ตอนที่ 12 | กบฏในนรก

ในขณะที่ออสตินกำลังค้นหาเบาะแสเกี่ยวกับ กุญแจแห่งสวรรค์อยู่ในสถานที่ลับแห่งหนึ่ง บรรยากาศรอบตัวก็เริ่มเปลี่ยนไป พลังงานมืดอันหนาแน่นแผ่ซ่านจนแม้แต่ออสตินเองก็รู้สึกถึงความผิดปกติ เขาหยุดนิ่งมองกวาดไปรอบๆ ก่อนจะแสยะยิ้มออกมา

" ออกมาเถอะ พวกเจ้าซ่อนพลังได้แย่มาก " ออสตินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา สายตาของเขาจับจ้องไปยังเงามืดในมุมหนึ่ง

ทันใดนั้น กลุ่มปีศาจในเงาก็ปรากฏตัวขึ้น พวกมันเป็นสมาชิกของ กลุ่มกบฏแห่งขุมนรก ซึ่งหวังจะล้มลูซิเฟอร์และยึดครองนรกเป็นของตัวเอง

" เจ้ามันอ่อนแอเกินกว่าจะเป็นเจ้าแห่งนรก!! ถึงเวลาแล้วที่พวกข้าจะทวงอำนาจคืน " หนึ่งในปีศาจเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มเหยียดหยาม

" ลูซิเฟอร์... เจ้าคิดว่าตัวเองยังแข็งแกร่งพอจะปกครองเราได้เหรอ?? ถึงเวลาที่นรกจะต้องมีผู้นำคนใหม่แล้ว " ปีศาจอีกตนพูดเสริมขึ้นมาพร้อมกับหันไปหัวเราะสะใจกับพวกของมัน

“ถ้าคิดว่าจะล้มข้าได้ก็เข้ามาสิวะ ไอ้พวกสวะ!!” ออสตินยิ้มเยาะแต่สายตาของเขาเต็มไปด้วยความระวังตัว

พวกมันคำรามออกมาอย่างดังสนั่นก้องไปทั่ว ปีศาจทั้งกลุ่มพุ่งเข้าโจมตีออสตินพร้อมกัน พลังของพวกมันมากมายและดุดันจนทำให้บรรยากาศรอบข้างเต็มไปด้วยความวุ่นวาย

ราชาแห่งขุมนรกโต้กลับด้วยพลังอันร้ายกาจ เขาเรียกดาบปีศาจคู่ใจขึ้นมาพร้อมปัดป้องการโจมตีจากทุกทิศทาง ความเคลื่อนไหวของเขาเฉียบคมราวกับนักรบที่ผ่านสมรภูมิมานับครั้งไม่ถ้วน ปีกขนาดใหญ่กางออกกระพือหอบลมพายุขนาดใหญ่ซัดใส่พวกมันอย่างเต็มแรง

ในความมืดมิดของค่ำคืนที่แสนจะสงบสุข ลูซี่ที่กำลังหลับใหลเริ่มเห็นภาพเหตุการณ์ที่ไม่ได้อยู่ในห้วงความคิดของเธอ มันเป็นภาพของออสตินที่กำลังต่อสู้กับกลุ่มปีศาจที่ดูดุร้ายและทรงพลัง เสียงคำรามของพวกมันดังก้องในจิตใจของเธอราวกับกำลังร้องเรียกหา

‘ ออสติน~’

หญิงสาวที่กำลังหลับเพ้อถึงชายหนุ่มคนรักก่อนที่ร่างกายจะรู้สึกเหมือนพลังงานบางอย่างถูกปลดปล่อย พลังใหม่ที่เธอไม่เคยสัมผัสมาก่อนทันใดนั้นก็รู้สึกเหมือนจิตวิญญาณของตัวเองถูกดึงออกจากร่าง มันคือการถอนจิต! ที่จู่ๆ ก็เกิดขึ้นมาเอง

พวกปีศาจมันมักจะเจ้าเล่ห์เสมอ ในระหว่างที่ออสตินกำลังจัดการกับปีศาจกลุ่มหนึ่งตรงหน้าของเขา จู่ๆ ไอ้เจ้าหมาลอบกัดมันก็บุกเข้ามาทางด้านหลัง มันกำลังเล็งเป้าหมาย! แต่ก่อนที่พลังหอกมืดจะถึงหลังของออสติน ลูซี่ก็เข้ามาทันเวลาแบบพอดี

พลังในตัวเธอพลุ่งพล่านแผ่กระจายออกไปทำให้เหล่าปีศาจชะงักงัน พลังราชินีแห่งขุมนรกทำให้ทุกสิ่งรอบตัวหยุดนิ่ง เธอเอื้อมมือไปหาออสติน จิตวิญญาณของเธอส่องแสงสว่างที่ทำให้พวกปีศาจเหล่านั้นต้องถอยหนี

" เธอคือราชินีแห่งขุมนรก!! " หนึ่งในปีศาจกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นกลัว ก่อนที่พวกมันจะถอยหนีไป

" มาที่นี่ได้ยังไงเนี่ย!? " ออสตินถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวลและตกใจ ในใจก็คิดตำหนิเพื่อนรักอย่างอาคินที่ไม่ได้เรื่องเอาเสียเลย

" ก็มาช่วยไงค่ะ!! ดูดิ! หนูยังไม่ได้ทำอะไรเลย พวกมันก็ขี้คลาดหนีหางจุกตูดไปเลยอะ " ลูซี่ตอบเขาด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นแต่ติดตลก แววตาของเธอเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและภูมิใจใจตัวเองแบบสุดๆ

“ราชินีของใครเนี่ย.....ทั้งสวย! ทั้งเก่ง! แถมยังเอามันสุด”

เขาประคองใบหน้าสวยของเธอด้วยมือทั้งสองข้าง สบตากันอย่างลึกซึ้งก่อนจะโน้มตัวลงมาจูบหญิงคนรักด้วยความเร่าร้อนโดยไม่ได้สังเกตุเลยว่ากำลังมีสิ่งผิดปกติกับร่างกายของเธอ

หลังจากจิตวิญญาณของลูซี่กลับเข้าสู่ร่าง ร่างกายของเธอส่งสัญญาณบางอย่างผิดปกติ ทันทีที่ลืมตาขึ้น ความเจ็บปวดก็แผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย เธอพยายามพยุงตัวลุกขึ้นแต่กลับทรุดลงกับพื้น เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากริมฝีปาก กระอักออกมาเป็นจำนวนมาก

" ลู! เกิดอะไรขึ้น! "

จินดากรีดร้องด้วยความตกใจเมื่อเห็นเพื่อนในสภาที่แย่แบบสุดๆ ไม่คิดว่าเพื่อนจะไม่สบายหนักขนาดนี้ ตอนที่อาคินไปรับที่คอนโด เขาบอกเธอว่าไปอยู่เป็นเพื่อนลูซี่หน่อย ออสตินไม่อยู่! เธอเลยยอมมากับเขาเพราะเป็นห่วงเพื่อน

" นี่เธอใช้พลังอะไรไป? " อาคินถามเสียงเครียดพลางเข้ามาประคองตัวของลูซี่เอาไว้ก่อน เพราะจินดากำลังไปหาผ้ามาเช็ดตัวให้

หญิงสาวเอาแต่ส่ายหน้าก่อนจะสำลักเลือดออกมาอีกครั้ง อาคินทำได้แต่เพียงประคองเธอเอาไว้ เขารู้ดีว่าพลังของเขาไม่สามารถเยียวยาเธอได้ทั้งหมด

ในจังหวะนั้น ออสตินเปิดประตูเข้ามาพร้อมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความร้อนรน เขาเห็นลูซี่ที่นอนทรุดอยู่ในอ้อมแขนของอาคิน ใบหน้าที่ซีดเซียวของเธอทำให้เขาแตกสลาย

" ลูซี่! " ออสตินพุ่งเข้ามาทันที เขาดึงตัวเธอมาจากอาคินอย่างอ่อนโยน แต่เต็มไปด้วยความห่วงใยก่อนจะรีบพาไปนอนพักที่เตียง

เขาใช้พลังของตัวเองสร้างเกราะเวทมนตร์เพื่อปกป้องลูซี่และรักษาร่างกายของเธอทันที แม้กระบวนการนี้จะทำให้เขาสูญเสียพลังบางส่วนแต่เขาไม่ลังเลที่จะทำ

" นี่คงเป็นครั้งแรกที่ราชานรกอย่างเจ้าดูหวาดกลัวจริง ๆ " อาคินยืนมองภาพตรงหน้าพลางถอนหายใจ

ออสตินยอมเดินออกจากห้องนอน สีหน้าของเขาเคร่งเครียด อาคินเองก็เดินตามออกมาด้วยความสงสัยและหยุดยืนอยู่ตรงระเบียงปล่อยให้จินดาดูแลลูซี่

" เจ้าคิดว่านางถอดจิตได้ยังไง? " อาคินเปิดปากถามทันที น้ำเสียงของเขาดูจริงจังและเป็นกังวล

" พลังของเธอ... มันเติบโตเร็วกว่าที่ข้าคาดไว้มาก เธอยังไม่เข้าใจพลังของตัวเองแต่ก็สามารถทำในสิ่งที่ร้ายกาจแม้แต่นักรบแห่งนรกยังทำไม่ได้หรือว่าพลังของราชินีที่หลับใหลได้ตื่นขึ้นแล้ว "

" แล้วทำไมนางถึงไม่รู้ตัว? ถ้าพลังของนางเติบโตขนาดนี้ ทำไมนางยังดูเหมือนคนธรรมดาอยู่? " อาคินเลิกคิ้วด้วยความสงสัยอย่างหนัก เขาไม่เข้าใจเลยสักนิด ร่างกายของลูซี่ยังเป็นมนุษย์ธรรมดาที่ไม่สามารถรับพลังมหาศาลได้

" เพราะจิตใจของเธอยังไม่ได้ยอมรับสถานะนั้นอย่างสมบูรณ์ ลูซี่อยากเป็นคนธรรมดาและดูเหมือนว่าพลังของเธอจะพยายามปกป้องตัวเธอเอง โดยที่เธอไม่รู้ตัว "

ในระหว่างที่นั้น จู่ๆ จินดาก็ออกมาจากห้องนอนด้วยท่าทีที่แตกตื่น เสียงเปิดประตูดังขึ้นขัดจังหวะการสนทนาของออสตินและอาคิน ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความตกใจและวิตก

" คุณติน! เข้าไปดูลูซี่หน่อย! ลูมันเอาแต่เพ้อพูดถึงปีศาจ...บอกพวกมันกำลังหลบหนีออกมา! "

ออสตินและอาคินสบตากันโดยไม่พูดอะไร จากนั้นออสตินก็เร่งฝีเท้าเข้าไปในห้องนอน ทันทีที่เขาเปิดประตู เขาเห็นลูซี่นอนอยู่บนเตียง ใบหน้าซีดเซียวมีเหงื่อท่วมหน้าผาก ริมฝีปากของเธอขยับราวกับกำลังพูดอะไรบางอย่าง

‘พวกมันกำลังหนีออกมา...นรกกำลังแตกสลาย...’

เธอพึมพำด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาราวกับกระซิบแต่แฝงไปด้วยความหวาดกลัว............

" ลูซี่... เธอได้ยินฉันไหม? เธอเห็นอะไรอยู่? " ออสตินรีบเข้ามานั่งข้างๆ เธอ เขาจับมือของเธอไว้และหลับตาลงเพื่อเชื่อมต่อกระแสจิต

ในจิตของลูซี่ เธอถูกล้อมรอบด้วยภาพปีศาจมากมายที่หลบหนีออกมาจากขุมนรก ไฟลุกโชนและเสียงกรีดร้องดังระงมไปทั่ว.........

“รีบไปเถอะค่ะ! เดี๋ยวจินดูแลลูซี่เอง”

จินดาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น เธอเห็นท่าทีกังวลของสองหนุ่มก็พอจะเข้าใจว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น ตอนนี้เธอไม่สนอีกแล้วว่าจะเกิดอะไร ไม่สนอีกแล้วว่าลูซี่จะเปลี่ยนไปมากแค่นั้น คนที่นอนหลับใหลเป็นเพื่อนของเธอที่รักมากที่สุด

ภายในขุมนรกที่กำลังลุกเป็นไฟ ออสตินและอาคินยืนอยู่ท่ามกลางความวุ่นวายของปีศาจที่พยายามหลบหนี เสียงหัวเราะดังสะท้อนก้องไปทั่วพื้นที่ทำให้ทั้งสองต้องหยุดชะงัก

" ไง!!เพื่อนรัก....ราชินีของเจ้าไม่มาด้วยเหรอ? " เสียงของราเฟลดังขึ้นพร้อมกับร่างของเขาที่ปรากฏออกมาจากเงามืด ชุดเกราะปีศาจสีดำสนิท ดวงตาสีแดงเพลิงของเขาจ้องมองออสตินอย่างเย้ยหยัน

" ทำไมถึงทำแบบนี้ ราเฟล? ข้าเคยไว้ใจเจ้า! " ออสตินตะโกนออกมา ความโกรธและความผิดหวังฉายชัดบนใบหน้า

“เจ้าเองนั่นแหละ! ที่ทำลายความไว้ใจของเรา เจ้าทอดทิ้งข้าเอาไว้ในความมืดมิดและตอนนี้ข้าต้องการให้เจ้าอยู่ใต้ตีนข้า!!!”

" เจ้ากำลังทำลายสมดุลของโลก! " อาคินพูดแทรกขึ้น น้ำเสียงของเขาแข็งกร้าวและเต็มไปด้วยความโกรธ

" ข้าไม่สนสมดุลอะไรทั้งนั้น!! ข้าสนเพียงแค่การทำลายทุกสิ่งที่ออสตินสร้างขึ้น เจ้าไม่สมควรเป็นลูซิเฟอร์! " ราเฟลแสยะยิ้มมองสองหนุ่มด้วยแววตาแข็งกร้าวและเครียดแค้น

" ถ้านั่นคือสิ่งที่เจ้าต้องการ เจ้าก็เข้ามาสู้กับข้าโดยตรง อย่าทำลายขุมนรกด้วยความแค้นของเจ้า! " ออสตินข่มความโกรธในใจ เขาก้าวไปข้างหน้าประจันหน้ากับอดีตเพื่อน

“คิดว่าข้าจะหลงกลเจ้าอย่างนั้นเหรอ ออสติน!! ดูแลราชินีของเจ้าให้ดี!” ราเฟลหัวเราะเยาะพร้อมกับยิ้มเหยียดแบบมีเลศนัยแล้วก็หายวับไป ทิ้งไว้เพียงเสียงหัวเราะที่ยังดังก้องในอากาศ