสงบของเขาอยู่ทุกวินาที

“ลู!! เป็นไรเปล่า” จินดาโน้มตัวเข้ามาใกล้ๆ กระซิบถามเพื่อนด้วยความสงสัยและแปลกใจ เมื่อลูซี่เอาแต่จ้องมองไปยังโต๊ะที่อยู่มุมสุดของบาร์ในระหว่างที่กำลังรอเครื่องดื่มจากหนุ่มบาร์เทนเดอร์

“ฉันรู้สึกเหมือนมีคนจ้องมองอยู่ตลอดเลย” เธอหันไปมองยังโต๊ะเดิมอีกครั้งก่อนจะพบว่ามีชายหนุ่ม 2 คนนั่งอยู่ รอยยิ้มของทั้งคู่พิศวงเหมือนซ่อนอะไรบางอย่าง

“ลูซี่! ยกเครื่องดื่มไปให้บอสหน่อย อยู่ห้องทำงานชั้นสองนะ” คุณผู้จัดการเดินมาเข้ามาพร้อมถาดเครื่องดื่ม แก้ว 1 ใบกับขวดวิสกี้ยี่ห้อดังกับไวน์อย่างละขวด

“ดะ….ได้ค่ะ ” น้ำเสียงที่เปล่งออกมาลังเลเล็กน้อย ทั้งแปลกใจและเป็นกังวลเพราะข่าวลือที่ว่าเด็กเสิร์ฟสาวคนไหนขึ้นไปห้องทำงานของบอส วันต่อมาต้องลาออกกันทุกคน

ไม่รู้ว่าทำไม!? แต่ทุกครั้งที่ต้องเอาเครื่องดื่มขึ้นไปให้ ส้มโอจะให้เด็กเสิร์ฟผู้ชายขึ้นไปแทนแต่ทำไมครั้งนี้เป็นเธอ

ชั้นสองของบาร์ลึกลับเต็มไปด้วยบรรยากาศที่อึมครึมทางเดินทอดยาวนำไปสู่ห้องทำงานของบอสปกคลุมด้วยแสงไฟนีออนสีแดงหม่น ๆ ที่ส่องแสงริบหรี่จากผนังด้านหนึ่ง แสงไฟกะพริบเป็นจังหวะไม่สม่ำเสมอ ราวกับหลอดไฟเก่าใกล้จะดับ

‘แต่งซะน่ากลัวเชียว’

ลูซี่พึมพำเสียงแผ่ว มือเรียวทั้งสองถือถาดเครื่องดื่มเอาไว้แน่น ดวงตาคู่สวยพยายามจับจ้องทางข้างหน้าอย่างไม่กะพริบ เร่งฝีเท้าให้ไวขึ้นกว่านี้เพราะเริ่มรู้สึกถึงพลังงานบางอย่างที่ทำให้ขนอ่อนทั้งแขนขาลุกชัน

เสียงรองเท้าส้นเข็มดังกระทบกับพื้นกระเบื้องมันวาวในความเงียบแถมได้กลิ่นบุหรี่ที่ผสมกับแอลกอฮอล์เก่า ๆ ลอยอวลในอากาศ ผนังด้านหนึ่งประดับด้วยภาพถ่ายเก่า ๆ ขาวดำที่ดูเหมือนจ้องมองตามทุกย่างก้าวของผู้เดินผ่าน

‘คุณผีอย่าพึ่งออกมาหลอกนะคะ’

พลันความคิดบ้าๆ ก็แล่นเข้ามาในหัว บรรยากาศมันชวนให้ต้องคิด วังเวงเสียเหลือเกิน.....

ลูซี่สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ดึงตัวเองออกมาจากจินตนาการไม่ให้หลงไปกับบรรยากาศตรงหน้าแม้ว่าระหว่างทางในบางช่วงจะมีเสียงก้องของแก้วกระทบกันจากบาร์ชั้นล่างแต่พอเดินไปลึกขึ้นเรื่อยๆ เสียงเหล่านั้นก็ดูเหมือนจะค่อย ๆ หายไป

เหลือไว้เพียงเสียงลมหายใจของตัวเองที่สะท้อนกลับมาอย่างวังเวง บนทางเดินดูเหมือนยาวไม่มีที่สิ้นสุด

‘เฮ้อ~ เข้าไปดีไหมเนี่ย ’

เธอถอดหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นประตูไม้บานใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่ปลายทางแต่กลับรู้สึกถึงบรรยากาศที่แสนจะกดดัน ราวกำลังเตือนให้เธอคิดให้ดีก่อนที่จะเคาะเข้าไปด้านใน