ตอนที่ 10 | จุมพิตแห่งปีศาจ

ลูซี่พุ่งตัวเข้าสู่ความมืด เสียงกรีดร้องและกระซิบแปลก ๆ ดังแทรกในอากาศราวกับพยายามทำลายสติ สมาธิของเธอ เงาดำรูปร่างประหลาดคืบคลานเข้ามาจากทั่วทุกทิศทาง พวกมันเหมือนภาพสะท้อนของความกลัวและความลังเลในจิตใจของเธอ

" ลูซี่ เธอไม่มีวันชนะ! " เสียงทุ้มกังวานของออสตินสะท้องก้อง มันเต็มไปด้วยความเย้ยหยันที่ดังขึ้นอย่างสะใจ

“คุณอย่าดูถูกหนูนะ!” ลูซี่ตะโกนกลับ เธอปล่อยพลังแสงสีฟ้าจากมือ แสงนั้นระเบิดออกเป็นวงกว้าง เผาเงาดำรอบตัวจนพวกมันสลายไป

แต่ก่อนที่เธอจะได้พักหายใจ พื้นดินก็เริ่มแตกออก เธอเสียหลักล้มลงในความว่างเปล่า ดวงตาของเธอเบิกกว้างเมื่อพบว่าเธอกำลังเผชิญหน้ากับบางสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่า

มันคือออสตินอีกคน ร่างของเขาเปล่งออร่าสีดำ ปีกสีดำมหึมาขยายกางเต็มที่ บนศีรษะของเขามีเขาแหลมงอกออกมาสองอัน ทรงพลังและเย็นชา ใบหน้าของเขาไร้อารมณ์ ดวงตาเต็มไปด้วยความมืด

" นี่คือฉันที่แท้จริง!! ตัวฉันที่ไม่สามารถถูกทำลายได้ เธอคิดว่าแสงเล็ก ๆ ของเธอจะเปลี่ยนแปลงอะไรได้งั้นเหรอ? ลูซี่ " เสียงเรียบไร้อารมณ์ยังคงก้องไปทั่วขุมนรก

" หนูไม่สนว่าคุณจะเป็นอะไร พลังเล็ก ๆ ของหนูอาจจะไม่มากพอ แต่หนูจะลอง....จะไม่มีวันทิ้งคุณ! "

เธอพุ่งเข้าใส่ร่างนั้น พลังแสงสีฟ้าของเธอปะทะกับความมืดมหาศาลที่ปล่อยออกมาจากออสติน ทุกครั้งที่พลังของพวกเขาปะทะกัน คลื่นพลังนั้นก็สั่นสะเทือนไปทั่วโลกของจิตใจ

เสียงหัวเราะเย้ยหยันของออสตินดังสะท้อน แต่ลูซี่ไม่ยอมแพ้ เธอใช้ทุกสิ่งที่เธอมี ความหวัง ความรัก และความเชื่อมั่นในตัวออสติน เพื่อทำให้แสงของเธอสว่างขึ้น

“หนูรู้ว่าคุณไม่ใช่! ออสตินที่หนูรู้จักไม่ใช่คนที่ปล่อยให้ความมืดครอบงำแบบนี้!” น้ำเสียงของเธอเริ่มสะอื้น น้ำตาเอ่อล้นก่อนจะไหลพร่าเมื่อเห็นชายที่รักเปลี่ยนไป

ร่างของออสตินหยุดนิ่ง ดวงตาของเขาสั่นไหว ความมืดรอบตัวเขาเริ่มลดลงเล็กน้อย..........

" ลูซี่ " เสียงของเขาเองก็เริ่มเปลี่ยนไป อ่อนลงมากแต่มันก็เพียงครู่เดียว ก่อนที่ความมืดจะกลับมาควบคุมเขาอีกครั้ง

" ถ้าเธออยากได้ฉันกลับไปจริง ๆ พิสูจน์สิว่าเธอคู่ควร! " ออสตินพูดก่อนจะปลดปล่อยพลังออกมาอย่างมหาศาล พื้นดินรอบตัวพวกเขาพังทลายลง

“คุณต้องอยู่กับหนู!!” ลูซี่รวบรวมพลังแสงที่เหลือทั้งหมดของเธอ เธอกระโดดขึ้นและพุ่งเข้าหาเขาอีกครั้ง

พลังของพวกเขาปะทะกันอย่างรุนแรง แสงและความมืดสาดประกายไปทั่วทั้งโลกแห่งจิตใจ ความหวังของเธอสว่างไสวริบหรี่เสมือนดวงดาวในคืนมืด........

ลูซี่ทรุดลงกับพื้นเสียงหอบหนักดังขึ้นอย่างหมดเรี่ยวแรง ความมืดที่ออสตินปล่อยออกมากระหน่ำใส่เธอจนแทบไม่มีแรงลุกขึ้น พลังแสงของเธอจางลงเรื่อย ๆ จนเหลือเพียงแสงริบหรี่อย่างกับไฟจะมอด

" หึ!!นี่คือสิ่งที่เธอเรียกว่าความมุ่งมั่นงั้นเหรอ? " ออสตินหัวเราะอย่างสะใจพร้อมกับย่างเท้าเข้ามาใกล้ๆ แววตาของเขาเย็นชาแต่ซ่อนความเจ็บปวดไว้ลึก ๆ

" หนูยังไม่ยอมแพ้หรอกนะ " ลูซี่กัดฟันพยายามลุกขึ้นแต่ร่างกายของเธอไม่ฟังคำสั่งเอาเสียเลยแม้กระทั้งน้ำตา

เธอไม่ได้อยากร้อง!มันไหลเอง.............

" ฉันมีข้อเสนอให้..เอาไหม?? " ออสตินพูดพร้อมกับโน้มตัวลงมาหาเธอใกล้ๆ

" ข้อเสนออะไร? " ลูซี่จ้องมองเขา แววตาเต็มไปด้วยความระแวงเพราะเขาไม่ใช่ออสตินคนเดิมที่เธอรู้จัก

" ฉันจะมอบจุมพิตปีศาจให้เธอ มันจะเพิ่มพลังให้เธอเหนือกว่าที่เคย แต่มันจะผูกมัดเธอกับฉันลึกยิ่งกว่าที่ผ่านมา " ออสตินยื่นมือมาประคองใบหน้าของเธอ มองลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวย แววตาของเขาแฝงความลึกซึ้ง

" ผูกมัดยังไง? " ลูซี่เอ่ยถามด้วยเสียงสั่น เธอไม่แน่ใจว่าเขาหมายถึงอะไรแต่ขอแค่ให้ออสตินคนเดิมกลับมา เธอพร้อมแลก!!

" หัวใจของเธอจะไม่เป็นของตัวเองอีกต่อไป เธอจะรู้สึกทุกอย่างที่ฉันรู้สึก เจ็บปวดเมื่อฉันเจ็บปวด มีความสุขเมื่อฉันมีความสุขและเธอจะไม่มีวันหนีไปจากฉันได้อีก ลูซี่ "

ลูซี่นิ่งเงียบ ความลังเลฉายชัดในดวงตาของเธอ เธอรู้ว่าข้อเสนอนี้มีราคาที่ต้องจ่ายแต่ในสถานการณ์นี้ เธอไม่มีทางเลือก

" ตกลงค่ะ! "

“เธอเป็นของฉัน....ลูซี่!!”

ออสตินยิ้มมุมปากก่อนจะโน้มตัวลงมา ริมฝีปากของเขาประทับบนริมฝีปากของเธอ จุมพิตนั้นลึกล้ำราวกับไฟเย็นที่แผดเผาผ่านจิตใจและร่างกายของเธอ

ทันทีที่จุมพิตสิ้นสุด แสงสีดำและสีฟ้าปะปนกันเปล่งประกายรอบตัวลูซี่ ร่างกายของเธออัดแน่นไปด้วยพลังใหม่ ดวงตาของเธอเปลี่ยนเป็นสีฟ้าเจิดจ้าและลำแสงพุ่งออกมาจากมือของเธอทำลายความมืดรอบตัวในทันที

แต่หัวใจของเธอกลับเริ่มเต้นแรงเกินควบคุม ทุกครั้งที่เธอมองออสติน ความรู้สึกบางอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนก็เริ่มก่อตัวขึ้น

" เรามาลองกันอีกเกมไหม....ใช้พลังของเธอ ลูซี่!!...และพิสูจน์ให้ฉันเห็นว่าเธอคู่ควรกับมัน " ออสตินเอ่ยพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะหายเข้าไปในเงามืดอีกครั้งเป็นการบอกว่าเกมรอบสองมันจะดุเดือดยิ่งกว่า

ลูซี่กำหมัดแน่น เธอไม่ยอมอีกแล้วถึงแม้จะรู้ว่าเกมนี้จะเปลี่ยนชีวิตเธอไปตลอดกาล.............

และในที่สุด..หญิงสาวยืนหอบหายใจอย่างหนักอยู่กลางสนามที่เคยเต็มไปด้วยพลังแห่งการปะทะกันอย่างดุเดือด แสงสว่างที่เธอปลดปล่อยพุ่งทะลุความมืดของออสตินได้สำเร็จ เธอยืนหยัดเป็นผู้ชนะใน เกมแห่งเจตจำนง ได้แล้ว

“หนูทำได้แล้ว” เธอกล่าวเสียงสั่น น้ำตาแห่งความโล่งใจเอ่อล้น เธอหันไปหาออสตินที่นั่งยิ้มบาง ๆ อยู่บนแท่นสูง

" ใช่ เธอทำได้!! เธอชนะเกมแห่งเจตจำนงแล้ว ลูซี่! " ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงสงบนิ่งแต่แฝงไว้ด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน เขาส่งยิ้มให้กับเธอเป็นการแสดงความยินดี

" งั้นหนูก็เป็นอิสระจากพันธสัญญาแล้วใช่ไหม? " ลูซี่รีบเอ่ยถามทันทีด้วยแววตาเป็นประกายแห่งความหวัง

ออสตินเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะลุกขึ้นยืน เขาก้าวเข้ามาใกล้เธอ ดวงตาสีแดงลึกล้ำจับจ้องมองเธอราวกับจะสื่ออะไรบางอย่าง

" เธอไม่สามารถหลุดพ้นจากพันธสัญญาได้ ลูซี่!! "

" หมายความว่า....หนูไม่มีหวังเลยเหรอ " คำพูดของเขาเหมือนสายฟ้าฟาดลงกลางใจของเธอ ในตอนแรกที่มีความหวังอยู่ริบหรี่แต่ตอนนี้มืดสนิท

" ฉันบอกว่าถ้าเธอชนะ เธอจะได้พลังทั้งหมดของเธอคืนมาและเธอก็ได้มันแล้ว เธอเป็นผู้ชนะในเกมแห่งเจตจำนงแต่ผลของจุมพิตปีศาจที่ฉันให้ไว้ทำให้เธอกลายเป็นส่วนหนึ่งของโลกแห่งปีศาจไปแล้ว "

" หนูไม่เข้าใจ...ตอนแรกที่เราคุยกัน หนูคิดว่าคุณโกหกเรื่องที่พันธสัญญามันไม่อาจลบได้...." ลูซี่กล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

" เธอไม่ใช่แค่มนุษย์ธรรมดาอีกต่อไปแล้ว ลูซี่.....เธอได้กลายเป็น 'ราชินีแห่งนรก' โดยสมบูรณ์แล้ว " ออสตินจับมือของเธอและพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

แสงสีแดงและดำเริ่มส่องประกายรอบตัวลูซี่โดยไม่รู้ตัว พลังอันยิ่งใหญ่ที่ไหลเวียนในร่างของเธอบ่งบอกถึงตำแหน่งใหม่ของเธอ รอยสักรูปปีกสีแดงที่ข้อมือข้างซ้ายกลายเป็นสัญลักษณ์ปีศาจ ราวกับเครื่องหมายที่ไม่อาจลบเลือน

" ไม่...หนูไม่ได้ต้องการสิ่งนี้!...หนูแค่อยากใช้ชีวิตของหนู.....หนูแค่อยากมีคุณเคียงข้าง " ลูซี่ตะโกนด้วยความหวาดกลัว น้ำเสียงสั่นเครือจนตัวเริ่มโยน เธอถอยหลังไปจากเขาเรื่อยๆ อย่างไม่ยอมรับ

แม้จะเต็มไปด้วยความสับสนและความกลัว ลูซี่รู้ว่าชะตากรรมของเธอได้เปลี่ยนไปตลอดกาลและเธอต้องยอมรับบทบาทใหม่ในฐานะราชินีแห่งนรกแต่ส่วนลึกในใจของเธอเริ่มยอมรับออสตินทีละน้อยเพราะเขาคือคนเดียวที่เข้าใจเธอในโลกใหม่นี้